Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-08 11:46

Bipolaire stoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-08 11:46

Een aantal maanden geleden zijn we (mijn vriend en ik) er achter gekomen dat hij een
bipolaire stoornis heeft. We zijn inmiddels al 11 jaar bij elkaar en hebben dus al heel wat
mee gemaakt. (mensen met zo'n partner zullen wel begrijpen wat ik bedoel Knipoog

)
Hij heeft hele hoge pieken en dalen, van depressief tot hypomanische buien en daar tussenin
af en toe wat "normaal" gedrag. Nu ik weet waardoor dat komt is het wel wat makkelijker
(voor zover dat kan) om er mee om te gaan, maar toch...

Ik wil graag weten of er meer mensen zijn met een partner die dit heeft en hoe ze daar
mee omgaan. Of mensen die het zelf hebben en misschien tips hebben?

Let op: dit gaat dus NIET om een burn-out, maar echt om de Bipolaire stoornis!

**Geplaatst**: 20-10-08 16:37

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 20-10-08 16:37

Niet mijn partner,wel mijn vader.
Hij heeft ook een bipolaire stoornis met manische perioden,psychotische,en depressieve perioden.
Gelukkig zijn er tegenwoordig heel veel,en goede medicijnen,die een manie/psychose lang uit kunnen stellen,en snel weer de kop in kunnen drukken.

Wat voor tips zoek je?
Wat voor ervaringen hebben jullie tot nu toe doorgemaakt?
Zijn jullie samen bij een psychiater? Het is erg belangrijk dat ze jou er in betrekken.

Ik ben,sinds mijn ouders gescheiden zijn,de enige die het aan ziet komen bij mijn vader.Ik vertel hem dat eerlijk,en dan wordt hij opgenomen.Hij is er dan met een paar weken vanaf.
Hoe langer de ziekte voortduurt,hoe heviger de perioden worden,en hoe sneller ze elkaar opvolgen.
Mijn vader zit aan de max. van zijn medicatie,en het is nog niet genoeg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-08 17:24

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-08 17:24

Ik leerde hem kennen toen ik net 15 was. Toen had ik al wel door dat hij "anders" was, maar ja daar zoek
je dan verder niet echt wat achter. Zo'n 7 jaar geleden kreeg hij een enorme burn-out. Het viel toen echt niet mee,
hij was bang dat hij mij wat aan zou doen of zichzelf, hij zag zichzelf ook al "hangen", had paniekaanvallen, noem maar op.
In eerste instantie zijn we naar de huisarts gegaan en heeft hij oxazepan (rustgevend) gekregen, omdat hij absoluut geen anti-depressiva wilde. Hij had gehoord dat het dan eerst wat erger kan worden en hij had het gevoel dat hij het dan niet meer aan zou kunnen. Ondertussen dronk hij ook zo'n 5 kratten bier in de week en was hij 's nachts meer wakker dan overdag. Hij is wel al die tijd gewoon naar zn werk gegaan. Hij at ook bijna niet meer in die tijd.
Na een tijdje zijn we een keer naar een psych geweest, waar we overigens gelijk van genezen waren! Waarschijnlijk hadden we de verkeerde getroffen, want hij maakte een paar opmerkingen die je, vind ik, niet zomaar kan maken tegen iemand die je nog geen 5 min. hebt gezien en nog niet eens weet wat er precies speelt! De spanning van het feit dat hij er heen moest maakte alles ook nog eens veel erger.
Er zijn periodes geweest waarin we alleen maar ruzie hadden om niks. Hij kon heel vrolijk binnenkomen en bijv. iets uit de koelkast pakken, de deur dicht doen en opeens heel boos zijn om iets tegen mij! Ik heb dit nooit begrepen en op een gegeven moment ga je nog aan jezelf twijfelen!
Ik moet zeggen dat ik al die jaren voor hem heb geleefd en ik zelf eigenlijk niet echt meer bestond!
Ik kan nog wel 10 A4-tjes volschrijven...

