Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Wiesje schreef:Hoe hard het ook is. je hebt ook nog een eigen leven en zet dat alsjeblieft niet 100% aan de kant.
Ik (en de mama ook) zitten met de schrik voor wanneer de tijd komt dat het licht helemaal uitgaat... Vorige week hebben we nog te horen gekregen dat ze nog achteruit is gegaan, 1/20 ziet ze nog. Maar door haar ziekte heb ik een sterke band met haar en ben ik ongelofelijk fier op de vrouw die ze is. Ik wens je alvast ook veel sterkte toe! Alet74 schreef:Slechte vooruitzichten dus. Zijn jullie al bij Visio geweest? Mijn moeder heeft daar wel veel aan gehad.
Merk nu wel dat ze erg veel moeite heeft met het idee dat ze misschien wel echt blind wordt. Die kans acht ik zelf behoorlijk groot. Kan me er niet zoveel bij voorstellen, mijn moeder is nog behoorlijk zelfstandig en actief. Vergeet soms gewoon dat ze slechtziet.
Hoe verwerken jullie het slechtziendzijn van jullie geliefde(n)?
Alet74 schreef:Het is ook niet niks, lijkt me als partner ook moeilijk om daar je evenwicht in te vinden. Met mijn moeder is dat op zich weer iets makkelijker, die zie ik ongeveer een keer in de week. Je neemt dan toch weer wat afstand, als het je vriend is gaat dat niet zo makkelijk.
Alet74 schreef:In principe laat ik het ook aan mijn moeder over om aan te geven wanneer ze hulp nodig is. Soms spring ik ook eerder in (bijv. met boodschappen doen met de auto), omdat ze vaak ook niet om hulp vragen terwijl het maar een kleine moeite is (wij moeten tenslotte ook eten en dus boodschappen doen).
ik denk dat het voor hun ook niet gemakkelijk is om zomaar hulp te vragen. mijn zegt vaak dat ze niet afhankelijk wilt zijn van andere mensen, begrijpelijk, maar soms kan het ook niet anders...
Ze doet ook veel mee met projecten over slechtziendheid, zo gaat ze in scholen, verenigingen enz. uitleg geven over het leven als slechtziende/blinde. Daarvoor is ze ook vaak de deur uit. Vaak gaat ze op haar eigen naar Gent, Genk en Brussel. Vind ik echt sjiek dat ze dat doet. Vroeger zei ze vaak dat ze geen doel meer had voor ogen, maar sinds ze dit doet is haar moraal gegroeid. Op die manier zag ze ook dat ze niet alleen was en kan ze met de andere hun ervaringen wisselen. Uiteindelijk is het iets waar je mee moet leren leven, hoe moeilijk ook. Ben echt blij voor haar dat ze dit heeft én doet

Alet74 schreef:Mooi gedicht Zwieke!
En wat doet het emotioneel met jullie dat jullie dierbare blind of slechtziend is/wordt? Meestal heb ik er niet zo'n moeite mee, maar soms kan het me ineens aanvliegen 'mijn moeder wordt misschien wel echt blind'! Dat is dan wel heftig. Maar op zich kan ik me er niet zoveel bij voorstellen hoe dat dan zou zijn. Nu ziet ze ook niet zo heel veel meer, maar omdat ze zich nog zo goed red, sta ik er soms ook helemaal niet bij stil dat ze niet goed ziet. Vraag me dan wel eens af of ik dat wel zou moeten, wel lastig. Zelf heeft ze met idee dat ze misschien/waarschijnlijk nog eens helemaal blind wordt, heel veel moeite. (logisch ook)