Nuja, ik ben in de behandeling bij de psychologe en doe soms aan automutilatie (voor het verhaal een beetje te begrijpen
)Verder heb ik last van een prolactinoom(goedaardige tumor in de hypofyse) waarvoor ik medicatie neem en oa erg moe door ben
Dat terzijde...
Enkele weken geleden kwam ik bij mijn HA omdat hij me wilde terug zien aangezien ik even een moeilijke periode door ging.
Ik vertelde van het krassen op mijn buik (we hebben al 20jaar een goede band,vandaar dat zijn reacties hard aankomen)
Toen wilde hij bloed prikken ivm mijn prolactinoom dus ik ging op de tafel liggen
Aangezien ik sinds een mislukte CT scan veel last heb bij het bloed prikken had ik dit ook deze keer
Zijn reactie was: 'krassen doet meer pijn hoor, bloed prikken helemaal niet
'Waarop hij ongevraagd mijn t - shirt omhoog deed om naar mijn buik te kijken en zijn reactie erop was: 'valt wel mee'
Nu kan ik je zeggen dat ik hier niet van gediend ben, enorm geschokt naar huis ging en mijn vertrouwen in hem ernstig beschadigd is
Nadien belde mijn psychologe naar hem(met mijn toestemming
) om meer te weten over de prolactinoom, hij zei dat het goed te behandelen was en dat die vermoeidheid ook wel van ergens anders kan komen. Nu kan ik je zeggen dat ik dit laatste
fijn vind. Als die ook van ergens anders kan komen, waarom onderzoekt hij dat dan niet? Zoiets heeft hij nooit tegen mij gezegd, loop al 3 jaar hiermee rondGisteren moest ik terug komen, aangezien ik een receptje nodig had voor medicatie(stoppen met roken)
Deze medicatie bestaat uit een startpakket en een vervolgpakket. 2 jaar geleden ben ik gestopt met het startpakket en dat ging goed en dus een vervolgpakket niet meer genomen
Dus ik 2 maanden geleden weer een startpakket genomen en gestopt(met medicatie en roken) maar door stress weer begonnen
Dus ik naar de HA om receptje voor vervolgpakket, dat was gisteren
Uiteindelijk was er een hele discussie rond die pakketten. Dat ik het niet begreep en het toch logisch was dat ik mijn vervolgpakket moest innemen. Ja klopt, dat is logisch maar ik ben heus geen klein kind dat niets begrijpt
ik begreep zijn uitleg wel maar hij de mijne nietVervolg was een miscommunicatie waarin hij me vervolgens 'kindeke' noemde

Hij zei ook dat ik mijn afspraak enkele maanden terug niet na kwam, sorry? als hij het niet zegt weet ik dat niet
En nog zo veel meer onduidelijkheden
Tenslotte vertelde hij me dat hij me over 2 weken terug wilde zien, om te zien of het stoppen lukte
Ik kan je zeggen dat ik er enorm tegenop zie om terug te gaan, zeker als ik de laatste paar keer met een rotgevoel naar huis ga
Overdrijf ik nu? Hoe ga ik hier mee om? Ik voel me enorm gekleineerd en mijn vertrouwen is enorm beschadigd in hem
Het contact tussen ons was altijd erg goed, hij heeft me weer op de been geholpen na mijn hersensvliesontsteking en in het verleden meermaals erg goed geholpen, maar nu??

ik luister ook naar de endo maar soms twijfel je wel eens
dat ik er zelf nog niet op gekomen ben, ga het eens voorstellen 
