Geplaatst Ik moet "even" mijn verhaal kwijt
Ik voel me al een flinke tijd ellendig. Toen ik op de middelbare school zat ben ik in de 2de samen met 2 vriendinnen flink gekleineerd en gepest (misschien vatten de pesters het niet zo op, maar ik zat er flink mee) Een hele tijd wilde ik daardoor ook niet naar school en ben daardoor op een ander niveau terrecht gekomen. Ook heb ik in die tijd een hele nare lichamelijke gewoonte ontwikkeld( zodra ik me ergens niet op me gemak voel moet ik heel vaak naar de wc toe), die de dokter bestempelde als iets tussen mijn oren (ook zei hij dat ik mezelf ziek maakte) en dat was het. Niks geen onderzoek of iets. Nu loop ik er nog steeds me en schaam me hier behoorlijk voor en dit belemmerd me ook voor leuke dingen doen. Ik wil niet lang in de auto zitten met vreemden, ben altijd bang dat ik moet als het niet kan en bedenk smoesjes enzo.
Ook ben ik me toen al meer gaan afzonderen, omdat ik had ontdekt dat het in je eentje veel makkelijker was dan met vriendinnen. Zo had je teminste geen gedoe. Overigens had ik nog wel een paar leuke contacten met meiden. Ik ben toen op een profielensite terrecht gekomen en daar wat (neppe) info met een leuke foto bijgezet. Maar al gauw vond ik dit niet echt leuk meer en kwam ik erachter dat mijn moeder op mijn account en die van mijn zusje heel veel contact met vaak oudere jongens had op onze naam. Ik heb hier toendertijd heel veel ruzie om gehad en heb er echt mega veel spijt van dat ik uberhaupt ooit een account heb aangemaakt op die site (die overigens een soort voorloper van hyves was) Maar mijn zusje (die nooit iets fout doet bij mijn moeder) vond als die ziekelijke aandacht van die jongens geweldig. Een keer was het zelfs zo erg dat er eentje bij ons in de stad was en dat mijn moeder mij ophaalde voor het geval dat ik hem tegen zou komen. Uiteraard moest er over deze kwestie gezwegen worden en was dit allemaal heel normaal.
Uiteindelijk na veel gedoe op school en veel gespijbel heb ik mijn vmbo-TL diploma gehaald en ben ik de opleiding paardenhouderij gaan doen. Het was echt een verademing om voor het eerst sinds tijden in een leuke en redelijk normale klas te zitten en het was zelfs erg gezellig. Maar in de winter van 2007/2008 vertelde mijn zusje dat ze seksueel misbruikt was en kwam er nog meer gedoe rond de thuis situatie. M'n zusje timmerde ons al geregeld in elkaar en zelfs mijn vader, maar volgens mijn moeder deed ze geen vlieg kwaad en was ze gewoon emotioneel. Voor en politieonderzoek wilden ze onze pc nakijken op de gesprekken die mijn zusje gezegd te hebben met de daders, waarvan helemaal niks terug te vinden was. Maar mijn moeder wilde absoluut niet dat alle msn gesprekken nagelezen zouden worden, vanwege wat ze allemaal zei op msn met jongens in onze naam. Je kan dus wel raden dat dit niet al te nette onderwerpen waren. Afijn mijn zusje had het dus "ontiegelijk zwaar", terwijl haar verhaal van geen kant klopte. Hoe het nou allemaal zit weet ik nog steeds niet.
Nu liggen mijn ouders in een scheiding en gaat mijn moeder, mijn zusje en mijn ene broertje binnenkort de deur uit. Mijn moeder was namelijk begonnen te daten met wildvreemde mannen die ze via internet kende. Ook heeft ze nu een vaste vriend met wie ze heel veel tijd spendeert, is het niet met afspraken dan is het wel op msn. Ze is vaak boos op mij omdat ik die man absoluut niet wil leren kennen. Maar welke sukkel gaat ook een relatie aan met een getrouwde vrouw. Ook geeft mijn moeder mij vaak de schuld van de scheiding, omdat ik zoveel ruzie tussen mijn ouders veroorzaakte. Dit hakt er vaak flink in, omdat ik mezelf al de schuld geef van dat gedoe met de profielensite's. Op het moment bekvechten mijn ouders alleen nog maar, ze kunnen geen moment aardig tegen elkaar doen. Mijn vader wilt telkens weten wat mijn moeder doet en waar ze is en vraagt dit vaak aan mij terwijl ik het antwoord er helemaal niet op weet. Straks dan ben ik enige vrouw in huis, de enige die kan koken, die de was kan doen en die kan strijken. Dit vind ik zelf behoorlijk heftig, maar het is gewoon niet anders.
Ook gaat het op school heel slecht, ik heb totaal geen motivatie en het constant zelfstandig achter de computer moeten werken helpt ook niet echt. Ik ben dus echt het hele schooljaar een beetje op het internet aan het surfen. Ook voel ik me behoorlijk poedersuiker over alles wat er gebeurt is en waar ik me heel schuldig over voel. Ik ben ontzettend moe en vergeet van alles. Ook voel ik me vaak somber en heb ik helemaal geen zin om ook maar iets te doen. Vaak ben ik ook te moe om nog lekker iets met mijn pony's te gaan doen. Het enige wat ik doe thuis is het vaste met mijn pony's, uren slapen en lezen. En dan ben ik 's morgens nog net zo moe als voordat ik ging slapen. Ook helpt het zeker niet dat ik heel veel bevestiging zoek in wat andere mensen van me vinden en ik meestal het idee heb dat dat negatief is. Ik heb immers niet veel vriendinnen en ook nooit vriendjes. Mijn zusje daarin tegen wel, die superslank is, slim (vwo), het ene vriendje inruilt voor de andere langdurige relatie, een leuk hecht groepje vriendinnen heeft, goed is alle sporten die ze gedaan heeft en bovendien het perfecte kind is in de ogen van mijn moeder. En ja ik wil best toegeven, ik zou al heel graag half zo willen zijn als zij. Ook hoeft zij maar een ding te mankeren en de hele wereld staat op zijn kop. Ik heb nu al een flinke tijd last bij het sporten, maar ook zonder aanleiding dat mijn hart heel hard en snel gaat kloppen en dat ik daarna helemaal uitgeblust ben. Laatst ben ik ook zonder aanwijsbare reden zowat flauwgevallen, wat ik zelf super eng vond. Maar dit soort dingen intereseren mijn ouders niet.
Nou gaat het in de familie ook niet helemaal geweldig. Mijn ene opa was een paar weken geleden inene zijn "stuur" kwijt, terwijl de andere al een tijd kwakkelt. Ook is de tante van mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze nog maar 34 kilo woog. En er is iemand opgenomen in een psychiatrisch kliniek, terwijl haar man chemo kuren ondergaat voor kanker. Al deze familie zien we eigenlijk iedere verjaardag wel.
Het lucht ietsjes op om mijn verhaal gedaan te hebben
Bedankt voor het even tijd hebben gemaakt om het te lezen.Groetjes Marijke
.
Nee, maar serieus, gen en ik negeerden hen gewoon, en dan was het voor ons klaar, als ik dit geweten had, was ik wel meer voor je opgekomen... 