Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-11 19:59

Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-11 19:59

Dit is een goedgekeurde schaduwaccount. Als je mij herkent aan mijn schrijfstijl dan mag je me PBen voor een persoonlijker berichtje etc.

Mijn hele leven staat in het teken van mijn moeder. Hoe verder ik me van haar probeer te verwijderen hoe meer ze me in haar ban heeft. Vroeger wist ze me met boze woorden en pakken slaag onder de duim te houden. Tegenwoordig zijn het opmerkingen en acties die me keer op keer keihard raken. Niet alleen ik ben doelwit van haar manipulaties, ook mijn vader en broertjes en zusjes. Afgelopen donderdag was het voor mij de druppel. Ze was al weken tegendraads en opstandig en probeerde me met opmerkingen en hulpkreten naar huis te trekken. Alle aandacht moest en zou om haar draaien, zij is heerseres van het huis. Toen ze woensdagochtend naar haar therapie ging leek er nog niet zo veel aan de hand te zijn, ja we wisten dat het slecht met haar ging, maar dat was ook alles. Aan het einde van de ochtend belt ze mijn broertje (die al naar het ziekenhuis onderweg was) dat hij haar niet op hoeft te halen. Ze moet tot 3 uur blijven. Tegen drie uur wordt duidelijk dat ze die dag en nacht in ieder geval niet van de PAAZ af mag. Ze had al drie dagen niet geslapen en meer dan een week niet gegeten of gedronken. Dus de psychiaters wilden dat ze een nacht rust zou hebben. Later op de avond zakte ze weer heel diep in een psychose. Ze heeft een aantal ontsnappingspogingen gedaan en bedreigde iedereen die haar tegemoet kwam. Het was dus niet verstandig om haar naar huis te laten gaan. Ik heb 's middags nog wel gebeld, maar had er al bijna meteen spijt van. Ze deed net alsof ze me niet herkende en noemde me de dochter die er toch nooit is. Dat raakte me heel diep, vooral omdat ik degene ben die altijd haar zooi opruimt. Ik heb haar kinderen opgevoed alsof het de mijne zijn en ik ben bijna altijd thuis. Ik heb de telefoon erop gegooid en ben gewoon gaan slapen.

Donderdag ochtend had ik 2 smsjes van haar, waar ze de telefoon vandaan heeft gehaald op de gesloten afdeling is mij een raadsel. Ik moest haar nu komen halen anders zou ik spijt krijgen. Ik heb niet gereageerd, gedacht dat dit de zoveelste manipulatie poging van haar was. Ik ben gewoon naar school gegaan en heb mijn practicum gemaakt. Donderdagmiddag belt mijn vader met de vraag of hij even met mij over iets ergs kan praten. Ja kon wel, vriendinnen om me heen weten van de situatie en ik heb geen geheimen voor ze. Hij vertelt dat mijn moeder net nadat ze mij heeft ge-smst een verpleegster heeft gedreigd te vermoorden en daarna een suicidepoging heeft gedaan. Jullie kunnen begrijpen dat ik me kapot schrok, ik wist dat het slecht met haar ging, maar zo slecht? Zoiets had ze nog nooit eerder gedaan en ik snap niet waarom dit heeft kunnen gebeuren. Meteen nadat ze dit heeft gedaan is er politie ingeschakeld. Via een rechterlijke macht is ze toen gedwongen opgenomen. Eerst zou ze op de PAAZ blijven, maar daar werd al gauw duidelijk dat dat te gevaarlijk was. Rechters zijn weer ingeschakeld om een overplaatsing te regelen. Ze is toen in een ambulance overgebracht naar een crisiscentrum voor kortdurende opname van ernstig zieke psychiatrisch patiënten.

Aan het einde van de ochtend kwam ze aan in die kliniek. Daar weigerde ze om te kalmeren en werd alleen maar opstandiger en gevaarlijker. Separeer hielp niet en gedwongen medicatie mag in dit geval niet (stomme wetgeving). Officier van justitie is toen voor de derde maal ingeschakeld en de gedwongen opname is omgezet in een in bewaring stelling. Dus ze zat sowieso voor het hele weekend vast. Ze bleef tegendraads en moeilijk. Zit nog steeds in de separeer omdat ze een gevaar voor zichzelf is en zelfs daar lukt het haar om zichzelf te verwonden.

