Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-21 09:55

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-21 09:55

Ik krijg regelmatig nu ik weer actiever ben doordat ik niet nog zo veel uren spendeer in de therapie, de vraag hoe het met me gaat. Ik vind dat een moeilijke. Ik wil die eerlijk beantwoorden, maar ik weet oprecht niet hoe. Rationeel gezien is alles wel goed. Mijn relatie zit goed. Thuis is alles ook wel oké. Ikzelf voel me over het algemeen vrij neutraal. Als ik bij mijn vriend ben gaat het sowieso wel beter omdat ik minder verstrengeld ben in mijn eigen gedachten en zorgen. Ik weet dat ik alles met hem kan delen en dat hij mij daarin gaat ondersteunen, maar daar zit het probleem.

Ik ben bang dat ik te afhankelijk van hem ben op dat vlak. Ik dien transparant naar hem te zijn, maar wil hem ook niet opzadelen met al mijn negativiteit. Het ding is dat ik buiten hem niet echt veel mensen heb om over zulke dingen te praten. Ik wil ook niet 'die persoon zijn die alleen maar afkomt om over haar misère te praten'. Daarin een balans vinden blijkt lastig.

Ik ben nu hoofdzakelijk dus nog altijd bezig met alle administratieve zaken. Zo ben ik bij de arbeidstrajectbegeleider langsgeweest. Daar heb ik eigenlijk een antwoord gekregen dat me niet erg blij maakte. Namelijk dat we het hele werkgebeuren echt systematisch gaan moeten aanpakken om te voorkomen dat het me overwelmd. Dat klinkt heel erg logisch en wist ik ergens ook wel. Maar concreet is dat starten met vrijwilligerswerk. De mensen die me al even volgen weten dat ik daar al eens mee gestart was, maar zelf dat viel wat tegen en ik heb nooit meer contact terug opgenomen

De eerste stap is dus terugmailen naar die man om mijn excuses aan te bieden en dat hoofdstuk af te sluiten. De tweede stap is dus een lijst van al het vrijwilligerswerk dat ik wel zou zien zitten om te doen zonder te kijken naar mijn kunnen.

Het schoentje knelt dus bij het feit dat vrijwilligerswerk niet betaald is en ik eigenlijk liever financieel al wat sterker had willen staan. En het is dan heel frustrerend om tot de conclusie te moeten komen dat je werkelijk werk gewoon (nog) niet aan kan. Het is te zeggen, ik zou het perfect kunnen. Volhouden is iets anders. En met welke weerslag op mijn mentale en fysieke welzijn hetzelfde.

Ik mag mezelf niet vergelijken met anderen maar het blijft pijn doen als ik leeftijdsgenoten zie huizen kopen, gezinnen starten, vast werk hebben die we graag doen. Het leven is geen race maar ik voel de druk wel heel hard. Vooral intern. Mijn onvermogen maakt me verdrietig. Het feit dat ik ben wie ik ben en alles zo moeilijk voor me is ook.

Maar goed, ik ga gewoon doen wat volgens de professionals het verstandigste lijkt. Volgende week woensdag heb ik een sessie paardencoaching gegeven door een goede vriendin bij mijn eigen paarden thuis en binnen twee weken heb ik terug therapie bij mijn externe therapeut. Juist wel jammer dat het net op de dag is dat de paarden tandarts komt.

**Geplaatst**: 22-08-21 11:40

Geplaatst: 22-08-21 11:40

Hoe oud was je ook alweer?

Ouwe muts hier, maar toen ik begin twintig was zat ik flink met mezelf in de knoop. Fysiek was ik nog niet optimaal (achteraf echt jaren last gehad van de nasleep van de ziekte van Pfeiffer) en mentaal dus ook verre van. In die periode heb ik me vaak afgevraagd of ik ooit fulltime, of zelfs parttime zou kunnen werken.
Leeftijdsgenoten gingen ook werken, gingen samenwonen en kochten huizen, maar ik niet. Ik was een mislukte student, zo voelde dat echt.
Met veel gedoe (en een flinke studievertraging, ook door andere oorzaken) heb ik het uiteindelijk wel gered. Nu ben ik inmiddels 41, gelukkig getrouwd met mijn man die ik ook alweer 22 jaar ken en die mij ook in die periode heeft meegemaakt.
Ik heb jaren fulltime gewerkt, inmiddels terug gegaan naar 32 uur, zodat ik meer tijd heb voor onze boerderij en de paarden. Maar mijn werk vind ik ook nog steeds erg leuk

