Geplaatst: 27-04-10 17:01 ik weet het gewoon niet meer. In november zijn me ouders gescheiden.Dit heeft een goede reden. Maar dat vertel ik liever niet openbaar.Omdat ik jarenlang altijd moest opletten op wat ik zei en deed.
Heb ik nooit me zelf kunnen zijn. Ook komt het niet alleen daardoor.
Toen ik 5 was is me zusje geboren met een aangeboren hartafwijking. Dit bracht de nodige stress mee. Want als zus zijnde wil je natuurlijk niet dat je ze zusje zo ziek is. Toen me zusje 10 was is ze geopereerd.
Toen ik 7 was is me opa overleden aan longkanker. Dit bracht de nodige verdriet mee. Wat logisch is. Alleen het hele gebeuren erom heen was moeilijk van mij. Zo werd ik door een tante meegesleurd naar de kist en moest kijken. En dit wou ik niet. Ik en me neven en nichten mochten buiten ook niet spelen. Want dit was niet eerbiedig. We moesten gewoon met zijn allen in de keuken zitten(was de woonkamer van mijn opa en oma) Ook tijdens de dienst mochten wij niks zeggen als afscheid. Ook mochten we niks in de kist leggen.
Toen ik 9 was is mijn oom overleden aan Leukemie. Ik kende hem alleen van verjaardagen en familiefeesten. Ik ben ook niet wezen kijken toen hij opgebaard lag en ook niet naar de dienst geweest.
Toen in de zomervakantie werd bij een dikke knobbel ontdekt in me nek. Eerst werd ik steeds van de ha naar het ziekenhuis gestuurt om bloed te prikken. Maar er kwam niks uit. Toen mocht ik naar de kinderarts in hoogeveen. Daar heb ik ook onderzoeken gehad en weer bloedprikken. Ondertussen hadden ze bij mijn opa leukemie ontdekt. En was het te laat om het te behandelen. Me opa heeft veel geluk gehad want 9 jaar eerder ontdekte ze ook kanker bij hem. Maar dit kon hij onderdrukken door elke dag medicijnen te nemen. Toen ze ontdekt hadden dat hij leukemie had is hij 3 weken later overleden. Dit was wederom weer zwaar voor mij. Nog zwaarder zelfs dan me andere opa. Deze opa was echt mijn maatje. Als ik ziek was haalde hij mij altijd op en mocht ik bij hem op de bank liggen. Me opa zat altijd eettafel. En zei tegen me oma dat zij mij wat drinken moest geven enzo. En hij hield me dan de hele dag in de gaten. Toen me oom belde dat het slecht ging met me opa. Zijn we gelijk in de auto gesprongen (we zaten op een camping dichtbij) Dit was om half 4 ´s nachts. Toen ik door het autoraam naar boven keek. En ik daar alle sterren zag en de maan (was volle maan) wist ik dat hij er al niet meer was. En ik had gelijk. Toen hij opgebaard lag in zijn kist durfde ik niet te kijken. Ook door de nare ervaring bij me andere opa. Uiteindelijk ben ik wezen kijken. En het lag er vredig bij. Ook mochten we bij deze opa wel dingen in de kist leggen, wat ik eerst niet wou. Want mijn ervaring was dat dit niet eerbiedig was. Uiteindelijk heb ik mijn gedicht die ik had gevonden bij hem in de kist gelegt. Hij kende dit gedicht. Een dag voordat hij stierf heb ik dit gedicht voorgelezen. En hij vond hem prachtig. Dit gedicht pastte precies bij hem. Uiteindelijk heb ik het gedicht voorgelezen tijdens de dienst. Ook speelde ik en me nicht en me zusje gewoon tijdens de dagen dat we bij mij oma waren. Me opa had namelijk een hekel aan mensen die het vonden dat kinderen tijdens zulke dagen niet mochten spelen. Ook wou het niet dat we allemaal zwart gekleed gingen. Maar gewoon in de kleren waar wij ons fijn in voelde. Ook tijdens de dienst wou niet vooraan in de kist liggen. Maar gewoon apart in een kamertje.
