Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-10 18:21

Het leven na pesten.

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-10 18:21

Sinds vorige week ben ik nu eindelijk bezig met het verwerken van mijn pestverleden.
Na wat berichtjes op een ander forum over dit onderwerp vraag ik me af, wat merk jij nu in je dagelijks leven nog van je pestverleden?

Ik ben er achter gekomen dat veel dingen waar ik nu tegen aan loop worden veroorzaakt door het feit dat ik vroeger gepest ben.
Veel meer dan ik eigenlijk had verwacht.
Ik raak snel in paniek als er veel vreemde mensen in de buurt zijn, heb geen zelfvertrouwen, maak moeilijk vrienden/vertrouw mensen niet snel en vriendschappen zijn veel oppervlakkiger.
Zo gold dat ook voor veel mensen op het andere forum.

Leek me wel fijn om erover te kunnen praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.

**Geplaatst**: 23-02-10 18:23

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 18:23

Goed.. Ik ben ook jaren gepest om mijn uiterlijk (had vroeger tumor op mijn neus en bovenlip en bedekte veel van mijn gezicht, ogen werden er door dicht gedrukt)

Dus kreeg ik operatie's en mijn neus/bovenlip waren niet echt mooi..

Nu ben ik nog steeds erg onzeker, stel me niet goed open etc.
Heb weinig tot geen zelfvertrouwen dit vooral bij vreemde mensen of nieuwe dingen..
Heb weinig echte vrienden.. Maar wel een hele goede band met drie meiden, die er altijd voor me zullen zijn..

**Geplaatst**: 23-02-10 18:25

Geplaatst: 23-02-10 18:25

Ook ik ben in het verleden veel gepest,en ik ben daar afstandelijker door geworden,en idd het vertrouwen van mensen.........
Ik had een beugel,bril en puistjes en woonde toendertijd ook nog in een woonwagen,voor sommigen genoeg redenen om te pesten.

Daarnaast zie ik het helaas nu bij mijn zoontje die wordt nu gepest,en dan ben ik wel fanatiek dat daar wat mee gedaan wordt.
Hij heeft een kanjertraining gehad om hem weerbaarder te maken en ik hou het scherp in de gaten.

**Geplaatst**: 23-02-10 18:25

Geplaatst: 23-02-10 18:25

Ik herken dat wel. Al moet ik zeggen dat het met de tijd wel minder wordt maar het gaat nooit helemaal weg. Ik ben nu 32 en heb er soms nog steeds wel last van. Als je te horen krijgt dat je iets niet goed hebt gedaan op je werkt ofzo dan zakt mijn zelfvertrouwen meteen weer onder het nulpunt. Praten voor een grote groep, presentatie geven ofzo zal nooit mijn hobby worden.

**Geplaatst**: 23-02-10 18:27

Geplaatst: 23-02-10 18:27

Hier ook iemand die vroeger veel gepest is en nog wel meer...

Ik herken je verhaal helemaal. Ben hiervoor vorig jaar in therapie geweest een half jaar lang. Het heeft me wel op de goede weg geholpen.Ben nu nog volop bezig met hulp.
Ben nu 28 en het pesten heeft van mijn 5e jaar tot mijn 25e geduurdt. zowel op school als thuis als werk...
Je stop het eerst een heel tijd weg, maar dat werkt niet.
Je zult er de rest van je leven wel gevolgen daarvan zien in een lichte vorm tot zwaardere...
Vooral de onzekerheid en overal bevestiging in willen vind ik lastig...
En vrienden, gelukkig heb ik een paar zeer lieve vrienden die van mijn problematiek weten en dit accepteren..

Je mag me altijd een pb sturen als je meer wilt weten

**Geplaatst**: 23-02-10 18:28

Geplaatst: 23-02-10 18:28

Ik ben zo'n 10 jaar geleden ook behoorlijk gepest, heeft een lange nasleep gehad.
Maar om het even heel bruut te zeggen, de rollen zijn omgedraaid, ik heb veel vrienden en ben 180 graden gedraaid ten opzichte van toen. Mijn pester is niet meer populair, heeft volgens mij weinig vrienden. En ik sta ver boven haar...

