Waar het mij vooral om draait is dat elke dokter die ik gesproken heb (en dat zijn er nogal wat), mij graag aan de medicatie ziet. Hierbij gaat het om psychischie ziektes. Nu is dit opzich geen probleem, maar zit ik vooral met wat flinke vraagtekens betreffende de manier van voorschrijven.
De bewuste vraagtekens;
-Helemaal niet duidelijk wat er mis is. Kreeg eigenlijk meteen het stempeltje bipolaire stoornis opgeplakt, omdat mijn paps dat heeft.
-De medicatie die geoppert word is vaak vrij zwaar.
-Medicatie word meteen in eerste gesprek geoppert (dokters nemen niet eens de tijd om mijn verhaal aan te horen, zodra ik vertel over mijn vader heb ik ook maar een bipolaire stoornis).
-Elke dokter wilt me aan iets anders zien, en de medicatie spreekt elkaar soms flink tegen. (De ene wilde me aan de anti-depressiva, de ander aan medicatie tegen manien, en soms zelfs tegen hallucinaties).
-Ik heb geen manien of hallucinaties, nooit gehad ook!
-Wanneer ik vraag om 'hulp bij verwerken moeilijke jeugd' lijkt het voor de dokters soms wel alsof ik een vreemde taal spreek.
-Bij weigeren van medicatie verwateren de gesprekken en krijg ik alsnog geen hulp.
Kortom, ik vind dat ik niet sirieus genomen word...
Ik denk dat mijn problemen komen uit onverwerkte moeilijkheden uit mijn jeugd, die best op te lossen moeten zijn. Steeds wanneer ik om hulp vraag moet ik maar aan de pillen, en verder heb ik nooit iemand ontmoet die me hielp met mijn problematiek, of die zelfs maar wilde luisteren.
Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe mijn vader wegkwijnde van dezelfde medicatie die ze mij willen voorschrijven, en dat wil ik echt alleen als laatste redmiddel proberen.
Mijn problematiek; een lichte depressie (voornamelijk vermoeidheid) en een eetstoornis op de achtergrond (waar ik nu al 5-6 maanden geen problemen meer van ondervind).
Meer mensen die dit herkennen, of die weten hoe of waar ik wel iemand kan vinden die me kan helpen?