eind oktober begon het hele gedoe. terug van een vakantie, een opgezette lympfeklier. niet goed voelen, heel moe zijn, problemen met praten, concentratie probleem, pijn, eten wat er niet in wil, stemmingswisselingen en vooral woede uitbarstingen.
ben net terug uit het ziekenhuis, eindelijk ze hebben wat. dingen op papier. niet dat het leuk is, maar word tenminste niet meer voor gek verklaard. pff waarom gooien doktoren het zo vaak op de psygische kant, ja heb ondertussen alle psygologen en praat personen al bezocht op aanraden van de huisarts. boos, heel erg boos! wat word je daar gewoon kwaad van! nee ik spoor wel, ik voel me alleen niet goed, hellup me dan.
vanmorgen dan eindelijk naar de internist. bloed was al ingeleverd, dus ze kwam maar meteen met het '''verlossende'' woord. je hebt M.E.
je kan M.E vergelijken met ziekte van pfeifer.
ik heb op dit moment veel moeite met mijn leven. maar vooral om het vol te houden. ik werk zn 4 dagen in de week, wat me redelijk lukt.
maar dingen zoals een bosrit van 3uur wat we eerder veel deden heb ik heel veel moeite mee. ik ging elke week wel stappen, zou het nu heel graag willen maar het lukt me gewoon niet. dat is heel erg frustrerend dat dingen me niet lukken die me eerder wel lukten.
zijn hier mensen met M.E? hoe gaan jullie er mee om?