Dat wil echter niet zeggen dat ik niets meer merk van vroeger. Ik heb tot op een bepaald niveau genoeg zelfvertrouwen, maar soms vraag ik me af wat mensen van mij denken. Hoezo onbelangrijk, eigenlijk?

Ik ben erg verlegen bij vreemde mensen, noem maar op... Er zijn veel dingen die ik merk van vroeger...
Maar dat maakt mij niet minder gelukkig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-10 18:46

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-10 18:46

Mijn grootste probleem is dat ik me te vaak af vraag wat andere mensen wel niet over mij denken en van mij vinden.
Ik zou moet weten dat ik best wel een leuk mens ben ik heb tenslotte een leuke lieve vriend en een paar vrienden die me heel dierbaar zijn, maar toch heeft dat niet de overhand in mijn gedachten.

Ik ben 1 jaar lang gepest door 2 meiden die daarvoor nog mijn beste vriendinnen waren.
Na dat jaar ben ik nog zeker 4 jaar gepest door meiden uit mijn buurt, ik nog nauwelijks meer ergens normaal heen fietsen zonder dat ik 1 van hun tegen kwam.

Ik ben wel blij dat ik er nu mee bezig ga, ik heb de laatste jaren echt niks met mijn leven gedaan omdat ik te bang was voor reacties van mensen.
Nu werk ik weer, doe weer dingen en zit niet meer de hele dag thuis.

**Geplaatst**: 23-02-10 18:49

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 18:49

Ben je ook jaloers? Naar je vriend toe?
Dat werd ik heel erg, omdat ik eerst nooit vertelde dat ik zo gepest was. Dankzij hem is het wel makkelijker geworden om er over te praten, vind ik zelf. Ik vond het eerst onzin dat ik er mee zat, maar hij gaf me het gevoel dat dat geen onzin was.
Helaas was ik door m'n onzekerheid zo jaloers, dat hij een eind aan de relatie heeft gemaakt. En als ik er zo op terug kijk, kan ik hem geen ongelijk geven.

**Geplaatst**: 23-02-10 18:53

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 18:53

Ik heb ook nog altijd last van het pesten van vroeger.
Ben ontzettend gepest (niet alleen met woorden) en merk dat nogsteeds.

Ik vind het vooral moeilijk om me te uiten in een groep. Durf geen contact aan te gaan met vreemde mensen en vind het ook moeilijk om met onbekende een gesprek aan te gaan.
Als ik bijv. op school loop en ik hoor gelach op het moment dat ik voorbij loop denk ik altijd meteen dan het om mij gaat. Erg onzeker dus.

Voor mij is het dan ook een enorme stap geweest om vorig jaar stage te gaan lopen op een basisschool. Twee weken geleden ben ik terug gegaan naar diezelfde school voor mijn afstudeerstage. Daar is mijn onzekerheid wel afgenomen, zeker deze stage, maar zet me alsjeblieft niet op nieuwe plekken weg

**Geplaatst**: 23-02-10 18:54

Geplaatst: 23-02-10 18:54

Ik ben ook vreselijk jaloers.. Nouja.. Het is niet zo dat (nu mijn ex) niks zou mogen etc.
Maar heel wantrouwerig altijd..
Liet dat in ieder geval niet merken, maar was er wel eerlijk over.

**Geplaatst**: 23-02-10 19:01

Geplaatst: 23-02-10 19:01

Herken het helemaal..
ben jaren gepest geweesd waardoor ik zeer verlegen en onzeker werd.. negatieve spiraal waardoor het van kwaad naar erger ging. Toen mijn ex het na 2j ineens uitmaakte storte mijn wereld ineen. Het ging al helemaal niet goed op school + dit was echt hel en kwam tot een depressie. Ben dan enkele maanden naar psycholoog gegaan en van school veranderd.

Maar mijn leven veranderde pas echt toen ik (midden september) naar de hoge school ging waar ik super vriendinnen kreeg! Ik kon eindelijk terug lachen en praten zonder daar bij na te denken, ik kon eindelijk de persoon zijn wie ik al jaren lang niet kon uiten.

