Nooit gedacht dat ik met deze reden een topic zou openen, of uberhaubt een schaduwaccount ergens voor zou aanvragen.
En toch is het nu zover...
Korte introductie:
Ik ben een bokker van midden 20 met een relatie van bijna 3 jaar en woon samen.
Ik ben er net achter dat ik ongewenst zwanger ben (na een test), morgen ga ik naar de huisarts om te vragen wat de opties zijn om het te verwijderen en hoe ver gevorderd het is.
Ik zou hier graag met meer mensen over praten, hoe zij het ervaren hebben (de overtijd behandeling of abortus, weet nog niet hoe ver het is en wat het word)/
Voor mij is er geen twijfel over of ik het wel of niet houd, het moet weg.
Na alle ellende afgelopen 3 jaar ben ik er niet aan toe om nu de verantwoordelijkheid van een kind krijgen en opvoeden aan te gaan.
Ik begon met een heftige burnout gekoppeld aan een depressie, met alle gevolgen van dien.
Ik verloor mijn droomstudie, veilige thuisbasis (voor zover aanwezig..), "vrienden", optimisme, en most important; de liefde voor het leven.
Met heel veel knokken en hulp van de mensen die mij toch zijn blijven steunen, mijn echte vrienden, is het me gelukt om hier doorheen te komen, en nog steeds ken ik dalen, maar gelukkig ook steeds meer pieken.
Ik heb weer zin in dingen doen en energie, begin weer met een leuke nieuwe studie, en ook op paardengebied verloopt alles lekker.
Sinds bijna 3 jaar een hele lieve vriend die me door dik en dun steunt.
We wonen nu ruim een jaar samen, en ondanks mijn opvliegende en depressieve periode's hebben we het leuk.
Afgelopen maanden heb ik toch weer een terugval gehad, wat ook doorslag gaf op mijn relatie.
We praten minder en waren minder tot niet intiem met elkaar.
Dit gaf voor mij -heel dom- reden om te stoppen met de pil.
Ik was al wel eens laks, maar heb 'm altijd wel geslikt.
Ook toen het weer beter ging en dus ook de seks weer in de relatie kwam ben ik geen nieuwe strip gaan halen.
Afgelopen maanden ben ik gestopt met roken, en merkte ik vanalles aan mijn lichaam.
Pijnlijke borsten, opgezette buik, buikpijn en soms bijna flauwvallen.
Dat wijdde ik aan het stoppen met roken.
Maar ook mijn menstruatie bleef weg.
Afgelopen weken werd ik steeds stressvoller en emotioneler.
Maar ook dit kon met mijn terugval te maken hebben of troubles op het werk.
Toch groeide ook de angst voor zwangerschap.
Ik durfde inmiddels al geen pil meer te slikken uit angst voor rare bloedingen of weet ik wat..
Nu heb ik vanmiddag eindelijk een test gehaald (2), en ik bleek bij de eerste zwanger. De 2e heb ik niet gedaan.
Morgen bel ik de dokter, daar was het vandaag te laat voor, en dan hoor ik denk ik hoe ver gevorderd het is en wat er aan gedaan kan worden. (ik heb dit nooit eerder meegemaakt dus ken de procedures niet...)
Een vriendin gaat mee, want mijn vriend weet van niks.
(Aangezien we net gister een flinke emotionele ruzie hadden, houd ik het tot ik meer weet voor me.)
als het eenmaal zover is vertel ik het hem uiteraard wel!!
Ik weet dat er veel mensen tegen abortus zijn, maar ik zou graag verhalen en reacties van vrouwen en meisjes (ook per pb welkom

Het is voor mij nu financieel en emotioneel niet verstandig om dit aan te gaan.
Daarnaast wil ik geen kind ter wereld brengen dat eigenlijk niet gewenst is, en die ik geen stabiele omgeving kan bieden.
Bovendien heb ik nog veel tijd en rust voor mezelf nodig, omdat ik eigenlijk net lekker mijn leven op orde heb na 3 jaar.
Alles van mijn plannen zou een kind nu "verpesten".
Wie helpt me?
Wie geeft me raad, advies, verteld me of het pijn doet en of het daadwerkelijk zo'n indruk achterlaat?
Ik vraag niet om veroordeling, ik vraag om raad.
Er zijn veel berichten geplaatst die een regelrechte aanval naar andere bokkers zijn. Natuurlijk zijn er mensen voor en tegen, dat hoort bij een discussie. Maar blijf respectvol naar elkaar toe, ook al begrijp je een keuze niet. Dit soort keuzes zijn niet makkelijk en het is niet nodig om iemand meteen een misdadiger te noemen.