Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-11 10:03

Mijn zus...

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-11 10:03

Dit is een goedgekeurd SA, waaronder ik eerder een bericht heb geplaatst. Berichten zijn indirect aan elkaar gelinkt, vandaar dat ik heb besloten dit onder hetzelfde SA te doen (in overleg met moderator team).
Mocht je het verhaal herkennen, of denken mij te herkennen wil ik je vriendelijk verzoeken dit bericht vóór je te houden.

Ik heb nooit een geweldige relatie met mijn zus gehad, zij was de baas, en als het niet ging zoals zij wilde kon ik een mep verwachten. Ze is altijd al moeilijk geweest, moeilijk op school, moeilijk op het werk, alles altijd moeilijk, en alles ligt altijd aan een ander, nooit aan haar. Haar waarheid is de waarheid, het is zwart of wit, en het kan nooit grijs zijn. Dit is nooit anders geweest en daar leer je mee om gaan. Maar nu loopt het (in mijn ogen) uit de klauw.

Betreft relaties heeft ze nooit enig besef van trouw gehad. Ze had een relatie met jongen x en lag ondertussen met jongen y in bed. Ze had dan al vrij jong het stempel prutsmuts en slet op zich gedrukt gekregen. Wat niet fijn is, absoluut niet, maar wat ze wel zelf veroorzaakt heeft.

Inmiddels zijn we jaren verder, en is er een kind. We hadden gedacht dat het dan beter zou gaan, maar nee.
De vader van het kind, noem hem maar A, die relatie is over. Inmiddels heeft een relatie met B, waarmee ze alweer in bed lag terwijl ze nog een relatie met A had. A heeft regelmatig op de bank geslapen, terwijl B bij haar in bed lag. Moet ze helemaal zelf weten natuurlijk, maar ze kan kennelijk niet kiezen. Ze wil allebei. B geeft geweldige sex (haar woorden) maar A is een geweldige vader.
Mijn inziens kan je niet van 2 walletjes blijven eten. Maarja, beide heren zijn simpele jongens, die kennelijk allang blij zijn als ze bij haar mogen zijn.
Dit verhaal levert strijd op. Niet tussen de 2 mannen, die zitten gewoon samen in huis alsof het vrienden zijn, iets wat ik echt niet kan begrijpen. Wel strijd tussen mijn ouders, die hebben geen idee wat ze ermee aan moeten. Ze willen haal heel graag een keer de waarheid vertellen, maar dat kan niet. Of, dat kan wel, maar dat heeft gevolgen. Gevolgen dat mijn zus haar kont tegen de krib gooit en ze straks hun kleinzoon nooit meer zien.

Mij kan dat allemaal gestolen worden, ik zou er geen dag om wakker liggen als ik nooit meer wat zou horen. De enige reden dat ik contact hou, zijn mijn ouders. Voor de lieve vrede dus.

Mijn ouders zijn van de zomer 30 jaar getrouwt, en willen ze gezellig ( ??) met het gezin ergens naastoe. Maarja, nu zitten ze dus, goh, wie moeten we uitnodigen? A? B? Allebei? Terwijl ik zoiets heb van: Relatie met A is over, dus nodig je B uit. En al helemaal niet allebei.

Hebben we te lang alle rare fratsen geaccepteerd? heb ik te lang mijn bek niet open getrokken?
(voorbeeld moederdag, we komen met zijn 4en aan bij mijn ouders, begroeten mijn ouders, gaan op het terras zitten, en mn zus roept gelijk naar mij: Pak jij ff een asbak?
Dan denk ik: Je kan zelf toch ook opstaan? Wat is dat nou voor moeite? En nee, voor mij is het helemaal geen moeite om een asbak te pakken, maar het is gewoon altijd hetzelfde liedje. Mijn moeder staat in de keuken te zwoegen met het eten, ik loop even naar de keuken, ma, kan ik helpen? Zij niet... Ik dek de tafel, zij niet. Ik ruim af, zij niet, Ik was af.... zij niet.
Ze weet altijd iedereen voor haar karretje te spannen, met de kleine ook. Vieze luier, oh A doe jij dat even? Kleine ligt op bed en begint te huilen, Oh B ga jij even?
Verjaardag bij mijn zus thuis: Oh A, doe jij even koffie?