Ik kwam later op gang dan mijn leeftijdsgenoten, maar uiteindelijk heb ik mijn achterstand dubbel en dwars ingehaald. En ik ben niet de enige die dat gebeurt

Wat betreft je vrijwilligerswerk: je weet al dat een baan voor nu nog te veel gevraagd is en vrijwilligerswerk is juist een mooie manier om te bepalen hoe uiteindelijk een baan voor jou gaat werken. En wie weet, rolt er wel een mooie baan uit. Ze kennen je immers dan al, hier in de zorg heb ik dat regelmatig gezien dat vrijwilligers uiteindelijk doorstromen naar betaalde functies. Zij hadden dan toch al een streepje voor, omdat ze al bekend waren.

**Geplaatst**: 22-08-21 12:52

Geplaatst: 22-08-21 12:52

Hoi Kaat,

Voor wat het waard is: ik ben 37, heb al vijftien jaar geen relatie meer en afgezien van wat taken als postbode nooit betaald werk gedaan. Nu een beetje vrijwilligerswerk (acht uur in de week, plus nog wat thuiswerk). Geen serieus uitzicht op romantische liefde of betaald werk.

Ik kan dat allemaal wel poedersuiker vinden, en het liefst zou ik ook gewoon financieel onafhankelijk zijn, maar er is een belangrijke keerzijde. Twee zelfs. Ten eerste hoef je van de maatschappij niet: je krijgt een uitkering omdat je het aantoonbaar moeilijker hebt. Als je dan toch probeert te werken is dat alleen maar tof, terwijl de maatschappij dat van normalo's vanzelfsprekend vindt. Ten tweede zijn mijn leeftijdgenoten ontzettend saai geworden. Al die mensen die jij nu volwassen ziet worden, die zijn over tien jaar compleet ingedroogd: werk, kinderen en geen ander lolletje dan eens per jaar een barbecue (moet je net dit weer hebben!). Dan zul je blij zijn dat je hen niet achterna gegaan bent.

**Geplaatst**: 22-08-21 15:13

Geplaatst: 22-08-21 15:13

musiqolog schreef:
Ten tweede zijn mijn leeftijdgenoten ontzettend saai geworden. Al die mensen die jij nu volwassen ziet worden, die zijn over tien jaar compleet ingedroogd: werk, kinderen en geen ander lolletje dan eens per jaar een barbecue (moet je net dit weer hebben!). Dan zul je blij zijn dat je hen niet achterna gegaan bent.

Daar heb je wel gelijk in, ik ben ook al best saai, maar de mensen die midden in de kinderen zitten hebben vaak alleen nog maar oog daarvoor. Op die manier heb ik uiteindelijk best veel vroegere vrienden laten gaan. Maar gelukkig zijn er weer leuke andere mensen voor in de plaats gekomen :Y)

**Geplaatst**: 22-08-21 15:57

Geplaatst: 22-08-21 15:57

musiqolog schreef:
Ten tweede zijn mijn leeftijdgenoten ontzettend saai geworden. Al die mensen die jij nu volwassen ziet worden, die zijn over tien jaar compleet ingedroogd: werk, kinderen en geen ander lolletje dan eens per jaar een barbecue (moet je net dit weer hebben!). Dan zul je blij zijn dat je hen niet achterna gegaan bent.

Zonde want dan denk ik, dat je toch niet de goede vrienden hebt gekozen. Als ik kijk in mijn vriendenkring dan is werkelijk niemand saai te noemen of ingedroogd, maar zijn het avontuurlijke mensen, die volop in het leven staan, zich ontwikkelen en ontwikkelt hebben en open staan voor de wereld.
Dat zie ik bij de mensen waar ik mee optrek, dat zie ik bij mijn kinderen en hun vrienden etc. Dus mijn advies is zoek leuke mensen om je heen. Ze zijn er echt wel. Daarvan heb ik zowel in Nederland als in Frankrijk bewijs genoeg van.
Dus in België zijn die ook zat te vinden. Zowel voor jou als voor Kaat.

