Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-01-10 22:45

Enorm motivatieprobleem/lusteloos

Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-10 22:45

Hey,

Ik zal even bij het begin beginnen, even een kleine samenvatting van de situatie tot nu toe. Mijn ouders zijn februari 2009 gescheiden. Mijn opa, oom en een tante zijn afgelopen jaar overleden en het klinkt misschien onbenullig maar ook onze kat die we al zolang hadden als ik me kon heugen hebben we in moeten laten slapen. Wat ik me van voor de scheiding kan herinneren is dat mijn ouders altijd ruzie hadden en dat er altijd met deuren werd geslagen. M'n zusje is slachtoffer geweest van een zedendelict en is hierdoor heel agressief (geweest) wat ze nogal vaak op mijn broertje en mij afreageerde. Daarnaast heeft ze veel last van epilepsie en mag daardoor zo goed als nooit alleen zijn. Mijn jongste broertje is verstandelijk gehandicapt, wat voor heel veel spanningen zorgt in huis en m'n andere broertje heeft een spierziekte waarvoor hij best veel bij het ziekenhuis/fysio enz. loopt. Ik kom dus best wel uit een familie waarbij iedereen veel zorg nodig heeft, iedereen behalve mijzelf. En laat ik nou net degene zijn die zich afsluit voor de buitenwereld en alles doet om in dat veilige beschermde ik-wereldje te blijven waar ik niemand volledig in toelaat. Vroeger ben ik veel gepest, zowel op de kleuterschool als de middelbare, wat mij nog meer het gevoel gaf dat ik "anders" was, in negatieve zin.

Maar sinds de scheiding van mijn ouders is het nog harder achteruit gegaan. Ik ben bij mijn vader blijven wonen, omdat mijn pony's aan huis staan, ideaal dus zou je denken. Maar mijn vader is geen prater, gesprekken voeren is nagenoeg onmogelijk en dan heb ik het alleen over luchtige dingen. Gevoelige onderwerpen wil ik al helemaal niet aansnijden. Ik kook, ik was en zorg dat mijn oudste broertje goed voor zichzelf zorgt. En wat mijn broertje en ik verder doen lijkt mijn vader niet te interesseren, tot dat ik wat vaker bij m'n moeder zit, dat schijnt onacceptabel te zijn. Zodra iemand met mij een emotioneel onderwerp aansnijdt, zoals de scheiding van mijn ouders (wat ik echt heel poedersuiker vond) schiet ik in zo'n sarcastische bui en geef ik van die ontwijkende antwoorden. Ik ben het meisje met wie het altijd goed gaat, die altijd lacht en charmant is, zo'n meisje wat lekker oppervlakkig leeft. Nou niet dus, maar het is een mooi schild om de buitenwereld ver bij m'n gevoelens weg te houden.

Natuurlijk trok ik die levensstijl niet. Ik ben sinds de scheiding ook fanatiek aan het uitgaan, drink veel en zoen de ene naar de andere gozer om maar een beetje aandacht te krijgen. Nu ben ik dus gestopt met mijn opleiding. En echt werkelijkwaar heb ik geen idee wat ik wel wil, wat mij interesseert. Niks kan m'n interesse wekken, het maakt me allemaal niks uit. Leren, ja graag, maar wat? Daarnaast ben ik vroeger VWO getest en ben ik op het MBO geraakt, school is dus saai en ik heb'me op m'n vorige opleiding ook helemaal nergens voor ingezet en ben toch telkens overgegaan. M'n moeder wordt er moedeloos van van mijn pessimistische gedrag en vooral dat ik geen idee heb wat ik wel wil. Het liefste zou ik de hele dag op m'n kamer onder m'n bureau gaan zitten om de realiteit te ontvluchten, maar zelfs ik snap nog dat daar is nog nooit iemand beter van is geworden.

Zijn er meer bokkers die in een soortgelijk schuitje hebben gezeten of enig idee hebben hoe ik ooit weer enthousiast kan raken over ook maar iets wat zich in m'n leven afspeelt? Of iemand die me een goede schop onder m'n kont kan geven?

