Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
BusyMissy schreef:Hij was "gewoon" oud, bijna 15 jaar. Kreeg nu koorts die niet meer wegging en steeds meer vreemde aanvallen.
Het moeilijke was dat hij juist op de dag van de beslissing weer vrolijk en actief af, we gingen niet met het idee naar de DA om hem in te laten slapen. Hadden gehoopt dat meer medicatie nog wel een tijdje zou helpen. Maar zijn prognose was hard aflopende, met geen 2 weken aan levensverwachting meer. Hij was in 10 dagen ook enorm veel afgevallen , je zag zijn spieren verdwijnen. Zijn lijf was gewoon "op".
We durfden hem zo niet meer mee op vakantie te nemen en konden hem zo ook niet thuis laten en iemand anders met deze zorg en vervelende beslissing opzadelen. Maar dat maakte het alsnog heel onverwachts. Voor hem was het de beste oplossing nu, hij heeft het laatste stukje van lijden niet meer hoeven meemaken, maar voor ons voelt het nu extra zwaar. Hij ging altijd overal mee naartoe. Ik mis hem echt vreselijk en blijf steeds maar weer huilen.
Het voelt gewoon nog erg rauw nu.
Ik heb vanaf mijn zevende al een hond gehad en daarna altijd minimaal 2. Januari vorig jaar is de andere hond dood gegaan. (Ook ouderdom), maar nu zit ik dus voor mijn gevoel voor het eerst van mijn leven zonder hond. Dat wordt nog lang wennen vrees ik.