ik voel me al heel lang leeg van binnen.
ik doe wat anderen willen dat ik doe,
ik gedraag mij zoals van mij vewacht word.
ik zeg wat mensen willen horen.
I guess I,
cannot learn from mistakes
and faults I will make
I can't give what it takes
and feelings I fake
I want to blend in
but completly fail
I utterly sin
I cannot set sail
no future beholds
no past to be told
no story's unfold
just endlessly cold
dit heb ik zojuist bedacht.
ik ben al naar de huisarts geweest. die heeft overlegd met een psycholoog.
beide denken aan een persoonlijkheids stoornis.
ze gaan testen, maar dat duurt nog even voordat
dat allemaal op gang is gekomen.
ik kan echter niets vinden over persoonlijkheids stoornissen die overeen komen met mjn symptomen.
ik heb zo goed als geen sociaal leven, nooit echt gehad. en ook geen behoefte aan.
ik heb daarintegen altijd wel vriendjes gehad, maara ls ze mij wat te vaak wouden zien was ik ze al heel erg snel heel erg zat en maakte ik het uit. dit was na maximaal een maand.
ik heb nu al wel een relatie van bijna 6 jaar, en woon samen. Dit gaat goed.
hij wijst mij alleen wel op dingen die raar zijn, van mijn kant.
ik ben goed opgevoed, maar heb toch echt heel erg slechte sociale skills.
ik praat ontzettend veel in mezelf, ik heb dan conversaties met mensen waarmee ik in het echt ook zou praten, of moeten pratn in de toekomst, of mee heb gepraat en dan bedenk ik wat ik beter had kunnen zeggen. Het is niet echt oefenen, omdat ik het nooit uitbreng in de praktijk.
ik word NOOIT boos. in mijn hele leven ben ik wel 1keer compleet doorgedraaid. Ik was eventjes héél boos. om iets banketstaaf, maar ik liep al weken op mijn tenen omdat we een jongejte van 7 tijdelijk opvingen, hij gedroeg zich voorbeeldig, maar ik heb blijkbaar mijn privacy nodig en dat had ik dus al eventjes niet gehad.
dan is er nog het feit dat ik geen behoefte heb aan sex.
wel aan knuffelen tot op zekere hoogte.
ik heb een bloedhekel aan dat gezoen op verjaardagen.
ik heb geen toekomst droom, ik ken echt geen passie, ik ben nooit heel enthousiast. nooit jaloers geweest.
en ik laat heel makkelijk over mijn grenzen heenlopen, omdat ik ze niet kan aangeven. voor mij bestaan ze niet, maar achteraf voel ik me er dan toch naar over. Ik kan nooit zeggen wat ik wil, of niet wil, wat ik goed vind en wat niet. Ik heb er geen idee bij.
mensen vinden mij afstandelijk en ongeontresseerd, terwijl ik dan niet ongeintresseerd ben.
afstandelijk wel, maar dat vind ik zelf fijn.
daarintegen ben ik echt geen meeloper, ik ben ongevoelig voor materialistische status artikelen of gebruiken. zoals roken en merkkleding. ik heb nooit bij een groepje willen horen.
het gevoel dat ik mijzelf kwijt ben, heb ik echt al bijna 10 jaar, en daarvoor weet ik het niet. Ik dacht altijd al dat ik anders was dan kindjes van mijn leeftijd. Ik had ook maar 1 vriendje waarmee ik speelde, en eigenlijk speelde ik bij hem thuis alleen met zijn playmobile...
zijn ouders accepteerde mij heel goed, ik voelde mij thuis. En dat is een van de weinige keren dat ik mij kan herinneren dat ik mij ergens thuis voelde. Ik kon daar gewoon zijn hoe ik was, vergeleken met hun zoontje was ik ook niet zo raar

hij had regelmatig enorme woede uitbarstingen.
in de relatie waar ik nu inzit lijkt het hetzelfde, mijn vriend kan heel heftige emoties hebben, en ik helemaal niet. alsof het elkaar balanceerd.
iemand enig idee?
ik ben nu 23.
mijn vriend is 31