Vandaag was het weer zo ver, in de middag had ik mijn halfjaarlijkse controle. Meestal begint het dan een dag of twee van te voren, een rottig gevoel van naderend onheil. De ochtend van de afspraak neemt dat gevoel sterk toe, en hoe dichterbij het komt, hoe meer de zenuwen toenemen. Als ik mijn tanden sta te poetsen voel ik huilbuien opkomen die ik inmiddels gelukkig kan onderdrukken. Zodra ik op de fiets stap begin ik te zweten en voor ik het weet sta ik voor de praktijk. De duer gaat open, en bij het ruiken van die steriele dettolgeur slaat de paniek pas echt toe. In de wachtkamer ga ik quasinonchelant op een stoel zitten en zoek ik het meest interesante tijdschrift uit om te lezen, ik de hoop dat dat mijn gedachten even afleidt, maar bij ieder geluid op de gang schrik ik op. Als de assisitente mij roept werp ik nog een laatste blik op de buitenwereld voor ik strak van de spanning op de behandelstoel ga liggen. Als de tandarts binnen komt probeer ik weer een golf van tranen te bedwingen. Zolang ik geen boor hoor lukt dat wel, want gelukkig is dit maar een controle, dan wordt er nooit geboord. Des te meer reden om de volgende keer wel in huilen uit te barsten!!
Voor de gene die het inmiddels nog niet doorhad; ik 23 jaar oud en bang voor de tandarts. En niet zo'n beetje ook.