Als ze eens belt, draait het om haar.
Als ik bijv naar de dokter ben geweest, ik noem maar wat... vraagt ze: Ja, je was naar de dokter geweest he? (ik probeer te antwoorden) jaaa, dat heb ik ook een keer gehad en toen dit en toen dat, terwijl ik zoiets heb van halloooooo, IK was toch naar de dokter geweest?
Ook al haar problemen hangt ze voor aan de telefoon.
"jaaah, ik had vanmiddag toch ruzie met een agent! Ik fietste even op de stoep omdat ik snel naar de winkel moest, en tja, dat mocht niet, krijg ik een hele preek van m, nou, ik heb hem eens even goed verteld hoe het zat, is ie nou helemaal gek, achterlijke mongool..."
Zoiets dus, het ligt altijd aan een ander, nooit aan haar...
Je begrijpt misschien dat ik regelmatig, als ik haar nummer in mijn scherm zie verschijnen, niet opneem, omdat ik er gewoon écht geen zin in heb.

Het zal ook nooit bij haar opkomen om de schuld bij zichzelf te zoeken, om een keer hand in eigen boezem te steken.

Ook valt ze regelmatig mijn vader af. Als die leuk met zijn kleinzoon in de weer is stoot ze me ineens aan: Goh, dat deed ie met ons nou nooit, want hij was nooit thuis.... Ja! Pa heeft zich een slag in de rondte gewerkt voor ons! Zodat wij naar school konden en regelmatig nieuwe kleren konden etc... Ik wordt daar zo verschrikkelijk kwaad om, maar ik zeg niet, voor de lieve vrede....

Dat ze haar eigen leven verziekt moet ze helemaal zelf weten, maar ze sleept mijn ouders erin mee. En op het moment dat dat gebeurt, dán is ze van mij. Maar ben ik dan niet al te laat?

Ik vind het erg lastig om het verhaal goed uit te leggen, want het is ook gewoon een heel erg raar verhaal met een hele boel opgekropte frustratie van mijn kant

**Geplaatst**: 20-06-11 10:09

Geplaatst: 20-06-11 10:09

Jeetje wat een vervelende situatie. Snap dat het prettig is om alles even kwijt te kunnen.
Heel vervelend ook zo dat ze niet kan inzien dat haar vader altijd heeft gewerkt om jullie
leuke spullen te kunnen geven. Moet voor je ouders ook hard zijn om zulke opmerkingen aan
te horen. Snap wel dat je ouders graag contact met haar willen houden, en ik vind het ook
knap dat jij dat blijft doen al is het ook grotendeels voor je ouders.

Ik vind het moeilijk om te oordelen of je hier nou wat van moet zeggen of niet, denk inderdaad
dat het contact met je zus dan niet echt goed afloopt. Lastige situaties..veel succes ermee, jullie moeten
de keuzes maken die voor jullie zelf goed voelen.

**Geplaatst**: 20-06-11 10:10

Geplaatst: 20-06-11 10:10

Oh dat is indd echt heel vervelend. Mijn eigen zus heeft wel iets van de jouwe weg. Impulsief dominant en vaak egoistisch zonder dat zelf in de gaten te hebben. Sinds ze een kind heeft is dat wel minder geworden. Maar altijd in het midden van de aandacht willen staan...

