Geplaatst Nou leef ik er ook mee, en 2 jaar geleden was het écht op z'n allerallerergst. Het beheerste mijn hele leven, ik moest van álles wat ik at of dronk de THT-datum gelezen hebben. Ik ging zelfs zo ver dat ik verpakkingen nog uit de prullenbak viste. Waarna ik mijn handen hélemaal schoon moest maken, want met de emetofobie kwam smetvrees mee. Want stel je voor dat ik buikgriep zou krijgen. Ik durfde niet te slapen zonder peperemunt of kauwgum(vroeger zei mn vader altijd als ik misselijk was; neem maar een peperemuntje! en dat zou dan werken) onder mijn kussen. Ik durfde absoluut niet buiten de deur te eten, of afhaalgerechten(ook géén snackbar oid dus). Als ik in een openbare ruimte was bedacht ik al vluchtroutes voor als er iemand over zou gaan geven of als ik zelf over zou moeten geven. Bij het minste of geringste beetje misselijkheid raakte ik in paniek. Ik keek enorm vaak in de spiegel om te zien of ik wit zag(want wit zien = overgeven in mijn hoofd). Bepaalde dingen at ik niet meer(bijv. filet american wat ik voorheen zo lekker vond, maar ik heb het in 2006 een keer gegeten en de dag erna heb ik moeten overgeven. Die keer overgeven was ook de drubbel en is mijn emetofobie gaan verergeren). Zodra iemand klaagde over 'ik voel me niet lekker' MOEST ik continue vragen of ze misselijk waren. En eigenlijk kan ik zo nog wel even doorgaan over waar ik me dag in dag uit druk overmaakte.
Toen ben ik op een forum gekomen met mensen die hetzelfde hadden. Dat was ten eerste echt een enorme opluchting, ik was niet de enige waarbij het zijn/haar complete leven beheerste! Ik stond niet open voor therapie, en dan werkt het ook gewoon niet. Daarom heb ik voor mezelf een lijstje van 'angsten' gemaakt, op volgorde van heel eng naar minder eng. Daarna heb ik een lijst met punten gemaakt die ik ging verbeteren. Een voorbeeldje was; Geen kauwgom oid meer onder mijn kussen. En stap voor stap probeerde ik dat voor elkaar te krijgen, eerst naast mn kussen, toen naast mn bed enz. Of 'niet meer in de spiegel kijken om het halfuur'. Op deze manier heb ik het voor een héél groot deel onder controle gekregen. Maar ik ben nog elke dag bang voor een enorme terugval.
Het beheerst niet meer mijn leven, na 2 jaar vechten.
Ik kan er nu mee leven, al heb ik soms nog wel angstaanvallen. Ik kan nu lekker uiteten gaan, zelfs filet american eet ik soms weer en ik zit weer een stúk beter in mn vel. 