Ik ben sinds enkele maanden super zelfzeker maar merk af en toe nog gevolgen van het gepest maar ik zie ook hoe ik nu nog steeds evolueer..Mijn verleden heeft mij allerlei dingen geleerd. Zo ga ik nooit iets agressief en kleinerend zeggen of onterechte kritiek geven omdat ik weet hoe pijnlijk dit allemaal kan zijn. Ook zal ik mensgerichter nadenken maar (zoals mijn psychologe zei) soms moet je egoïstisch zijn en dus enkel aan jezelf denken

Vandaag zei nog een vriendin: 'zonder dat wij het beseften hebben wij u zo gemaakt:D' en ze heeft volkomen gelijk!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-10 19:03

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-10 19:03

Ik ben eigenlijk helemaal niet jaloers, maar dat is vooral omdat wij vanaf dag 1 echt heel eerlijk tegen elkaar zijn.
Toen een meisje mijn vriend leuk vond heeft hij dat ook meteen tegen mij gezegd en duidelijk laten weten dat hij geen interesse in haar had.

We zijn inmiddels alweer bijna 7,5 jaar verder.
Als hij er is kan ik echt heel de wereld aan, maar als ik op een feestje ben en ik zie hem niet meer kan ik ineens in paniek raken.

**Geplaatst**: 23-02-10 19:06

Geplaatst: 23-02-10 19:06

Heeft me lang achtervolgd, moeite gehad met nee zeggen, zelfvertrouwen dat heel wat lijkt maar niets voorsteld, geen keuzes maken, bang voor de gevolgen...
Door iedereen aardig gevonden willen worden enz enz

Met therapie leer je het een plaats te geven en ermee om te gaan, laat het niet te lang doorsudderen, hoe eerder hoe beter...

**Geplaatst**: 23-02-10 19:06

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 19:06

Geen nee kunnen zeggen inderdaad, daar zit ik ook vaak mee.

**Geplaatst**: 23-02-10 19:10

Geplaatst: 23-02-10 19:10

Ik ben ook een aantal jaren gepest en merk dat nog elke dag in mijn doen en laten.
Ik ben gepest door een zichtbare afwijking (lui oog).

Nu merk ik dat ik daardoor sowieso moeilijk oogcontact maak (hoewel je het nu minder goed ziet).
Daarnaast ben ik heel stil en onzeker, heb daardoor weinig vriendinnen en zal niet snel op iemand af stappen.
Zelfvertrouwen heb ik niet, ik heb een (lichte) eetstoornis achter de rug dankzij het pesten.
Ik kan me verder ook om alles druk maken en vooral altijd bang om niet geaccepteerd te worden.. en dus (onbewust) alles doen om aardig gevonden te worden $:\$

en idd geen nee kunnen zeggen en jezelf voorbij lopen voor anderen.. (met alle lichamelijke klachten van dien..)

**Geplaatst**: 23-02-10 19:18

Geplaatst: 23-02-10 19:18

Ik ben jarenlang gepest, Joost mag weten waarom... Ik was schijnbaar een makkelijk slachtoffer of zo.
Ik ben nu sinds twee jaar overgestapt van vwo naar havo. Ik trok het niet meer op het vwo, met die klas die me op alle mogelijke manieren het leven zuur wilde maken. Op de havo zitten ook pesters, maar wel minder.

Ik merk het nog dagelijks, mijn pestverleden... Ik heb er een posttraumatische stresstoornis aan te danken. Dat is vrij naar, ik heb er nachtmerries over, ik vertrouw niks of niemand, raak in paniek wanneer er veel mensen in de buurt zijn, kan geen vrienden maken, wil niet meedoen aan gym of aan dingen die in groepjes moeten, vind voor de klas komen doodeng ["Straks lachen ze me uit!"]... En nog veel meer.

Maar toch zijn er ook overwinningen. Ik heb vorige week een presentatie bij Engels gehouden. Weliswaar met behulp een PowerPoint, maar het is een beginnetje!

Heel veel succes met verwerken, dat gaat vast nog wel even duren...

**Geplaatst**: 23-02-10 19:34

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 23-02-10 19:34

Ooh, nee zeggen kan ik heel goed...
Ik word alleen wel heel onzeker van uitspraken van m'n zusje...

Heeft niemand door, aangezien ik wel een grote bek terug geef...