Vanochtend was er een herbeoordeling door de officier van justitie en zoals we al gehoopt hadden is de in bewaring stelling met drie weken verlengd. Ze zit gelukkig dus nog drie weken vast. Maar zoals het nu gaat is er nog absoluut geen verbetering. Ze weigert alles, haar medicijnen, eten, drinken, zelfs douchen. Ze bedreigt iedereen die in de buurt komt en moet nu 24/7 door camera's in de gaten gehouden worden. Natuurlijk kan ze zo niet lang doorgaan. Meestal stort ze na 2 weken niets drinken fysiek in en dan wil ze in ieder geval weer af en toe een glas water. Niet eten houd ze regelmatig een week of 6 vol.

De vraag is wat er nu zal gaan gebeuren? Wanneer krijgt ze eindelijk gedwongen medicatie, wanneer zien die stomme hulpverleners nou eens in dat haar proberen te overtuigen niet zal lukken? Er zijn verdorie al bijna 20 jaar continu hulpverleners met haar aan de gang. Ze kent alle trukjes en weet precies hoe ze iedereen om haar vingers kan winden. Ik weet nu al dat ze de psychiaters daar al snel weet te overtuigen dat dit niet weer zal gebeuren. Terwijl het slechts een kwestie van tijd is voordat ze weer zo slecht is. Natuurlijk ik weet dat ze ziek is en dat ze hier niet veel aan kan doen, maar wanneer zien de hulpverleners eens in dat het zo niet verder gaat?

Wat me wel het meest stoort is dat ze je iedere keer weer weet te raken. Al vanaf dat ik een klein kind was wist ik dat ik bang moest zijn voor mijn moeder. Eerst sloeg ze en toen ik terug begon te slaan (rond mijn 15e) is ze pas echt gemeen te worden. Ik kan heel veel hebben, ben gehard door de jaren en jaren van fysieke en geestelijke mishandeling. Opmerkingen van anderen doen mij niets en ik kan de meest erge dingen zien zonder er warm of koud van te worden. Anderen bewonderen mij om mijn moed, kracht en doorzettingsvermogen en ik ben ook trots op wie ik ben. Ik heb hartstikke veel zelfvertrouwen en weet dat ik alles aan kan. Totdat mijn moeder wat tegen me zegt. Met een paar woorden breekt ze genadeloos door mijn pantser heen en vermorzelt me in kleine stukjes. En als het niet haar woorden zijn, dan zijn het haar acties wel. Ik weet me nu even geen raad meer, waarom is ze dit keer zo ver gegaan? Een in bewaring stelling krijg je hier in Nederland niet zomaar, het is in feite een vorm van TBS voor niet criminelen. Ik ben bang voor haar geworden, niet voor mezelf, maar voor de 2 kinderen die nog thuis wonen. Wat was er gebeurd als ze thuis was doorgeslagen? Had ze die twee kleintjes dan wat aangedaan? Dan was er nu misschien weer een familiedrama in het nieuws geweest: moeder dood twee kinderen en pleegt vervolgens zelfmoord. Je hoort het altijd van anderen, maar nu is het ineens te dichtbij. Dat blijft maar door mijn hoofd spoken en ik wil haar eigenlijk niet meer thuis hebben. Stiekem hoop ik dat de IBS na die drie weken wordt voortgezet, dan moet ze er nog minstens 6 weken zitten. Ik weet dat het slecht van me is dat ik zo iets hoop, maar ik kan het niet meer aan om haar thuis te hebben. Om haar bij iedere opname verder weg te zien glijden, ze is inmiddels bijna helemaal verdwenen. In haar plaats zit een monster, een monster dat er alles aan doet om de levens om haar heen te verruineren.

Natuurlijk heeft mijn moeder ook haar goede kanten en ik zou haar niet willen ruilen. Maar dit soort momenten maken het voor mij erg moeilijk om de positieve kanten van haar te zien. Op het moment leven we van opname naar opname. Tussen twee opnames is ze een week of twee redelijk normaal en dan lijkt er niets aan de hand te zijn. Dan kunnen we gaan shoppen en is het gezellig, maar veel te snel verdwijnt dat weer en is ze niet zichzelf. Ik leef er nu naar toe om iedere keer van die korte momenten te genieten en de rest te negeren. Maar dat wordt me door het monster in haar zo moeilijk gemaakt.

