Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-07-10 23:17

verdriet slijt niet...

Geplaatst door de TopicStarter : 25-07-10 23:17

momenteel zit ik niet lekker in m'n vel, ik voel me rusteloos en tegelijkertijd ben ik moe.
ik heb het gevoel dat ik geen meter vooruit kom in m'n leven.
ik heb een aantal keuzes moeten maken het afgelopen jaar, waaronder het verkopen van mijn paard.
dat is nu een half jaar geleden, maar het verdriet slijt niet.
ik word er gek van!
ik heb lang tegen die beslissing aan lopen hikken, uiteindelijk de knoop doorgehakt en redelijk fijne afspraken kunnen maken.
echter, het paard voldoet niet aan de eisen(zou in de manege-lessen gaan als leerpaard) en word nu door 1 meisje gereden.
hij levert op deze manier niets op, dus zou hij in principe weer vekocht moeten worden.
ik heb hier uiteraard niets over te zeggen, hoewel ik wel de eerste keus heb om hem terug te kopen.
maar goed, dat gaat gewoon niet, en daar heb ik me min of meer bij neergelegd.

maar goed, dit topic schrijf ik vanwege het niet aflatende gevoel van verdriet.
na een half jaar ben ik nog elke dag met dat paard bezig, elke dag weer spijt van de keuze die ik gemaakt heb.
elke dag aan het zoeken naar mogelijkheden, waarmee ik mezelf gek maak maar ik kan dat niet stoppen.
ik ga 1x in de maand naar hem toe, en meestal ga ik met een goed gevoel weg.
helaas was dit de laatste keer niet het geval.
als ik andere mensen zie die een eigen paard hebben, of uberhaupt lekker aan het rijden zijn, dan word ik jaloers.(en daar walg ik van...ik ben nog nooit jaloers geweest...vind het echt diep triest van mezelf)
ik heb bij een vriendin wel op een heel fijn paard gereden, en als ik daar bezig ben vergeet ik het verdriet wel een beetje.
maar ja, dan zit je thuis en dan ga je malen.
of je rijd langs een stal waar je ook hebt gestaan, en dan komen alle herinneringen weer boven.
of je gaat kijken op concoursen waar je ook hebt gereden, en de pijn en het verdriet word niet minder...
het word alleen maar erger.

ik ga in september weer naar school, en ik hoop dat dat me afleid en nieuwe kansen bied.
daar wil ik voor de volle 100% voor gaan, voor mijn eigen leven en dat van mijn dochtertje.
maar daar heb ik nu nog niets aan, dus schrijf ik het hier maar van me af.
tevens voel ik me steeds meer en meer een buitenbeentje in m'n vriendengroep, wat absoluut helemaal aan mij ligt.
maar als ik zie wat een plezier m'n vrienden hebben met de meest simpele dingen, dan kan ik ook al verdrietig worden.
gewoon, omdat ik momenteel eigenlijk nergens meer plezier in heb.
ik word 's ochtends wakker, zorg voor m'n kind en hoop dat het weer snel avond word.
hopend dat ik niet teveel smsjes, telefoontjes of bezoekjes krijg.
gezellig op visite gaan, een uitnodiging om ergens te eten...ik sla het allemaal af omdat ik dan weer m'n masker op moet zetten en gezellig moet doen.
en dan is het avond, en kun je niet slapen.
bah, wat walg ik van mezelf....
zoveel om blij mee te zijn, en dan toch ontevreden en ongelukkig voelen.
en dat allemaal omdat je die ene kleine, maar o zo belangrijke factor in je leven mist: geborgenheid in je gezin/familie en je paard.

**Geplaatst**: 25-07-10 23:23

Geplaatst: 25-07-10 23:23

Je bent streng voor jezelf op de verkeerde manier

Ga jezelf niet voor je kop slaan om hoe je leven er uit ziet of wat je allemaal wel niet verkeerd doet.
Wees op een andere manier streng. Zeg tegen jezelf dat de beste dingen voortkomen uit barre omstandigheden. Je weet nu nog niet hoe je leven eruit gaat zien, maar dat het beter wordt kun je eigenlijk wel vanuit gaan

Als een vulkaan uitbarst maakt het alles kapot wat in de buurt staat. Maar lava zorgt voor de meest vruchtbare grond ter wereld

Hou jezelf dit soort dingen voor ogen en vecht voor wat je moet doen en wilt bereiken.