**Geplaatst**: 23-02-10 19:57

Geplaatst: 23-02-10 19:57

Ik ben ook gepest vroeger....Om allerlei onzinnige dingen....Mijn vader de jager = Lisanne de dierenmoordenaar, mijn moeder de Duitser = Lisanne de stomme poedersuiker-mof, het feit dat ik eerder borsten had dan de andere meisjes, mijn figuur....

Ik kan nu eigenlijk met alles goed omgaan, behalve als het om mijn figuur gaat, daar ben ik nog steeds onzeker...Ik vind eigenlijk dat ik er wel oke uitzie, maar als ik dan op een feestje ga moet ik eerst kijken of er meisjes zijn die dikker zijn dan ik, dan voel ik me een stuk prettiger...Klinkt vreselijk, maar het is helaas wel zo. Gelukkig heb ik mijn figuur redelijk onder controle nu, maar ken nog steeds zo mijn dieptepunten (is ook lastig met een vriend die alles kan eten en niet aankomt... :')

)

Dat mijn vader jager is...Ja ook daar krijg ik nog opmerkingen over...Gelukkig ben ik een heel stuk beter gebekt dan vroeger en kan ik de meeste mensen die me daar op aanspreken in een mum van tijd met 'de bek vol tanden laten staan'.

Mijn moeder de Duitser...Sja....ik heb nu Duitse vrienden en ben dus net iets vaker bezig mijn Nederlandse kant te verdedigen...Maar aangezien ik destijds door mijn Duitse achtergrond gigantisch werd gepest en hier wel eens een grappige opmerking krijg over mijn Nederlandse nationaliteit, echter nooit ermee gepest wordt (sterker nog, de meeste mensen vinden het geweldig...!), vind ik het helemaal niet erg meer in Duitsland te wonen en met veel Duitsers om te gaan. Grof gezegd vind ik de Duitsers een stuk leuker

en ben daarom nu dus trots op mijn Duitse achtergrond

Mijn borsten...Ja, nog steeds wel eens....Vooral de opmerkingen "Zijn ze echt? Mag ik voelen?" komen me echt de spuigaten uit, maar inmiddels ben ik zo gewend aan ze dat ik ze ook niet meer wil missen

En ben er ergens best trots op, ondanks dat ze enorm lastig zijn als het gaat om rijden of hardlopen :')

Pfffffff, het figuur was het ergste....Ik heb een tijd lang van appels, water en dorge crackers geleefd om slank te zijn...Ik was lichamelijk op gegeven moment gewoon kapot, maar blij omdat ik slank was...En ja, voor dat gelukkig gevoel stak ik ook mijn vinger in mijn hals als het moest....Tot mijn ouders mij daarbij betrapten....Ik schaamde me, maar ik vond het nog veel erger om te zien hoe vreselijk emotioneel kapot mijn ouders waren na deze ontdekking. Dat was voor mij gelukkig voldoende motivatie om er mee op te houden...

Ik pastte eigenlijk nooit goed in het geheel zeg maar....Ik ben onwijs agressief geworden....aan het einde van het 3e jaar van de middelbare durfden veel mensen geen opmerking meer te maken omdat ze dan niet veel goeds hoefden te verwachten...Ja, ik heb er soms letterlijk op los geslaan omdat ik niet meer wist hoe en wat...Ik vond het geweldig dat mensen bang voor mij waren, dat was een gevoel waar ik echt op kickte omdat ik het gevoel heb gehad dat de pesters mij onder controle hadden, en nu had ik gevoelsmatig hen onder controle...

Helaas kwam toen mijn broertje met zijn vrienden op mijn school...Schoffies, ratten....En daar kon ik niks met mijn vuisten oplossen. Ik heb me toen helemaal teruggetrokken....Had twee goede vriendinnen die ik kende en dat was het eigenlijk.....Ik ben daarom in die tijd ook vrij weinig uitgegaan (en omdat ik onzeker was natuurlijk...).

Jeetje, wat een lang verhaal inmiddels...Ik zou nog zo veel meer kunnen vertellen...Ben blij dat dit topic er is!