Weetje ik denk dat als je je mond opentrekt, de lieve vrede weg is.. Want ik hoef jou niet te vertellen dat je zus dan de pan uitflipt. Deze types houden niet van kritiek want ze doen ook niks fout toch?
Ik heb in haar ergste tijd gewoon mijn handen van haar afgetrokken. Ze doet maar wat ze wil met wie ze wil. En hoe ze het wil. Ik negeerde haar. Zij woonde bij mijn vader ik bij mijn moeder. Wou zij naar mijn moeder? Dan ging ik weer naar mijn vader. Ik ontliep haar gewoon. Heb altijd gedacht die trekt wel bij.
Maar zo zijn deze types gewoon. En die merken dat pas als ze geen vriendjes/vriendinnen/kennisen meer hebben bij wie ze aan kunnen kloppen. En die tijd komt vanzelf let maar op mijn woorden.

Voor nu zou ik doen wat je nu doet, negeren, niet opnemen. Met deze mensen heeft een fatsoenlijk gesprek toch geen zin. Ik begrijp je situatie. Echt heel lastig.

**Geplaatst**: 20-06-11 10:16

Geplaatst: 20-06-11 10:16

Sommige mensen brengen drama in ons leven, sommigen brengen geluk. Ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat de mensen die drama met zich meebrengen, ook als het ware verslaafd zijn aan drama.

Het houdt nooit op. Ondertussen trekken ze jou mee (en dat willen ze ook).

Ik heb de helft van m'n familie afgekapt puur op die basis. Het brengt vrede en rust!
Ik denk dat je diep van binnen wel weet wat je moet doen. Succes ermee.

**Geplaatst**: 20-06-11 10:23

Re: Mijn zus...

Geplaatst: 20-06-11 10:23

Loslaten! Zo te lezen zijn jullie volwassen en heb je elk je eigen leven. Laat je zus los en investeer in de goede relatie die je wel met je ouders hebt. De enkele keer dat je je zus wel ziet of spreekt hou je je op de vlakte, tenzij ze beledigend is naar een van je ouders en je je echt niet meer in kunt houden, en probeer je het contact zo neutraal mogelijk te houden. Wat ze verder met haar leven doet is haar zaak.

**Geplaatst**: 20-06-11 11:42

Re: Mijn zus...

Geplaatst: 20-06-11 11:42

Heeft iemand haar überhaupt wel eens de waarheid gezegd? Misschien beseft ze niet eens hoeveel ze anderen hiermee kwetst, als iedereen bang is om iets te zeggen.. (en nee, daarmee praat ik haar gedrag zéker niet goed, maar soms gaan mensen pas nadenken als ze keihard met zichzelf geconfronteerd worden)

**Geplaatst**: 20-06-11 11:54

Geplaatst: 20-06-11 11:54

jou zus leeft haar leven op haar manier
dat dat niet de manier van jou en je ouders is, kan zij niet helpen

je kunt 2 dingen doen, acepteren dat ze is zoals ze is of haar uit de weg gaan
dat geldt ook voor je ouders

aan de andere kant dient ze jou natuurlijk ook te acepteren zoals jij bent en je zou haar daar best eens op kunnen aanspreken op een rustig moment
of ze jou begrijpt is natuurlijk de vraag maar dan weet ze het wel

ik zou het telefoonverkeer gewoon stiller houden zodat je je daar niet aan ergert

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-11 16:18

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-11 16:18

Spatter: Dat zij haar leven op haar manier wil leven moet ze inderdaad helemaal zelf weten, daar heb je helemaal gelijk in. Maar dan moet ze niet mij bellen met de vraag: Wat moet ik nou doen? Ik hou van alletwee, A is zo'n goeie vader, en weet ik veel wat nog meer.

Accepteren zoals ze is probeer ik al jaren, en dat lukt me steeds en steeds slechter. Voor mijn ouders is het helemaal anders natuurlijk... Haar uit de weg gaan, tja... het blijft wel je kind... En haar uti de weg gaan betekend ook kleinzoon niet meer zien.

Dani: Weet ik niet. Ik weet dat mijn vader een brief geschreven heeft (die is niet zo handig met woorden), die brief heb ik ook gelezen, maar hij heeft hem nooit gepost, om bovenstaande reden, bang zijn kleinkind kwijt te raken...