Ik weet even niet hoe ik verder moet, hoe kan ik straks vriendelijk blijven als ze weer thuis komt? Ik bid in stilte dat de IBS zo lang mogelijk geldig blijft, maar ja dat kan natuurlijk niet. Zodra ze uit die psychose komt wordt ze weer vrijgelaten. Ik weet niet of ik er dan nog wel wil zijn, maar er zitten thuis twee schatten van kinderen die ik heb opgevoed, die kan ik niet achterlaten.

Ik open dit topic omdat ik graag wil weten of jullie ideeën hebben wat ik kan doen. Kinderen uit huis laten plaatsen etc. is geen optie. Er is voor hun nu geen direct gevaar en zij mishandelt hen niet, in tegenstelling tot vroeger bij mij. Ze zijn zich nu ook niet bewust van hoe erg de situatie is, dat gaan we ze ook niet vertellen. Het is iedere keer al moeilijk voor ze als hun moeder wordt opgenomen, godzijdank hebben ze nog niet echt in de gaten hoe slecht ze is. Ik merk dat ze steeds passiever worden over de opnames, ook om hun harten zit dus inmiddels een dikke laag eelt. Die zullen ze nog wel nodig gaan hebben.
Een scheiding tussen mijn ouders zit er ook niet in om twee redenen. Mijn vader houdt ondanks alles nog steeds van haar en als ze uit elkaar gaan is het echt voorbij voor mijn moeder. Dan is het dreigen over en gooit ze zich voor een trein ofzo. Dat is niet iets dat mijn vader op zijn geweten wil hebben. Bovendien is een gekke moeder voor de kinderen nog altijd beter dan helemaal geen moeder.

Zijn er hier nog bokkers die iets soortgelijks hebben meegemaakt? Die ervaring hebben met IBS? Ik heb wel zo'n foldertje er over doorgelezen, maar ja daar werd ik niet echt wijzer uit.

edit: wat typefoutjes verbeterd

Laatst bijgewerkt door Feetje24 op 30-05-11 20:13, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-05-11 20:06

Geplaatst: 30-05-11 20:06

Jeetje meid, wat zit jij in een lastig parket. Ik heb echt geen zinnige woorden voor je.. Behalve dan dat ik het echt verschrikkelijk vind dat je dit mee moet maken. :(:)

Hopelijk komt er somehow een oplossing voor jullie gezin.. :(:)

Een dikke virtuele knuffel vanaf hier...

**Geplaatst**: 30-05-11 20:10

Geplaatst: 30-05-11 20:10

Poeh eej, wat een verhaal.
Ik kan je hierover helaas geen advies geven, wel wil ik je zeggen dat ik je heel veel sterkte en wijsheid toewens.
Het moet ontzettend zwaar voor je zijn, ik wil je i.i.g een knuffel geven vanaf hier :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-11 20:14

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-11 20:14

Ier en ashley bedankt.

**Geplaatst**: 30-05-11 20:16

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 30-05-11 20:16

Wat een heftig verhaal! Ik heb geen ervaring met dit soort dingen en het enige wat ik kan doen is je heel veel sterkte wensen! :(:)

Als je wat kwijt wilt mag je mij ook altijd PB'en! Ik hoop dat er snel een oplossing komt op langere termijn!

**Geplaatst**: 30-05-11 20:23

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 30-05-11 20:23

God wat heftig!
Heb wel wat ervaring maar niet zo heftig als de jouwe...
Hoe oud zijn de kleintjes? Kan je er niet met een psycholoog over praten? Misschien kan die je nuttige tips geven?
Dit kan zo toch ook niet?

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 30-05-11 20:26

Geplaatst: 30-05-11 20:26

Jeetje meid, wat een ellende zeg

.
Ik zou niet weten hoe ik je zou kunnen helpen, maar ik wil je ongelooflijk veel sterkte wensen met alles en vanachter de
pc zal ik hard voor je duimen dat het allemaal toch nog goed gaat komen :(:)

.

Begrijp uit je verhaal dat je broertjes/zusjes nog heel jong zijn? Ook voor hun is het natuurlijk heel erg dat hun moeder
telkens weggaat.

