Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-10 13:07

Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-10 13:07

Pijn kan je onderdrukken door pijnstillers.
Soms helpt een paracetamol, soms moet je iets sterkers hebben.
Pijn is vervelend.
Maar hoe zit dat met verdriet?
Verdriet kan je onderdrukken.
Maar ineens wordt het te veel.
En dan valt het niet meer te onderdrukken.
Verdriet om zoveel dingen

Papa kwijt op een veel te jonge leeftijd.
Papa was 44 en ik pas 16
Ze zeggen dat het verdriet slijt.
Nou ik weet uit jaren lange ervaring dat dat niet zo is.
Natuurlijk geef je het verdriet een laadje in je ladenkast.
Allen zo af en toe schiet dat laadje weer open.
Soms slechts op een kiertje soms helemaal.
En dan overstroomd het van verdriet waar ik dan in verdwaal.
En ik heb het geprobeerd maar ook de TomTom weet zich er geen raad mee.

Zo sterk als ik voor de buitenwereld ben.
Eigenlijk diep van binnen ben ik heel zwak.
Zo ik het liefst de hele dag alleen maar willen huilen.
Zo veel verdriet.
Zou iemand het begrijpen?
Zou iemand weten dat ik nu nog steeds zo veel verdriet heb?
Zou iemand ……..

Pijn is dragelijk.
Maar verdriet ……. ?

Gewoon even geschreven om mijn hart te luchten!

**Geplaatst**: 02-11-10 14:06

Geplaatst: 02-11-10 14:06

Ik wil je sterkte wensen.
Ik ben mijn moeder verloren toen ik 15 was en zij was 43,.. het is nu 18 jaar geleden en het blijft moeilijk.
En ook een erg herkenbaar verhaal wat je schrijft.

**Geplaatst**: 02-11-10 17:25

Re: Verdriet

Geplaatst: 02-11-10 17:25

Ik denk dat ik wel ongeveer in dezelfde situatie zit als jou, en ik weet heel goed wat je bedoelt.
"helaas" is mijn laadje zo hard dichtgespijkerd dat ik zelf soms niet eens meer weet waar het vandan kan komen.

**Geplaatst**: 02-11-10 17:42

Re: Verdriet

Geplaatst: 02-11-10 17:42

Ik weet precies hoe je je voelt, mijn moeder is op 44 jarige leeftijd overleden en ik was toen 22.

Ik heb nog zovaak dat ik denk, even mama bellen en dat de werkelijkheid dan doorslaat dat dat helemaal niet meer kan..

Ik lijkt het ook geen plaatsje te kunnen geven, en het verdriet slijt bij mij ook helemaal nog niet...

**Geplaatst**: 02-11-10 17:48

Geplaatst: 02-11-10 17:48

Mijn moeder is vorige week gestorven en gister gecremeerd, zit nu dus middenin het grote verdriet!
Ik dacht altijd dat het na een tijd wel zal slijten, maar dat is dus niet zo maak ik op uit je verhaal....
Zomaar ineens overvalt het besef me nu dat ik nooit meer iets aan mn moeder kan vragen.......
Sterkte voor je, weet nu pas wat het is.....

**Geplaatst**: 02-11-10 18:01

Geplaatst: 02-11-10 18:01

voor jullie allen

**Geplaatst**: 02-11-10 18:03

Re: Verdriet

Geplaatst: 02-11-10 18:03

Ik wil jullie ook allemaal héél erg veel sterkte wensen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-10 18:05

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-10 18:05

Bedankt voor alle steun! Het doet me goed dat er toch ook andere zijn die het verdriet niet kwijt raken.

Elke dag wordt ik er nog mee geconfroteerd. Meestal kan ik er echt heel goed mee omgaan. Maar sommige dagen. Zoals vandaag. Ja dan gaat het allemaal niet zo makkelijk!

Het abrupte einde en het gemis maken mij soms gek.

justdiesel het belangrijkste wat ik heb geleerd in die tijd is dat je moet blijven praten.
Mocht je een luisterend oor nodig hebben dan mag je me altijd pb-en!

**Geplaatst**: 03-11-10 11:13

Geplaatst: 03-11-10 11:13

Dat is heel erg lief van je!
Was op internet al naar iets van lotgenoten site aan het zoeken geweest, maar niks gevonden.
Ik merk idd wel dat als ik erover vertel dat de tranen weer meteen stromen maar het ook erg oplucht.
Het lijkt me voor jou nog veel erger op zo een jonge leeftijd, ik ben 38 en ben al getrouwd en heb al kids enzo.....