**Geplaatst**: 22-08-21 19:01

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 22-08-21 19:01

Ach Kaat, je bent de enige niet die niet op haar vijfentwintigste huisje boompje beestje op de rit hebt.
Sommige mensen hebben hebben meer tijd nodig om hun eigen leven in te richten.
En weet je, ook al denk je alles, carriere, liefde en kinderen, prima voor elkaar te hebben, dan nog kan je werkloos worden, ziek of een relatiecrisis.

Ik schreef dit niet om je te demotiveren, maar omdat het goed is om je te realiseren dat het perfecte, stabiele leven niet bestaat. Voor niemand. Ook al lijkt het nu misschien anders.
Iedereen komt hobbels tegen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-08-21 20:54

Geplaatst door de TopicStarter : 24-08-21 20:54

Ik ben 23. Ik hoef niet persé een standaard leven. Ik wil gewoon kunnen leven. Zonder al die angsten. Zonder al die twijfels. Zonder al die onzekerheden. Zonder alle stress. In het leven is het normaal dat dat er wel een keertje is, bij mij is het echter amper nog uitzonderlijk. En dat is vermoeiend. En vaak ook heel erg onnodig, maar het zit zo in mij geprogrammeerd dat het haast onvoorkomelijk is. Ik moet er sowieso doorheen om ergens te geraken, helaas.

Mijn stress en angsten zorgen voor veel chaos. Het maakt mij een chaotisch persoon. Sommige mensen vinden dat wel grappig aan me en ik heb zo dus ook wel altijd wat te vertellen. Maar het bezorgd, wederom veel stress. Ik vergeet snel dingen (of denk dingen vergeten te hebben terwijl dat niet zo is, met alle paniek tot gevolg). Dat heb ik altijd wel een beetje gehad. Het beangstigd me wel dat ik soms dingen gedaan heb of gezegd heb die ik me werkelijk niet meer voor de geest kan halen. En zelf belangrijke, mooie momenten kan ik helaas niet meer navertellen. Soms wel, maar dan komt er ook een warrig verhaal uit.

Vandaag heb ik grenzen verlegd. Ik had afgesproken met een willekeurig persoon zocht om een wandeltocht mee te doen. De weg er naartoe liep al mis door mijn warhoofd (ik had twee gemeenten verwisseld qua naam, gelukkig waren ze niet ver van elkaar verwijderd - maar ik was dus van de bus gestap in de verkeerde gemeente), maar dat is ook echt louter door de stress. Gelukkig bleek het een aardig persoon te zijn en hebben we een mooie wandeling van 15km gemaakt. Nu kom ik daarstraks thuis, rust even uit, praat met huisgenoten en maak eten. Ik had plannen om vanavond met mijn vriend online samen een film te kijken. Maar plots kwamen de dwaze (zelfinvaliderende) gedachten en interpretaties ronddwarrelen. Leegte. Verdriet en pijn.

Ik gok dat de vermoeidheid er ook weer tussen zit en dat ik daardoor wat gecrashed ben maar man,
wat haat ik dit.
Ik haat mijn hoofd.
Ik haat deze onvoorspelbaarheid.
Ik haat mijn afhankelijkheid.
Ik haat deze ziekte.

Van zodra ik alleen ben met mezelf, ben ik niets meer. Is alles automatisch als een robot om te overleven.

En nu zit ik weer, door mijn eigen schuld, de dagen te tellen tot ik mijn therapeut eindelijk kan zien. Al is dat geen wondermiddel uiteraard. Ik heb morgen wel coaching met de paarden en hoop dat dat mij al wat verlichting kan bieden..

