Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-07-09 09:22

Depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 04-07-09 09:22

Ik heb in mijn leven al heel wat meegemaakt, hier heb ik nooit goed over kunnen praten en ik merk dat mij dit gewoon van het hart moet.

Toen ik 16 was heb ik een 'relatie' gekregen met een hele verkeerde jongen. Hij bedreigde me, sloeg me en wat al niet meer. Ik ben regelmatig in elkaar geslagen en ik heb een mes op mijn keel gehad. Ik ben (vermoedelijk) gedrogeerd, lees; ik zat wat te drinken beneden, dan herinner ik me niks meer en het volgende dat ik weet is dat ik 6 uur later in bed lig. Wat er in die momenten allemaal gebeurt is met me wil ik denk ik niet weten. Ook ben ik bijna verkracht door een vriend van hem (die 4 of 5 jaar ouder was dan ik) tijdens een feest ter ere van zijn verjaardag. Toen het eindelijk na 8 maanden uit was (ik was te bang om er een eind aan te maken) ben ik nog ruim een half jaar met de auto heen en weer gebracht van en naar school, omdat hij met vrienden in de buurt van mijn school rondhing (hij woont in groningen en ik in de buurt van hardenberg). Hij is later naar een jeugdinrichting gegaan ivm. smokkel van harddrugs, een jaar later is hij vrij gekomen en mijn moeder kreeg een kleine 2 weken geleden een telefoontje van een vriend van hem, ze moesten mij even spreken. Gelukkig heeft mijn moeder gelijk opgehangen, maar ik ben dus weer vreselijk bang.

Daarnaast is mijn thuissituatie op het moment ook niet geweldig, daar wijdt ik liever niet over uit en naast dat vriendje heb ik nog veel mee meegemaakt.

Ik heb er nooit echt over nagedacht hiervoor, maar ik vermoed dat ik toch echt depressief ben. Als ik hier met mijn ouders over wil praten zeggen ze dat dat niet kan omdat ik altijd zo vrolijk ben en overal voor in ben, maar ik vermoed dat dat alleen is wat zij van de buitenkant zien.
Ik voel me leeg en lusteloos, ik speel met de gedachten aan zelfmoord, ik doe (voor de opluchting van mijn gevoelens) aan automutilatie, ik kan me niet concentreren, ik ben ontzettend onzeker en heb een negatief zelfbeeld. Ik krijg geen hap door m'n keel, ik kan niet slapen en ik heb heel erg moeite met mijn schuldgevoelens jegens mijn vriend, mijn ouders, mijn huisdieren ed. Ik weet dat die misschien ongegrond zijn, maar ik kan het niet loslaten.
Ik zie er tegenop om naar huis te gaan, thuis te zijn en als ik gebeld word door thuis word ik bang en voel ik me depressief.

A.s. maandag heb ik een gesprek met een psycholoog vanwege een ADD test (er is ook al dyslexie vastgesteld). Ik wil het probleem dat ik jullie hier voorgelegd heb graag met haar bespreken, maar ik ben zo bang voor de reactie van andere mensen, met name van mijn ouders. Ik zie het allemaal niet meer zo zitten en ik heb constant last van huilbuien.

Het lucht erg op dat ik dit heb kunnen vertellen en excuses als het verhaal nogal warrig is, zo voel ik me op het moment ook.

**Geplaatst**: 04-07-09 09:27

Re: Depressie

Geplaatst: 04-07-09 09:27

ik denk eerder aan borderline als ik dit lees..

hoe reageer jij als je een tegenslag krijgt al is het maar een kleintje. is meteen dan niks meer goed en stop je meteen.??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-07-09 09:32

Re: Depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 04-07-09 09:32

Als ik een tegenslag krijg ga ik over het algemeen gewoon door, goed het is niet leuk ofzo, maar ik ga gewoon door.

**Geplaatst**: 04-07-09 09:42

Geplaatst: 04-07-09 09:42

Ik kan je alleen maar aanraden om dit aan je psycholoog voor te leggen en ermee aan de slag te gaan, maar dat weet je zelf ook wel.
Heel veel sterkte voor de weg die komen gaat, deze eerste stap is de belangrijkste!
Een heel dikke knuffel!

**Geplaatst**: 04-07-09 10:01

Geplaatst: 04-07-09 10:01

Relien schreef:
ik denk eerder aan borderline als ik dit lees..

Hoe kom je daar nou bij?