Maflinger: Loslaten tja.... Ik zou graag willen, maar het is verdomd lastig. Geldt ook voor Phormicola...

Ik weet op zich wel wat ik zou willen, maar dat zou een hele egoistische keuze zijn, en dan ben ik geen spat beter dan haar.

En accepteren.... Hoe moeten we het accepteren als de ene dag (moederdag) B mee is, en de volgende dag (vaderdag) A?
Dat klopt toch niet?

bedankt voor jullie berichtjes zover!

**Geplaatst**: 20-06-11 16:28

Re: Mijn zus...

Geplaatst: 20-06-11 16:28

Pff die zus van jou kan wel een paar uurtje's wat begeleiding gebruiken....(in de zin van nlp,psy)
Wat zij nodig heeft is iemand die haar een spiegel kan voorhouden,enkel dit is al haar hele leven(??) zo en voor haar een eigen gedrag/gewoonte.

Spreek je haar wel eens tegen,zoals dat voorbeeld vd dokter? Van zus ho eens even,ik was aan het woord en ik wil graag mijn verhaal afmaken voordat jij aan de jouwe begint.

Die jongens houden haar gedrag ook in stand,immers zij krijgt van niemand echt weerstand dus waarom niet op dezelfde ingeslepen patroon door gaan.?

Zij heeft iemand nodig die haar keihard haarzelf laat ontdekken.
Hoe zou zij het vinden als een jongen haar aan het lijntje houd? Hou zou zij zich voelen als iemand regelmatig haar onderwerpen van gesprek doorbreekt.

Je ouders,jij,die jongens die kunnen dit gedrag van haar niet zomaar veranderen,dat moet ze zelf doen enkel moet ze dat zelf wel inzien en dat is nog niet zo makkelijk,al helemaal niet voor de persoon zelf....

Een goeie nlp-er/begeleider zou kunnen helpen,maar of zij dat wil (inzien)??????

Succes en bedenk hoe geweldig persoon jij en je ouders wel niet zijn door wel aan je mede mens te denken.

**Geplaatst**: 20-06-11 16:35

Re: Mijn zus...

Geplaatst: 20-06-11 16:35

Waarom laten jullie je daar ook voor haar karretje spannen? What happened to "nee zeggen"? Die venten moeten voor zichzelf opkomen, jouw ouders moeten voor zichzelf en jou opkomen en jij ook. Hoe lang zou ze het werkelijk alleen volhouden? Zou ze niet snel met hangende pootjes terug voor de deur staan? Wie gaat dan haar asbak halen of de luier verschonen..? Ik heb de indruk dat je zus zich als een verwend nest gedraagd en denkt dat de wereld om haar draait. Leeft ze verder een volwassen leven?

**Geplaatst**: 20-06-11 16:38

Geplaatst: 20-06-11 16:38

Als dit mijn zus was geweest had ik haar dus wel geconfronteerd met haar gedrag. Zoals wij dat op school doen: volgens de regels van de feedback.

Misschien is ze zich niet bewust van haar gedrag of is ze gewoon onzeker? Ik ken je zus verder naturlijk niet...
Over die 2 jongens: misschien vinden ze het alle 3 prima om met zn drieën te leven. Hoor je wel eens vaker dat er trio's zijn...

**Geplaatst**: 20-06-11 16:44

Geplaatst: 20-06-11 16:44

Ze klinkt alsof ze nooit grenzen heeft gekregen...nooit is opgevoed!
Denk niet dat zij snel verandert tot ze haar neus eens stoot...heel veel sterkte!

Ik denk dus ook dat je moet gaan loslaten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-11 20:15

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-11 20:15

Dav: Wat bedoel je NLP?

Ik spreek haar eigenlijk zelden tegen omdat ik op dat moment denk: Pff, laat maar weer.... Maarja, eenmaal thuis heb ik zoiets van damn! Daarnaast heeft tegenspreken ook niet zoveel nut, want zij weet het toch beter.

