Bokt.nl

verootjoo schreef:

Natuurlijk nemen kinderen de zorgen over. Maar wat moet je dan? Je geen zorgen maken?

Zelf heb ik makkelijk praten, ik heb totaal geen stress van deze hele crisis, breng mijn kinderen bij mijn ouders en mijn man en ik kunnen prima werken. Mijn moeder doet het thuisonderwijs (is zelf ook juf geweest)
Maar er zijn ook ouders die ‘s ochtends om 6uur beginnen met hun eigen werk, om half 9 met hun kind(eren) inbellen op de dagstart van school, om 9uur hun eigen dagstart van het werk hebben, daarna thuisonderwijs geven, daarna hopen dat de kids zelf wat kunnen doen zodat ze hun eigen werk kunnen doen en zo de hele dag door hobbelen tot een uur of 3, dan zijn de kids wel klaar met zelfstandig zijn en heb je er veel werk aan. Daarna nog eten koken, kinderen op bed, en dan kan je van 20-24 nog je eigen werk gaan doen. En dan begint de volgende dag het riedeltje weer op nieuw en niemand weet voor hoe lang.

En dan is het ook nog de bedoeling dat je daar totaal geen stress van hebt en wordt ook nog verweten dat je je kids niet kan opvoeden Ik zou blij zijn als de hele middag zitten te gamen, komt je eigen werk ook nog af en zit je baas ook niet in je nek te hijgen.

Ik vraag me eigenlijk af of je zelf ook kinderen hebt.

lenaa_tje schreef:

Maar Mindim hoe vervelend ook, voor jou zoon blijft dat sociaal contact natuurlijk een lastige maar om toch te functioneren in een samenleving moet hij zich daar wel in ontwikkelen. Dat staat nu stil en nu zijn jullie er maar er komt een tijd dat hij dat zelf moet doen en daar is ontwikkeling wel voor nodig.
Dat het onderwijs soms een plank mis laat als het gaat om autisme is natuurlijk een pure bezuiniging. Als je soms kinderen (en ouders, klasgenoten, docenten ) ziet worstelen en een andere speciale school is niet mogelijk ... heel bijzonder.

verootjoo schreef:

Omdat je de boel nogal bagatelliseert m.i. Niet alleen jij overigens. Ik vind het namelijk echt een schadelijke zaak dat de (basis)scholen dicht zijn. En niet te vergelijken met de zomervakantie.

Ik uit sowieso niks waar de kinderen bij zijn. Maar ook als je het niet uit voelen ze dat wel. Kinderen hebben geen woorden nodig, die voelen zich precies zoals jij je voelt. Dus als je gestresst bent, zijn je kinderen dat ook. Ik ben blij dat ik het zonder stress kan regelen en er hier in huis dus oprecht geen stress in deze hele situatie is.
Maar ik zie het bij klasgenoten van mijn kind wel, enorme stressvolle situaties en dat vind ik heel erg.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de scholen zsm weer open gaan. Desnoods met avondklok vanaf 18.00 ofzo.

Mindim schreef:

verootjoo schreef:

Natuurlijk nemen kinderen de zorgen over. Maar wat moet je dan? Je geen zorgen maken?

Zelf heb ik makkelijk praten, ik heb totaal geen stress van deze hele crisis, breng mijn kinderen bij mijn ouders en mijn man en ik kunnen prima werken. Mijn moeder doet het thuisonderwijs (is zelf ook juf geweest)
Maar er zijn ook ouders die ‘s ochtends om 6uur beginnen met hun eigen werk, om half 9 met hun kind(eren) inbellen op de dagstart van school, om 9uur hun eigen dagstart van het werk hebben, daarna thuisonderwijs geven, daarna hopen dat de kids zelf wat kunnen doen zodat ze hun eigen werk kunnen doen en zo de hele dag door hobbelen tot een uur of 3, dan zijn de kids wel klaar met zelfstandig zijn en heb je er veel werk aan. Daarna nog eten koken, kinderen op bed, en dan kan je van 20-24 nog je eigen werk gaan doen. En dan begint de volgende dag het riedeltje weer op nieuw en niemand weet voor hoe lang.

En dan is het ook nog de bedoeling dat je daar totaal geen stress van hebt en wordt ook nog verweten dat je je kids niet kan opvoeden Ik zou blij zijn als de hele middag zitten te gamen, komt je eigen werk ook nog af en zit je baas ook niet in je nek te hijgen.