Een paar maanden geleden zat mn vriendin Oprah te kijken en daar ging het over iemand met deze stoornis. Ze herkende hem gelijk hierin, want ze kent hem ook al 10 jaar, en mailde wat info hierover naar mij. nadat ik het met open mond had zitten lezen heb ik het tegen hem gezegd dat ik denk dat hij dat heeft. Na een tijdje was hij toch gaan kijken en riep hij vanaf boven "Dat ben ik!" (terwijl hij nooit vind dat hij wat heeft). Het is echt wonderbaarlijk, want echt ALLE symptomen kloppen gewoon. Alleen daarvan viel er al een last van zn schouders, dat hij niet gewoon "gek" is, maar dat er ook een naam voor is.
Hij wil alleen geen medicijnen ervoor, maar hij heeft die oxazepan ook nog en dat houdt m af en toe ook wel rustig. Hij is nu al een tijdje stabiel, maar misschien als hij weer een periode krijgt wil hij wel medicijnen!?

Ik probeer me er een beetje in te verdiepen zodat ik ook de voortekenen kan herkennen en hem er ook op kan wijzen als hij het zelf niet door heeft.

Hij heeft trouwens geen hallucinaties (meer) of zo, volgens mij was dat dan type II?

Wat de tips betreft; Waar ga je wel op in of waar juist niet? Een hoop "ruzie" komt ook uit de stoornis heb ik begrepen.
Ook plotselinge veranderingen vallen hem ook altijd zwaar. Ik ben gewoon benieuwd hoe andere mensen met de "gevolgen" van zo'n stoornis omgaan.

Nou , n heeeel verhaal Haha!

**Geplaatst**: 20-10-08 19:11

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 20-10-08 19:11

Nougoed,dan hier het verhaal over mijn vader,of eigenlijk,wat ik ervan weet.
Hij kreeg vooral eerst manische buien; dacht dat hij god was,dat hij de wereld zou verbeteren en dat soort dingen.
'Vroeger' duurde zoiets maar een dag,of misschien twee.
Tegenwoordig kan hij wel maanden in een manie blijven hangen...
Mijn vader kan écht niet meer zonder zijn medicijnen,hoe vervelend ook.
Ik denk dat je/jullie over een paar jaar ook op een punt komen waarop je niet meer om medicatie heen kunt,ookal is dat nog zo vervelend.

De grens tussen meepraten of er tegenin gaan,is heeeeeeel dunnetjes,en ik denk bij ieder persoon anders.
Ik voel bij mijn vader gewoon aan wanneer ik ergens tegenin kan gaan,en wanneer ik even koest moet blijven.
Bijvoorbeeld; hij kan een heel normaal gesprek voeren,waarin nergens doorschemerd dat hij manisch is.Maar dan tóch,ineens kan hij beginnen over kabouters uit de muur.
Meestal zeg ik daar niks op,en probeer verder te gaan met het oorspronkelijke gesprek.
Als ik op zo'n moment meepraat over de kabouters,kan hij niet meer ophouden,en zit hij binnen een uur compleet in de gloria.

Als hij een psychose heeft,is het meer oppassen.(psychoses komen vaak pas laat in het ziektebeeld naar voren,mijn vader is 49)
Bij een psychose kan iets volstrekt onschuldigs en normaal,in zijn beleving heel erg zijn.Dán moet je oppassen dat je hem niet in het harnas jaagt,want dan slaan de stoppen door.
Als kind al heb ik geleerd om hem in een psychose heel rustig en normaal te behandelen.Zijn boze woorden te negeren,en gewoon verder gaan alsof er niks is.Het klinkt stom,maar soms behandel ik hem als iemand die dement is.
Ik denk dan bij mezelf; het is niet persoonlijk,hij weet niet wat hij zegt. Lúllig gezegd,behandel ik hem dan als een kind.
Niet teveel ingaan op boos gedoe,gewoon begripvol blijven.
Waar de grens dan ligt met over je heen laten lopen weet ik niet,dat is het lastige ervan.

Ik raad je echt aan,om samen ergens heen te gaan.
Er is zelfs een folder bij de apotheek,met info avonden over bipo-stoornissen.Het is erg belangrijk dat jullie samen iets gaan doen,want alleen hij,of alleen jij helpt niet.