Tieneke, omdat, als we dat niet doen, een bonk met heibel hebben, nee, das gezellig. Hoe lang ze het alleen vol zou houden? Heel simpel: Niet. Toen ze twijfelde over haar relatie met A hebben we haar dat ook geadviseerd. Kies nou eens voor jezelf en die kleine, huur ergens een flatje, even geen mannen, niks, maar nee, dat redt ze echt niet. Ze is zowiezo ook nooit alleen, altijd als we daar komen is er wel iemand over de vloer, het zij A of B, of vrienden. Wat versta je onder een volwassen leven? Ik ben er niet 24/7 bij natuurlijk (alsjeblieft niet!) maar ik weet dat ze vroeger halve dagen op dr nest lag. Ze heeft geloof ik wel een parttime baan (voor zolang het duurt), en tja, die kleine zal toch ook op tijd het bed uit moeten enzo, maar als ze dat door iemand anders kan laten regelen blijft ze gerust liggen. Dat is een aanname, maar daar zie ik haar wel voor aan. Laatst had ik haar aan de tel rond een uur of 12 's middags, waarin in aangaf dat ik weg moest, en toen zei ze ook: Ja, dan ga ik nog even naar bed....
Moet ze allemaal lekker zelf weten hoor, maar gezond is het niet.

Antje: En hoeveel van die driehoeksverhoudingen zijn normaal geaccepteerd in de maatschappij? En hoeveel van die driehoeksverhoudingen houden stand? En in hoeveel van die driehoeksverhoudingen spelen kinderen een rol?
De regels van feedback ken ik ook, en die ga ik hier echt niet toepassen.

Amalarab: Ze heeft haar neus al zo vaak gestoten, alleen nooit hard genoeg denk ik....

**Geplaatst**: 21-06-11 08:16

Re: Mijn zus...

Geplaatst: 21-06-11 08:16

TS, zou je een goed contact willen met je zus? zou je willen dat ze naar jou ook kan luisteren in plaats van haar drama verhalen te uiten?

Wat ik lees (en dan direct bedenk) is dat het altijd om haar heeft gedraaid. Zij is de kers op de taart, iedereen moet voor haar een stap harder zetten, terwijl ze zelf niks doet.
Jammer dat de jongens haar niet corrigeren in het gedrag. Eigenlijk, hoord een van de twee goed tegen haar te keer te gaan, de jongen waar van ze het meeste houdt.
Met familie kan je ruzie maken, ze blijven toch wel in de buurt. (tenminste, zo denken vele mensen, en zij waarschijnlijk ook?)
Vriendjes zijn daar in anders.

Hoe uit zij haar gevoelens? Kan ze huilen? Heeft ze weleens een zwarte dag, dat ze realiseerd wat ze werkelijk voelt? (was ze vroeger onzeker?, of jaloers?)
Misschien kijkt ze tegen jouw op, dat jij wel een fijne relatie hebt met je ouders, en dat ze zich daarom zo gedraagd?

Maar voor jou zou het echt enorm lastig zijn zeg, deze situatie. Ook met het oog op 30-jarige Huwelijksfeest van je ouders.
Is het niet verstandig, (niet alleen je zus) maar ook jullie hulp zoeken?
Jullie zijn een gezin, en ik denk echt dat ze ergens een gevoel weg probeert te drukken door zo te leven.

Psychologen zijn er niet voor gekke mensen, en het is juist fijn om met iemand er over te kunnen praten.
Je eigen gevoelens leren verwoorden, durven te voelen, en op die manier kan je dingen ook makkelijker los laten.

Wat ik probeer te zeggen: Goed dat je praat! Blijf ook praten, niet alleen met ons, maar ook thuis. Maak dit onderwerp spreekbaar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-11 09:37

Re: Mijn zus...

