Geplaatst Ik merk erg aan mijzelf dat ik door de jaren heen een beetje ben opgegroeit met angst.
Het begon al toen ik een klein meisje was van ongeveer zeven jaar oud, net als vele andere kinderen keek ik graag naar films, o.a.
bassie en adriaan, jullie kennen het vast wel, een aflevering waar de zo geliefde ´plaaggeest´ in voor kwam.
Ik keek er altijd na, ik vond het ontzettend spannend altijd, en heel erg griezelig!
Totdat ik ervan ging dromen. Iédere nacht dezelfde droom, ik droomde dat ik in mijn bed lag, het was pikkie donker, ik hoor het bijpassende plaaggeest deuntje al. (voor de mensen die de film zelf niet kennen, een heel griezellig deuntje) in mijn dromen kneep ik mijzelf altijd, want ik wist, als je het niet voelt, droom je.. wanneer ik niks voelde, schoot ik in mijn droom al helemaal in paniek, want ik wist gewoon dat het weer een hel zou worden. ik probeerde in mijn droom ook altijd wakker te worden, dit is mij maar enkele keren gelukt, en dan kun je je wel voorstellen; de rest van de nacht durf je niet meer te slapen. Maar wanneer het mij niet lukte wakker te worden, en ik vervolgens in het hoekje van de deuropening keek, zag ik dat vreselijke gezicht iedere keer weer, die langzaam maar zeker naar mij toe kwam lopen, zo eng. En wat denk je wat ie doet? Mij dood kietelen.. Tja, ik wil nu echt niet grappig gaan klinken, want ik typ dit echter met trillende handen. Het was altijd zoooo eng om mee te maken, en íedere avond weer de zelfde droom. Ik heb ooit eens toen ik het zat werd een brief geschreven voor die plaaggeest dat ie mij met rust moest laten en iets van 'plaaggeesten bestaan niet' .. En die avond, ik weet niet meer precies hoe het ging, maar ik weet wel dat het vreselijk was, en dat ik de avond erna niet meer durfde te slapen. Dat ik huilend op het aanrecht zat bij mijn moeder, dat ik het uitschreeuwden dat ik te bang was.
dit is na mate wel overgegaan. Maar als nog kan ik me zelfs nu nog bang maken dat ik er ooit weer over ga dromen. Nou gaat mijn angst niet alleen naar die plaaggeest uit, Nee, naarmate ik ouder werd kreeg ik ook angsten voor donker en duister, voor spinnen, insecten, en.. je raad het al. voor echte (dode) geesten, voor inbrekers en alleen thuis zitten. Ik heb periode's gehad dat ik zo'n 10 keer op een avond de kasten in keek, naar buiten keek of er geen geesten stonden, en wanneer ik iets hoorde sloeg mijn hart letterlijk over..Er moet dan ook perse licht branden in de gang anders word ik helemaal... gek.
Ook alleen beneden zitten s'avonds is een hel voor mij. Ik kijk vaak naar buiten, en verbeeld me gauw van alles. Ook als ik iets denk te horen of te zien kruip ik al het dichtsbijzijnde hoekje in.. Het is gewoon angst, angst die eigenlijk nergens op slaat maar ik kan het niet zomaar uit mijn hoofd zetten. Het is iets wat ik heb opgebouwd door de jaren heen. Door iets kleins wat in mijn hoofd iets groots is geworden. Iets wat door de jaren heen echt een impact heeft gehad op mij. En nee, dit is geen zielig verhaal hoe klote ik het allemaal wel niet heb/gehad, wat dat heb ik het absoluut niet!! Ik heb gewoon zo mijn angsten. En ik wil het gewoon even van mij afschrijven..
)
Maar nu ik een hond heb is het al wel minder.. Slaapt ook bij me, dus dan is het toch minder eng 