Meid heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-11 20:29

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-11 20:29

Ze zijn niet heel jong, 14 en 15. Maar toch te jong om zelf een stem te kunnen hebben in dit verhaal.

met de psycholoog praten lost niet heel veel op. Ik heb vorig jaar van september tot aan augustus bij een psycholoog gelopen, maar dat heeft me niet echt geholpen. Kreeg eigenlijk alleen maar bewonderende blikken en te horen dat ze het zo knap vonden dat ik al die ellende met een glimlach op mijn gezicht wist te vertellen. Ja wat moet ik dan? Huilen, dat lost niets op, daar is niemand mee gebaat.
Een paar jaar terug toen was ik het ook goed zat en heb ik IPG ingeschakeld. IPG staat voor intensief psychiatrische gezinshulp. Die mensen zijn er twee keer voor de kinderen geweest en daarna eiste mijn moeder zelf alle aandacht op, dat werkte dus ook niet. Een psycholoog kan in dit verhaal niet veel betekenen, ja ik kan er mijn ei kwijt, maar dat is alles. Vorig jaar heeft het me weinig geholpen, na de eerste intake stuurden ze me meteen door naar de afdeling bipolair, terwijl ik dat helemaal niet ben. Hun reden daarvoor was dat ik zo druk, maar ja ze hadden niet in de gaten dat ik wel zo druk moet zijn om alles in balans te kunnen houden. Dat is echt geen hypomanie zoals zij dat vonden, gelukkig mocht ik ook snel weer bij die afdeling weg. Conclusie was dat ik niet in een hokje pas en dat er eigenlijk niets mis met mij is. Ja duh dat wist ik al, ik had alleen maar behoefte aan een uitlaatklep. Daarom zet ik het nu op bokt, daar kan ik en mijn verhaal kwijt en ik krijg van de meesten hele lieve berichtjes en dat helpt veel beter dan een psycholoog. Het geeft me iig de moed om door te gaan.

Mijn vader belde net, het verhaal dat mijn moeder nu heeft opgehangen aan de officier is dat ze erin geluisd is. Dat het allemaal een val was om haar op te sluiten. Dat ze niet thuishoorde op die afdeling. Morgen is de uitspraak of de IBS doorgaat, duimen jullie mee dat het doorgaat?

**Geplaatst**: 30-05-11 20:38

Geplaatst: 30-05-11 20:38

Het eerste wat ik kan bedenken is om te gaan praten met de hulpverleners. Praten als brugman en desnoods de hele boel overdrijven (hoewel met zo'n verhaal niet veel nodig is denk ik). Ze proberen te overtuigen dat er een permanente oplossing moet komen. Een keer alles uit de kast trekken, als je daar nog de energie voor hebt.

Je verhaal komt me vaag bekend voor maar ik dacht dat dat ook onder een SA was geschreven?
Enfin, ik heb het toen ook geschreven (en als dat niet hetzelfde verhaal was, geldt hier hetzelfde) wat is je vader een enorme hork. Hoe durft ie jouw en je broer/zus hiermee opzadelen. Hoe durft ie zo laf zijn? Héél triest vind ik dat. Ik weet dat je er niets mee kunt, maar voor mijn part zou die man ook zijn gedeelte van een straf voor medeplichtigheid mogen krijgen. Bah bah.

Sterkte meid, en ik duim voor je hoor.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-11 20:41

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-11 20:41

Dat verhaal was niet onder een SA, maar is inderdaad het verhaal wat je bedoelt.

Mijn vader bedoelt het niet kwaad, hij zit ook met zijn handen in het haar. Hij kan niet anders dan door blijven gaan. Ja het is laf als je niet bij je vrouw weg gaat in zo'n situatie, maar als hij wel weggaat zijn de consequenties verschrikkelijk. Dan heb ik geen moeder meer, er is dan nog niemand die haar tegen kan houden.

**Geplaatst**: 30-05-11 20:45

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 30-05-11 20:45

Ja, tuurlijk duimen we mee..
Daar zullen ze toch niet intrappen? Denk dat de meesten met dit verhaal komen!

Voor je vader is het ook heel moeilijk. Ik begrijp heel goed dat ie haar niet zomaar in de steek laat. Wrs denkt hij ook aan de goede momenten die ze gehad hebben en hoopt ie dat ze ooit weer wordt wie ze toen was...

**Geplaatst**: 30-05-11 20:49

Geplaatst: 30-05-11 20:49

Imo is er een verschil tussen zijn vrouw helemaal verlaten en je kinderen laten mishandelen en ze ongemoeid aan een psychotische moeder bloot stellen. Sorry, maar dan zit er ergens ook niet heel goed dat je dit als realiteit kan aanvaarden.

