Ik denk dat dit voor het eerst is dat ik dit zo "vertel", omdat ik een beetje altijd het idee heb dat het misschien niet zo erg is. Maar begin me steeds meer tegen dingen aan te lopen, waar ik eigenlijk denk ik hulp bij nodig heb.
Voor de buitenwereld leek alles heel normaal bij ons, waardoor er nooit ingegrepen is (nouja, niet meer dan afentoe een gesprek bij de jeugdzorg). Ik woonde bij mijn vader, die voor de buitenwereld een goede vader leek. Ik geloofde dat tot mijn 17e ook. Voor de buitenwereld was ik een lui kind dat nooit luisterde, dat niet kon presteren op school terwijl ik wel de hersens had en altijd maar thuis zat, ik geloofde dat ik lui was en niks zou bereiken omdat ik niet kon luisteren. Maar snapte nooit waarom ik het niet kon, terwijl ik wel zo graag mijn best deed.
Niemand die zag dat mijn vader me van jongs af aan bewust geen structuur leerde, bewust een schuldgevoel aanpraatte wanneer ik buiten ging spelen. Niemand die me kon vertellen dat mijn vader angst voor verlating had. Mijn vader sliep altijd omdat hij van zijn medicatie moe werd, hij is (net als ik) manisch depressief, en had een hele periode lang toen ik klein was woede-aanvallen, daardoor is hij deze 'nieuwe" medicatie gaan slikken om dat te onderdrukken (ik weet niet de precies benamingen).
Een halfjaar geleden was ik het eindelijk zat, gooide ik het roer om als 17 jarige en begon mijn eigen lot te bepalen, ik ging voor het eerst in mijn leven af en toe wat doen met iemand. Mijn vader heeft zichzelf toen heel veel pijn gedaan waardoor hij zijn lichaam van binnenuit kapot heeft gemaakt en nu op een verzorgingshuis woont en zijn geheugen is aangetast. (Ik krijg het nu pas na een halfjaar voor elkaar om daar heen te gaan omdat ik hem gezelschap wil houden en niet voor de bijdrage die ik wekelijks krijg, ik schaam me hier best voor). Dit zo schrijven doet me best pijn van binnen, omdat ik het graag "vergeet".
Om het kort te vertellen, sliep hij al veel vanaf mijn 8e, en was het vanaf toen nooit meer dan gevoerd worden, en wakker gemaakt worden voor school (en als ik niet wilde, mocht ik altijd thuis blijven!). Vanaf mijn 14e deed ik z'n beetje alles zelf.
Ik ben benieuwd naar mensen met achterstanden in hun jeugd, omdat ik zelf denk die te hebben.
-Zo had ik tot een halfjaar geleden nog nooit van structuur gehoord, en dit nu op mijn leeftijd nog moeten leren is moeilijk... -Ik had nooit zo goed leren socializeren, ik hik nu nog tegen een heleboel aan, maar het lukt wel steeds beter gelukkig -Ik moet nog veel leren over mijn emoties/gevoelens. En nog wel meer, waar ik nu even niet op kan komen.
Ben erg benieuwd naar het verhaal van anderen.
het is niet mijn bedoeling om nu zielig over te komen oid en ben ook niet opzoek naar reacties als "oh wat erg", ik ben puur benieuwd naar mensen die soortgelijke verhalen hebben of iets weten qua hulp die wel werkt voor me.
Ik heb ook een achterstand. Dit uit zich bij dingen als zelfstandigheid, op sociaal gebied etc. Ik denk dat je het beste contact op kunt nemen met bijv de GGZ. Deze kunnen je het beste helpen en zij kunnen ook bepalen of je daadwerkelijk een achterstand hebt. Succes.