Ik vraag me eigenlijk af of je zelf ook kinderen hebt.

Ik toon mijn zorgen over de hele situatie thuis niet, ik zeg niet dat je geen stress mag hebben, alleen of het verstandig dit te uiten waar je kind bij is, want ze nemen zo gauw wat over. Ik benadruk erg de positieve kanten, de spanning voel ik ook niet, dus dat scheelt een hoop.
Ik zeg enkel dat je er als ouder voor moet waken dat je kind je nare gevoelens over de situatie niet overneemt, dat jou zorgen zijn zorgen niet worden zeg maar. Verder zeg ik niet dat ouders niet kunnen opvoeden, net als ik niet zeg dat ouders niet gestresst mogen zijn, hoe kom je daar bij?

Waarom vraag je je gelijk af of ik wel kinderen heb?

Mindim schreef:

lenaa_tje schreef:

Maar Mindim hoe vervelend ook, voor jou zoon blijft dat sociaal contact natuurlijk een lastige maar om toch te functioneren in een samenleving moet hij zich daar wel in ontwikkelen. Dat staat nu stil en nu zijn jullie er maar er komt een tijd dat hij dat zelf moet doen en daar is ontwikkeling wel voor nodig.
Dat het onderwijs soms een plank mis laat als het gaat om autisme is natuurlijk een pure bezuiniging. Als je soms kinderen (en ouders, klasgenoten, docenten ) ziet worstelen en een andere speciale school is niet mogelijk ... heel bijzonder.

Je conclusie van mijn post klopt niet, daarvoor heb ik details weg gelaten. Voor je zo een conclusie trekt moet je weten wat er speelt immers en wie het kind in kwestie is.

lenaa_tje schreef:

Dat snap ik wel maar stellen dat een kind prima zo even zonder contact etc. Kan en dat, dat niks doet in ontwikkeling is net zo goed een kort door de bocht conclusie trekken. Ook al is het maar een periode van een zomervakantie

Ik maak mij om een hele boel van mijn leerlingen niet druk. En ik heb ook een heel aantal met een fikse gebruiksaanwijzing maar ik maak mij wel druk om mijn leerlingen die geen stabiele thuissituatie hebben, met zijn 5en in een 1 kamer appartement wonen etc etc. Daar gaat het dubbelop. Die kinderen lopen op alle vlakken een knauw op.

Mindim schreef:

lenaa_tje schreef:

Dat snap ik wel maar stellen dat een kind prima zo even zonder contact etc. Kan en dat, dat niks doet in ontwikkeling is net zo goed een kort door de bocht conclusie trekken. Ook al is het maar een periode van een zomervakantie

Ik maak mij om een hele boel van mijn leerlingen niet druk. En ik heb ook een heel aantal met een fikse gebruiksaanwijzing maar ik maak mij wel druk om mijn leerlingen die geen stabiele thuissituatie hebben, met zijn 5en in een 1 kamer appartement wonen etc etc. Daar gaat het dubbelop. Die kinderen lopen op alle vlakken een knauw op.

Ik zeg nergens dat kinderen wel even zonder contact kunnen? Basisschoolkinderen spelen hier gewoon buiten met elkaar en hebben contact.

Of doe je op mijn zoon zijn situatie.

SusanH schreef:

Ik denk juist dat uiten waar de kinderen bij zijn, wel passend natuurlijk bij hun eigen ontwikkelingsleeftijd mentaal/emotioneel, heel goed is. Veel ouders stoppen het weg en kroppen het op of houden kinderen er op een andere manier van weg. Dat geeft imo juist meer spanning en onzekerheid. Juist door te tonen hoe volwassenen er mee om gaan, kan rust en duidelijkheid geven.

DuoPenotti schreef:

Het grootste probleem is uiteraard bij de kindjes waar thuis geen veilige haven is.
Die op school zonder op de tenen te lopen vrij konden zijn en thuis bij alles na moeten denken wordt pa/ma niet boos.
Maar ik denk dat die toch sowieso wel een knauw krijgen in het leven.

lenaa_tje schreef:

In het algemeen. Zoals ik zei een deel van de kinderen heeft dat contact wel! Maar een groot deel van de kinderen ook niet. Dat contact moet dus gestimuleerd worden door ouders en als daar de tijd niet voor is .. En daar zijn ook weer verschillende oorzaken voor te noemen.

