Hier nog zo'n angsthaas
. Wat ontzettend goed dat je gegaan bent, echt heel dapper!
De oorzaak van mijn angst ligt bij de tandarts die ik op jonge leeftijd had, het was geen schooltandarts, maar niet veel beter. Hij heeft mij heel erg bang gemaakt, daarna kreeg ik een orthodontist die niet bepaald over correcte manieren beschikte en voor ik het wist had ik serieuze angst voor alles en iedereen die iets met mijn tanden te maken had. Helaas heb ik ook nog eens een heel erg slecht en gevoelig gebit, dat heb ik geerfd van mijn vader. Hierdoor heb ik eigenlijk altijd pijn gehad aan mijn tanden, of er nu wel of niet iets mis mee was. Dat werd niet erg geloofd en zodoende kreeg ik langzaam maar zeker een hekel aan mijn gebit. Een paar jaar later kreeg ik weer een goede tandarts, maar ik maakte er echt een sport van om er zo min mogelijk te verschijnen. Beetje bij beetje kreeg ik toch vertrouwen en kon hij hier en daar wel wat goeds doen voor mijn tandjes. Maar er gingen ook vervelende dingen mis helaas. Toen hij stopte nam zijn dochter het over en die werkte zo ruw en slordig dat ik er haast gesloopter vandaan kwam dan dat ik heen was gegaan, na twee pogingen ben ik bij haar gestopt.
6 jaar geleden ben ik begonnen bij mijn huidige tandarts en inmiddels zijn we een heel eind gekomen. Toen ik kwam viel mijn gebit langzaam maar zeker uit elkaar en hij heeft vrij rigoreus maar doeltreffend ingegrepen en nu gaat het veel beter. Gisteren ben ik nog geweest om een kies af te laten boren en ik lag as always letterlijk klappertandend van angst in de stoel. Hij kent me langer dan vandaag en weet onderhand wel hoe hij het moet aanpakken. Als hij eenmaal even bezig is, wordt ik vanzelf wel rustiger. Zijn assistente doet ook wel eens dingen, maar dat heb ik eigenlijk liever niet meer. Enfin, na 3 kwartier kon ik weer naar buiten en misschien viel het toch wel mee. Je zult mij nooit lachend en relaxed naar de tandarts zien gaan, maar misschien kom ik ooit nog eens zover dat ik niet meer zo bang ben. Met mijn gebit gaat het nu wel redelijk goed, maar je wilt niet weten wat voor ellende ik ermee gehad heb, maar het belangrijkste is, is dat we we nu weer op de goede weg zijn.
Maar laat ik ter illustratie het verhaal vertellen van een van mijn kiezen. Het begon met een overdwarse barst die door een vakantievervanger over het hoofd werd gezien. Na heel erg veel vijven en zessen is de wortel eruit gegaan en dat hielp wel even. Op een bepaald piepklein vleugje pijn na dan. Dat heb ik diverse keren aangegeven, maar er was steeds geen reden te vinden waarom ik steeds dat drukkende gevoel had. Ook bij vorst en verkoudheid had ik steeds last in die buurt. Oh ja om maar niet te spreken van de bult op mijn tandvlees helemaal bovenin. Na een tijdje begon de ze kies af te breken en moest deze plaatsmaken voor een kroon. Na het plaatsen van de noodkroon heb ik het een tijde voor gezien gehouden. Mijn huidige tandarts heeft eerst opnieuw de kanalen schoongemaakt en een nieuwe noodkroon op gezet. Dat hielp niet, er bleek een hele grote ontsteking bij de wortelpunt te zitten, hij heeft 2 keer in mijn tandvlees gesneden om dat aan te pakken, zonder resultaat. Na wat creatief fotograferen kwam er aan het licht dat er bovenaan het kanaal een afsplitsinkje zat wat tot dan toe over het hoofd gezien was. Dat bracht het besluit om bij de kaakchirurg de wortel af te laten zagen met een operatieve ingreep. De ingreep zelf was af-schu-we-lijk, maar heeft uiteindelijk wel verlossing gebracht en kon de definitieve kroon erop. Zo ben je dus jaren (ik denk 13 of 14 jaar) bezig met 1 enkel kiesje en ik kan maar beter niet bij elkaar optellen wat dat allemaal gekost heeft. Het is geen leuk verhaal, maar als ik niet meer naar de tandarts was blijven gaan, dan was het misschien minder goed afgelopen door dit ene kiesje. En de moraal is wel dat als je niet tevreden bent, je ook direct aan de bel moet hangen en niet te bang zijn om te klagen.