Geplaatst: 20-10-11 20:30 Mijn echte naam laat ik even achter wegen, ben nogal makkelijk te Googlen en vind het niet een prettig idee dat iedereen dit zo kan vinden.
Ik ben 27 jaar en weet al sinds een aantal jaar dat het niet helemaal oké met mij gaat. Alleen is pas in juni dit jaar de bom gebarsten en het lijkt alleen maar erger te worden. Ik ben iemand die heel gevoelig is, trek me bijna alles persoonlijk aan en was altijd iemand die zeer negatief dacht en dat ik de gene was die alles fout deed. Dit doe ik gelukkig heel weinig meer en probeer zo goed als het kan alles positief te zien en houd in mijn achterhoofd dat alles altijd goed komt. Ben ook iemand die haar gedachten niet uit kan zetten, mijn hoofd is elke sec van de dag aan het denken en doen.
Ik ben in juni dit jaar naar mijn huisarts gegaan en daar kwamen we tot de conclusie dat ik verlatingsangst heb. Ik heb medicatie gekregen zo dat het in mijn hoofd wat rustiger werd, en dat werkte, ik was weer mezelf. Het blije, vrolijke en opgewekte meisje. Alleen kreeg ik er een ander 'probleem' bij. Ik kon niet meer 's nachts doorslapen. Inslapen ging prima, maar werd op een nacht zo'n 8 keer wakker, en dat breekt je natuurlijk een keer op. Besloten om over te stappen naar een andere medicatie. Dit leek te helpen, alleen toen de dosis werd verhoogd ging het helemaal mis. Ben in een diep diep dal terecht gekomen en ik lijk steeds verder in weg te zakken. Het begon met wat trillen en nog slechter slapen dan ik al deed, maar op een gegeven moment kreeg ik last van stemmingswisselingen en woedeaanvallen. Op dit moment slik ik geen medicatie meer (bijna 2 weken)
Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik me niet de hele dag ellendig voel. Ik ben eigenlijk de hele dag vrolijk, maar zo maar uit het niets kan alles omslaan. Ook heb ik nergens zin meer in, het liefst blijf ik de hele dag in bed liggen en wil ik met rust gelaten worden. Dit is niets voor mij. Ben normaal juist iemand die overal plezier in heeft.
Op dit moment voel ik me top en kan ik niet begrijpen waarom ik me nog geen 2 uur geleden zo klote heb gevoeld.
Ik weet niet precies waar ik last van heb. Ik voel me heel vaak een aansteller en moet gewoon niet zo zeuren, iedereen heeft wel eens een dipje of een mindere dag. Maar ik weet heel goed dat dit meer is dan zo maar een dipje, ik zal hier zonder hulp niet uitkomen. En als dat wel lukt, dan is het maar voor een korte tijd.
Waar ik zelf wel heel blij mee ben is dat ik nu 2 nachten achter elkaar voor mijn doen goed geslapen heb. Word niet meer 8x per nacht wakker. Nu hooguit een keertje omdat ik naar het toiltet moet of ik heb het niet eens door dat ik wakker ben geworden. (zie het aan mijn telefoon. 's Nachts ontvang ik mails en die lees ik dan, alleen kan ik het me niet herinneren.)
Ik hoop dat jullie er iets van kunnen begrijpen...
). Ik denk dat het een stukje onvrede is met jezelf, als er wat gebeurt waarin je dus idd niet reageert zoals goed zou zijn in je ogen wordt je teleurgesteld en somber waaruit die ellendigheid voorkomt. Jezelf opdragen dat je daar mee om moet leren gaan heeft geen zin, het hoeft niet zo te zijn. Maar dat is niet makkelijk.
Uit mijn veilige schulpje gekropen, en (ontzettend eng) heft eens in eigen hand genomen. Klein beginnetje, maar ik heb een eigen paard gekocht! Zelf uitgezocht, onderhandelt, omgegaan met de twijfel of het wel goed zou komen, keuring en stalling afgesproken etc. Doodeng, maar wel mooi gefixed 
Leuek aankopen gedaan? 
)