Geplaatst 
Misschien is t niet verstandig om dit op internet zetten, maar k moet t gewoon van me afschrijven..
Hoe om te gaan met t verlies van een dierbare..
Sinds afgelopen jaar mei gaat t niet goed met mijn oma. Ze wilde naar de verjaardag van mn nichtje met mn opa met de auto (opa mag niet meer rijden), maar ze kon haar rechterbeen slecht bewegen. We waren al bezig met kijken of ze een nieuwe heup nodig had omdat ze al een tijdje artrose heeft.
Dus door de hele malle molen gehaald en als laatste voorwaarde was er dat er neurologisch niks fout mocht zijn.
Maar ondertussen begon haar rechterarm ook minder te functioneren, Oma zelf had al t idee dat dat niet door de artrose kwam en uiteindelijk kwam ze in een rolstoel, afwachtend op actie van t ziekenhuis.
Er werd een scan van haar hoofd gemaakt en wat bleek..ze had een hersentumor die zodanig groot was dat t op haar hersenen duwde (bewegingscentrum linkerkant) waardoor haar ene been en arm dus uitvielen.
Dus werd ze geopereerd, 2 % kans dat t kwaadaardig was en ja hoor..Natuurlijk zat ze daarbij
Daarna werd ze bestraald, 33 keer maar liefst, de verwachting was dat t hierna beter moest gaan.
Maar die verbetering bleef uit dus maar weer een scan, hier was niks op te zien maar haar bloed was niet goed. Stolde niet meer goed enz.
Toen kreeg ze waarschijnlijk door littekenweefsel 2 epileptische aanvallen kort na elkaar en werd ze dus weer opgenomen.
In het ziekenhuis bleek dat het 'foute boel' was in haar buik, buik begon ook steeds meer op spanning te staan.
Doktoren dachten aan uitzaaiingen naar de alvleesklier, was eventueel operabel maar haar conditie was daar eigenlijk te slecht voor en ze wilde dit zelf ook niet meer..
Maar dit was nog niet alles; K was bij haar in t ziekenhuis toen k een aantal keer werd gebeld door vriendinnen.
Had al t gevoel dat t niet goed was, maar dacht nou k bel straks wel terug.
Dus ook gedaan, wat bleek..Een vriendin van ons had een auto-ongeluk gehad samen met haar zusje en een vriendin daarvan en ze zijn alle 3 omgekomen. (is ook in t nieuws geweest enz.) Ongelooflijk bizar en eigenlijk dringt t nog steeds niet tot me door.
En ondertussen ging t ook steeds slechter met oma. T zag er dus naar uit dat t 2 begrafenissen kort op elkaar zouden worden.
Zaterdag is vriendin met haar zusje samen begraven en 2 dagen daarvoor is oma naar een hospice in haar eigen woonplaats gegaan.
En nu? Is t afwachten..tot ze ons kan los laten en er zelf vrede mee heeft..
K ben redelijk emotioneel, maar dit wordt me echt allemaal veel te veel
Bijna elke avond huilbuien en soms weet k niet eens waarom. Gelukkig een heel lief vriendje die me lekker in zn armen neemt en uit laat huilen,
maar hij zit voor de opleiding van zn werk momenteel veel in brabant. Zoals nu ook en zit k dus alleen in ons eigen huis.
T is heel fijn om voor haar de laatste tijd nog zo aangenaam mogelijk te maken door er zo veel mogelijk voor haar te zijn, maar t is wel heel moeilijk om haar zo achteruit te zien gaat, wetende dat t straks afgelopen is.
Ze had nog zoveel ouder moeten worden..Haar kleinkinderen zien trouwen, achterkleinkinderen krijgen enz.
Iemand ervaringen en of tips om deze tijd zo goed mogelijk door te komen, want momenteel weet k echt niet meer waar k t zoeken moet af en toe.
(En sorry voor t lange misschien verwarrende verhaal)
) en daar was ik op voorbereid. Ik weet nog dat ik als 10 jarige vroeg aan papa of ze nu eindelijk een eind wilden maken aan oma's leven want haar ziel was allang weg... maar haar lichaam wou nog niet. (zo dementerend dat het een broodmager,teer vogeltje werd). Dat hebben ze gaan: oma heeft passieve euthanasie gekregen. Haar dood was een opluchting, want ik had haar al jaren terug verloren.
), net doen alsof er niks aan de hand is en de happy persoon uihangen en ondertussen alles heel ver wegstoppen, juist heel nadrukkelijk stilstaan bij alles wat gebeurd is en uitzoeken wat het allemaal betekent voor mij, tot in den treure het er met mensen over hebben, afleiding zoeken in leuke dingen, yoga en meditatie, gesprekken voeren met hem (vader die overleden is), t/m uitdenken waar hij nou is en hoe alles voor mij in elkaar zit qua leven/dood. Zodra dat laatste voor mij duidelijker werd, werd het voor mij in ieder geval wel heel veel makkelijker te accepteren dat hij voor nu echt weg is 