Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-11 11:07

Breekpunt

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-11 11:07

Het is heel moeilijk voor me om dit hier neer te zetten. Sorry als het onduidelijk is, ik heb zo goed mogelijk proberen neer te zetten wat ik voel.

Ik ben niet mezelf. Ik voel me niet mezelf. Of beter gezegd: ik hou tegen wie ik wel ben. Want als ik dat vrij laat, komt er zo'n golf van emoties op me af, dat ik bang ben onder te gaan en niet meer boven te komen. Ik loop al weken, maanden, met dat gevoel. Het maakt me bang. Verdrietig. En vooral boos. Boos op mezelf. Maar ik heb dan ook gezworen dat ik het nooit meer zo ver zou laten komen als toen. Het zwarte gat waar ik toen ik zat, dat wil ik niet meer. Ben er zelf uit geklommen, maar dat heeft heel veel doorzettingsvermogen gekost, ook toen ik dat niet meer had. Van dag tot dag leven. Eigenlijk net als nu.
De reden toen; onbegrip van andere kinderen. De reden nu; onbegrip van volwassenen. Het is eigenlijk hetzelfde, alleen een andere omgeving. En ik kan er niet mee omgaan. Toen wist ik niet waarom, nu wel. Ik ga door tot ik breek. Het echt niet meer aankan. Tot ik er ook lichamelijk aan onderdoor ga. Tot mijn emoties naar buiten golven, emoties die ik niet meer kan onderdrukken. Wat ik zo lang binnen hield, komt dan naar buiten. En dat is eng, doodeng. Ik wil het niet meer.
De pijn die ik elke dag voel, is ondragelijk. Ik druk het weg, leid mezelf zoveel mogelijk af. De pijn dat ik op zoveel manieren kan falen. Steeds fouten maken die ik had kunnen voorkomen. Fouten waar ik steeds aan wordt herinnerd. En niet alleen van gisteren en vorige week. Van mijn hele leven. Een grote berg die zich steeds opdringt aan me. En ik blijf het voor me uit duwen. Ben er niet klaar voor het weer onder ogen te komen, dacht dat ik het meeste inmiddels wel verwerkt had. Maar het blijft bestaan, als een grote muur om me heen. Een muur waar niemand doorheen komt. Want alles uiten aan anderen, zelfs aan degene die het dichtst bij me staat, dat lukt me niet. Af en toe geef ik een steen, maar neem deze ook gelijk weer terug. Kan mezelf niet teveel bloot geven. Bang voor nog meer afwijzing. En de pijn. Want die gaat er zeker komen, als ik het uit. Dus blijf ik alles binnen houden, maak de muur nog hoger.
Ik ben kwijt wie ik ben en wat ik wil. Mijn dromen van toen zijn aan het vervagen. Is dit wat ik wil? Wil ik later wel zo leven? Kan ik het überhaupt veranderen? Naar mijn gevoel niet. Dat kwetst mijn ouders. Dus ga ik door, dag per dag leven. Hopen dat ik de eindstreep haal, al lijkt die elke dag verder te liggen. Ik denk niet dat ik het kan, toch ga ik door. Want dat is de enige manier die ik ken. Doorgaan tot het echt niet meer kan. Alles geven, jezelf opbreken om anderen niet teleur te stellen. Doorgaan tot je breekt. Dat punt is bijna bereikt..

**Geplaatst**: 03-01-11 11:43

Re: Breekpunt

Geplaatst: 03-01-11 11:43

Pfoe. Je bericht raakt me. Het is pijnlijk herkenbaar. Ik weet zó goed hoe dat voelt. De angst om opnieuw terug te vallen, de wetenschap dat je daar niet wéér doorheen kan en wil komen. De angst om je emoties toe te laten, bang om overspoeld te worden. Altijd maar blind doorgaan, want wat moet je anders? En ondertuseen geen idee meer hebben hoe je moet overleven, en hoe het óóit beter kan worden. Maar..

Maar.

Het kan wél.
Het kan. Je kan leren die emoties te reguleren, zodat niet alles in één keer komt. Je kan leren mensen te vertrouwen, te delen met hen, zodat ze je kunnen helpen. Je kan die fouten minder belangrijk maken, de faalangst minder groot. Je kan die muur, steentje voor steentje, leren afbreken. Niet alleen. Met mensen om je heen. En je kan leren dat jij voor jezelf mag leven - ook als dat anderen kwetst.

En dat klinkt nu vast heel onmogelijk en ver-weg en 'JA MAAR...'
En echt, ik heb mijn halve leven geroepen dat therapie voor mij toch niet werkte, ik geen hulp nodig had, want 'ik stelde me aan' en 'ik redde 't zelf toch ook nog?' en 'ik kan toch niet eerlijk zijn.' Maar nu heb ik toch therapie, 2 dagen per week..en jeetje, wat ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt. Het heeft álles veranderd..

Het kan écht veranderen.

**Geplaatst**: 03-01-11 18:33

Re: Breekpunt

Geplaatst: 03-01-11 18:33

hey, therapie is zwaar heel zwaar en een grote stap maar zo blijven leven is ook zwaar en wordt alsmaar zwaarder tot je het echt niet meer trekt. Dus ga alsjeblieft hulp zoeken. Je hebt het recht, nee eigenlijk de plicht aan jezelf, op zo'n mooi leven. Gun jezelf dat.
Liefs s

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-11 12:01

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-11 12:01

Wat voor een therapie is dat?
Vroeger heb ik gesprekken gehad met een psychiater en een psycholoog. Heeft toen wel geholpen tegen het zwarte gat wat er toen aan zat te komen. Maar dat was enkel vertellen wat ik had meegemaakt die week. Ik denk niet dat dat helpt nu.
Verder heb ik EMRT gehad als behandeling van een traumatische gebeurtenis. Toen die psycholoog door wilde gaan met mijn sociale problematiek, heb ik het afgekapt. Ik moest week na week vertellen wat ik had gedaan en hoe ik me daarbij voelde, er zat totaal geen voortuitgang in.
Plus nog dat mijn ouders me op het hart drukten dat ik zo min mogelijk naar de dokter moest gaan, ivm de kosten die het met zich meebrengt.

Ik kom niet meer in slaap 's avonds. Hoe moe ik ook ben, ik blijf woelen en piekeren. Me concentreren op bijv m'n ademhaling of hartslag resulteert erin dat ik ga hyperventileren en mijn hartslag ligt dan rond de 120. Waardoor ik daarover weer ga piekeren.
De rust in mij is weg. Ik wil het uitschreeuwen, dingen kapot smijten, gillen, wegrennen van alles. En omdat dat niet gaat, word ik stilaan gek.

**Geplaatst**: 04-01-11 12:53

Re: Breekpunt

Geplaatst: 04-01-11 12:53

Ik doe een 2-daagse deeltijdbehandeling gericht op persoonlijkheidsstoornissen. Nu weet ik natuurlijk niet waar jouw problemen vandaan komen; misschien heb jij wel heel andere therapievormen nodig dan wat voor mij werkt. Het is in ieder geval zeker niet uitsluitend gericht op het 'hier en nu', maar gaat ook over je verleden, denkpatronen, welke problemen heb je en waar komen die vandaan - en hoe kan je ze veranderen. Dat soort dingen.

Ik heb uiteindelijk zelf letterlijk aangegeven dat ik een intensievere behandeling nodig had, en dat die niet alleen over 'nu' moest gaan omdat ik dan geen stap verder kom. Als jij ook zoiets zegt, kunnen ze vast wel met je meekijken wat jou kan helpen.