veerledec schreef:Tuurlijk preekt iedereen voor eigen parochie, dat is mens-eigen.
Dat, maar wat mij ook opvalt dat dit steeds meer hard tegen hard begint te gaan.
Nu in de de 2e lockdown merk je dat elke "groep" steeds meer enkel voor zichzelf begint op te komen.
Waar het in de 1e lockdown nog een samen-gevoel was, lijkt het voor mijn gevoel nu meer ik, en de rest kan stikken, enkel mijn belang. Heel verdrietig.
Weet je Veerledec, wat jij schrijft, jouw kinderen hebben thuis nog veel ruimte, een pony, ouders die er voor ze zijn, dus in verhouding nog relatief goed. En dan zie je wat dat met je kinderen doet.
Probeer je dat eens voor te stellen voor kinderen uit een kansarm gezin?
Wij hadden het er al aan het begin van de pandemie over met de buren, wat we toch eigenlijk nog gelukkige mensen zijn, fijne buurt, mooi groot huis, grote tuin, prachtig wandelgebied zowat in de achtertuin. Hoe dat wel niet moet zijn voor mensen op een klein flatje 10 hoog, wellicht nog met 3 kinderen?
Maar toch, ook ons gaat dit allemaal niet in de koude kleren zitten.
Ik kan mezelf wel blijven voorhouden "hoe goed we het wel niet hebben met ons mooie huis en allebei een baan in loondienst" .
Maar dat maakt het rot gevoel van binnen niet beter

Velen hebben het dus zwaar, voor niemand is het heel gemakkelijk op dit moment, ongeacht wat je issues zijn, je zou mensen wel een virtuele knuffel willen sturen