**Geplaatst**: 24-08-21 21:51

Geplaatst: 24-08-21 21:51

Kaatastrof schreef:
Ik ben 23. Ik hoef niet persé een standaard leven. Ik wil gewoon kunnen leven. Zonder al die angsten. Zonder al die twijfels. Zonder al die onzekerheden. Zonder alle stress. In het leven is het normaal dat dat er wel een keertje is, bij mij is het echter amper nog uitzonderlijk. En dat is vermoeiend. En vaak ook heel erg onnodig, maar het zit zo in mij geprogrammeerd dat het haast onvoorkomelijk is. Ik moet er sowieso doorheen om ergens te geraken, helaas.

Ja, als die alarmbel in je hoofd (niet je verstand, maar je instinct - dat zit ook in die bol) razend scherp staat afgesteld, heb je het zwaar als mens.
Gelukkigis er anno 2021 veel tegen te doen. Gedragstherapie is helpend, maar niet in staat daar al teveel aan te veranderen. Er zijn wel goede therapieën die dit wel kunnen.

Citaat:
Mijn stress en angsten zorgen voor veel chaos. Het maakt mij een chaotisch persoon. Sommige mensen vinden dat wel grappig aan me en ik heb zo dus ook wel altijd wat te vertellen. Maar het bezorgd, wederom veel stress. Ik vergeet snel dingen (of denk dingen vergeten te hebben terwijl dat niet zo is, met alle paniek tot gevolg). Dat heb ik altijd wel een beetje gehad. Het beangstigd me wel dat ik soms dingen gedaan heb of gezegd heb die ik me werkelijk niet meer voor de geest kan halen. En zelf belangrijke, mooie momenten kan ik helaas niet meer navertellen. Soms wel, maar dan komt er ook een warrig verhaal uit.

Een beetje rust in de tent omdat er minder angst is en dus minder chaos, zou wel leuk zijn.
In mijn lastiger periodes: trigger 1 stuurde mij naar links, trigger nummer twee naar rechts. "Ga er maar aan staan..."
(En mijn innerlijke kritikaster vond zigzaggen maar stom.)

Citaat:
Vandaag heb ik grenzen verlegd. Ik had afgesproken met een willekeurig persoon zocht om een wandeltocht mee te doen. De weg er naartoe liep al mis door mijn warhoofd (ik had twee gemeenten verwisseld qua naam, gelukkig waren ze niet ver van elkaar verwijderd - maar ik was dus van de bus gestap in de verkeerde gemeente), maar dat is ook echt louter door de stress. Gelukkig bleek het een aardig persoon te zijn en hebben we een mooie wandeling van 15km gemaakt. Nu kom ik daarstraks thuis, rust even uit, praat met huisgenoten en maak eten.

Goed gedaan!

Citaat:
Ik had plannen om vanavond met mijn vriend online samen een film te kijken. Maar plots kwamen de dwaze (zelfinvaliderende) gedachten en interpretaties ronddwarrelen. Leegte. Verdriet en pijn.

Ik gok dat de vermoeidheid er ook weer tussen zit en dat ik daardoor wat gecrashed ben maar man,
wat haat ik dit.

Ja, vermoeidheid kan dat beslist met een mens doen.
...grenzen verleggen, op zich prima, maar dit is dan weer zo'n terugklap... :(:)

Citaat:
Van zodra ik alleen ben met mezelf, ben ik niets meer. Is alles automatisch als een robot om te overleven.

En nu zit ik weer, door mijn eigen schuld, de dagen te tellen tot ik mijn therapeut eindelijk kan zien. Al is dat geen wondermiddel uiteraard. Ik heb morgen wel coaching met de paarden en hoop dat dat mij al wat verlichting kan bieden..

NEE, niets te eigen schuld!!

Grenzen verleggen is GOED. Maar het heeft een terugklap, juist ook omdat het bakken energie vraagt.

Zorg goed voor jezelf, als in: bel een lief iemand, maak zoiets als een kopje anijsmelk, en stop jezelf liefdevol in bed.
En dan morgen een goede vraag mbt de coaching stellen!
...lekker met je eigen dieren!!