Mijn moeder heeft het niet volgehouden,maar hij is en blijft mijn vader.
Ik heb altijd gezegt,en geaccepteerd: eigenlijk heb ik twee vaders: een gewone,en een manische

Hoevaak heeft je vriend dit nu gehad? Is het met langdurige periodes (verder gevorderd staduim in de ziekte) of is het meermalen per dag,stemmingswisselingen e.d? (vroeger stadium)

Heel erg veel sterkte toegewenst,het is heel erg moeilijk dit.
Vraag echt hulp,het is écht een ziekte,en niet een hersenspinsel of een wisperturig karakter.Probeer in te zien dat het erger gaat worden,zwaarder,langer en vaker... je moet daarop voorbereid zijn,anders kom je in de knoop...

Edit; op dit moment zit mijn vader al weer 2 weken vrijwillig opgenomen.Hij is tegenwoordig zover dat hij maar 2 maanden 'normaal' blijft,voor hij in een manie op depressie schiet.Psychoses heeft hij goddank niet zo vaak.
Mijn grootste angst is dat hij zelfmoord pleegt,daar hij meermalen heeft verteld dat iets hem vertelde dat hij uit eht raam moest springen.Goddank heeft hij het nooit uitgevoerd,en ik hoop het nooit mee te maken.Maar ik weet voor mezelf dat de kans reëel is,dat hij op een dag geen weerstand meer kan bieden aan de dingen die in zijn hoofd gebeuren.
Hij heeft momenteel een boek bij de drukker liggen.Hij heeft geschreven over zijn manie's,zijn depressie's.
Ik heb het als eerste mogen lezen,en pas toen werd me duidelijk wat er allemaal gebeurd in zijn hoofd.

**Geplaatst**: 20-10-08 19:19

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 20-10-08 19:19

Ik heb weliswaar zelf geen bipolaire stoornis, maar ken wel iemand met een manische depressie. Daarnaast heb ik momenteel les over bipolaire stoornissen. Las dat je vriend geen medicijnen wil gebruiken. Is ergens wel lastig aangezien de medicijnen er juist voor kunnen zorgen dat de scherpe kantjes eraf gaan. Dan zijn de symptomen hanteerbaarder voor zowel hem als zijn omgeving. Verder kan ik er als ervaringsdeskundige niet veel over zeggen, alleen dat ik je sterkte wil wensen en dat ik het knap vind dat je gewoon nog bij je vriend bent. Je hebt in ieder geval een goed hart want er zijn zat andere mensen die hem allang verlaten hadden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-10-08 11:32

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 25-10-08 11:32

Dank je wel sjaslique, tja het is niet altijd makkelijk, maar het gaat nu de laatste tijd wel goed, dus dan is het t ook weer waard Knipoog

Ik ben me vooral in de voor-symptomen aan het verdiepen, zodat ik hem erop kan wijzen asl hij een depri periode gaat krijgen, dat hij dan meer gaat doen en als hij een hypomanische periode krijgt, dat hij dan wat rustiger aan gaat doen.

hopen dat dat ook scheelt!

**Geplaatst**: 25-10-08 11:46

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 25-10-08 11:46

Ten eerste respect voor jou dat jij je vriend accepteerd zoals hij is!!
Ik zelf heb geen persoonlijke ervaring hiermee, maar leer er op dit moment over op school.
Bij ons in de apotheek hebben ze helem mooie boeken over verschillende psychische ziekte beelden. Daar staat bij ons ook bipolaire stoornis bij. Ik heb er even in gebladerd en het leek mij heel leerzaam. Misschien hebben ze dat bij jou in de buurt ook.
Tevens heb ik net het boek: 'Aderlating' uitgelezen. Dit is een biografie van iemand met een Bipolaire stoornis2. Ik weet niet of je vriend aan automutilatie doet (dat doet zij wel en daar gaat ook wel een deel van het boek over, vooral het begin), maar ik denk dat het een bekend beeld zal geven hoe mensen met een stoornis denken, wat er in hun hoofd om gaat. En dat psychiaters het niet altijd aan het rechte eind hebben. De schijfster hiervan is: Victoria Leatham.
Misschien heb je er wat aan!

**Geplaatst**: 25-10-08 11:54

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 25-10-08 11:54

Hoi,

Tja, hier dan iemand die zelf met deze ziekte te maken heeft.
Zonder medicatie had ik hier denk ik niet meer gezeten.
Over mezelf wil ik hier openlijk niet teveel kwijt, vragen kan je altijd via pb.