Alvast bedankt iig voor het lezen!

**Geplaatst**: 07-01-10 22:50

Re: Enorm motivatieprobleem/lusteloos

Geplaatst: 07-01-10 22:50

Ik wil je best even een schop onder je kont geven, kom maar langs! Maar ik waarschuw je, ik druk erg gemakkelijk op de knopjes van je zwakke plekken.

**Geplaatst**: 07-01-10 22:54

Re: Enorm motivatieprobleem/lusteloos

Geplaatst: 07-01-10 22:54

Is het nu alleen in de winter dat je je zo depri voelt en nergens zin in hebt? Tipje, neem een abonnement in een zonnestudio, tekort aan licht en vitamine D (wat door de zon wordt aangemaakt) kan er ook voor zorgen dat je niet zo lekker gaat.

En laat je testen (beroepskeuzetest), voordat je weer met een opleiding begint die achteraf niet bij je past.
En als je last hebt van de scheiding, mag je daar ook gewoon hulp bij vragen.

**Geplaatst**: 07-01-10 23:03

Geplaatst: 07-01-10 23:03

Je verhaal komt je erg bekend voor (ook het verhaal over de scheiding) Ik roep dus ook altijd de hele tijd dat het prima gaat, voel me prima (maar ondertussen vreet ik mezelf van binnen op) Zit in me examenjaar en het moet gewoon goed gaan, maar kan me vaak genoeg er niet toezetten, ook gaat me zusje voor (net zo als de was, opruimen) nu langzamerhand doet me zusje ook wat meer (bij mij is het trouwens niet zo dat me vader niks in huis doet, maar hij moet ook werken en heeft rugklachten, ook is de scheiding hem zwaar komen te vallen en snapt hij het zelf nog niet) Ik probeer door veel te lachen iedereen te laten denken dat het prima gaat. (daar heb ik de eerste periode ook veel leraren gek mee gemaakt)

Langzamer hand stortte ik in, kreeg weer veel meer last van lichamelijke klachten, heb toen veel steun gehad van leraren, en ook hulp gehad (ook doordat de achterstand op school bij mij kwam doordat ik gezondheidsproblemen heb) Nu gaat het wel weer beter en krijg ik door dat het beter gaat als alles echt goed gaat. Ik voel me namelijk veel gelukkiger nu ik me weer een beetje voordoe als wie ik voorheen was. ( de oplossing was voor mij dus het in zien, wat ik deed) Je moet misschien toch iemand vinden bij wie je je problemen kwijt kan (al vind ik dat zelf ook nog steeds moeilijk en praat er over heen, er zijn dan ook niet veel mensen die het er uit krijgen) Een goede afleiding is me verzorgpony, waar ik ook nog steeds veel energie uit haal.
en nou ja het einde van dit lange verhaal is dat ik niet echt een oplossing heb.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-01-10 23:09

Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-10 23:09

Lenaa_tje ik heb je even een pb gestuurd, je verhaal klinkt heel herkenbaar :(:)

**Geplaatst**: 07-01-10 23:13

Geplaatst: 07-01-10 23:13

ja, je houdt je zelf voor de gek door zo sarcastisch te doen enzo, maar dat weet je zelf dus. Eigenlijk zegt het vooral dat het kennelijk nogal diep zit, te diep om onder ogen te komen. Maar dat zie je zelf kennelijk ook wel (rationeel gezien), dat is iig stap 1. Ik denk dat de enige logische stap 2 zou zijn; hulp zoeken. Maargoed, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je verhaal klinkt op mij niet echt als een Vitamine-D gebrekje...

dat binnenvetten is verraderlijk, dat deed ik ook totdat het totaal niet meer aankwam als iemand tegen me praatte en ik in totale apathie eindigde en ik compleet in mijn eigen wereldje zat, toen werd ik van school geschopt werd blabla. Ik vond het zelf in eerste instantie wel een goede oplossing, maar dat is het niet dus...

