Geplaatst Vorige week vrijdag ben ik echter heen geweest. Na drie weken ziekte had ik er wel genoeg van. Ik had er ook nog eens dikke buikklachten bij gekregen. Mijn eigen huisarts was er niet, dus kreeg aan ander, die me veel beter beviel en waar ik nu ook naar over wil stappen. Ze kon daar niets vinden en er werd besloten dat ik die vrijdag nog ontlasting naar het lab zou zenden, want ze had het idee dat een bacterie in mijn maag me misschien dwars zat. Prima. Alleen heeft het hele weekend alles vast gezeten en ben ik niet naar het toilet geweest. Ik werd in het weekend een stuk slechter. Ik lig nu 22 van de 24 uur op bed. Ik heb geen greintje energie. Zo snel ik uit bed kom ben ik duizelig en energieloos. Ik hoef maar iets te doen en ik krijg het benauwd. Mijn hele lichaam schreeuwt naar me dat het wil liggen. Ik lig en lig maar en slaap niet de hele tijd. Ik word gek, maar ik kan gewoon niets anders doen. Nu zit ik op de laptop, maar ook dat kost me aardig veel moeite, om naar het scherm te staren. Dat houd ik niet lang vol. Ondertussen ben ik ook nog begonnen met overgeven dit weekend en voelt mijn maag als één bruisende bende.
Ik wilde in eerste instantie tot maandag (vandaag dus) wachten voordat ik de huisarts zou bellen, omdat ik weet dat de huisartstenpost toch geen ruk uitvoeren in deze gevallen. Het is alleen voor echt spoed. Echter voelde ik me zo verschrikkelijk dat ik zondag eind van de middag alsnog heb gebeld. Misschien ook om gerust gesteld te worden. Moest tot maandag wachten, konden nu niets voor me doen. Had ik al verwacht, maar goed, ik voelde me zo hulpeloos dat ik toch had gebeld. In het weekend is ook een klier in mijn nek opgezwollen en hard geworden. Tenminste ik denk dat het een klier is. Het deed goed zeer. Sinds vandaag is die wat zachter en heb ik er een verkoudheid en lichte keelpijn bij te pakken. Ook weer iets nieuws. Krijg de ene symptoom na de ander.
Ik heb vanmorgen meteen de huisarts gebeld, de assistente nam op. Ik heb uit gelegd wat ik nu weer had en dat ik toch echt radeloos was. De huisarts zou me terugbellen om het te bespreken. Ondertussen is het alweer half 2 en ik kan wel janken. Ik word gek. Ik wil hier vanaf. Ik voel me zo verschrikkelijk ziek. Ik ben niet iemand die snel laat merken dat ze ziek is of me er snel onder laat krijgen door ziekte, maar ik kan niet meer. Ik wil gewoon hulp. Ik wil nu serieus worden genomen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld als nu. Het is alsof ik geen enkele controle heb over mijn lichaam. Als ik de trap af loop om drinken te halen dan raak ik meteen ontzettend benauwd en zit ik het komende halfuur me te concentreren op een normale ademhaling. Gewoon omdat de energie er niet voor is om de trap af te lopen. Dat kan mijn lichaam nu even niet. Daarna moest ik weer omhoog. Nou, dat kon ik niet eens alleen. Ik had hulp nodig van mijn vader anders lag ik zo onderaan de trap.
Ik heb dit allemaal vanmorgen aan de assistente verteld en ik zit nu maar te wachten op een telefoontje van die huisarts van me. Ik weet gewoon niet meer wat te doen. Ik durf zelf niet heen te bellen, want het mens is een ontzettende kreng (in mijn ogen dan) en er is afgesproken dat IK gebeld zou worden. Ik ben het wachten echter totaal zat. Volgens mij moet je eerst half doodgaan voordat je serieus word genomen bij mijn huisarts
Ik moet het gewoon ergens kwijt.