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-11 09:37

EngeljeS: Zoals ze nu is? Nee, zit ik helemaal niet op de wachten. Ik hoor weleens meiden die het zo gezellig met hun zus hebben gehad, lekker wezen winkelen etc, maar ik kan me daar echt helemaal niks bij voor stellen.
Het heeft altijd om haar gedraait, misschien, ik heb me nooit achter gesteld gevoeld ofzo. Dat die jongens dit zo accepteren tja... het zijn niet de meest inteligente personen (bedoel ik niet banketstaaf, is nu eenmaal zo) dus tja.

Hoe zij haar gevoelens uit: Van t voorjaar belde ze huilend op, helemaal over de piss, ja, ik denk dat het met A over is, het gaat gewoon niet meer, ik moet maar voor B kiezen. Nou, eindelijk dachten wij, tuurlijk is zo'n keuze moeilijk, maar er kwam tenminste een keuze.
"s middags belde ze alweer hard lachend, dus toen was ze alles van die ochtend kennelijk wel weer vergeten/
Een paar maanden later belt ze op: Ja, ik weet het niet met B hoor, hij is wel lief enzo, maar ik denk niet dat het gaat werken.

Ook als ik dan zie hoe ze met die jongens om gaat.... B is nogal traag van begrip, nou, hoe ze dan tegen m tekeer gaat als ie een keer iets niet begrijpt oid, ik vind het gewoon sneu. En volgens mij is een relatie nog altijd gebaseerd op respect... Ze gebruikt m gewoon als voetenveeg.

Ik heb haar destijds aangeraden om met A naar relatie therapie te gaan, maar dat was een nutteloos advies, want ze heeft geen psyg nodig, ze kan prima dr eigen problemen oplossen (euh, ja, dat blijkt....)

**Geplaatst**: 21-06-11 09:46

Geplaatst: 21-06-11 09:46

Lastig zeg, vooral omdat als ik dit lees ik voel dat je twee kanten op wilt. Ergens wil je niets meer met haar te maken hebben en d'r laten gaan, maar aan de andere kant lijk je dat ook weer niet te willen...
Persoonlijk denk ik toch dat je zus een keer keihard moet vallen en zelf moet opstaan.

Met tegenspreken wordt volgens mij hier niet bedoeld dat je zegt dat zij ergens geen gelijk in heeft oid, maar dat je eens zegt: hé, ik was aan het praten, jij luistert en houd je mond dicht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-06-11 10:01

Re: Mijn zus...

Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-11 10:01

Ik zou er niet wakker van liggen als ik haar nooit meer zou spreken, maar ik heb ook nog met mijn ouders te maken. En tja, als ik breek met mijn zus, kwets ik dus mijn ouders weer, en dát wil ik niet.
Ik snap dat tegenspreken niet zo bedoelt wordt, maar ook inbreken in het gesprek zeg maar heeft compleet geen nut

**Geplaatst**: 22-06-11 14:24

Re: Mijn zus...

Geplaatst: 22-06-11 14:24

Oké, maar dan begin ik me een beetje af te vragen waar je met dit topic heen wilt?

**Geplaatst**: 22-06-11 14:52

Geplaatst: 22-06-11 14:52

nee maar als je ruzie heb met je zus zitten je ouders er ook tussen en dat kan ook flink op de bloeddruk werken
heb zelf helaas ook die ervaring met mijn zussen

**Geplaatst**: 22-06-11 15:03

Geplaatst: 22-06-11 15:03

Misschien is het een idee om naar een systeem therapeut te gaan. Dit is een psycholoog speciaal gericht op gezins banden. Hierbij ga je eerst individueel gesprekken aan met een psycholoog en als iedereen er klaar voor is ga je als gezin ( hoeft niet het hele gezin, kan ook alleen jou en je zus ) praten onder begeleiding van de psycholoog.
Heb je er ooit aan gedacht dat het zo zou kunnen zijn dat je zus een psychische stoornis heeft ? Ik herken een aantal dingen die bij bepaalde psychische stoornissen terug komen.
Wees daar zeker van voor je haar gaat "afstraffen" door het contact te verbreken. Ze heeft waarschijnlijk niet door wat ze allemaal doet, en haar dan maar even flink de waarheid vertellen heeft waarschijnlijk geen zin omdat ze je niet snapt.
Hoe ze nu leeft is het systeem waarin zij functioneerd, door dat systeem af te breken kan het nog wel eens veel fouter gaan..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-11 09:34

Re: Mijn zus...

