Geplaatst 
Ik merk dat ik er nu toch echt meer last van begin te krijgen, vandaar dat ik dit topic open.
Ik wil echt niet zielig overkomen, maar ik wil het gewoon even kwijt
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden, vandaar dat mijn verhaal misschien wat warrig overkomt.
Sinds een paar weken voel ik me best wel eenzaam.
Ik zit nu niet op school ivm stoppen met studie, en ook had ik nog geen werk gevonden.
Nu gelukkig wel, maar wanneer ik mag beginnen is nog onbekend.
Ik probeer natuurlijk wat af te spreken met vrienden, maar die heb ik sowieso niet veel.
En ze zijn natuurlijk hartstikke druk met het afsluiten van hun schooljaar en hun werk.
Dit kan ik hun ook totaal niet kwalijk nemen en dat doe ik ook niet. Alleen dat hun het zo druk hebben, en ik zo niet maakt mij mezelf eenzaam voelen.
Sommigen wonen ook ver weg (Den Bosch oid) en het is een uur met de bus, dus je kan niet even zomaar even langs gaan.
De laatste weken zit ik thuis, thuis dus. Ik kan natuurlijk ook gaan shoppen of paardrijden.
Maar ik moet me even inhouden te gaan shoppen ivm geldgebrek
En paardrijden met dit weer, doe ik liever s avonds, want het is zo ontzettend warm.
Vaak zit ik dus de hele dag in de tuin met een boek, of op de computer, of tv te kijken.
Meer niet, en ik wil ook wel weer eens lekker naar hemelrijk (recreatiepark hier in de buurt, hartstikke leuk altijd in de zomer!), bij vrienden thuis hangen, terrasjes pakken, zwemmen ed.
En ik ben zo blij dat ik nu werk heb gevonden, waardoor ik niet meer hele dagen thuis zit en me misschien niet meer zo eenzaam zal voelen.
Ik ga dit jaar trouwens ook niet op vakantie.
Na de zomer begin ik met voetballen, mijn eerste seizoen, heb er ontzettend veel zin in, maar ben ook bang voor de mensen daar.
Hoe zullen ze op mij reageren? Zullen ze me aardig vinden? Zullen ze me toelaten in de groep? Zullen ze me proberen weg te jagen?
Kán ik wel überhaupt voetballen, aangezien mijn enkel nog steeds niet helemaal genezen is van een val in februari.
(Als voetbal uiteindelijk niks wordt, ga ik weer terug naar tennis)
Gister weer een situatie waardoor ik me alleen voelde.
Nederland moest voetballen, hartstikke leuk, ik als voetbalfan kijk natuurlijk mee.
Ouders gaan naar de kroeg, en waar zit ik?
Thuis, op de bank, met mezelf.. En daar kan ik zooo van balen.
Ik had een vriendin gesmst of ze mee wilde naar de kroeg om te gaan kijken, maar ze ging al met andere vrienden en nee ik kon niet mee.
Ik merk gewoon dat als ik me zo voel, eenzaam, dat de fut er totaal uit is.
Dan heb ik nergens meer zin in.
En ik geef toe, ik ben heus niet de makkelijkste en kan voor sommigen best wel arrogant overkomen, hoewel dit totaal niet mijn bedoeling is.
Dit zal denk ik mijn gezichtsuitdrukking zijn of zo, ik probeer zoveel mogelijk te lachen. Ik probeer het beste uit het leven te halen en ben eigenlijk helemaal niet zo'n type dat bij de pakken neer gaat zitten en het maar op z'n vrije loop te laten.
Maar als ik alleen zit, valt er weinig te lachen.
Ik heb gesolliciteerd bij de landmacht en politie, maar ben in beide gevallen afgewezen, vanwege mijn dagelijkse medicatie wat niet kan daar. Dat heeft ook effect op mij gehad, ik wilde zo graag, ik heb er alles voor gedaan, maar helaas mocht het niet baten.
Dus na de zomer begin ik op het VAVO om mijn Havo diploma in 1 jaar, hopelijk, te halen. Ik kom van Vmbo-T af. En ik heb de stap van Havo naar Vmbo-T al eens gemaakt, en die is ENORM, op havo werkte ik zo hard, nou ja, dat was de bedoeling geweest maar ik ben niet voor niks terug gezakt op vmbo-t en op vmbo-t voerde ik niks uit. En nu maak ik de stap andersom.
Na vmbo heb ik ong 2 jaar geen echte scholing gehad, waardoor aankomend jaar zo zwaar voor mij zal worden.
Ik zal waarschijnlijk ontzettend veel moeten leren en huiswerk maken, om alles bij te houden.
Waardoor ik ook weinig tijd zal hebben voor vrienden.
Ik ben iemand die graag mensen om zich heen heeft, ik praat best veel en lach ook heel veel wanneer ik bij vrienden ben, ook kan ik luisteren.
Maar als er niemand is.. Tja vul zelf maar in
Ik denk dat ervoor moet zorgen dat ik nieuwe vrienden maak, het is wel heel moeilijk om te doen hoor.
Ik zou niet weten waar ik moet beginnen en hoe ik het aan moet pakken.
De laatste tijd zit er ook een kriebel vast in mijn maag, ik weet niet hoe ik het anders moet noemen.
Een gevoel of zo, ik denk dat het mijn gevoel is van eenzaamheid.
Nou ik ben in ieder geval opgelucht dat ik het even eruit heb gegooid, ik praat niet makkelijk over mijn gevoelens.
En kan ze ook niet zo goed in een logische volgorde uiten, hopelijk snappen jullie het een beetje
Ik zou ook wel graag tips willen voor wat kun je allemaal doen als je toch alleen zit?
Misschien zelfs mensen die in zo'n soortgelijke situatie zitten als mij?
Bedankt voor het lezen van mijn 'verhaal'
Groetjes!
Ik hou er niet zo van, een paar dagen is goed, maar het moet geen weken duren. 