Als tips kan ik je geven, het boek dat gaat dan over de depressies in die periodes, het heet Depressie, Gids voor familieleden ISBN 9055741175
Let er verder op als je signalen ziet wanneer je vriend ineens erg enthousiast word, dus zodra je gaat zien dat het op doorslaan wijst naar een manie.
Probeer hem dan al te temperen (hoewel dat moeilijk zal zijn want voor de patient is dit juist vaak zo'n lekker euforisch gevoel)
Het ligt er natuurlijk ook erg aan in hoeverre je vriend wil dat je hem wijst op "afwijkend" gedrag en er voor open wil en kan staan.
En ja, het omslaan van het ene op het andere moment in een depressie komt me zeer bekend voor.
Houd dan altijd voor jezelf voor ogen dat het NIET jou schuld is, ga ook de schuld of oorzaak NIET bij jezelf zoeken.
Wat ik zelf het liefst in die periode wil is met rust gelaten worden.
Probeer dus wat afstand te nemen, maar blijf er voor hem als hij je echt nodig heeft.
Zit hem niet teveel op de huid, dus zo weinig mogenlijk prikkelingen die de depressie kunnen versterken.
Laat hem af en toe maar effe razen dan....moeilijk voor jou, dat snap ik heel goed.

Wat ik zeker even wil zeggen is dat ik veel respect heb voor partners.
Ik zeg wel eens tegen mijn man.....ik zou het niet kunnen om met zo iemand te leven.
Mijn ex man kon het uiteindelijk ook niet en heeft me hierdoor uiteindelijk ook verlaten.
Dus meid....ik heb veel bewondering voor jou.
Vergeet jezelf niet he en cijfer jezelf niet weg!!!
Dat is wel heel belangrijk.
Het is heel naar voor je vriend, maar blijf voor jezelf wel je ontspanning en afleiding zoeken.
Dat is de enige manier om zelf sterk te blijven en je vriend te kunnen blijven steunen.
Ennuhhh, toch adviseer ik ten zeerste dat hij moet gaan overwegen om voor medicatie te gaan.

Mocht je verder nog vragen hebben, dan pb maar.
Heel veel succes met alles.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-10-08 13:30

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 25-10-08 13:30

@eempiej
Dank je voor de tip! Hij doet dat gelukkig niet, maar ik zal wel eens kijken of ik dat boek kan vinden. Het is namelijk heel moeilijk voor iemand die het niet heeft zich voor te stellen wat er in iemand zn hoofd omgaat. Hij handelt af en toe zo onlogisch dat ik denk; hoe verzint hij het!!!

@Onassa
Bedankt voor je reactie! hier heb ik echt veel steun aan Knipoog

Hij staat er over het algemeen wel voor open als ik hem ergens op wijs. ook hebben we afgesproken dat als hij "de zenuwen" heeft, zoals hij dat zelf noemt, ik hem dan gewoon even met rust laat totdat hij zelf weer aangeeft dat het gaat. Ik vertel hem altijd wel dat ik niet kan ruiken dat er wat is dus dat hij het wel moet vertellen. Zo hoop ik dat hij niet alles opkropt (wat hij vroeger wel heel erg deed), want dan barst ook echt af en toe de bom!
Het grappige is dat hij, sinds hij weet dat hij dit heeft, het ook gewoon aan mensen verteld. Hij schaamt zich er niet echt voor, maar is meer blij dat hij niet "zomaar" gek is Clown

In onze vriendengroep wist iedereen altijd al dat hij anders was, maar nu is het voor hun ook beter te begrijpen als hij af en toe een beetje raar doet.
Nu ik zo terug kijk heb ik het eigenlijk veel te zwaar gehad al die jaren, maar sinds de laatste tijd gaat het echt super goed, dus ik hoop dat dit even zo blijft!

(ik stuur je ook nog even een pb)

Bedankt Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-08 21:35

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-08 21:35

Nog meer mensen? het zou veel voor moeten komen!? Bloos

**Geplaatst**: 30-10-08 21:37

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 30-10-08 21:37

Hey... heeft je vriend het wel laten vaststellen door een psycholoog, psychiater of een huisarts?