Heel eerlijk voor een aantal van mijn autisten is deze situatie best fijn. Sociaal contact noemen zei die online games
Maar een aantal geeft ook wel aan dat ze sommige situaties die ze eerst normaal vonden weer lastig vinden. Zoals bijvoorbeeld naar de winkel gaan of met de bus. En dat vinden ze wel moeilijk want als het straks weer normaal is vinden zij die normale dingen nog wel weer moeilijk. Dat vond ik wel mooi uitgelegd.

lenaa_tje schreef:

DuoPenotti schreef:

Het grootste probleem is uiteraard bij de kindjes waar thuis geen veilige haven is.
Die op school zonder op de tenen te lopen vrij konden zijn en thuis bij alles na moeten denken wordt pa/ma niet boos.
Maar ik denk dat die toch sowieso wel een knauw krijgen in het leven.

Natuurlijk dat is ook helaas zo maar je maakt die kloof wel zo veel groter en dat is niet 1,2,3 opgelost. Als je dat met heel simpel school wat kan verkleinen is dat wel mooi meegenomen

Mindim schreef:

SusanH schreef:

Ik denk juist dat uiten waar de kinderen bij zijn, wel passend natuurlijk bij hun eigen ontwikkelingsleeftijd mentaal/emotioneel, heel goed is. Veel ouders stoppen het weg en kroppen het op of houden kinderen er op een andere manier van weg. Dat geeft imo juist meer spanning en onzekerheid. Juist door te tonen hoe volwassenen er mee om gaan, kan rust en duidelijkheid geven.

Ik ben geen voorstander van dingen weghouden bij kinderen.
Voorbeeld, mijn vader overleed plotseling. Mijn zus en ik hebben kinderen van dezelfde leeftijd. Ze waren toen allemaal rond de 6 en 7 jaar. Opa was hun held. Dus hoe ga je daar mee om. Mijn zus is vreselijk met het onderwerp dood en rouw bezig geweest tot aan de crematie. De kinderen hebben daar een hele knauw van gehad, zijn maanden met dood en rouw bezig geweest, mijn zus haar enorme verdriet is overgegaan op de kinderen, alles stond in teken van de dood en het heengaan van opa. Ik vond dat niet erg gezond.
Ik heb minder aandacht aan het heen gaan van opa besteed. Het noodzakelijke en als hij iets wou weten dan vroeg hij dat en daar gaf ik antwoord op, ik hele dagen huilend op de bank had hem geen goed gedaan.
Op die manier bedoel ik het.

DuoPenotti schreef:

Het grootste probleem is uiteraard bij de kindjes waar thuis geen veilige haven is.
Die op school zonder op de tenen te lopen vrij konden zijn en thuis bij alles na moeten denken wordt pa/ma niet boos.
Maar ik denk dat die toch sowieso wel een knauw krijgen in het leven.

Sheran schreef:

Ik zou persoonlijk, in plaats van scholen wat ik denk ik zélf als klein kind vrij traumatisch had gevonden, met al dat afstand houden, mondkapjes etc) liever wat meer investering in spelen en sport voor de kinderen zien. Gewoon lekker met z'n allen bootcampen buiten, of gewoon georganiseerde tripjes naar de speeltuin voor kleine kinderen (ik noem maar wat). Dan hebben ze in ieder geval veel meer tijd om met elkaar te spelen/sporten en te praten. En komen ze in beweging en buiten.

Niwla schreef:

Sheran schreef:

Ik zou persoonlijk, in plaats van scholen wat ik denk ik zélf als klein kind vrij traumatisch had gevonden, met al dat afstand houden, mondkapjes etc) liever wat meer investering in spelen en sport voor de kinderen zien. Gewoon lekker met z'n allen bootcampen buiten, of gewoon georganiseerde tripjes naar de speeltuin voor kleine kinderen (ik noem maar wat). Dan hebben ze in ieder geval veel meer tijd om met elkaar te spelen/sporten en te praten. En komen ze in beweging en buiten.

Ik vind het op zich een interessante optie. Maar hoe zie je dat voor je? Wie organiseert dit dan? De scholen? Of de ouders?

Sansevieria schreef:

Waar het in de 1e lockdown nog een samen-gevoel was, lijkt het voor mijn gevoel nu meer ik, en de rest kan stikken, enkel mijn belang. Heel verdrietig.

MoniqueT schreef:

Het gevoel van samen strijden tegen die éne grote vijand, is omgezet in strijd tegen de maatregelen en degenen die ze moet instellen. Moeilijk!