Toen 13 januari op mijn verjaardag mocht in me melden op de afdeling kinderoncologie in Groningen. Ik was in die tijd heel erg bang dat ik ook zou overlijden. Omdat ik me allebeie opa's + oom was verloren aan kanker. Ik was ook bang dat ik aan de chemo moest. En ben toen naar de kapper gegaan om haar heel erg kort te laten knippen. Zodat de overgang niet te groot zou zijn als ik kaal werd. Gelukkig was de tumor goedaardig. En mocht ik naar huis.
In al die jaren ben ik vreselijk gepest. Dus van groep 1 tot groep 6. Ik had totaal geen zelfvertrouwen meer. Vooral deze problemen ben ik naar de ggz geweest en heb verschillende therapieen gehad. Het ging toen tot 2de klas harstikke goed met mij. Toen ontdekte ik weer een knobbeltje in me nek. Weer na Groningen toe. En weer al die onderzoeken. Mijn oncoloog zei dat ik sowieso geopereerd moest worden. Hierdoor heb ik nachtenlang slecht geslapen. Overdag te vermoeid om naar school te gaan. Uiteindelijk bleek het om een bindweefselbultje te gaan en hoefde ik niet geopereerd te worden. Maar in had zoveel lesstof en toetsen gemist, waardoor ik ben blijven zitten. Toen ging het een half jaar redelijk goed. Oke ik zat elke dag op me kamer, omdat ik bang was dat ik iets verkeerd zou doen. En zo weer dikke ruzie kreeg. Uiteindelijk heeft me moeder in november besloten om te gaan scheiden. En vanaf dat moment gaat het slecht met mij. Ik vind wel dat mijn moeder een goede keuze heeft gemaakt. We hebben het fijn met zijn drietjes. En heb goed contact met me vader. En ik kon mezelf weer zijn. Ik hoefde me zelf niet langer schuil te houden op me kamertje. Alleen kon ik dit geestelijk niet aan. Opeens al die rust. Ik sliep slecht, had nergens meer zin in. Lag dagenlang op me bed. En kon alleen maar slapen. Ondertussen kreeg ik nogeens een dikke keelontsteking bij. Waar ik goed 2 weken van ziek ben geweest. En al dingen uit verleden kwamen weer omhoog. Ik had dat nog niet goed verwerkt. Kon ook van vermoeidheid niet meer school. En kreeg de schoolambtenaar op me dak. Dit bracht ook weer de nodige zorgen mee. Het ging op een moment een poos goed. Had EMDR als ik het goed schrijftherapie gehad. Wat me veel geholpen heeft. Maar na een poos ging het slechter. Stond erg onder druk op me school, want stond op veel vakken onvoldoende. Maar ik kan me gewoon niet concentreren. Heb de hele dagen hoofdpijn en pieker te veel. Zit nu ook sinds vorige week maandag thuis
Ik ga ondertussen weer naar een physcholoog. En zij helpt me goed.Maar ik wil zo gewoon dat dit over gaat. Dat ik me weer goed voel. Niet meer vermoeid. Geen hoofdpijn meer.
Ik ben gewoon zo moe dat het me niet lukt om naar school te gaan. En ik wil het zo graag. En ik wil niet weer gezeur krijgen met de schoolambtenaar. En ik wil niet naar de rechter toe. Want ik heb te veel verzuimuren dat ik niet naar bureau HALT mag en gelijk naar de rechtbank toe moet. Ik ben momenteel gewoon hopeloos. Het liefst kruip ik onder me dekens en me daar een half jaar schuil te houden.
Dit verhaal lucht me heel erg op. Want ben een echte binnenvetter. En praat niet graag over me problemen.
En ben echt dankbaar dat jullie dit verhaal hebben gelezen
Groetjes, [***]
