Geplaatst 
Eerst wat info:
Ik ben Jasmine, 14 jaar, ik heb een eigen paard en een overbezorgde vader.
Het begon allemaal toen ik 11 was, ik had elke dag heel veel pijn in mijn onderbeen.
Het bleef maar duren, en de pijn was ondraaglijk. Omdat we eerst dachten dat het gewoon groeipijnen waren hadden we het gewoon zo gelaten, het zou wel overgaan.
Maar het bleef maar duren, we gingen naar onze huisarts, die zei dat het dus groeipijnen waren. Wij geloofden hem en gingen er niet verder op in.
Maar na 2 weken was de pijn nog altijd ondraaglijk, en werd ik elke nacht wakker om 2 uur stipt, huilend van de pijn, ik kon gewoon niet meer slapen van de pijn.
Nog eens naar onze huisarts geweest, en die zei dat we eens naar een orthopedist moesten gaan, die zei net hetzelfde als de huisarts, gewoon groeipijnen, maar hij had géén foto of een scan of iets dergelijks genomen.
Na een tijd was het een constante, ondraaglijke pijn. Ik was constant aan het huilen van de pijn, kon niet meer stappen zonder te manken, het was gewoon niet meer normaal. We zijn toen direct op eigen initiatief naar het ziekenhuis gereden, waar we een afspraak kregen voor 2 dagen erna. De orthopediste van het ziekenhuis keek nogal ernstig, ik wist dat er iets niet klopte.
Zoals afgesproken waren we 2 dagen erna in het ziekenhuis voor een botscan, waarop we direct in mijn onderbeen een grote witte vlek zagen. Mijn ouders waren hard aan het huilen, en degene van de foto's keek heel ernstig. Ik wist hélemaal niet wat er met mij aan de hand was.
Na een uurtje wachten mochten we dan naar de dokter gaan om de uitslag te bekijken. Hij zei dat het heel ernstig was, maar hij zei niet wat het was, ik denk omdat hij het op die moment zelf niet goed wist. Hij heeft ons direct doorgestuurd naar dokter Samson (Grappige naam idd
).Een week erna kregen we daar een afspraak, ik werd er tussengeplaatst omdat het blijkbaar dringend was. Dat ik geopereerd moest worden wist ik al, maar we wisten niet wat het was, we wisten totaal niet waar we ons op moesten voorbereiden.
Toen we bij dokter Samson in de onderzoekskamer zaten, liet hij de foto's zien van mijn onderbeen. Hij zoomde met zijn computer in op de witte vlek, en zei dat het een gezwel was. We waren direct in paniek. Hij zei dat het goedaardig of kwaadaardig kon zijn. En als het kwaadaardig was, had je nog 2 soorten, licht kwaadaardig, of zéér kwaadaardig.
Hij zei ook tegen ons dat we DIRECT een scan moesten laten nemen van mijn hele lichaam, om te zien of er uitzaaiingen waren.
(Gelukkig waren die er niet)
Hij legde ons alles uit. Ze gingen een uitgebreide bioptie doen. Dat houdt in: Ze doen me in slaap, verwijderen het gezwel, zetten het op week, en onderzoeken daarna de cellen.
Na de operatie vertelde hij dat er 2 gezwellen zaten, een goedaardig, en het andere wisten ze nog niet. Het was zo hard als een steen, en het stond al 2 weken op de week. Ze konden het dus niet onderzoeken.
Ondertussen waren we al 2 maand verder, we wisten al dat het andere gezwel kwaadaardig was, maar we wisten verder nog niet wat er ging gebeuren.
Ik moest een controlefoto laten maken van mijn onderbeen. Ik was al niet zo gerust in, want ik had weer pijn in mijn been..
We komen binnen bij dr. Samson. Hij kijkt ons aan met een heel raar gezicht, en hij vertelt dat het er al terug staat.
Terug?! Wat?! Nu al?! Dat kan niet! Dat MAG niet!
Ondertussen waren ze er ook al uit wat het vorige gezwel was, een Osteosarcoom.
Botkanker dus.
Ik moest 9 maanden chemo krijgen, waarvan ik érg ziek was. Ik had geen wenkbrauwen meer, geen haar, geen wimpers. Ik zag lijkbleek, moest constant kotsen.
Ik was van 39 kilo naar 31 kilo gegaan.
Ik kon niet meer lopen, wandelen ging amper, ik moest overal naartoe met mijn rolstoel..
Maar het ergste was:
Ik mocht niet meer bij paarden komen zolang de chemo bezig was, owv. verlaagde weerstand, en een zéér groot infectiegevaar.
Vanaf ik dat hoorde stortte heel mijn wereld in.
Ik reed maar 1 keer in de week op de manege, maar ik vond het zo leuk, dat mocht gewoon niet!
Ik had mijn eerste blok afgerond, daarna was nog een operatie gepland, om te zien hoe het gezwel gereageerd had op de chemo.
1 week na die operatie kwamen ze zeggen dat het gezwel heel slecht gereageerd had, het was niet verkleind, in tegendeel zelfs..
Wéér een tegenslag, waarom kan niets normaal zijn bij mij?
Ik moest dus nog een blok chemo van 3 maanden krijgen, deze keer zwaardere chemo.
Toen ik deze blok afgerond had, mocht ik 1 maand na ik gestopt was geleidelijk aan terug met paarden in contact komen.
Mijn grootste droom was altijd om een eigen paard te krijgen, maar daar had ik toen de energie nog niet voor.
Na 2 maanden ongeveer kreeg ik eindelijk een paard, dat is het énige voordeel dat ik aan deze vreselijke ziekte heb overgehouden, anders had ik NOOIT een paard gekregen.
Nu ik dus mijn paard heb, is het normaal dat ik eens met haar wil gaan wandelen, of zonder zadel rijden of zo iets.
Als ik dat vraag aan mijn vader wordt hij dus hysterisch..
Dan begint hij te zeggen dat ik geen oog heb voor gevaar, dat dat niet nodig is.
Waarom ik dat wil doen, dat het toch geen nut heeft en hij wordt superboos op mij.
En begint hij te dreigen met dat mijn paardje weg moet enzo..
Ik vind het écht niet leuk meer, als ik bijvoorbeeld met mijn fiets 1 km verder naar mijn vriendin wil rijden, zegt hij: Ik rijd wel even mee!
Daar word ik dus gék van!
Hij doet net alsof ik een kleuter ben van 2 jaar!
Is er nog iemand met dit probleem?
Of weten jullie een oplossing?
Groetjes,
Jasmine
!