Nuja, daarmee geraak jij niet verder natuurlijk TS. Ik wou zo graag dat de dingen wat gemakkelijker waren voor jouw. Je verdient een goede start in het leven, niet de grond in geslaan worden fysiek en geestelijk. Mijn hart bloed als ik denk hoe jij hebt moeten opgroeien :(:)

.

**Geplaatst**: 30-05-11 20:55

Geplaatst: 30-05-11 20:55

Om met de laatste zin van je verhaal te te beginnen, en dit klinkt misschien harder dan ik bedoel, maar ik ben er niet zo zeker van dat een gekke moeder beter is dan helemaal geen moeder. Zo te lezen gaat het hele gezin aan deze situatie kapot en bovendien wordt je moeder steeds gevaarlijker, voor zichzelf en voor anderen. Ik hoop met jou dat ze voor langere tijd wordt opgenomen, zodat jullie thuis wat rust hebben en zij wellicht met de juiste begeleiding weer uit de psychose komt.

Ik heb geen oplossing voor je maar ik wil je sterkte wensen. Zo te lezen ben je inderdaad een krachtige persoon maar ook krachtige personen hebben behoefte aan steun, dus bij deze.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-11 21:01

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-11 21:01

@bravespots Tuurlijk kan hij dat moeilijk als realiteit aanvaarden, maar hij blijft vasthouden aan het geloof dat het allemaal wel goed komt. Ook al weten we dat dat niet zal gebeuren. Ondanks alle problemen blijft hij van haar houden en blijf bij haar. Weggaan is zo gemakkelijk, maar je hebt toch beloofd om voor elkaar te zorgen in ziekte en gezondheid. Die geloften tilt hij heel zwaar aan, hij is niet iemand die beloftes kan verbreken.

Ik heb het al vaker met mijn vader gehad of het niet beter was als ze zouden scheiden, maar dat wil hij echt niet. Hoe slecht het ook gaat. Ik kan in ieder geval wel zeggen dat de andere kinderen niet zo behandeld zijn als ik, gelukkig niet. Ik nam hun straffen vaak op, zei dat ik hetgene had gedaan waar ze een ander van verdacht. Vanaf dat ik heel klein ben is mijn gedachte altijd al geweest liever ik dan zei. Natuurlijk hebben de jongste twee het moeilijk als ze iedere keer wordt opgenomen, maar echte mishandeling hebben ze godzijdank nooit mee hoeven maken. De paar keer dat ze wel een tik kregen waren niet vaker of harder dan in een "normaal" huishouden. Ik praat vaak met hun wat zij ervan vinden en tot nu toe geven ze niet aan dat ze echt uit deze situatie willen.
Het zusje onder mij is op haar 15e gevlucht uit huis, die kon het niet aan. Ze is nu gelukkig getrouwd en ik spreek haar vaak. Ze is blij met de afstand die ze heeft, maar als ik haar vraag of ze ergens thuis mee kan helpen komt ze iig wel. Mijn oudste broertjes zijn zodra ze 18 waren ook uit huis gegaan, die wonen nu in een woning die mijn vader voor ze gekocht heeft. Maar ook zei komen nog graag thuis, dus zo slecht is het thuis niet voor de kinderen. Een hele hoop van de ellende is voor hun verborgen gebleven, daar heeft mijn moeder goed voor gezorgd. Deuren sluiten zodat anderen het geschreeuw niet konden horen of straffen uitdelen waarbij ik niet eens kon schreeuwen, daar was ze gehaaid in. Mijn broertjes en zusjes weten allemaal ook niet hoe erg het is geweest en ik heb het lef niet om het ze te vertellen. Ik weet niet eens of ze me wel willen geloven, ook al heb ik de littekens als bewijs.

Dank je maflinger, iedereen die mee wil duimen en steunen bedankt! Ik waardeer het zeer.

**Geplaatst**: 30-05-11 21:08

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 30-05-11 21:08

Soms is het wel zo dat zo'n relatie symbiotisch wordt, juist door het te laten zoals het is wordt het in stand gehouden.
Daarbij wil ik je vader niet de schuld geven (zoals ik hierboven al zei) maar zoals jij je jeugd door bent gekomen is verre van normaal.
Fijn dat je broertjes en zusjes nog wel thuis willen zijn. Wat zegt je moeder er zelf van als ze een goede periode heeft? En als ze haar medicijnen wel slikt, is ze dan beter 'hanteerbaar'?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-11 21:14