**Geplaatst**: 26-11-08 14:31

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 26-11-08 14:31

Hier niet iemand met antwoorden, maar iemand met vragen Lachen

Dit collegejaar ben ik begonnen met mijn studie. In mijn werkgroep zit een jongen die als snel opviel als anders dan de rest. Hij is hardstikke aardig en haalt goede cijfers, maar komt soms met opmerkingen waar we allemaal om staan te kijken. Hij is ook de reden (samen met onze geweldige docent/mentor) dan onze we geregeld dubbel liggen van het lachen, hijzelf inclusief.
Ik kan goed met hem opschieten en in groepsprojecten werken we altijd samen, met nog een ander meisje erbij.

Een paar weken geleden vertelde hij dat hij een bipolaire stoornis heeft.
Hij heeft dit alleen aan mij en het andere meisje verteld, hij is bang dat hij er op wordt aangekeken en wil niet dat wij het tegen iemand zeggen. Eigenlijk wilde hij ons ook nog niks vertellen, maar door omstandigheden kon hij niet anders. Hij zei wel dat hij het wel een keer aan meer mensen gaat vertellen, maar nu nog te bang is dat mensen hem raar of eng vinden. Ook omdat we allemaal eerstejaars zijn en elkaar pas 3 maanden kennen. Onze docent/mentor is wel op de hoogte.
Hij zei verder dat hij wel medicijnen gebruikt waardoor hij gewoon kan studeren, maar soms toch (zoals hij dat zei) problemen heeft. Manische en depressieve periodes had hij niet/nauwelijks (voor zover ik begreep) door de medicijnen maar soms wel angstaanvallen. Hij vind het verder moeilijk om erover te praten, dus na dat ene gesprek hebben we het er niet meer over gehad. Toch zit ik wel met een paar vragen.
Stel bijvoorbeeld dat hij zo'n angstaanval krijgt als we samen aan een opdracht werken. Is er dan iets wat ik wel of juist niet moet doen?
Als het over " schooldingen" gaat kunnen we daar prima over praten, maar over koetjes en kalfjes praten is moeilijk. Soms zitten we samen te eten en is het zomaar een kwartier stil. Kan dit ook komen door de bipolaire stoornis? Ik probeer het gesprek wel weer opgang te brengen, soms lukt dat en soms niet.
Vanochtend zaten we te werken, heel rustig en hij gaapte een paar keer nogal euhm opvallend Vork

Dus ik zei:"slecht geslapen?" Hij antwoordde dat dat het niet was, maar dat hij zenuwachtig was. Ik vroeg of dat kwam omdat de cijfers van de tentamens nog niet (allemaal) bekend zijn, maar hij zei dat hij zich zonder reden zo voelde. We hebben daarna gewoon verder gewerkt, behalve dat gapen viel me niks aan hem op. Ik vind het moeilijk te bepalen of ik daar dan op in moet gaan, bijvoorbeeld vragen of hij even wil stoppen of even een rondje lopen en dan weer verder, of juist niks vragen omdat hij het er eigenlijk liever niet over heeft.

Voor mij is het ook moeilijk te begrijpen omdat ik heel anders in elkaar zit. Ik heb ook een 'beperking' , namelijk ME/CVS (vermoeidheisstoornis). Ik vertel het juist wel meteen aan mensen, zodat duidelijk is wat er aan de hand is. (Ik ben niet ongeintresseerd dat ik zit te gapen, echt niet Clown

) Ik zeg altijd duidelijk dat mensen mij er alles over mogen vragen, ik heb liever dat ze het mij vragen dan achter m'n rug om speculeren. Nou ligt het met mij ook wel anders omdat ik door m'n ME/CVS ook een aangepast programma volg op school en het dus nogal opvalt.

