.Al van toen ik een kind was heb ik het, ik vind het heel vies om tot zelfs wansmakelijk om iets te eten of drinken waar iemand anders is 'aan geweest'. Ik wilde vroeger in geen geval van een glas drinken waar iemand anders al aan gedronken had, vragen om aan iets te bijten wat ik aan het eten was, was helemaal uit den boze. Op groepsactiviteiten maakte ik me vaak het meeste zorgen over het moment dat de grote fles water uit werd gehaald en iedereen om de beurt een slok nam, ik weet nog dat ik die altijd probeerde te omzeilen door als eerste aan de beurt te kunnen of gewoon te zeggen dat ik geen dorst had.
Nu probeer ik het op sommige gebieden wat toegeefelijker te zijn, onder het mom van sociaal te zijn. Als een vriendin vraagt wanneer we van huis zijn en ik als enige een flesje water bij heb "Mag ik asjeblieft ook een slokje?" dan denk ik eigenlijk "ah nee, moet dat nu echt?", maar geef ik het flesje toch met een 'tuurlijk, geen probleem!' aan omdat ik het nog veel erger vind om een vriendin met grote dorst te laten zitten, ik zou het zelf ook niet willen. Al probeer ik dan als eerste wat te drinken en hoop ik dat ik genoeg heb zodat ik de rest van de avond het flesje niet meer hoef te gebruiken. Indien ik toch nog erge dorst krijg dan moet het maar, maar niet voordat ik eerst eens goed over de opening heb gewreven.
Maar als ik dan mensen zie die in iemands worstenbroodje bijten, aan hetzelfde ijsje likken, een lepel gebruiken die al gebruikt is door iemand anders...nee dat krijg ik zelfs nu nog niet klaar. Als iemand van mijn broodje wil proeven, wil ik gerust een stuk afscheuren, maar niet zomaar bijten waar ik nog moet bijten.
Het zal vast wel met een of andere psychologische term aangeduid worden, maar welke weet ik niet
. Het is ook niet zo'n probleem dat het mijn leven controleert, maar ik vroeg het me weer eens af omdat ik kortgeleden weer enkele 'flesjesincidenten' heb gehad, en als ik naar mijn omgeving kijk het wel lijkt alsof ik de enige ben die hier moeite mee heeft.

. 