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-11 21:14

Ja dan is ze veel beter. Nog wel met hele grote ups en downs, soms is ze dagen niet aanspreekbaar, maar ze is dan minder manipulatief.
Ze weet dan zelf ook wel dat het zo niet kan, maar bagatelisseert de problemen. Het is allemaal zo erg niet zegt ze dan en ik ben ervan overtuigd dat ze dat ook echt denkt. Dat ze vind dat het normaal is om kinderen zo op te laten groeien. Haar argumenten zijn dan altijd hetzelfde: de kinderen zijn toch allemaal goed terecht gekomen? Ja als je zo gaat redeneren klopt het. Mijn zusje is gelukkig getrouwd, heeft een huis en een baan. Mijn twee broers wonen zelfstandig en volgen een goede opleiding. Ik studeer aan de universiteit en volg het honeursprogramma voor zeer gemotiveerde studenten. Maar ze vergeet ondertussen dat mijn oudste broertje een kinderdepressie heeft gehad. Dat ik een hele zware depressie heb gehad. Dat mijn zusje het huis uit is gevlucht, dat vergeet ze. Tuurlijk we zijn goed terecht gekomen, maar vraag niet hoe.

**Geplaatst**: 30-05-11 21:18

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 30-05-11 21:18

Heeft ze zelf broers/zussen?
Iemand die je kunt inschakelen als het weer uit de hand loopt?

Een depressie of zelfs psychose is voor haar natuurlijk ook vreselijk.
Ze is ziek. Laat dat duidelijk zijn.

Dat ze het bagatelliseert is echt heel erg voor jullie, daardoor onderkent ze het probleem en blijven jullie met het verdriet achter.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-11 21:24

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-11 21:24

Ja ze is ook ziek, daar kan ze niets aan doen. En het is ook traumatisch voor haar om iedere keer maar weer opgenomen te worden, om de separeer in te moeten terwijl ze doodsbang is. Om te horen te krijgen dat de mensen die ze ziet en met wie ze praat er echt niet zijn. De wereld is voor haar onbegrijpelijk geworden en daar zit ook een deel van het probleem. Haar vertrouwen in iederen is weg.

Broers en zussen is zeer problematisch. Ze komt uit een gezin met ongeveer 13 kinderen, dat weet ze niet zeker. Haar moeder was ook psychisch ziek en heeft in een opwelling al haar kinderen op straat gezet. Toen was mijn moeder 3. Nadat ze een paar dagen op straat hadden geleefd zijn de kinderen naar een kindertehuis gegaan. Mijn moeder is samen met een broer geadopteerd door een gezin waar ze vervolgens een hele slechte jeugd heeft gehad, haar adoptief ouders hadden nooit kinderen mogen adopteren.
De enige van haar broers en zussen met wie ze nog wel eens contact heeft is haar broer en ze heeft een hartgrondige hekel aan hem. Ze wil hem niet zien, ze wil hem niet eens in de buurt van het huis hebben. Er zijn dus geen broers of zussen om haar op te vangen. De familie van mijn vader heeft ze één voor één tegen zich gekregen, die willen geen contact meer. Vrienden heeft ze langzaam weggejaagd. Op 1 of twee mensen na is er buiten het gezin niemand waar ze contact mee wil hebben. Ze is dus eenzaam geworden en niemand behalve wij kunnen haar wijzen op haar gedrag. Misschien dat ze daarom ook niet meer in de gaten heeft hoe extreem haar gedrag is.

**Geplaatst**: 30-05-11 22:21

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 30-05-11 22:21

Jemig, je moeder heeft ook wat voor de kiezen gehad.

Wat kan ik zeggen? Ik duim met je mee en hoop dat ze op de één of andere manier de juiste behandeling krijgen kan..

Sterkte meis!

**Geplaatst**: 31-05-11 00:31

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 31-05-11 00:31

Oke, elke keer weer lastig om dit soort verhalen te lezen op sites, juist omdat ik vaak aan de andere kant van het verhaal zit. Ik heb zelf te maken gehad met opnames, separeer, psychoses noem het maar op, en dat maakt dat ik weet welke impact het heeft op een omgeving. Gelukkig ben ik nu stabiel en heb ik de nodige hulp, maar het schuldgevoel naar mijn omgeving blijft.

Daarom hier in ieder geval een aantal tips voor de omgeving, omdat ik weet dat dat zoveel invloed maakt en ook hulp behoeft.

