Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly


Dani schreef:Dat gedoe met m'n studie waar ik een tijdje geleden wat over schreef? Of tenminste, ik schreef iets over een rotperiode maar dat ging om wat problemen met m'n studie waardoor ik uiteindelijk ben overgestapt van de onderzoeksmaster naar de gewone master.Deze week kwam ik erachter dat die problemen heel makkelijk opgelost hadden kunnen worden als ik niet te onzeker en koppig was geweest om mijn begeleider erover te mailen. En nu kan ik het niet meer ongedaan maken en voel ik me verschrikkelijk dom, eigenwijs, schuldig, en boos.
Laten we 't er maar op houden dat ik heel blij ben nu dat ik 2x in de week karate/jiu-jitsu kan doen zodat ik wat frustratie kwijt kan, en dat ik dit maar als bewijs moet zien dat ik echt niet meer toegeef aan destructieve neigingen want anders was ik nu keihard de mist in gegaan. Mén, wat voel ik me stom.
SaZ schreef:Wat enorm vervelend, Dani! Kan me voorstellen dat je baalt! Is er nog iets aan te doen verder?
Vanmiddag mijn tweede therapie-sessie gehad, ik vond het best heftig... Ik moest mijn twee brieven (met daarin mijn leven over vijf jaar met en zonder ES) hardop voorlezen en we gingen mijn eetdagboek (met daarin bijna iedere dag een eetbui) dag voor dag doorspreken. Ik vond het confronterender dan gedacht, ben er best een beetje van slag door
Ik moet vanaf nu ook een soort-van normaal eetpatroon aan gaan houden en dus niet meer overdag compenseren voor mijn eetbuien 's avonds. Ik vind het heel spannend en een heel eng idee
Gaat het allemaal goed met jou en je kleintje? 
Ik ben nu al bang voor morgen
Heb namelijk niet de illusie dat de eetbuien in één keer over zijn en vind het doodeng dat ik nu een compensatiemechanisme 'in moet leveren'...
Broccoli schreef:Oef. Dat is erg heftig om achter te komen zeg... Jeetje! Maar meiske, ik vind je niet dom of stom of wat dan ook. Ook jij mag nog steeds fouten maken. En mag je niet even hartstikke trots op jezelf zijn dat je niet in destructieve dingen vervalt? Een dikke virtuele knuffel vanaf hier (beter hoor virtueel, want met mijn dikke buik zou ik je amper een knuffel kunnen geven!)
Haha, sta je echt op springen? En SaZ, nee, er is niks meer aan te doen. Theoretisch misschien nog wel maar dan zou ik dit jaar beginnen met een achterstand (want dan moet ik dat van vorig jaar nog inhalen) en dat is eigenlijk geen optie, dan moet ik zó vreselijk op mijn tenen lopen om alles bij te benen.. Maar goed. Ik ga gewoon een briljante scriptie schrijven, wat thuisstudies doen (want ik heb dit jaar maar 3 colleges omdat ik vorig jaar 't meeste al heb gedaan), en hopelijk een leuke baan vinden, en dan komt 't allemaal heus wel goed.
Wel fijn dat je het evengoed nog positief inziet!
Heb afgelopen week wel met een oude vriendin afgesproken, en dat was best lastig. Merk dat zij toch bepaalde minderwaardigheidsgevoelens oproept, waardoor het een paar daagjes minder ging. Intussen heb ik het weer redelijk op de rails, maar vandaag merkte ik toch dat mijn es weer begon terug te vechten. Heb voor het eerst sinds anderhalf jaar weer overgegeven, en daar baal ik wel van. (Hoewel het me ook een vreemd gevoel van bevrediging geeft.)
Ik kook graag en ben er inmiddels ook aardig goed in (dusdanig goed dat ik stiekem twijfel of ik niet in die branche zou willen werken) en daardoor eet ik eigenlijk altijd met plezier. En als ik een bleh-dag heb probeer ik vaak juist een nieuw recept uit waar uitdaging in zit. Misschien kan jij jezelf op die manier ook uitdagen/inspireren om wel lekker te koken? 
Dus na een klein dipje ga ik er weer voor. Dus ik zit nu even aan de kruidnootjes, wat best speciaal is omdat ik die nooit durfde te eten
xSwanHeart schreef:Hier gaat het wel redelijk. Eigenlijk heb ik de afgelopen weken nauwelijks last van mijn es gehad, en dat was ontzettend bevrijdend! Heb me in lange tijd niet zo fijn gevoeld.Heb afgelopen week wel met een oude vriendin afgesproken, en dat was best lastig. Merk dat zij toch bepaalde minderwaardigheidsgevoelens oproept, waardoor het een paar daagjes minder ging. Intussen heb ik het weer redelijk op de rails, maar vandaag merkte ik toch dat mijn es weer begon terug te vechten. Heb voor het eerst sinds anderhalf jaar weer overgegeven, en daar baal ik wel van. (Hoewel het me ook een vreemd gevoel van bevrediging geeft.)
