
Al een geruime tijd gaat het niet zo lekker met me, ik ben gestopt met m'n paardenhouderij opleiding en ben daarna hoopvol begonnen aan een nieuwe opleiding. Dit was helaas niet wat ik hoopte en ik vond totaal geen aansluiting bij m'n klasgenoten, telkens was ik dat rare meisje. Hiermee ben ik toen ook gestopt. Om te bedenken wat ik wil ben ik parttime voor m'n vader gaan werken, we hebben thuis een kleinschalige pensionstal.
Eind vorig jaar ging het al slechter en begin dit jaar werd de diagnose depressief gesteld, met de mededeling dat ik een gevaar voor mezelf was. Sindsdien loop ik bij een psycholoog en het gaat nu al stukken beter, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat de depressie misschien al jaren speelden of dat ik gewoon een heel pessimistisch ingesteld persoon ben, wat ik waarschijnlijk ook mijn hele leven zal blijven. Ik heb alleen niet het idee dat ik echt kan zeggen wat ik voel en wat erin me omgaat bij de psycholoog.
Maar ik ben dus zo'n persoon wat eigenlijk niks leuk vind (waarschijnlijk komt dat door de depressie) En ik heb echt geen idee wat ik moet doen met m'n leven. Weer aan een opleiding beginnen? Het probleem is dat ik niks leuk vind en het bovendien niet kan combineren met parttime werken, het huishouden en 2 paarden die beiden 6 keer per week getraind moeten worden. Een baan erbij zoeken, zodat ik tenminste fulltime werk? Ik vind echt niks leuk en kan niet goed omgaan met andere mensen.
Ik weet het echt niet meer, ik wil dus blijkbaar leven. Maar ik raak helemaal in de war omdat ik zowat niks leuk vind, afspreken met vrienden skip ik liever dan dat ik een hele avonds zogenaamd gezellig moet doen. Ik wil zo graag normaal zijn, leuke dingen doen en ervan kunnen genieten, werken en/of studeren, een toekomst opbouwen, een auto kopen, op mezelf gaan wonen, m'n eerste vriendje krijgen en allemaal van dat soort dingen die normale mensen doen, maar die voor mij gewoon niet weggelegd lijken te zijn. Er knaagt altijd een gevoel aan me dat ik hier niet hoor, dat het niet de bedoeling is dat ik oud word, dat god een foutje heeft gemaakt met mij.
M'n familie weet wat er ongeveer speelt, maar ze weten niet echt hoe ze ermee om moeten gaan. En ik heb wel een paar vrienden (jongens), maar ik ben altijd degene die wat heeft en dan ben ik bang dat ze me eerdaags zat gaan worden. Bovendien gaan jongens toch iets anders met problemen om dan meiden

Ik weet niet wat ik de mensen op bokt zou willen horen, de magische oplossing misschien? Goede adviezen zijn iig altijd welkom!

Groetjes Marijke