**Geplaatst**: 25-08-21 00:37

Geplaatst: 25-08-21 00:37

Hé lieve Kaat,

Ik snap alles wat je zegt (althans, dat denk ik). Maar als ik je verslag lees, zie ik juist een heel goede dag waarop niet alles maar toch wel het meeste naar behoren ging. Ik zou daarvoor tekenen! Wil je weten hoe ik vandaag mijn tijd weer verspild heb? Of hoe ik in plaats van normaal te eten weer veel te veel gesnaaid heb (vette happen) en vervolgens het warm eten maar heb overgeslagen? Die stress waar je doorheen moet herken ik, en mij lukt het vier van de vijf keer al niet meer om daar doorheen te lopen.

Ik zal er één citaat uitpikken.

Kaatastrof schreef:
Ik haat mijn hoofd.
Ik haat deze onvoorspelbaarheid.
Ik haat mijn afhankelijkheid.
Ik haat deze ziekte.

Dat klinkt alsof je jezelf niet accepteert. Natuurlijk wil je hier iets aan doen. Je bent er helemaal klaar mee. Maar - en dat klinkt hard - dat gaat je niet lukken als je er zo over denkt. Een probleem dat je wegstopt, kun je niet oplossen.

Let wel: je moet niet deze rotzooi accepteren, je moet jezelf accepteren. Dat zijn twee heel verschillende dingen. Als je accepteert dat jij hier meer moeite mee hebt dan een ander, dan is dat geen opgave maar het begin van de oplossing.

(Persoonlijk gedij ik trouwens uitstekend in mijn eentje, en word ik moe van te veel contact. Bijna het omgekeerde dus. Ik kan je daarom maar beperkt helpen.)
(En nu moet ik naar mijn nest. Ook dat lukt nog altijd niet naar behoren.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-21 20:01

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-21 20:01

EDIT: oei, Janneke ik had ook op jou gereageerd maar dat stukje is verdwenen zie ik. Ik herinner me echter niet meer goed wat ik geschreven heb..

musiqolog schreef:
Maar als ik je verslag lees, zie ik juist een heel goede dag waarop niet alles maar toch wel het meeste naar behoren ging. Ik zou daarvoor tekenen!.

Het was geen rampzalige dag inderdaad. Ik ben uiteraard ook blij dat ik niet meer constant in die diepe put zat waarin ik vorig jaar in verzeild ben geraak. Het is wel gewoon frustrerend dat ondanks het gewoon wel oké was ik toch nog zo de andere kant kan op gaan.. En het dan meteen weer goed mis is. :/

musiqolog schreef:
Dat klinkt alsof je jezelf niet accepteert. Natuurlijk wil je hier iets aan doen. Je bent er helemaal klaar mee. Maar - en dat klinkt hard - dat gaat je niet lukken als je er zo over denkt. Een probleem dat je wegstopt, kun je niet oplossen.

Let wel: je moet niet deze rotzooi accepteren, je moet jezelf accepteren. Dat zijn twee heel verschillende dingen. Als je accepteert dat jij hier meer moeite mee hebt dan een ander, dan is dat geen opgave maar het begin van de oplossing.

(Persoonlijk gedij ik trouwens uitstekend in mijn eentje, en word ik moe van te veel contact. Bijna het omgekeerde dus. Ik kan je daarom maar beperkt helpen.)

Ik heb moeite met mijn zelfacceptatie. Specifiek om het feit dan dat dit ook een onderdeel is van mij. Wil ik mezelf accepteren, dien ik het erbij te nemen. Die twijfel is ook wel meermaals teruggekomen in dit topic. Telkens die diagnose weer in vraag stellen is daar een goed voorbeeld van. Ik denk dat ik uiteindelijk vooral in berusting ben gegaan, niet echt acceptatie. Er wel mee leef maar eigenlijk geen echte vrede mee heb. Me er gewoon over heb gezet omdat ik er toch niets aan kan veranderen.

Bij mij is het een lastige balans tussen tijd voor mezelf en contact. Ik heb ook moeite met (te veel) contact. Maar op mezelf zijn, zeker na fijn contact dan, triggert bij mij heel snel intense leegte. Met die leegte kan ik heel moeilijk om. Er sijpelen dan slechte, invaliderende gedachten in mijn hoofd. Ik ben dinsdag avond echt nog in crisis gegaan. Na lange tijd nog eens werkelijk lopen janken. Ik heb de laatste tijd erg last van droge, geïrriteerde ogen dus huilen lukt eigenlijk niet zo heel goed. Jammer genoeg heb ik, na maandenlang clean te zijn toch aan de drang toegegeven..