Bij hem besteed ik er nu geen aandacht aan. Ik behandel hem als ieder ander (hoewel sommige dingen nu wel opvallen) en stel er geen vragen over. Het valt ook niet op als je het niet weet. In het begin dacht ik ook gewoon met een heel aardig maar beetje vreemd persoon te maken te hebben. Ik kijk hem er in elk geval niet op aan en ik vind het ook geen eng idee ofzo. Het enige wat me wel eng lijkt is als hij een angstaanval krijgt als wij met zijn tweeen ergens zijn.
Behalve wat ik in dit topic heb gelezen (en wat hij kort heeft verteld) weet ik ook niets over bipolaire stoornis, dus extra info is welkom Lachen

**Geplaatst**: 26-11-08 14:41

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 26-11-08 14:41

Brigitta, er is op het net best veel over te vinden hoor.
en nee, je hoeft ook echt niet bang te zijn voor iemand met deze stoornis hoor Clown

Het zijn echt geen moordenaars of wat dan ook.
Je zegt dat hij het op zich goed doet met de medicijnen waardoor de pieken en dalen minder aanwezig zullen zijn.
Ik weet niet of hij voor de paniek aanvallen medicijnen heeft?
Ik namelijk wel en dat helpt op zich ook goed.
Ik kan natuurlijk niet inschatten hoe bij hem de aanvallen zich uiten.
Das bij iedereen ook weer verschillend.
Maar blijft hij goed aanspreekbaar dan probeer hem rustig te houden.
Laat hem gaan zitten met beide benen op de grond en goed naar zijn buik ademen.
Doe desnoods mee zodat hij in een goed adem halings ritme komt.

wat betreft het erover praten.
Ik denk dat het beste wat je kunt doen is aangeven dat als hij erover wil praten, dat je er voor hem wilt zijn en luisteren.
Dan is het aan hem wat hij daarmee wil/doet.
afdwingen om te praten werkt vaak averechts.
als je merkt dat hij wat minder is, dan kan effe kort een hand op zijn schouder al veel doen.
Succes ermee.

**Geplaatst**: 26-11-08 14:51

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst: 26-11-08 14:51

Onassa schreef:
[***], er is op het net best veel over te vinden hoor.
en nee, je hoeft ook echt niet bang te zijn voor iemand met deze stoornis hoor
Het zijn echt geen moordenaars of wat dan ook.
Je zegt dat hij het op zich goed doet met de medicijnen waardoor de pieken en dalen minder aanwezig zullen zijn.
Ik weet niet of hij voor de paniek aanvallen medicijnen heeft?
Ik namelijk wel en dat helpt op zich ook goed.
Ik kan natuurlijk niet inschatten hoe bij hem de aanvallen zich uiten.
Das bij iedereen ook weer verschillend.
Maar blijft hij goed aanspreekbaar dan probeer hem rustig te houden.
Laat hem gaan zitten met beide benen op de grond en goed naar zijn buik ademen.
Doe desnoods mee zodat hij in een goed adem halings ritme komt.

wat betreft het erover praten.
Ik denk dat het beste wat je kunt doen is aangeven dat als hij erover wil praten, dat je er voor hem wilt zijn en luisteren.
Dan is het aan hem wat hij daarmee wil/doet.
afdwingen om te praten werkt vaak averechts.
als je merkt dat hij wat minder is, dan kan effe kort een hand op zijn schouder al veel doen.
Succes ermee.

Bedankt voor je reactie Lachen

Het is ook echt niet dat ik bang voor hem ben (of ooit geweest ben), het is echt een lieve jongen, maar ik bleef wel met wat vragen zitten. Vandaar mijn reactie hier Lachen

Of hij voor paniekaanvallen ook medicijnen heeft weet ik niet. Het kostte hem veel moeite om het te vertellen dus ik wilde niet ook nog allerlei vragen gaan stellen. Wat betreft erover praten, hij weet (volgensmij) wel dat ik er voor open sta. Toen hij vertelde wat dat hij een bipolaire stoornis heeft heb ik gezegd dat ik het knap vond dat hij ons in vertrouwen nam en dat ik hem er echt niet anders op aan zal kijken.
Verder bedankt voor je tips, ik zal er aan denken mocht het en keer nodig zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-11-08 17:30

Re: Bipolaire stoornis

Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-08 17:30

Mijn vriend was juist helemaal blij toen hij er achter kwam dat hij dit had!
Hij was nu niet "zomaar gek" maar het had opeens een naam!

Je klasgenoot zal misschien ook wel wat rottige ervaringen hebben gehad met mensen die hem daardoor afwezen?

Zoals al eerder gezegd, zorg dat hij weet dat je er voor hem bent, dan komt hij vanzelf wel naar je toe als hij iets kwijt wil.

Verder heeft Onassa alles al goed uitgelegd! (als ervaringsdeskundige Knipoog

)