**Geplaatst**: 03-11-10 11:36

Geplaatst: 03-11-10 11:36

Heel veel sterkte..!!

Mijn moeder is 9 jaar geleden overleden aan leukemie, maar het gemis en verdriet slijt niet, de harde randjes gaan wel weg, maar op sommige dagen heb ik het er nog best heel moeilijk mee, niet even bellen dagelijks meer, kan haar niets meer vragen en doet pijn.
Het belangrijkste is dat je er veel over moet praten met mensen die van haar gehouden hebben.
Mijn moeder was 67 toen ze overleed, ik was 39.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-10 16:15

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-10 16:15

Mijn moeder is nu 4 jaar terug overleden. Ze was 59 en het was een half jaar voor mijn trouwen. Ze wist dat we gingen trouwen. En het was de eerste waarvan ze zei dat het een goede vent was. Dus denk dat ze het toen heeft los kunnen laten.
Mijn vader is inmiddels al 22 jaar geleden overleden. En het is inderdaad zo dat de harde randjes eraf gaan.

Justdiesel zo te lezen zijn we niet alleen met ons verdriet en gemis!

**Geplaatst**: 03-11-10 16:25

Re: Verdriet

Geplaatst: 03-11-10 16:25

Heel herkenbaar en ook heel menselijk hoor. Mijn moeder is in Turkije overleden aan een hartstilstand tijdens een vakantie. Zij was toen 54 en ik net 22. Het is nu 8 jaar geleden. Tijden heb ik er geen last van en dan ineens is het verdriet er weer waar ik me dan weinig raad mee weet.

**Geplaatst**: 03-11-10 16:53

Re: Verdriet

Geplaatst: 03-11-10 16:53

heel veel sterkte:( mooi geschreven trouwens...

xx

**Geplaatst**: 03-11-10 17:02

Re: Verdriet

Geplaatst: 03-11-10 17:02

Hoe oud je bent doet er niet zoveel toe, je ouders kun je gewoon niet missen en het slijt wel maar soms heb je ineens de drang om nog even een bakkie te doen of even te bellen, als je erg jong bent mis je ze vaak op de belangrijke dagen in je leven, huwelijk, geboorte enz.
Ik denk dan maar dat ze op een wolkje zitten te geinen met z'n 2en en dan maakt het wat draaglijker. Sterkte allemaal.

**Geplaatst**: 03-11-10 17:11

Re: Verdriet

Geplaatst: 03-11-10 17:11

Het is vreselijk iemand te verliezen waar je ontzettend veel van houd, en het blijft pijn doen, keer op keer....

**Geplaatst**: 04-11-10 08:42

Re: Verdriet

Geplaatst: 04-11-10 08:42

Ik weet ongeveer wel wat jullie bedoelen! Alleen ben ik gelukkig geen ouder verloren maar ook ik ben in de buitenwereld heel sterk maar thuis als ik alleen ben dan ben ik een heel verdrietig meisje! Iig heel erg veel sterkte jullie allemaal! :(:)

**Geplaatst**: 04-11-10 08:50

Geplaatst: 04-11-10 08:50

Red_Savage schreef:
Ik denk dat ik wel ongeveer in dezelfde situatie zit als jou, en ik weet heel goed wat je bedoelt.
"helaas" is mijn laadje zo hard dichtgespijkerd dat ik zelf soms niet eens meer weet waar het vandan kan komen.

Ik ook. Heb er vaak last van. Alleen zijn niet mijn ouders overleden.

Mooi geschreven btw ts! Heel veel sterkte. Andere mensen uit het topic ook :(:)

.

**Geplaatst**: 04-11-10 08:51

Geplaatst: 04-11-10 08:51

bigone schreef:
Ik denk dan maar dat ze op een wolkje zitten te geinen met z'n 2en en dan maakt het wat draaglijker. Sterkte allemaal.

Dit is inderdaad ook de gedachte die mijn moeder zelf altijd had. Hier probeer ik me dus ook altijd aan vast te houden.

**Geplaatst**: 05-11-10 19:41

Geplaatst: 05-11-10 19:41

ponyparadijs schreef:
Bedankt voor alle steun! Het doet me goed dat er toch ook andere zijn die het verdriet niet kwijt raken.

Elke dag wordt ik er nog mee geconfroteerd. Meestal kan ik er echt heel goed mee omgaan. Maar sommige dagen. Zoals vandaag. Ja dan gaat het allemaal niet zo makkelijk!