Gelukkig is de schade beperkt gebleven maar ik ben zwaar teleurgesteld in mezelf dat ik de verleiding niet kon weerstaan.. Heel bang om er over te spreken, maar uiteindelijk toch gedaan naar mijn vriend toe en die was wel heel erg lief en medelevend (heeft me nog eens doen janken :')

maar in positieve zin dan).

Die avond was ik vastberaden over weer meer hulp zoeken maar nu we weer een paar dagen verder zijn en het wel weer vrij oké met me gaat heb ik het er weer moeilijk mee. Dat stemmetje in mijn hoofd, dat stemmetje die ook mijn vermijding voedt, die dan influistert dat alles nu prima gaat dus waarover zou er dan gepraat moeten worden? Dat, plus de angst dat ik mijn woonst kwijtraak of ze terug willen dat ik in crisis opname ga etc etc. Ik had vandaag dan toch de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd hoe ik een afspraak kon maken met de psychiater hier (die ik sinds mijn ontslag al vermijd uit angst voor een deuk in mijn imago

) maar kreeg te horen dat ze 2 weken in verlof is. Dus ja, wat doe je dan? Ik gok wachten tot 4 september, als ik mijn eigen therapeut zie en hopen dat alles in de tussentijd wat meevalt.

Er is gisteren wel wat losgekomen tijdens de coaching sessie met mijn paarden. Ik werd vrij emotioneel tijdens het gesprek. Was het wel uiterlijk weer aan het onderdrukken deels, maar kon er wel goed contact bij maken. Ik moest beschrijven wat mijn werkpunten zijn en wat dus mijn ultieme doel is. Dat was in een notendop een zelfzekere vrouw zijn die haar leven in haar eigen handen neemt. Ik moest uiteindelijk een top 3 maken van mijn doelen en beslissen waar ik die dag aan wou werken. Ik koos ervoor om 'nieuwe dingen te proberen' te nemen, gezien die nu vrij relevant is. Vervolgens moest ik 3 'poorten' maken. Ik had één poortje met kegeltjes, dat was de poort van het 'denken'. De tweede was eentje met klapstoeltjes die voelen voorstelde. En als laatste een dikke tak dat 'gedrag' was. Hier moest ik straks een paard door begeleiden. Per poort moest ik stilstaan dan wat ik bv. moest denken om tot mijn doel te komen. De volgorde van deze 3 moest ik zelf bepalen en had indirect ook wel betekenis (voelen is voor mij het moeilijkst, dus dat waren de stoeltjes aka moeilijkste poort voor paard - logischerwijze was de volgorde voor mij denken, voelen en dan gedrag) Als mijn gedachte oprecht was, dan zou het paard mij vlot moeten door de poort volgen. Zo niet, moest ik reflecteren waardoor dit kwam. Ik mocht dan één van mijn paarden kiezen die het beste die zelfverzekerde vrouw voorstelde. Hoe ik het paard begeleide, mocht ik kiezen, maar niet via snoep oid. Ik besloot gewoon een touwtje rond de hals te gebruiken zodat het paard nog vrij veel vrijheid had. Uiteindelijk koos ik voor Boris, wat heel ironisch is gezien hij jùist niet zo zelfzeker is. Maar hij is wel het meest nieuwsgierig en ook het meest open om nieuwe dingen te proberen. Daarom vond ik het wel een uitdaging. Hij was ook diegene die het eerste kwam en mij in vrijheid volgde tot op het weiland.

