BarbaLala schreef:Ergens ben ik een stuk opgelucht, en ergens ook niet, omdat ik weet dat alles nu gaat beginnen, en er geen ontkomen meer aan is, ik kan het nu niet meer wegstoppen.
Hey Barbalala,
Ik herken dit heel erg. Heb zelf ook nog maar een paar gesprekken bij de psycholoog gehad, een intake gesprek en twee 'noodgesprekken' tussendoor omdat ik het niet meer trok en echt niet meer wist wat ik moest. Ik wilde er eigenlijk ook gewoon niet meer zijn en stond niet meer voor mezelf in. Bij mij moet alles dus eigenlijk ook nog gaan beginnen en ik ben bang voor wat komen gaat. Bang voor wat er nog meer los gaat komen. Ik zie er tegen op, maar weet wel dat ik op de goede weg ben. Maar het zal zwaar worden.
Ik herken je dubbele gevoel...
Heel veel succes dus!
Himyar schreef:Ik heb in 2006 een forse burn-out gehad. Deze had een aanloop van een aantal jaren, want ik was al een paar jaar een bonk stress en depressie. Ik heb nu pas het idee dat ik er eindelijk een beetje overheen begin te raken. Ik ben een tijdje bij een psycholoog geweest, heb een cursus persoonlijke effectiviteit gedaan en ben eindelijk eens echt begonnen mijn jeugd te verwerken en aan mijn eigen problemen die daaruit voort vloeiden te werken. Allemaal heel zwaar, maar de eeuwige aanvallen van stress (was vrijwel nooit ontspannen) en de depressiviteit (kwam ook door de enorme stress) waren ook niet fijn. En dat kwam voor een groot deel door onverwerkte ervaringen en het feit dat ik in mijn jeugd een aantal overlevingsmechanismen heb ontwikkeld die ik nog steeds toe paste. Daarbij was ik veel te druk met alles, mijn relatie, mijn paarden, mijn fulltime baan, te veel problemen en zorgen etc.
Oja, ik ben ook bewust gezonder gaan leven kwa dieet, want ook je dieet is van invloed op je geestelijk welzijn. Af en toe heb ik nog wel een terugval, maar ik heb het idee dat ik langzaam uit een heel groot dal kruip en dat ik eindelijk de oude ballast van mijn jeugd af aan het werpen ben.
@ Himylar:
Ik herken echt heel veel in jouw stukje, alleen ben ik begin 2008 thuis komen te zitten met een forse burnout. Ook bij mij had deze een aanloop van jaren, al heeft het even geduurd voordat ik dat zelf wilde inzien. Altijd (te) druk met alles en niet kunnen ontspannen. Bij mij is de laatste paar maanden de burnout overgegaan in een flinke depressie, wat ik zelf niet goed begreep omdat er op het werk positieve gesprekken en veranderingen plaats hadden gevonden. Dat zag ik wel weer zitten, maar toch voelde ik me niet beter. Nu blijkt ook dat er veel uit mijn jeugd is dat ik niet verwerkt hebt, maar me wel gigantisch in de weg zit. Ook ik heb me door mijn jeugd bepaalde overlevingsstrategieën aangeleerd, die ik niet alleen thuis bleek toe te passen, maar eigenlijk overal in het dagelijks leven. Ze belemmeren me nu echter meer dan dat ze me goed doet. Daar moet ik nu ook mee aan de gang en dat zal niet makkelijk worden. ik zal moeten accepteren dat dat tijd nodig heeft, want ik wil nog steeds veel te vlug.
Doordat ik minder eetlust heb o.a. doordat ik niet lekker in mijn vel zit en de medicijnen, ben ik minder gaan eten. Daardoor werd ik me ook bewuster dat wát ik dan eet, maar beter gezond kon zijn, zodat ik in ieder geval voldoende binnenkreeg. Ik merk ook dat dat me goed doet en dat inmiddels mijn eetpatroon daardoor positief veranderd is. Dus ook dat stukje is herkenbaar.
Fijn om te horen dat je het idee hebt langzaam uit een dal te kruipen. Dat het dal groot is kan ik me ook heel goed voorstellen.
Ik wist een tijd geleden niet dat een mens zó diep kon gaan...
Ook ik hoop over een tijd te kunnen zeggen dat ik de oude ballast van mijn jeugd aan het afwerpen ben. Want het is momenteel een veel te zware ballast en dat wil ik niet langer.
Sterkte allemaal maar weer he!