**Geplaatst**: 25-07-10 23:23

Geplaatst: 25-07-10 23:23

Zit jij niet gewoon tegen een burnout/depresie aan te hikken? Als ik jou was zou ik eens een afspraak maken met je huisarts. Ik heb al eerder topics van je gelezen. Volgens mij ben je een vreselijk lieve meid die alles voor haar kindje doet. Het is gewoon enorm moeilijk om in je eentje een kleintje op te voeden, helemaal als je geen hulp krijgt van je familie. Vraag hulp als je het niet meer red, is er iemand die af en toe op de kleine kan passen zodat je eens een dagje ...... Je mag me altijd Pb-en als je dat wilt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-07-10 14:38

Geplaatst door de TopicStarter : 26-07-10 14:38

phormicola: wil jij m'n psycholoog niet worden? ik heb nu al meer aan jouw woorden dan aan de 3 gesprekken die ik al heb gehad...

chocobroodje: een tijdje terug ging het inderdaad ook niet goed, en voelde ik me lichtelijk depressief.
echter, ik heb nu een aantal gesprekken gehad maar het word niet beter.(eigenlijk alleen maar erger)
het is leuk hoor, dat ze allerlei onderzoeken doen waaruit blijkt dat ik een binnenvetter ben, heel lang doorga totdat de bom barst etc, maar dat weet ik van mezelf al.
ik kan tegen deze psycholoog ook niet m'n echte gevoel uitspreken, ik kan alleen meegaan in wat zij zegt en ziet, maar dat is voor mij niet genoeg.
nu heb ik voor vrijdag een afspraak met iemand anders, ik hoop dat dat beter werkt.
ik krijg inderdaad weinig of geen hulp van familie, terwijl juist zij toch weten hoe ik me voel.
als ik m'n gevoelens uitspreek krijg ik standaard: "ja, ik weet hoe je je voelt" of "je mag al blij zijn dat je je paard nog zo lang hebt gehad...."
ik kan gelukkig die kleine wel afentoe bij vrienden brengen, maar dat wil ik weer niet te vaak omdat ik dan bang ben dat ze slecht over me gaan denken.
en ik wil ze niet tot last zijn, en ik mis die kleine weer na een paar uur...pfff, verder ben ik niet gecompliceerd hoor.
en meestal, als die kleine bij iemand anders is, zit ik nog thuis wezenloos voor me uit te staren.
of ik ga heel fanatiek aan de slag in m'n huis en met m'n papierwerk, maar dat wisseld dus nogal.
tegenwoordig ga ik 's avonds een rondje fietsen met de kleine, tegen de rusteloosheid en t helpt redelijk.
ik had altijd een goede uitlaatklep dmv het rijden, maar ja, dat is weggevallen en ben ik in een gat gekomen waarvan ik niet weet hoe ik die op moet vullen.

**Geplaatst**: 26-07-10 15:20

Re: verdriet slijt niet...

Geplaatst: 26-07-10 15:20

Ik heb dat ook vaak, omdat ik moeite heb met loslaten van leuke mensen.

Kan bij mij echt jaren duren dat ik ze mis, maar langzaamaan gaat het steeds iets beter. Ik probeer me er gewoon bij neer te leggen en te accepteren dat je zoiets moet verwerken.....
Ik snap dat zoiets moeilijk is, ik zou ook nooit zonder mijn paardjes kunnen. Het helpt denk ik wel als je hem af en toe nog kunt zien dat je in elk geval weet dat hij het goed heeft... wat dat gat betreft dat je voelt, moet je denk ik gewoon op zoek gaan naar iets om op te vullen. Als je een uitlaatklep zoekt, zou ik een zware sport uitkiezen (spinning of kickboksen ofzo). Kun jeje frustraties ff kwijt.
Ik ben ook geen expert, maargoed misschien heb je hier wat aan.

**Geplaatst**: 26-07-10 15:27

Re: verdriet slijt niet...

Geplaatst: 26-07-10 15:27

Maar meiske toch, wat moet dat moeilijk en eenzaam zijn zo. Probeer een nieuwe uitlaatklep te vinden, wat dan ook. Ga lekker zwemmen of zoals hier boven al gezegd wordt is kickboksen ook lekker om je frustraties kwijt te raken.
Wat je behandeling betreft: blijf zoeken naar iets dat werkt. Het vervelende is dat er zoveel verschillende dingen zijn die voor iedereen anders werken. Schaam je alsjeblieft niet omdat je wat hulp nodig hebt, ik vind het juist super van je dat je inziet dat je wat hulp nodig hebt.
Probeer gewoon 1 vaste ochtend of middag voor jezelf te reserveren, ook mama's hebben tijd voor zichzelf nodig.

