Bokt.nl

Pentax schreef:

Kost jaren om langzaam beter te worden, maar je moet wel willen.
Ik werd zwanger en zette de knop in 1x om voor het kindje in mijn buik, na de bevalling had ik een enorme terugval omdat ik zelf op dat moment mijn veilig 'leuning' niet wilde loslaten.
Pas toen ik er zelf achter stond (icm. Antidepr.), doordat ik iets anders had gevonden waar ik me fijn bij voelde (intensief bezig zijn met mijn paard), lukte het.
Maar zelfs nu, terwijl ik al bijna een jaar es vrij ben met antidepr. heb ik nog steeds het gevoel dat het op de loer ligt, ik ben er zeker nog lang niet vanaf.

Ik heb wel therapie gehad, maar therapie doet nou eenmaal niks als je de onderliggende oorzaak niet aanpakt.

Dilan1993 schreef:

Ik heb nooit zoiets gehad als jij TS, nooit bij een psuch geweest of zoiets. Mijn moeder wel, die loopt daar omdat ze overspannen en depressief is. Volgens haar zei de psych ook altijd dat iets anders was dan zij zelf dacht. En vaak is dat ook zo Jij zult een bepaald beeld hebben van jezelf en je omgeving, en dat beïnvloed je denkwijze. Iemand als een psycholoog staat volledig buiten jouw persoonlijke ervaring en kijkt er dus heel anders (objectief) tegenaan.

Het is vast moeilijk, maar je moet echt proberen om mee te denken met die psych, die heeft hiervoor geleerd, heeft ervaring met situaties als de jouwe en kan je heel nuttige tips geven om anders over jezelf en je omgeving te denken.

Heel veel sterkte iig en ik hoop echt dat het je gaat lukken om weer helemaal beter te worden.

JuliaMaria schreef:

Wat verwacht je dat er veranderd als mensen dat weten?

Bedenk wel dat mensen je willen helpen, en dat is ook moeilijk, maar ja bedenk wel dat je een stoornis hebt. Dat is nou eenmaal niet makkelijk (vertel mij wat, ik heb er helaas ook één...), en je moet na mijn idee ongelovelijk blij zijn dat mensen je willen helpen. Ik mocht willen dat er mensen waren die mij konden helpen...

Wees alsjeblieft blij met de hulp die je geboden wordt, want zoals je zelf al zegt: het is goed voor je.

JuliaMaria schreef:

''Hoe kan ik nou vertellen dat ik niet meer trek? Dat ik er echt geen last meer van heb, van die oude problemen?''

Waarom zou een psycholoog niet naar jou luisteren? Daar zijn ze voor. Ze delen waarschijnlijk niet jouw mening, maar dat is ook niet vreemd want je hebt een stoornis waarmee je niet kunt zien wat daadwerkelijk goed voor je is..

Wat ik heb vertel ik liever niet, maar het gaat richting een dwanghandeling, dus ik doe iets zonder dat ik het wil. Ik kan tegenstribbelen wat ik wil maar alsnog gebeurt het. Niet helemaal vergelijkbaar met wat jij hebt dus.. Maar het zijn wel allebei stoornissen.

Sterkte ermee, het komt wel goed als de tijd er rijp voor is.

XmissdaphX schreef:

Je moet jezelf niet gaan volstouwen... rustig opbouwen en anders gewoon zo laten voorlopig...

EngeltjeS schreef:

Schrijf je ook je gevoelens op?
Wat zegt het stemmetje allemaal?
Krijg je ook de kans om te genieten van dingen die je blij maken?
Durf je te realiseren, dat je ook mag genieten, én ook nare momenten mee maakt.

Gevoelens zijn enorm ingewikkeld, moeilijk (ik bedoel, te verwoorden, te begrijpen, te onderscheiden) en kunnen je enorm in de war maken.
Schrijven is daarom een manier om 'de gevoelens' te kunnen herkennen.

Ik lees met je mee, en snap heel goed hoe je je kan voelen. Helemaal als je je niet begrepen voelt...