Je hoeft in ieder geval niet meer de stap te maken om naar een psycholoog toe te gaan, die heb je al. Ik zou het zeker aankaarten bij haar. Je zo voelen is absoluut niet fijn. Je klinkt in mijn ogen zeker depressief, en ik denk dat jouw psycholoog dat ook wel inziet als je het net zo duidelijk verteld zoals je het hier verteld. Print dit verhaal anders uit en neem het mee, zodat je een houvast hebt tijdens het gesprek? Ik snap dat je je bij je ouders en omgeving vrolijker probeert voor te doen dan je bent, waardoor zij misschien denken 'maar er is toch helemaal niks aan de hand, ze is altijd zo vrolijk'. Probeer dat bij je psycholoog niet te doen, diegene zit ervoor om naar jou te luisteren, om je te helpen deze gevoelens op te lossen. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Mocht het nou niet klikken (en dat is wel belangrijk), dan kun je altijd naar een ander gaan.
Veel sterkte

**Geplaatst**: 04-07-09 16:34

Re: Depressie

Geplaatst: 04-07-09 16:34

@ Relien: Wat doet jou in het verhaal van de TS dan aan borderline denken? Het lijkt me niet dat je zo'n diagnose uit één enkel bericht van TS kan halen, daarnaast zie ik zelf de borderline-kenmerken niet echt. De angst die TS op dit moment heeft om gebeld te worden e.d. zijn niet zonder oorzaak, evenmin als daar negatieve gevoelens. Het heeft duidelijk een oorzaak bij wat ze heeft meegemaakt.

Zoals anderen hier al zeggen, het is een hele goede stap van je dat je met een psycholoog gaat praten

Vervelend dat je ouders op deze manier reageren. Dat je je vrolijk gedraagt, wil niet zeggen dat je je ook zo voelt

Ik denk dat hun reactie vooral voortkomt uit onbegrip en onwetendheid, niet door gebrek aan liefde. Misschien is het goed om de reactie van je ouders ook met deze psycholoog te bespreken. Hij/zij Kan je misschien helpen in hoe je hier het beste mee om kunt gaan.

Als je ergens over wil praten of je hart wil luchten, je mag me altijd PB-en

**Geplaatst**: 04-07-09 16:59

Re: Depressie

Geplaatst: 04-07-09 16:59

Ik vraag me ook af hoe Relien aan borderline komt bij het lezen van dit verhaal...

Ik vind het knap van je dat je de stap hebt genomen om naar een psycholoog te gaan! Je kunt trots op jezelf zijn en binnenkort ziet jouw leven er een stuk rooskleuriger uit!
Sterkte.

**Geplaatst**: 04-07-09 17:04

Geplaatst: 04-07-09 17:04

IMO is er welllicht in zeer lichte mate een aantal trekjes v. borderline waarneembaar, maar er zijn zat mensen die wel trekjes hebben, maar waarbij het niet dusdanig ernstig is dat er sprake is van borderline. Daarnaast is er een ervaren psych en meerdere gesprekken nodig om dit überhaupt vast te mogen stellen. TS, als je bij je psych bent leg dit even goed uit. Die kan je helpen. Sterkte! (en trek je niet teveel aan van zo'n opmerking dat is gelukkig niet aan de orde

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-07-09 17:46

Re: Depressie

Geplaatst door de TopicStarter : 04-07-09 17:46

Heel erg bedankt voor de reacties.

Ik heb een paar PB's gehad waar ik wel wat aan heb.
Borderline lijkt me vrij ver gezocht.
Ik ga vanavond nog eens even aan de computer zitten om alles op een rijtje te zetten, want als ik het allemaal moet gaan opratelen mis ik de helft van wat belangrijk is.
Het moeilijke is dat het hier thuis niet begrepen wordt. Ook zitten we hier thuis in een vreselijk stressvolle situatie en als ik thuis ben of naar huis moet word ik moedeloos bij de gedachte aan thuis zijn, daar komt ook mijn angst vandaan om gebeld te worden. Het is voor mij op dit moment een vreselijk belemmerende omgeving, maar er zit helaas niks anders op. Gelukkig kan ik door de weeks naar mijn vriend toe, dat lucht al enigsinds op en nee, ik loop er niet helemaal voor weg, ik probeer het onder ogen te zien, alleen het is gewoon moeilijk.

**Geplaatst**: 05-07-09 06:32

Re: Depressie

Geplaatst: 05-07-09 06:32

Jeetje lijkt me nou niet echt slim om maar meteen met stoornissen te gaan gooien.

Snap ook niet hoe je aan zo'n stukje tekst kunt merken dat iemand borderline zou hebben.... Beetje raar.

Maar Shahazai, misschien moet je toch eens de stap nemen om met je ouders te praten.
Ik ben ook depressief geweest en durfde hier ook bijna niets over te zeggen. Ik ging maar door & door. Uiteindelijk ben ik opgenomen in het ziekenhuis voor drie maanden.... En daar bleek dat mijn ouders wél luisteren & wél begrijpen. Het is je eigen denken vaak dat je gek maakt. Ik weet niet of je dit bekend voorkomt, maar als ik jou stukje lees lijk je heel veel op mij toenertijd (kwa gevoelens he) en dan denk je zelf ook zo negatief... Dus misschien is het helemaal geen stom idee om toch eens met je moeder te praten, of schrijf haar desnoods een brief!
En dat je hulp gezocht hebt is al een heel goed iets.
Om uit een depressie te komen moet je héél hard aan jezelf werken, en dat is echt niet makkelijk... Dus ik wens je heel veel sterkte!