Een aantal jaar geleden heb ik een trombose been gehad. Hierdoor is een ader in mijn been beschadigd (de kleppen althans) waardoor het bloed een andere weg omhoog is gaan zoeken, nl via (inwendige) spataderen (dus niet van die mooie blauwe net onder je huid, gelukkig!).
Hier had ik vrij veel last van, continue een zwaar en moe gevoel in dat been, en ben ermee naar de HA gegaan.
Die heeft mij weer doorgestuurd naar de dermatoloog, die mij een vrij nieuwe (lees: sinds een jaar of 2 geloof ik) manier om hier vanaf te komen.

IPV het verwijderen van de spatader zoals voorheen veelal gebeurde, wordt de spatader van binnenuit "dichtgebrand", een draad wordt in de ader gebracht en deze wordt verward tot een 120 graden, en dan langzaam stukje voor stukje er weer uitgetrokken, zoadat het als een soort "laser" de ader aan elkaar smelt.
Volgens de brochures "geheel pijnloos" en geen steunkous nodig achteraf.
De arts gaf zelf al aan dat geheel pijnloos iets te rooskleurig was, en een steunkous toch zeker een paar dagen wel wenselijk was.

Goed, hiermee akkoord gegaan en vorige week is dit dan ook gebeurd.
Nier onder volledige narcose, maar onder plaatselijk verdoving, zodat ik alles meekreeg en zou kunnen zeggen als het pijnlijk werd of als ik alsnog de hitte voelde (dit werd voorkomen door vóór het branden vocht rondom de ader te spuiten, als een soort "koel-buffer", weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Dit vocht kwam er later via de huid weer uit, vandaar dat het been ingepakt werd met pleisters om dit vocht op te vangen).

Op zich was het goed te doen, echt pijn deed het niet, wel een rotgevoel, maar oke.
Daarna meteen een steunkous tot bovenaan gekregen en ik moest verplicht meteen een half uur lopen om trombose te voorkomen.

Nu (een week later) is mijn been nog blauw, en erg gevoelig. Mijn huid voelt vreemd aan waar het blauw is (beetje gevoelloos) en boven in mijn been prikt het af en toe en doet het soms nog wat pijn.
Ook hoefde ik de steunkous na 24 uur alleen nog maar 's nachts aan, maar ik heb het één ochtend zonder geprobeerd en dat was niks waard, heb m snel weer omgedaan (en geloof me, dat is voor het eerst dat ik vrijwillig zo'n kous omdoe, heb dat ding vervloekt een paar jaar terug!)

Nu heb ik dit alles aangegeven tijdens het controle gesprek gisteren en volgens de arts was dit allemaal heel normaal.
Ik vraag me alleen af hoe anderen dit hebben ervaren, ik kan er bijna niets over terugvinden op internet, al helemaal geen ervaringen.