absque_dubio schreef:Ik ben vaste klant bij de dokter, ze kennen me ondertussen zo goed dat ze zelfs gelijk al vragen hoe het met mn pony's is. Ik blijf ook echt aandringen, maar krijg de leukste conclusies.
Heb zelfs al gehoord dat ik maar meer leuke dingen moest doen, en dus meer naar mn pony's moest. Ehm, tsjah, dat zou ik ook wel graag willen hoor, maar het probleem is dat dat gewoonweg niet gaat aangezien ik zo moe ben. Verder moest ik maar naar een psycholoog, want het zat tussen mn oren. Ligt het aan mn leeftijd. Moet ik gaan wandelen, en veel minder slapen. Oh, en ik moest ook maar naar de fysio. Bloedprikken heb ik ook al miljoenen keren gedaan, alles was prima.
Tsjah, hele leuke dingen allemaal, maar ondertussen zijn we een jaar verder en ben ik niks opgeschoten. Moest met school stoppen, moeder loopt te zeuren dat ik 32 uur in de week moet gaan werken. Euhh, ik stop niet voor niets met school? Ik zou hartstikke graag 32 uur in de week willen werken, maar hoe moet ik dat in vredesnaam doen?
Mn moeder heeft me ook al die tijd naar de dokter gestuurd, en is ook een keer meegegaan, maar ik denk dat ze nu ook denkt dat het tussen mn oren zit. Ze neemt me steeds minder serieus.
Zoals jullie wel kunnen lezen ben ik zwaar geirriteerd en gefrustreerd ondertussen. Heb meerdere malen huilend bij de dokter gezeten. Een zakdoekje voor de tranen en wat woordjes, en ik werd weer naar huis gestuurd.
Ik snap je frustratie helemaal. Mijn huisarts heeft me ook eerst aan het lijntje gehouden met "doe maar een paar weken rustig aan". Je bent nu al een jaar bezig en dat hoort gewoon niet zo, als jij ergens last van hebt en ze komen er niet uit dan moeten ze je doorverwijzen. Misschien kan je toch nog een keer iemand mee proberen te nemen die je wel serieus neemt? Mijn ervaring is in elk geval dat je echt op je strepen moet staan! Geen genoegen nemen met nee en net zo lang blijven tot je een verwijzing hebt. Klinkt bot, maar dat is je arts ook.
Ik kan jammer genoeg niet meer doen dan dit tegen je zeggen