Pollewoppy schreef:Ik heb de stukken die voor mij zo herkenbaar waren eruit gehaald en zo het stuk ingekort tot een exemplaar dat op mijn van toepassing is. Dit heb ik uitgeprint, zodat ik het nog eens rustig kan bekijken.
Wat voor mij een kleine geruststelling is, is dat (ik citeer):
"Na een eerste reactie op de gebeurtenis van verbijstering en soms ook een emotionele uitbarsting volgen in afwisseling met elkaar de ontkenning en herbeleving."
Dit schijnt nodig te zijn om het te kunnen verwerken. Terwijl ik me een zwakkeling en een loser voelde als ik na een aantal herinneringen, die me veel energie kosten weer in de ontkenning kwam. Ik voelde me zwak omdat ik er blijkbaar niet mee geconfronteerd wilde worden. Tenminste, zo zag ik dat zelf. Dus dit is wel een soort geruststelling, dat die ontkenning er dus gewoon bij hoort.
Ik herkende ook veel dingen in het stukje over de latentieperiode. Er wordt gezegd dat deze periode mede bepald wordt door het voortbestaan van de onveilige situatie. Bij mij is dat zeker het geval. Pas nu ik niet meer afhankelijk ben van mijn ouders, een leuke baan, vriend en huis heb, komt alles naar boven. Ook stond er dat stress op latere leeftijd door de laatste weerstand heen kon breken van onopgeloste psychische trauma's. Dat was bij mij ook het geval (mijn burnout).
En ik herkende me in het stukje over de overactieve levenstijl.
Door het artikel vielen voor mij wat dingen op z'n plek, waardoor ik beter begrijp waarom de dingen uit mijn jeugd juist nu met die burnout naar boven komen. En hoe die burnout (overactieve levenstijl) daar eigenlijk gewoon ook direct mee te maken heeft...
Ik herkende er ook een hoop in, het jezelf voorbij lopen en maar continu actief zijn. Lange tijd heb je nauwelijks in de gaten dat je jezelf voorbij loopt. Ik ben een jaar of vier geleden (voor het eerst van mijn leven) gaan samen wonen. Ik denk dat dat bij mij misschien ook een veilig moment was om aan eea toe te komen. Nou moet ik er wel bij zeggen dat ook toen ik op mij zelf ben gaan wonen jaren geleden, ik ook al een heftige overspannenheid en depressie heb gehad. Toen is het kwartje echter nog niet helemaal gevallen. In ieder geval ben ik toen nog niet met mezelf aan de slag gegaan, maar nog jaren door gemodderd.
De laatste paar jaar heb ik alles wat los en vast zit gelezen over psychologie, het internet intensief afgeschuimd, veel boeken gekocht, ben lid geworden van een forum voor lotgenoten, met mijn zus gesproken en mijn vriend. Ook eindelijk eens met een paar vriendinnen gesproken. Ik moet zeggen dat ik daar echt veel baat bij heb. Dat ik alles nu eindelijk out in the open heb, voor mezelf en voor anderen. Dan valt er al een last van je af. Niet dat je zomaar even met alles klaar bent hoor en je eigen valkuilen zomaar even uit de weg hebt geruimd... Maar het begin is er en ik heb voor het eerst in mijn leven de hoop dat ik misschien toch eens goed in mijn vel zal gaan zitten en beter met dingen om zal kunnen gaan.
Geplaatst: 07-09-08 14:28 
. Maar ik weet hoe hard het bij mezelf aan komt als hij eens snauwt tegen me of iets zegt dat er niet helemaal lekker uit komt. 