Hij vond het vrij spannend allemaal en ging meteen naar de stoeltjes (aka voelen). Dit liet ik hem grondig inspecteren. Het was niet mijn intentie om eerst door die poort te gaan, maar Boris bepaalde dat we die eerst moesten nemen. Initieel was er dus veel onzekerheid en spanning (ook bij mij). Maar uiteindelijk voelde ik ons allebei meer vertrouwd geraken door voldoende tijd te nemen. Ik kon dus echt wel connectie maken met het vertrouwen die langzaam merkbaar werd. Vervolgens gingen we naar de kegels (aka denken). Die leek mij het meest eenvoudig, want ik ben iemand die enorm in haar ratio zit. Opvallend was dat hij daar dus niet vlot doorging. Hij begon namelijk te grazen in het midden van de poort. Ik was zelf wel overtuigd van mijn denken; "Alles draait uiteindelijk wel oké uit. Je stress is onnodig". Door dat hij bleef staan, reflecteerde ik even en besefte ik dat ik dit eigenlijk niet helemaal geloofde en het ook niet zo oprecht was. Mijn stress is er. En dat is ook oké. Van zodra ik dat realiseerde, volgde hij me er vlot door. Dan moesten we door de gehele breedte van het weiland naar de laatste poort. Ik voelde de stress wegebben en plaats nemen voor zelfvertrouwen. Dus we stapten alle twee vlot naar ons einddoel. Ik ging meer rechtop lopen. Hij ging er heel vlot samen met mij over om uiteindelijk het einddoel (een boek waarin ik het proces moest neerschrijven) grondig besnuffelde. Hij nam er echt zijn tijd voor, wat we uiteindelijk koppelde aan 'All good things take time', dat ik in het proces moet vertrouwen en gewoon de tijd moet nemen. Opvallend was van zodra we klaar waren, hij meteen in draf naar de coach ging, even afscheid te nemen om dan terug te keren naar de kudde. Zo van, "voilà, zo simpel is het" :')

Ik associeerde het zelf met ook op tijd de dingen te kunnen loslaten.

Klinkt allemaal beetje zweverig als het je heel rationeel bekijkt allemaal maar ik vond het wel een fijne ervaring. Ik vond het heel lief om te zien hoe hij ook echt zijn tijd met me nam en bleef tot ik er echt ook klaar mee was. Ik genoot er ook wel van omdat ik echt in connectie stond met mezelf en mijn gevoel. En veel minder met de ratio dat vooral omhoog komt bij reguliere therapie sessies. Je kan namelijk niet voorspellen hoe de sessie verloopt en hebt veel minder tijd om je woorden te wikken en te wegen. Er volgt zeker nog een sessie. Scheelt dat de coach een goede vriendin van me is en haar dochter nog een schilderwerkje van me wou. Ik krijg dus een sessie in ruil voor een werkje de volgende keer

**Geplaatst**: 26-08-21 22:22

Geplaatst: 26-08-21 22:22

Lieve TS, jij dénkt zo ontzettend perfectionistisch, over wie je moet zijn, wat je moet doen, hoe anderen daarop moeten reageren, hoe anderen leven, en ook over je eigen route en herstel.
Ik gun het jou, juist omdat je zo hard knokt, het vertrouwen dat de weg die je gaat niet altijd gemakkelijk is, maar wel steeds weer mooie momenten biedt, niet een instant oplossing, maar steeds weer een stapje.
Je bent zo goed bezig en hebt zoveel stappen gezet! Ik hoop dat je dat van jezelf kunt zien.
Het klinkt misschien bot, maar het leven bestaat uit vallen én weer opstaan, nog eens eens vallen, en wéér opstaan. It's all in the game. De momenten dat je valt zijn zwaar, de momenten dat je weer opstaat weer prachtig. Het leven is geen status quo, niet in negatieve noch positieve zin.
Go you girl!

**Geplaatst**: 27-08-21 07:44

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-08-21 07:44

Mooie post Senna en mee eens. Knuffel Kaat. Hou vertrouwen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-08-21 16:52

Geplaatst door de TopicStarter : 27-08-21 16:52

Wat een ontzettend mooie woorden Senna.. :knuffel:

Ik vind het heel moeilijk om dat voor mezelf te erkennen. Ik denk dat je dat als buitenstaander veel objectiever kan bekijken. Als je zelf het hoofdpersonage bent van je verhaal is dat overzicht wat vervaagd. Uiteraard heb ik het geluk dat ik hier heel veel heb neergeschreven en dus wel degelijk wat kan terug kijken in de tijd. Ik heb echter het idee dat ik me wat ontkoppeld heb en dat de zaken die x aantal weken geleden gebeurd zijn nep lijken.