**Geplaatst**: 26-07-10 18:13

Re: verdriet slijt niet...

Geplaatst: 26-07-10 18:13

Kun je niet een verzorgpaard/pony vinden waar je gewoon (met je dochtertje erbij misschien) wat mag helpen/rijden. Gewoon even lekker eruit.
Ik herken het deels wel hoor. Ik heb m'n paard ook verkocht, dat was te veel van het goede (als ik een avondje thuis was voelde ik me schuldig voor peerd en als ik bij peerd was liep ik maar te haasten om weer thuis te zijn). Ik ga nu bij een vriendin wat rommelen/rijden en die avondjes her en der heb ik echt nodig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-07-10 21:29

Geplaatst door de TopicStarter : 26-07-10 21:29

eenzaam...ja, dat is het inderdaad wel een beetje, ondanks mijn vrienden.
ik doe dat soms ook bewust zelf, dat ik mezelf erg terug trek en niemand toe laat.
familie heb je, vrienden kun je kiezen gelukkig.
ik heb een blauwe maandag gekickbokst, maar dat was niet mijn ding, kreeg teveel klappen haha.
ik ben zelf wel graag in het bos, maar ja, in je eentje als vrouw zijnde doe je dat ook niet snel.
moet maar eens een beetje gaan kijken naar iets om ergens mijn frustratie's in kwijt te kunnen.

verder heb ik natuurlijk de paarden bij m'n vriendin, echter, dit staat op een laag pitje aangezien er momenteel weinig klandizie is mbt het zadelmak maken.
alles wat er nu staat is gereden, dus heeft ze in principe geen hulp nodig.
ik heb al een beetje rondgeneusd op bokt en marktplaats voor een verzorgpaard of iets dergelijks, maar nog niets gevonden.
maakt t ook niet makkelijker daar ik m'n dochter overal mee naartoe moet slepen, en sommige mensen zijn niet blij met jonge kinderen op hun erf.
maar ja, ook al is er een verzorgpaard of iets dergelijks, het gemis en de leegte die mijn vorige paard achter heeft gelaten word daar niet minder om.
en tja, ik ben heel erg verwend, ik heb heel m'n leven eigen pony's en paarden gehad.
verder heb ik weinig vrienden met paarden, maar ik blijf wel rond kijken, immers, beter iets dan niets.

**Geplaatst**: 26-07-10 21:49

Re: verdriet slijt niet...

Geplaatst: 26-07-10 21:49

Ik mis mijn pony na 7 jaar ook nog steeds dagelijks, tips kan ik je wat dat betreft niet geven want ik ben er ook niet zo goed in.
Maar meid geef het vooral niet op, ook voor jouw schijnt straks de zon weer. Je woont niet toevallig in de buurt? Anders wil ik best eens op je aapje passen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-07-10 12:32

Geplaatst door de TopicStarter : 27-07-10 12:32

ik heb hier een keer met een vriendin over gepraat, ook omdat de relatie met m'n ouders heel wisselend is enz.
toen zei m'n vriendin:"ik denk niet dat je je paard mist, maar de relatie met je moeder.omdat jullie altijd samen met de sport bezig waren."
in zekere zin heeft ze wel gelijk, ik mis zeker mijn moeder en ook zeker het samenzijn en het delen van onze hobby.
maar ook zonder m'n moeder zou ik veel gelukkiger zijn als ik m'n paard nog had....
ik ga graag met m'n vrienden stappen, maar de volgende dag wil ik iets anders doen dan duf op de bank hangen.
het rijden is niet alleen mijn passie, maar ik kreeg er ook en groot deel zelfvertrouwen van, het was mijn levensstijl.
zoals mensen zeggen: het virus zit in je bloed, en dat is bij mij dus zeer zeker van toepassing.
en tja, als je je levensstijl om moet gooien, dan val je dus in een gat.
veel mensen zeggen inderdaad ook "voor jou schijnt de zon straks weer" en "na regen komt zonneschijn", maar het duurt al zo lang...ik heb er nog maar zo weinig vertrouwen in.
en chocobroodje, ik woon helaas niet in de buurt...woon in n-br.

ik heb een tip voor therapie gekregen via pb, en ik ga eens kijken of ik daar wat mee kan.
ik hoop ook dat ik deze week bij de andere psycholoog een beter gevoel krijg.