Laatst bijgewerkt door Adil op 23-02-10 20:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 23-02-10 19:58

Geplaatst: 23-02-10 19:58

Janine1990 schreef:
Ooh, nee zeggen kan ik heel goed...
Ik word alleen wel heel onzeker van uitspraken van m'n zusje... Heeft niemand door, aangezien ik wel een grote bek terug geef...

Herkenbaar, maar achter die grote bek is een gekwetst persoon die niemand herkent door die stomme fassade... :(:)

**Geplaatst**: 23-02-10 19:59

Geplaatst: 23-02-10 19:59

Ik herken het ook, ben ook gepest.. Ouders zijn verhuisd, ik naar een nieuwe school.

De "nieuwe" op school zijn, nu kan ik je zeggen de 4de HAVO is totaal niet leuk als je nieuw bent

.. Kwam bij de verkeerde vriendin terecht, verkeerde groep, de hele groep heeft zich tegen mij gekeerd en de school tegen mij op proberen te zetten.. Ik werd stil, stiller, stilst en mijn cijfers gingen van 8en en 7en naar 3en en 4en. Mijn tas hebben ze leeggeroofd en alles eruit gehaald! Mijn lege tas heb ik weer teruggevonden, vertrapt, bij de kluisjes.. De inhoud is nooit meer gevonden..

Her en der lag een verscheurd stukje agenda, met de foto's van mijn vriendinnen (van voor de verhuizing), in stukken.. Leraren die je dan naast je pester zetten omdat je geen boeken hebt..

Ik héb wat zitten janken! Ik wou terug, maar dat ging niet

.. Op een gegeven moment had ik niemand daar.. Dat breekt je, verschrikkelijk.. Pauzes, daar keek ik verschrikkelijk tegenop.. Alleen je boterhammetje eten.. Was blij als ik les had..

Nu als ik een van de mensen tegen kom die mij zo heeft gekleineerd, 's avonds op straat.. Dan zou ik eerlijk gezegd niet weten of ik mijn woede in zou kunnen houden..

Ik herinner het me nog, met een lachende kop aan mij vragen of ik geen autist was omdat ik steeds stiller werd, dankzij haar...

Na jankend bij de adjunct te hebben gezeten, het niet meer kunnen redden van de zenuwen en angst.. Heeft zij mij voorgesteld aan iemand die hetzelfde heeft meegemaakt en verhuisd vanuit de zelfde regio.. Geweldige vriendin geworden!

Maar echter, nog steeds merk ik het.. De sporen vervagen nu langzaam.. Maar het is er nog steeds.. Onzekerheid.. Oogcontact.. Ik herken het allemaal! :(:)

**Geplaatst**: 23-02-10 20:02

Geplaatst: 23-02-10 20:02

Adil18 schreef:
Janine1990 schreef:
Ooh, nee zeggen kan ik heel goed...
Ik word alleen wel heel onzeker van uitspraken van m'n zusje... Heeft niemand door, aangezien ik wel een grote bek terug geef...

Herkenbaar, maar achter die grote bek is een gekwetst persoon die niemand herkent door die stomme fassade...

En dan te bedenken dat ik zo m'n mondje hou als ik haar te vrolijk ben en zij dus niet wil dat ik haar met de auto naar het werk breng, maar m'n ouders dat moeten doen.
En ik vrolijk haar geld geef om benzine te halen voor d'r scooter, die ik nooit heb gehad.
En ze zegt gewooon vrolijk tegen me dat ze zich voor me schaamt...

Nee, dan kan ik ook wel beginnen met me voor haar te schamen. Omdat ze d'r hele gezicht volplamuurt en veel te strakke truitjes over haar veel te vette pens (sorry) trekt... Zo loop ik er tenminste niet bij....

**Geplaatst**: 23-02-10 20:04

Geplaatst: 23-02-10 20:04

Heftig, Shatterd..
Herken dat ook.. een hele klas die je uit zit te lachen en vreselijk kleineert, je spullen vernielen, je bekogelen met van alles en nog wat (en leraren die gewoon doen alsof ze niks in de gaten hebben..) De angst en het verdriet. En jezelf in slaap huilen.

Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou doen als ik 1 van die pesters tegen zou komen. Ik ben niet agressief aangelegd, maar dan sta ik niet voor mezelf in..