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-11 09:34

Veirl, hoezo iets bereiken? Mag je niet gewoon dingen van je af schrijven?
Monster, mn zus ga ik echt niet naar een psyg krijgen... ze is tenslotte toch niet gek?
Contact verbreken zou niet om afstraffen te zijn, maar voor mijn eigen rust, alleen tja, dat is gewoon geen optie ivm mijn ouders

**Geplaatst**: 27-06-11 09:40

Re: Mijn zus...

Geplaatst: 27-06-11 09:40

Het is voor jou een tweestrijd...je wilt wel het contact verbreken (eindelijk rust,denk je dan) maar je wilt ook ''gewoon'' in harmonie met je ouders want je weet dat je die pijn gaat doen als je je zus (tijdelijk) uit je leven bant.

Is een gesprek met je ouders over gezins therapie oid niet een begin? Miss dat jullie met z'n 3en wel wat voor elkaar krijgen??

Als je aan je zus vraagt; Lijkt het je niet fijn om een gewoon regelmatig leven te leiden waarin je wel durft te beslissen etc. Maak het aantrekkelijk voor je zus om haar leven te willen veranderen.

**Geplaatst**: 27-06-11 09:45

Geplaatst: 27-06-11 09:45

Jullie houden jezelf voor de gek hoor, door nooit iets te zeggen.
Als je er iets aan wil veranderen, moet je toch echt een keer beginnen met praten en je punt duidelijk maken.

Heb zelf ook zo'n zus, maar helaas voor haar ga ik overal strak tegenin als zij weer eens iets wilde.
Levert een lange tijd ruzie op, maar ondertussen is ze aardig normaal geworden.
Vooral toen haar kindje geboren werd, werd het extreem. Alleen maar uitgaan, en overdag slapen, wij voor de kleine zorgen.
Heb ik overigens 'opgelost' door alle sloten in het huis op slot te draaien en de sleutels bij me te houden. Kon ze mooi niet meer weg. Dit zeg ik om je wat duidelijk te maken...Als je niet kunt praten, dan kan je het heel simpel anders oplossen. Een beetje slimmer zijn dan haar, en klaar.

Zij weet jullie precies te manipuleren en dat moet je voorkomen.
Ze weet heel goed dat jullie niks durven te zeggen uit angst voor ruzie....Juist daar moet je niet bang voor zijn.

Overigens vind ik een psycholoog niet zo vreemd idee. In mijn ogen is ze wel degelijk ' gek'.
Of vind je haar gedrag normaal? Een psycholoog kan haar ook helpen om dit gedrag in bedwang te houden.

**Geplaatst**: 27-06-11 17:42

Geplaatst: 27-06-11 17:42

SA12 schreef:
Veirl, hoezo iets bereiken? Mag je niet gewoon dingen van je af schrijven?
Monster, mn zus ga ik echt niet naar een psyg krijgen... ze is tenslotte toch niet gek?
Contact verbreken zou niet om afstraffen te zijn, maar voor mijn eigen rust, alleen tja, dat is gewoon geen optie ivm mijn ouders

Misschien kun je zelf naar een psycholoog gaan en daarna je zus vragen om een gesprek met haar bij jou psycholoog. Niet omdat zei gek is, maar omdat jij rust wil in de relatie met haar en je ouders. Misschien dat ze dan wel over te halen is.

**Geplaatst**: 27-06-11 19:25

Geplaatst: 27-06-11 19:25

ik snap niet waarom jij niet gewoon het contact met je zus op een laag pitje kunt zetten
je woont toch op jezelf en je zus ook?
tref je elkaar bij je ouders(kun je natuurlijk ook best wat sturen) dan laat je dat gewoon gebeuren maar verder doe je gewoon je eigen ding