**Geplaatst**: 07-01-10 23:46

Re: Enorm motivatieprobleem/lusteloos

Geplaatst: 07-01-10 23:46

Ik heb de positieve kant dat ik mijn hart en mijn mening meer op het punt van mijn tong licht als ergens anders. Zo ben ik geworden, laat ik dat eerst zeggen.

Mijn ouders zijn 10jaar geleden gescheiden na veel ruzies, mijn vader heeft mij tijdens de scheiding bij mijn opa en oma afgezet(van moeders kant) omdat hij niet meer voor mij kon zorgen. Na de scheiding bij mijn moeder gaan wonen en dat ging goed totdat haar nieuwe vriend in het vizier kwam. Hij stookte steeds en lokte ruzies uit en ik kreeg overal de schuld van. Heb in de tussentijd nog een verkeerd vriendje gehad, zo eentje met losse handjes.
Op een gegeven moment ik zat in het eerste jaar op de heao en ik kom thuis en er wordt me toch gescholden op mij. De situatie schets de nieuwe vriend zat volgens mij destijds alweer werkeloos thuis en ik had me verslapen en had me naar school gehaast om op tijd te zijn. Ik had de vaatwasser niet uitgeruimt(zoals ik dat iedere ochtend hoorde te doen), en ik heb dat nog snel gedaan met de koekepan in de hand van angst(als hij me aanvloog had ik hem waarschijnlijk hartstikke doodgeslagen). Ik heb mijn spullen gepakt, me schoolboeken van de volgende dag en kleren en ben naar mijn vader gegaan.
Toen de vriend van mijn moeder belde waarom ik was weggegaan, barste ik voor het eerst in tranen uit bij mijn vader, die wist nergens iets van. Hij met me moeder gebeld en ik zou s' avonds terug gaan om te praten, ik voorgesteld van het gaat zo niet meer ik wil bij mijn vader gaan wonen. Mijn moeder janken dat was ook niet de bedoeling, dus ik nog gebleven hun een laatste kans gegeven. Nog geen twee weken later, net voor mijn her tentamens moest ik mijn spullen pakken en maar bij mijn vader gaan wonen want het ging zo niet langer.

Tentamens gingen natuurlijk niet, gemiddeld een anderhalf en negatief bindend advies, dit heb ik aangevochten en mocht uiteindelijk op school blijven. Heb er wel 1 jaar langer over gedaan maar heb wel mijn diploma. Ondanks dat ik in de afgelopen paar jaar toch nog aardig wat tegenslagen heb gehad, mijn moeder is geemigreerd, nu sinds een jaar weer terug, mijn gezondheid heeft een hele klap gehad.

Toch denk ik dat je positief moet blijven, met mijn vader praat ik ook niet zo heel veel, heb wel een vriend waar ik het meeste bij kwijt kan. Je moet iets vinden wat je leuk vind(zoals paarden fzo), een vriendin van mij heeft bijna een jaar op haar oude stal gewerkt, ze wist absoluut niet wat ze wilde maar bleef wel bezig en kwam onder de mensen. Nu is ze erachter gekomen wat ze wilde en is dat gaan doen.

Ik ben ongeveer 6 jaar geleden bijna uit het leven gestapt, heb jaren alles onderdrukt en het komt er toch uit en dan allemaal tegelijk. Ik heb een vriend/ klasgenoot gehad die me heeft tegengehouden, ondanks dat ik door andere redenen geen contact meer met hem heb ben ik hem nog steeds iedere dag dankbaar, het leven is mij te mooi. En dat zal het jou ook zijn, maar dat is altijd achteraf.

Ik denk dat je iemand moet hebben die echt naar je luisterd, je situatie is wel heel moeilijk als ik het zo hoor. Ik doe ook de was en kook enzo, maar ik ben het ook wel eens zat en dan moet ik meer tijd voor mezelf nemen, al is het maar rustig op mijn kamer een beetje tv kijken of muziek luisteren, verstand op nul.

Dit is alleen het kern verhaal er zit nog wel meer omheen, maar dat is niet echt relevant en iets te persoonlijk om zo neer te zetten.