Voor de in huis wonende kinderen en voor jezelf: Zoek op google op de term "KOPP kinderen", ofwel Kinderen van Ouders met Psychiatrische Problemen. Deze zijn enkel voor de kinderen, waardoor de aandacht niet opgeeist word. Zij hebben programma's en huiskamergroepen waarbij geleerd word om te gaan met, en kunnen hulp bieden in crisissituaties. http://kopp.lotgenootje.nl/ is een goede site waarin lotgenoten gezocht kunnen worden.
Verder stel grenzen!! Laat duidelijk weten wat je met je moeder wel wil doen, en waarneer zij hulp elders moet zoeken. In het begin zal dit moeilijk zijn en gepaard gaan met dreigenmenten en manipulatie, maar waarneer zij doorheeft dat ze enkel in haar goede momenten bij je terecht kan (zonder beoordeeld te worden voor haar slechte buien die ze elders bespreekt) zal dit jullie band sterken en moet zij die grenzen gaan respecteren. Word in geen geval haar therapeut, zaken die over haar psyche gaan zal ze elders moeten bespreken.

Stel voor jezelf je beeld bij, zoek hiervoor hulp, maar probeer niet meer het plaatje na te streven van een moeder die enkel er voor je is. Helaas heeft zij een ziekte en dat gaat helaas niet zomaar over. Waarneer je voor jezelf het beeld bijstelt naar (grof gezegd) "goede kenissen met bloedband" , zal een tegenslag niet meer zo zwaar zijn en makkelijker te verwerken.

Dit is in het kort en lomp gezegd een beetje wat je als omgeving wat handvatten kan bieden. Ik hoop voor alle partijen dat dit gauw leefbaar en zelfs beter word. Je kan gerust PB'en mocht je vragen hebben oid!

**Geplaatst**: 31-05-11 02:08

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 31-05-11 02:08

Jeetje meid wat heb jij veel voor kiezen gehad.
Wat ik vooral niet begrijp is waar is je vader in dit verhaal?
Ik lees wel dat hij niet van haar wil scheiden, maar niet wat zijn rol is in dit hele geheel.
Ziet hij niet wat er in het verleden met jou gebeurt of hoe het nu met je gaat en vooral hoe de thuissituatie is...
Zowel waarom stapt hij dan niet naar de behandelende mensen van je moeder om aan te geven dat er NU echt een keer wat moet gebeuren?
Ik vraag me ook echt af hoe oud jij ben en hoe je het voor elkaar krijgt om 'lachend' in het leven te blijven staan.
Het feit dat je zegt dat je dingen lachend kan zeggen geeft aan dat je het dus eigelijk kan vertellen alsof je iemands anders problemen bespreekt.
Hou er rekening mee dat alles hiermee van jezelf hiermee aangeeft dat daar ooit een einde aan komt, niemand kan zijn hele leven met een masker blijven lopen en ooit zal hij vallen.
Het enige wat ik in dit laatste kan aanraden is probeer te blijven praten met mensen die je bijstaan, om er op die manier voor te zorgen dat je niet uiteindelijk in je eigen gat valt.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen en ook ik duim voor je mee dat je moeder verlopig nog even blijft zitten.....

**Geplaatst**: 31-05-11 07:59

Geplaatst: 31-05-11 07:59

TS, ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen. Wat een ontzettend moeilijke situatie!

Is er niet ergens in de hulpverlening een plek, waar jij niet in therapie hoeft, maar waar jij wel informatie kan halen? Waar je steun kan krijgen? Waar nadruk ligt op praktische begeleiding en hulp, hoe het beste om te gaan met deze situatie. Hoe jij het beste jezelf kan beschermen zonder je ouders te laten vallen. Zoals twee PB's boven mijn bericht, gewoon praktische tips.

Nogmaals sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-05-11 12:56

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst door de TopicStarter : 31-05-11 12:56

@Yell ik ben wel eens naar een KOPP groep geweest, maar ik had er vrij weinig aan. De mensen waarbij ik zat waren heel kort gezegd niet van mijn niveau dus vond ik eigenlijk geen aansluiting bij hen. Het was verder wel gezellig, maar na een paar bijeenkomsten ben ik er niet meer naartoe gegaan. Omdat ik nu 24 ben is er eigenlijk ook geen KOPP groep voor mijn leeftijdsgroep. Ik vind het wel een goed idee om duidelijk met haar te praten en grenzen te stellen.

