Ik heb al 8 maand een relatie met mijn nieuwe vriend. De eerste 3 maand gingen wat stroef, gewoon wegens niet communiceren maar sinds een maand of 4-5 gaat het echt super. Maar ook echt super. We hebben echt een band en zien wel een toekomst samen. Het is echt te merken en zien dat hij veel om me geeft en er alles voor onze relatie over heeft. En ik ook. Nog nooit heb ik zo'n connectie met iemand gevoeld, die zo dieploopt. Klinkt cliche misschin maar het is echt anders en ik ben heel blij met hem

Goed..het enige 'probleem' is dat ie' 'nog maar' 22 jaar is en 'al' met 20-25 vrouwen het bed gedeeld heeft...

Maar ook echt die met types waarbij dat lukt...die daar ook alleen op zopek naar zijn. Een avondje en ..dag
Relatie heeft 'tie eigenlijk hiervoor nooit gehad.. In ieder geval niet een wat langer dat 3 maanden duurde...of een waarbij niemand vreemdging, of een waar hij gewoon haar ineens zat was. Vandaar dat 'm ook wel geloof dat wij anders ziojn. (BTW het klinkt heel stom om het te lezen en nee, ik ben niet een of ander naieve kippetje die ook alles van een jongen gelooft
)Mijn 'probleem' is dat ik het gewoon onwijs jammer vind dat hij seks maar ene sport, of spel vond. Dat het hem nooit iets bijzonders was. Ik ben absoluut niet preuts, en ik zeg ook niet dat seks iets heiligs is...Maar kom nou, al 25 vrouwens op 22 jaar??
Ik weet niet, ik vind het gewoon jammer. Daardoor moet ik dus seks met hem een beejte 'delen' met al die vrouwen ervoor. Dat is iets wat ik nooit helemaal zal hebben (if that makes sense to anyone else)... Ik zal nooit 'de beste' zijn want ja, hoe kan ik nou ooit iets beter doen dat 25 verschillende vrouwen die allemaal anders (nou ja..anders...
) waren. En soms als het met helemaal niet meer gaat begint het gedachte van 'hoe is onze seks dan anders????' Het feit dat seks toch nog wel een beetje bijzonder kan zijn met iemand waarvan je houdt is gewoon helemaal weg bij hem, in mijn mening.
Natuurlijk heb ik ook hierover met 'm gepraat. Hij vindt dat het 'mij niets aangaat' eigenlijk en ik moet mij er maar ook niet druk over maken. Het is klaar en over en in de verleden en hij is nu hier, met mij. Hij is opok niet trots op alles wat 'ie gedaan heeft en soms, heeeel soms and we er serious over praten krijg ik het gevoel dat 'ie soms zelfs spijt van heeft gehad...
Okee ik moet nu naar werk.. maar hoe zouden jullie hierover denken? Zou je gewoon blij zijn dat 'ie nu toch uiteindelijk echt voor jou gekozen heeft opf zou zijn verleden toch nog iets met je doen?
Ik reageer als ik thuis kom, (over 8 uur
) dus denk niet dat ik zomaar verdwenen ben!Bedankt voor het lezen!!



.

Die vind ik echt heeeeel goed gevonden 