Ik kan begrijpen als je er helemaal doorheen zit. Het is nu zaak om er weer fun in te krijgen het leven is te mooi. Als je verder wilt praten ofzo moet je maar even pb-en.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-01-10 18:44

Geplaatst door de TopicStarter : 08-01-10 18:44

Menino schreef:
ja, je houdt je zelf voor de gek door zo sarcastisch te doen enzo, maar dat weet je zelf dus. Eigenlijk zegt het vooral dat het kennelijk nogal diep zit, te diep om onder ogen te komen. Maar dat zie je zelf kennelijk ook wel (rationeel gezien), dat is iig stap 1. Ik denk dat de enige logische stap 2 zou zijn; hulp zoeken. Maargoed, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je verhaal klinkt op mij niet echt als een Vitamine-D gebrekje...

dat binnenvetten is verraderlijk, dat deed ik ook totdat het totaal niet meer aankwam als iemand tegen me praatte en ik in totale apathie eindigde en ik compleet in mijn eigen wereldje zat, toen werd ik van school geschopt werd blabla. Ik vond het zelf in eerste instantie wel een goede oplossing, maar dat is het niet dus...

Therapie en praten over je gevoelens wordt hier gezien als een teken van zwakte, er heerst hier zo'n hele sterke norse, boerse mentaliteit waarin emoties schijnbaar niet aan de orde zijn. Ik heb wel is geopperd bij m'n vader en oma dat ik misschien is met iemand wilde praten, maar zulke dingen worden lachend weg gewuifd. Wat bij mij alleen maar nog meer onzekerheid veroorzaakt en bevestigd dat ik dus idd "anders" ben $:\$

**Geplaatst**: 10-01-10 13:50

Re: Enorm motivatieprobleem/lusteloos

Geplaatst: 10-01-10 13:50

oh wat een rotsituatie! heel herkenbaar, hoewel het bij mij in de eerste instantie niet kwam door mn omgeving maar ik maakte het mezelf gewoon heel verschrikkelijk moeilijk...
tsja, dat masker afzetten is bepaald niet makkelijk, in mijn geval maakte ik het mezelf zo moeilijk omdat ik vroeger veel gepest werd en dacht dat niemand van me kon houden, toen ik met (intussen al een tijdje) mn ex kreeg knapte ik op.. maar goed, heb dus ook geen pasklare oplossing voor je.

inderdaad, een jaartje gewoon gaan werken bij een bedrijf wat je leuk vindt kon wel eens helpen, ben je iig lekker bezig en haalt de zorgen om school even weg. verder zou ik het echt niet weten, dan alleen zorgen dat je iemand vindt waar je goed mee kan praten... helaas liggen die niet voor het oprapen..

**Geplaatst**: 10-01-10 14:07

Re: Enorm motivatieprobleem/lusteloos

Geplaatst: 10-01-10 14:07

Jammer dat therapie is jouw familie zo negatief gezien wordt. Terwijl het juist heel goed kan helpen, je hoeft echt niet gek te zijn om bij een psygoloog langs te gaan. Juist in jouw situatie lijkt me dat heel geschikt.
Misschien is een goede eerste stap om bij je huisarts langs te gaan en hem je problemen voor te leggen. Hij kan je weer door verwijzen naar je juiste mensen die jou kunnen helpen.

**Geplaatst**: 10-01-10 15:57

Geplaatst: 10-01-10 15:57

mss het probleem aan een zorgcoordinator oid op school voorleggen? Weet niet precies hoe dat zit op het MBO. Maar aan mij is eens de suggestie gedaan om tijdens schooltijd therapie te gaan volgen zodat mijn ouders het niet hoefde te weten. Heb ik verder niets mee gedaan, dus weet niet precies hoe het zit. Maar het kan wel dus, mss kan je zoiets ook aan je HA voorleggen? Het is mss wel een grote stap die je moet nemen, maar als je er wel open voor staat.... Anders blijft het escaleren!