Geplaatst: 07-05-18 13:05 
Idem met thuiszorg en thuisverpleging. Als er geen verpleging beschikbaar is op dat ogenblik ga je het toch echt wel zelf moeten overbruggen.
Let wel, ik heb het hier over families die in een vingerknip een opvang willen omdat het niet past "in hun privéleven". Die dus nooit zorgen voor een inschrijving op een wachtlijst, die zeuren omdat ze vrijaf moeten vragen op hun werk om de kamer te komen inrichten en/of contract te tekenen, die zuchten en steunen als het opnamemoment langer dan een kwartier duurt, die mopperen om de minste scheet die passeert.
Ik kijk al niet meer op van een telefoontje "moeders is dement en is vannacht weggelopen, ik kom haar over 10 minuutjes afzetten hoor". En ik kijk evenmin nog op van mensen die je dan verrot schelden omdat je aangeeft dat je niet zomaar een bed vrij hebt
"Ja hoor es dan breng ik ze naar de SEH dan komt ze zo maar jouw kant op". Dan heb ik - helaas - nog steeds niet om miraculeuze wijze een bed vrij...
Maar dat is wel België. Hoe het in NL allemaal geregeld zit zal nog wel anders zijn dan hier.
En het merendeel heeft het gelukkig wel goed voor elkaar en kan ik wel prima mee samenwerken.
Edot: Joolien: ik spreek nu wel over gezinnen en families waar geen bijzondere kwesties ter sprake komen zoals bij jou. Die mensen komen vaak bij ons terecht via instanties en niet via familie. Indien het niet nodig is om die familieleden lastig te vallen zullen wij dat dan ook niet doen. Maar in België geldt wel een soort "zorgplicht" naar je ouders toe, in ieder geval wel via het OCMW. Dat wordt niet overal toegepast merken we, maar de instanties kunnen er dus wel op beroepen. Als kind kan je dat, mits gegronde reden natuurlijk, wel terecht afwijzen. En dan ga krijg je dus zaken met bewindvoerders.
.
Er zijn maar weinig mantelzorgers die dat kunnen en willen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat dat soms niets eens de beste oplossing is voor de zorgbehoevende in kwestie!
En dat het echt wat toevoegt. Alleen vind ik de nadelen zwaarder dan wat het je 'oplevert', en kies ik er voor om er niet voor te gaan. Ik heb ook laatst een hele gezellige avond gehad bij een vriendin met haar man en twee dochters (4 en 2). Leuke meiden hoor, we hebben zelfs met z'n drietjes op de bank een boekje gelezen 
Maar ik zie mezelf niet als moeder en wil zelf ook niet de (levenslange!) verantwoording en zorg dragen. 
Paps moet er nog steeds niet zoveel van weten, hoewel hij wel een gewéldige opa zou zijn. Dat is het enige wat ik jammer vind aan geen kinderen krijgen, ik had wel graag mijn ouders als opa en oma gezien. Maar ja, om daar nou kinderen voor te nemen.. Nah 
