Geplaatst Iedere keer als ik op de fiets zit kijk om de minuut naar achteren of er niet toevallig een wielrenner rijd.. Ik ben gewoon als de dood voor ze!
Toen ik 15 was ben ik aangerand door een wielrenner en daarna is het eigenlijk allemaal begonnen. Nog geen twee uur na de aanranding zat ik op het politiebureau om aangifte te doen (ben na al 2 eerdere aanrandingen en een verkrachting er bekend mee..
). Ik heb me er jarelang voor geschaamt en het ook altijd verborgen gehouden maar ik weet nu dat ik er niks aan kan doen en ik me er niet voor hoef te schamen. Er zijn er zo veel! Ik lijk alleen altijd het doelwit te zijn.. Ik heb toen ook bij zo'n doorkijkspiegel moeten kijken, maar ik was gewoon te veel in shock om hem duidelijk te kunnen herkennen. Ik wist het allemaal niet meer.Na dit allemaal haatte ik wielrenners. Ik vond ze al irritant omdat ze altijd begonnen te schreeuwen dat ze er langs wouden al waren ze nog op 500 meter afstand. Omdat ik niet meer wist wat ik moest doen begon ik ze gewoon standaard uit te schelden. Wielrenners waren poedersuiker en dat zouden ze weten ook! (ik snap dat dit heel oneerlijk is, maar ik voelde me zo machteloos, zo vies!) Nu is die haat dan uiteindelijk omgeslagen in angst. Ik woon in een omgeving die ongelovelijk "wielrenvol" is. Schuin tegenover een wielersportzaak. En ik ben gewoon als de dood voor die lui. Als ik op straat ben kijk ik continu om me heen of ik er niet toevallig een zie en als dat zo is probeer ik zo veel mogelijk zijweggetjes in te slaan om maar in "veiligheid" te komen. Soms fiets ik gewoon bij wildvreemde het erf op omdat ik gewoon zo bang ben! Ik voel als ik op de fiets zit altijd een handdruk van zo'n viespeuk op mijn rug.. En zodra ik maar even mijn kont niet zie ben ik bang dat er een achter me zit..
En het ergste is dan nog.. Mijn vriend is wielrenner! Zijn hele familie is wielrenfanaat dus ik moet continu luisteren naar hoe geweldig wielrenners zijn en owee als ik er iets slechts over zeg.. Ik kwam er na een paar dates pas achter dat hij aan wielrennen deed en dat vond ik dan ook verschrikkelijk! Maar het was zo'n fijne jongen dat ik hem een kans heb gegeven en ik zou hem voor geen goud meer kwijt willen maar waarom doet hij nou aan wielrennen. Alsof ik nog niet genoeg ben gepest
Hij wil altijd wielrennen kijken op tv en het enige wat ik dan kan is terug denken aan toen. weet wel van mijn verleden, maar denkt er gewoon niet zo over na.Ik vind het ook heel moeilijk dat er nu bij het leven zonder paarden een topic is over wielrenners.. Iedere keer als ik die titel lees moet ik even slikken
Iemand tips wat ik kan doen? Ik wil zowiezo niet naar een psycholoog.. Heb er al zo veel versleten en de laatste keren heb ik mijn drinken niet meer durven vast houden omdat ik dan was gaan smijten met de glazen.. Dat is gewoon echt geen optie bij mij, ik word al chagerijnig als ik aan ze denk en wil dat ze gewoon hun "smart-ass-mouth" houden. Het is mijn leven! Dan krijg ik nog liever tips via internet (bokt)