Al met al gaat het dus eigenlijk heel goed, maar begin ik nu te merken dat ik er toch nog niet vanaf ben... Sowieso blijft avondeten een hekel punt. Niet zozeer omdat ik niet wil eten, maar meer bij gebrek aan energie/inspiratie/zin. Het voelt zo zinloos... Hoe lossen jullie dat op? Ik kan mezelf er werkelijk niet toe zetten, en als ik dan eet, smaakt het me ook niet echt...
Wel super dat je je zo fijn hebt gevoeld de afgelopen weken!
Neem dus gerust lekker die kruidnootjes en probeer er vooral ook van te genieten!xSwanHeart schreef:Hoe gaat het met je therapie, SaZ? Intussen weer bijgekomen van de afgelopen sessie?
Fijn dat je nu even wat structuur hebt. Dat zal misschien wel goed zijn, aangezien je minder mag compenseren?
Ik heb een aantal pagina's terug wat geplaatst en sindsdien eigenlijk weer een beetje meegelezen. Ik vind iedereen hier zo goed bezig. 
Zij heeft een aantal vragen gesteld en heeft me toen doorverwezen naar Dimence. Ik krijg nu binnenkort een brief voor een kenningsmakings gesprek...
Voor mijn gevoel is hulp totaal overbodig omdat ik helemaal niet zo 'ernstig' ben ofzo? Voel me best opgelaten.

) dat ik niet zo'n erge ES heb. Sterker nog, er zijn heel wat dagen waarop ik denk dat ik me gewoon aanstel en niet zo moet zeuren. Maar weet je, als ik dan mijn ingevulde eetdagboek teruglees (of nog erger; met mijn therapeut moet bespreken
) zie ik pas dat mijn eetgedrag toch best wel gestoord is. Dus ik denk eigenlijk dat die gedachten eerder ervoor pleiten dat je wél een ES hebt dan niet 
Cheetahfan schreef:Ik ben nogal een stresskip en controlfreak, dus ik vond het nogal moeilijk om hiermee om te gaan en ook school (VWO 4/5, zwaar jaar) gaf veel stress. Misschien vreemd, maar om hiermee om te gaan wilde ik nog meer op mijn eten letten ofzo?
Cheetahfan schreef:Ik begon met bepaalde etenswaren te verbieden; snoep, koek, frisdrank etc. Maar dat was niet genoeg. Slecht broodbeleg, schoolkoekjes en saus wilde ik ook niet meer. Avondeten was vaak erg lastig omdat mijn moeder vaak nogal makkelijk was met eten, veel pizza/friet of bestellen. Ik kon ze niet overhalen, dus at ik gewoon kleinere porties. Op begeven moment voelde ik me elke keer zo verschrikkelijk schuldig na het avondeten, dat ik overgaf.
Cheetahfan schreef:Ik zit nu op een punt dat ik het grootste gedeelte van de dag aan eten denk.
Cheetahfan schreef:Ik wil het liefst niet over de 800 kcal per dag heen. Fruit, groenten, kip of crackers is niet echt een probleem, maar ander vlees, aardappels/pasta etc… Nu in de vakantie kon ik het in het begin allemaal een beetje los laten, maar de laatste paar weken is het eigenlijk terug. Ik dacht/denk dat ik geen probleem had, dat iedereen die dun was het zo deed. Maar ik kan dit niet meer.
Cheetahfan schreef:Feestjes zijn niet meer leuk omdat ik constant in strijd ben of ik wat zal pakken of niet, en als ik toch wat gepakt heb gooi ik het eruit zodra ik thuis ben. Afspraken om gezellig met vriendinnen naar de stad te gaan om wat te drinken/eten zijn niet zo ontspannend zegmaar. [...] Ik ben gewoont zo moe van het berekenen, opschrijven, onder eten uit komen, het koud hebben en het compenseren. Met mijn schoolboeken de trap op lopen is al supervermoeiend, en ik weet gewoon niet hoe ik het moet redden in dit drukke jaar.
Cheetahfan schreef:Ik ben 69 kg bij 1.82 meter dus heb echt geen ondergewicht ofzo. Ik ben heel bang dat ze het niet serieus nemen omdat ik echt niet superdun ben, en ik weet niet eens of het echt wel zo erg is en of ik me niet gewoon aanstel?
Heb de laatste tijd wel eens vaker op die site gekeken. 
Voelt alsof ik over een ander lees.
Ja ergens weet ik het ook wel. Al helemaal nu ik duidelijk merk dat mijn lichaam niet heel blij is met 500 kcal...
Doet me meestal wel goed 
Ik weet echt wel dat het niet goed is en dat als ik zo doorga, ik over vijf jaar allerlei problemen heb, maar op de één of andere manier kan het me niet zo veel schelen op zo'n moment waarop mijn motivatie erg laag is.