**Geplaatst**: 23-02-10 20:06

Geplaatst: 23-02-10 20:06

Kytha schreef:
Heftig, Shatterd..
Herken dat ook.. een hele klas die je uit zit te lachen en vreselijk kleineert, je spullen vernielen, je bekogelen met van alles en nog wat (en leraren die gewoon doen alsof ze niks in de gaten hebben..) De angst en het verdriet. En jezelf in slaap huilen.

Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik zou doen als ik 1 van die pesters tegen zou komen. Ik ben niet agressief aangelegd, maar dan sta ik niet voor mezelf in..

Hier nog zo iemand...

**Geplaatst**: 23-02-10 20:07

Geplaatst: 23-02-10 20:07

Janine1990 schreef:
En dan te bedenken dat ik zo m'n mondje hou als ik haar te vrolijk ben en zij dus niet wil dat ik haar met de auto naar het werk breng, maar m'n ouders dat moeten doen.
En ik vrolijk haar geld geef om benzine te halen voor d'r scooter, die ik nooit heb gehad.
En ze zegt gewooon vrolijk tegen me dat ze zich voor me schaamt...
Nee, dan kan ik ook wel beginnen met me voor haar te schamen. Omdat ze d'r hele gezicht volplamuurt en veel te strakke truitjes over haar veel te vette pens (sorry) trekt... Zo loop ik er tenminste niet bij....

Vreselijk, hoe herkenbaar! Mijn broertje mocht ook gewoon alles, en dat wat niet mocht deed hij gewoon, hij had op gegeven moment mijn ouders onder controle....

Ik maar op mij rondhakken....God, ik heb hem daarom gehaat hoor! We hebben elkaar de lelijkste dingen aan de kop geslingerd en we hebben elkaar geslaan, de keel dichtgedrukt, bespuugd....Vreselijk, net de tokkies....Hij veel meer bij mij dan ik bij hem, omdat ik lichamelijk niet zo sterk was dan hij.

Toen groeiden we nog veel meer uit elkaar omdat hij met jongens en meisjes om ging die ik "ratten" en "tuigkoppen" noem en ik braaf rechten ging studeren en in zijn ogen een "kakker" was...

Nu zijn we een stukkie verder en mijn broertje heeft een vriendin. Hij is heel erg veranderd en langzaam maar zeker gaat het steeds beter met ons. En daar ben ik erg blij mee, want stiekem hou ik heel erg veel van mijn grote, kleine broertje....

**Geplaatst**: 23-02-10 20:07

Geplaatst: 23-02-10 20:07

Ik ben echt ongeveer zo'n 12 jaar gepest. Maar ik zette me altijd af, beet van me af wat me ook regelmatig in de problemen heeft gebracht. Ik ben sowieso m'n hele basisschool tijd gepest en op de middelbare school werd het wat minder maar sowieso in de 1e en 2e was het nog 'erg' daarna minder en daarna ging ik naar een andere school (van vmbo naar havo).

Anyway, ik merk dit nog steeds ja

in tegenstelling tot vele andere mensen die gepest zijn heb ik wel zelfvertrouwen. Waar ik mee wil zeggen dat ik niet negatief over mezelf denk (en ik merk dat veel gepeste heel negatief en onzeker over zichzelf zijn en dat heb ik niet). Maar bij mij uit het zich in 'woede aanvallen' mensen bijna niet vertrouwen, altijd achterdochtig zijn en denken dat mensen alleen maar aardig doen maar 't niet echt menen. Die woede aanvallen, zijn trouwens minder erg dan ze voorheen waren. En als ik het voel 'aan komen' dan weet ik er ook vaak beter mee om te gaan. Ik loop dan gewoon weg, maar dan moet ik ook echt even met rust gelaten worden! Want anders wordt het echt erger!

Maargoed, heb hierdoor wel een soort van schild gecreeert dat me 'beschermt' en daar kom je niet snel in

Ik heb ook eens in groep 8 daarover een gedicht geschreven wat was voor een gedichtenwedstrijd en de winnende gedichten zijn uitgebracht in een boek. Mijn gedicht was 1 van de vele winnende gedichten. Even kijken of ik 'm nog ergens vinden kan.