Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
anshrop schreef:Weet je barbara, er zijn ook heleboel mensen die alleen bij de gedachte alleen het bos in te moeten al de broek vol hebben, en die hebben alle werveltjes nog helemaal heel!!!! De lat hoeft niet gelijk zo hoog te liggen, de grenzen verschuif je steeds een stukje uit de comfort zone, en dan komt alles helemaal goed! En als er daarna nog een stukje in je hoofd zit van mmmwa, misschien moest ik dat maar niet doen, dat heet niet angst, dat heet gezond verstand!!!!!
barbara28 schreef:suusiejj, dat lijkt me heel eng als je geen gevoel meer hebt. Toen ik in die greppel lag, heb ik gelijk mijn benen bewogen om te kijken of dat ging (omdat ik wel vermoede dat er een rugwervel gebroken was) ik zou denk ik onwijs in paniek zijn geraakt als ik geen gevoel meer zou hebben, bang dat de zenuwen beschadigd zijn en voorgoed verlamt. Gelukkig is het bij jou weer goed gekomen! Ik ben benieuwd of ik dat in de winter ook ga krijgen, dat ik die wervel meer voel. Tot twee dagen terug voelde ik hem nog best als ik me heel ver omdraaide, dat gaat nu goed.
Juravel: Ik heb pas sinds 4 weken fysio (toen ik voor de laatste keer op de foto moest in het ziekenhuis.) Ik zou alles opschrijven wat je wilt vragen morgen. Toen ik na 10 dagen voor de eerste foto's en gesprek met arts moest, stond ik na 3 minuten weer buiten en thuis bedacht ik me dat ik nog van alles was vergeten te vragen. Toen ik 7 weken later weer moest, heb ik gewoon een llijstje gemaakt. Ik wilde bijvoorbeeld weten of ik weer mocht autorijden, weer op mijn paard, fysio aanpak etc. Succes morgen!
KC schreef:Was het bij jullie ook zo dat mensen erg verbaasd en onbegrijpend reageren als wel weer omgaat met paarden en ook weer gaat rijden ? Hier heeft gelukkig mijn familie alle begrip maar het verdere omveld niet. Zo kortzichtig na een auto ongeluk ga je ook weer auto rijden ...
barbara28 schreef:mijn eerste arts, bij de eerste hulp waar ik toen ben binnen gebracht heeft er op gehamert dat ik fysio moest nemen na 8 weken. Toen ik voor de laatste controle kwam, vond die arts dat onzin, maar vond die vent zowieso een beetje lachoniek. Ik heb het dus wel gedaan en ga nu 2x per week naar de sportschool met een groepje rugpatienten doen we dan onder begeleiding oefeningen. De eerste twee keer was in de praktijk, kreeg ik oefeningen voor thuis mee.
barbara28 schreef:KC: ja, ik ga vanmiddag voor het eerst het bos weer in, iedereen roept dat het zeer onverstandig is, bladiebla. Mijn moeder snapt niet dat ik er uberhaubt nog op ga. Mijn paard is de liefste knol van de wereld, maar is geschrokken (schoot er vandoor en draaide 180 graden) dat kan gebeuren. Ik denk dat je in een auto meer risico loopt, maar daar hoor je niemand over.
Ook had ik onbegrip in mijn omgeving. Ik kreeg van de overbuurvrouw de opmerking dat het schadalig was dat ik heerlijk lag te zonnen in de tuin, terwijl mijn tuin een oerwoud is. Daar kon ik beter wat aan gaan doen. Zo heerlijk lag ik niet te zonnen, was blij dat ik me op het ligbedje gedrappeerd kreeg en eindelijk buiten kon liggen ipv op bed. Ook op het werk merk ik nu ik dat ding niet meer om heb, men denkt dat je alles weer kan.
barbara28 schreef:mijn stalgenootje had vorig jaar hetzelfde en toen hadden ze bij de ambulance gezegd dat het zo goed was dat ze was blijven liggen. Toen ik dus in de lucht krak hoorde en daarna in die greppel lag, moest ik meteen aan die stalgenoot van me denken, bleef dus stil liggen. Ik had op dat moment zo een pijn, had denk ik niet eens op kunnen staan. Heb wel meteen mijn cap afgesjord, ik lag plat om mijn rug en die cap zat toen echt verrot. Niet zo slim achteraf, want ik had ook nog nekwervels gebroken kunnen hebben.
Ben trouwnens net terug van stal, ben voor het eerst sinds mijn val alleen weer het bos in geweest. Is 5 minuten naar het bos toe, maar ze waren met allemaal landbouwmachines bezeg. Ik moet eerlijk zeggen, ik scheet bagger, wat ik op paard over bracht, dus paard een brok spanning en ik elk moment maar denken dat hij weer om zou draaien. Toen ben ik maar afgestapt en naar het bos gelopen. Daar weer op gestapt, was nog even 10 minuten gespannen, toen ging het prima! Was wel trots op mezelf, weer een overwinning, maar ik denk dat ik eerst nog een paar keer met een stalgenoot naar het bos ga.
Hadden jullie in het begin ook angst?