@NoGo ja mijn vader is inderdaad een beetje afwezig in dit verhaal. Dat komt omdat ik vooral probeer om hem een beetje te ontlasten. Hij heeft het natuurlijk ook al best zwaar met alles wat er gebeurd. Daarbij werkt hij zeker 60 uur per week en is dus vrij weinig thuis. In de perioden dat mijn moeder ziek is en ik thuis ben is hij soms pas tegen half 10 thuis (hij gaat na zijn werk naar het bezoekuur in het ziekenhuis) en dan gaat hij eigenlijk meteen naar bed. 's Ochtends gaat hij al om half 8 weer naar zijn werk toe, echt thuis is hij dus bijna niet. Hij weet van een hoop dingen van vroeger niet wat er is gebeurd alhoewel hij het volgens mij nu wel in de gaten begint te krijgen. Dit door opmerkingen etc. die ik af en toe plaats.
Dat ik nog lachend in het leven kan staan is omdat ik gewoon geen idee heb hoe het anders kan. Ik moet nu eenmaal doorgaan, het kan niet anders. In een hoekje weg kruipen daar help ik niemand mee. Ik heb jaren lang therapie gehad, maar ook daar vrij weinig aan gehad. Het enige wat ik er van heb meegekregen is dat ik positief moet blijven en dat doe ik. Ik ben altijd al een optimist geweest, daardoor is het misschien voor mij ook wel makkelijker om gewoon altijd maar door te gaan. Bij de pakken neerzitten is wel het laatste dat ik zou doen.

**Geplaatst**: 31-05-11 13:08

Geplaatst: 31-05-11 13:08

Feetje24 schreef:
@NoGo ja mijn vader is inderdaad een beetje afwezig in dit verhaal. Dat komt omdat ik vooral probeer om hem een beetje te ontlasten. Hij heeft het natuurlijk ook al best zwaar met alles wat er gebeurd. Daarbij werkt hij zeker 60 uur per week en is dus vrij weinig thuis. In de perioden dat mijn moeder ziek is en ik thuis ben is hij soms pas tegen half 10 thuis (hij gaat na zijn werk naar het bezoekuur in het ziekenhuis) en dan gaat hij eigenlijk meteen naar bed. 's Ochtends gaat hij al om half 8 weer naar zijn werk toe, echt thuis is hij dus bijna niet. Hij weet van een hoop dingen van vroeger niet wat er is gebeurd alhoewel hij het volgens mij nu wel in de gaten begint te krijgen. Dit door opmerkingen etc. die ik af en toe plaats.
Dat ik nog lachend in het leven kan staan is omdat ik gewoon geen idee heb hoe het anders kan. Ik moet nu eenmaal doorgaan, het kan niet anders. In een hoekje weg kruipen daar help ik niemand mee. Ik heb jaren lang therapie gehad, maar ook daar vrij weinig aan gehad. Het enige wat ik er van heb meegekregen is dat ik positief moet blijven en dat doe ik. Ik ben altijd al een optimist geweest, daardoor is het misschien voor mij ook wel makkelijker om gewoon altijd maar door te gaan. Bij de pakken neerzitten is wel het laatste dat ik zou doen.

Ik begrijp dat je je vader niet teveel wil belasten toch is het juist wel zeer van belang dat hij weet wat er gespeeld heeft hij is en blijft je vader en ondanks dat hij het al moeilijk heeft is het juist van belang dat je er wel met hem over praat.
Je geeft aan dat hij het nu misschien wel doorheeft door opmerkingen maar vaak denken mensen dan aan de verkeerde dingen (uit ervaring) en juist daarom is het van belang te praten.
De instelling van ik moet doorgaan en kan niet anders is hartstikke goed maar er komt een moment dat het je gaat opbreken, ooit zal het masker breken en dan is het gat zwarter en lastiger om er uit te komen.
Ik probeer hiermee niet aan te geven dat je bij de pakken neer moet gaan zitten maar wel dat je iets moet gaan doen om dingen in je leven te verwerken en te plaatsen!

Weet je overigens al meer over je moeder?
Sterkte meis en je mag me ook altijd pben :(:)

**Geplaatst**: 31-05-11 13:11

Re: Hoe een hart van eelt toch telkens weer kan schrijnen

Geplaatst: 31-05-11 13:11

Ik vind je ongelooflijk sterk..
Denk om jezelf en bewaak je grenzen heel goed. Jouw vader moet dat ook doen.

Ben ook benieuwd of je al iets meer weet wat betreft je moeder.