Het abrupte einde en het gemis maken mij soms gek.

justdiesel het belangrijkste wat ik heb geleerd in die tijd is dat je moet blijven praten.
Mocht je een luisterend oor nodig hebben dan mag je me altijd pb-en!

Herkenbaar. Een dierbare verliezen is altijd afschuwelijk. Maar dat abrupte, alsof je kei hard op je gezicht valt, en de blauwe plekken niet meer wegtrekken.
Probeer het goed te verwerken meid, en geef toe aan het verdriet. Ik kan je zeggen, als die la eenmaal dichtgespijkerd zit, is hij verdomd moeilijk open te krijgen. Daar kan geen breekijzer tegen op. Op het begin lijkt het veilig, dan pas merk je de gevolgen.

Het is als een wond. Een wond heelt niet zonder hem te verzorgen. Ookal prikt het ontsmetten ervan, zonder het ontsmetten blijft die wond open onder het grote litteken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-11-10 19:48

Re: Verdriet

Geplaatst door de TopicStarter : 05-11-10 19:48

Ik weet dat het dichtspijkeren van mijn laadje niet helpt! Ik weet ook dat het heel veel moeite kost om dat laadje weer open te krijgen. Ik heb 7 jaar bij een psycholoog gelopen. Maar pas dat ik zelf toe gaf dat ik het laadje weer open moest maken kon ik hem weer openen. Dat heeft heel lang geduurd. En soms heel soms heb ik spijt dat ik het laadje weer open heb gemaakt.
Meestal laat ik mijn verdriet niet zo makkelijk los. Maar deze keer was er geen houden meer aan!

**Geplaatst**: 05-11-10 19:50

Re: Verdriet

Geplaatst: 05-11-10 19:50

Pff wat zwaar zeg. Ik hoef het jou iig niet uit te leggen. Toch wel erg goed dat je naar de psycholoog bent gegaan! Ik denk dat het je uiteindelijk echt op gaat breken als je het weg blijft stoppen.

**Geplaatst**: 05-11-10 19:53

Geplaatst: 05-11-10 19:53

Red_Savage schreef:
Herkenbaar. Een dierbare verliezen is altijd afschuwelijk. Maar dat abrupte, alsof je kei hard op je gezicht valt, en de blauwe plekken niet meer wegtrekken.

En steeds weer voel je die blauwe plek. Soms even niet, maar dan weer kei en keihard. Die blauwe plek moet een vaste plaats krijgen, en dat is lastig. Wij zijn er nog hard mee bezig.. Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 05-11-10 19:59

Re: Verdriet

Geplaatst: 05-11-10 19:59

Jullie ook allemaal sterkte, want ik weet hoe rot het is :(:)

Het is natuurlijk ook moeilijk om toe te geven aan je verdriet als je toch niet serieus word genomen. Tenminste, de weinige reacties die ik in mijn leven er op heb gehad als het uitkwam, waren OF onderschat/onbegripvol tot bot of walgelijk.

**Geplaatst**: 05-11-10 20:01

Re: Verdriet

Geplaatst: 05-11-10 20:01

Ik vind het soms lastig dat er zo snel verwacht wordt dat je weer normaal functioneert. Het overlijden van mijn schoonvader was heel plots en 3 maanden geleden op de kop af. Weinig mensen vragen nog maar hoe het gaat, terwijl juist deze tijd richting kerst etc. een ramp is..

**Geplaatst**: 05-11-10 20:07

Geplaatst: 05-11-10 20:07

Ohja, het verbaast me nog hoeveel mensen denken dat de dood van een ouder te vergelijken is met het stoten van je teen.
Ik hou alles ook alleen nog maar voor me, want die ene keer dat ik een persoon iets heb toevertrouwd heb ik eigenlijk alleen maar een reactie gekregen die vergelijkbaar was met 'ohja dat is wel pech ja'.
Ik hoef absoluut geen medelijden, maar ik ben ook zat om me een aansteller te voelen.
Ik word daar zo onzeker van, de ergste reactie vond ik denk ik nog wel toen ik een zeer goede vriendin (een van de weinige die überhaupt weet wat er gebeurt is) vertelde dat ik er na al die tijd toch mee zat, maar ik durfde het niet goed kwijt omdat ik bang was dat ik de zaak aan het opblazen was, en dat het misschien toch wel niet zo erg is als het voor mij voelt.
Toen heb ik de reactie terug gekregen dat het persoonlijk is hoe erg een persoon bepaalde dingen ervaart. Zo van 'je mag het best erg vinden hoor, sommige mensen kunnen al huilen om de kleinste dingen

'

Die viel echt heel verkeerd.