Vayo schreef:Op de complete groep Nederlandse kinderen denk ik inderdaad dat schoolsluiting en weinig sociaal contact (op lange termijn) schadelijker is dan de scholen weer openen en kinderen vanaf 13 jaar iets meer ruimte geven voor sociaal contact met als risico dat de besmettingen iets oplopen.
En dat zegt niet dat een toename van besmettingen en eventueel overlijdens niet erg is. Het geeft juist aan hoe erg de schoolsluiting en het gebrek aan sociaal contact is voor kinderen.
En ik vind nog steeds dat je een overlijden van een op of oma bijv. niet direct in verband mag zien met het open zijn van de scholen. Het kan wel een indirect gevolg zijn. Het is niet dat de scholen nu open gaan en er heel veel opa's en oma's daardoor gaan sterven aan corona.
Hier vinden nog altijd de meeste besmettingen plaats op de werkvloer bij volwassen mensen. Je kunt gewoon niet alles compleet op slot gooien. Risico's blijf je houden. Het is gewoon belangrijk de risico's te beperken binnen het haalbare (fysiek maar ook zeker mentaal) om de druk in de zorg handelbaar te krijgen en houden. Zorgen dat er geen beddentekort is in de ziekenhuizen. Hoe verdrietig en cru ook ... zorgen dat de begrafenisondernemers het aan blijven kunnen. We moeten proberen om de besmettingen omlaag te krijgen, de sterfte omlaag.
Maar ergens ligt er wel een omslagpunt. Wanneer gaan mensen er te erg onder lijden? Ik vind dat Niwla een goed en ernstig punt heeft. Als zij een burn out krijgt komt ze ook ziek thuis en neemt de druk op haar en haar gezin ook enorm toe, met alle risico's van dien. Ik merk zelf ook dat mijn depressie keihard terug komt. Ik moet soms al huilen als ik 's ochtends wakker wordt en vraag me soms af waar ik nog voor op sta. Er gaat een punt komen waarop teveel mensen het niet meer vol houden. Ik vind het zorgelijk als ik hoor dat kindermishandeling erg toeneemt, ggz al code zwart is, de kindertelefoon zorgelijke signalen binnen krijgt. Als ik al naar mezelf kijk hoe het ging en hoe ik me nu voel. En ik hoor het van veel meer mensen om me heen.
Ik denk dat het wel gaat mee vallen met psychische klachten op langere termijn. Kinderen zijn enorm veerkrachtig. Kijk naar volwassenen die als kind uit een oorlog kwamen. Het zijn vaak de meest positieve, gedreven mensen.
Zo ook de volwassenen, als het ,,gewone,, leven weer geleefd word dan is dit al snel weer voorbij want je bent blij, euforisch dat je weer kan doen waar je zin in hebt.
Heerlijk, kijk er naar uit