Jij ook bedankt voor de knuffel Pien.

Vandaag is echt zo'n dag waarbij alles zo gigantisch chaotisch verloopt. Ik moest naar de arbeidstrajectbegeleider maar dat traject met het OV is vrij veel gedoe. Op de app lijkt het allemaal wel simpel, maar dat ding houdt dus geen rekening met werken en tijdelijke haltes _-:(

Ik stapte dus af aan de juiste halte, maar kon dan de halte waar mijn bus toekwam niet vinden. Ik heb daar echt een kwartier staan ronddolen aan dat kruispunt en voelde zo de tranen en paniek opkomen. Ik werd echt misselijk van de stress. Uiteindelijk gebeld en de situatie uitgelegd. De arbeidstrajectbegeleider was gelukkig zeer begrijpend en had tijd om op me te wachten. Uiteindelijk de tram gepakt, verder afgestapt en aan een andere halte mijn bus kunnen nemen. Uiteindelijk was ik maar 4 minuten te laat maar ik heb niet zo'n goede tijdsbesef dus ik dacht echt dat ik mega te laat ging zijn. Het gesprek verliep ook maar mwa omdat ik nog heel hoog in mijn stress zat.. Volgende stap daar is het vrijwilligerswerk dat me interesseert mailen. Ter controle en om te horen hoe het geweest is gaat ze me dinsdag opbellen. De weg terug verliep gelukkig wel vrij vlot.

Dan wou ik hier nog macaroni koken voor mijn vriend en ik. Dit was vorige keer goed gelukt. Maar dit keer had ik me miskeken in het recept en had ik dus de volgorde voor het maken van mijn bechamelsaus verkeerd gedaan. Hierdoor mengde mijn boter niet meer met mijn melk. Ik had maar een klein busje melk dus opnieuw beginnen was geen optie. Ik heb dus gebeld naar mijn moeder in de hoop dat zij me kon helpen, maar helaas. Ik was zo teleurgesteld en verdrietig dat ik mijn frustratie wat op haar heb uitgewerkt. Vooral omdat ik dus ook al macaroni gekookt had waar ik dus niet heel veel meer mee was. Gelukkig had ik nog een pot tomatensaus liggen, dus heb ik die er maar tussen gedaan zodat er toch geen voedsel verspild wordt.

En dat klinkt heel banaal hé alle twee. Maar als ik gevoelig loop kunnen zulke kleine dingen me over de schreef trekken. Ik verdraag dan helemaal niets. Het helpt ook wel niet dat ik normaliter zou moeten menstrueren nu maar dat lijkt ook niet echt mee te willen werken (ik heb maand geleden hormoonspiraal laten plaatsen dus is waarschijnlijk gewoon daardoor)

Achja. Nu lekker weekend bij mijn vriend en dan zien we wel weer.

**Geplaatst**: 27-08-21 18:53

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-08-21 18:53

Ik moest bij deze aan jou denken.
Afbeelding

Top toch dat je je er niet bij neer hebt gelegd. Je hebt gezocht naar oplossingen en het is uiteindelijk goed gekomen. Misschien niet zoals je wilde, maar dat maakt niet uit.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-21 16:32

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-21 16:32

Dat is een mooie, Zonnebloem. Bijzonder dat dit je aan mij deed denken. Bedankt voor het delen. Ja, gelukkig heb ik nog ergens die volharding om toch naar oplossingen te zoeken. Maar ik weet niet in hoeverre dat is voor mezelf. In beide situaties hierboven was het eerder omdat ik een ander niet wou teleurstellen.

Dit weekend is vrij oké verlopen. Mijn vriend is zeer ondersteunend maar het is voor hem ook niet makkelijk. Ik voel me daar wel schuldig over, al kan ik daar niet heel veel aan doen en wist hij dit op voorhand toen hij met mij in zee ging. Ik merk dat ik moeilijker in slaap geraak weer wegens gepieker. Gisteren had ik al heimwee bij het idee dat ik weer naar hier moest komen en terug alleen zou zijn. En dat beangstigd mij een beetje. Want die afhankelijkheid is waar ik van weg wou, maar ik heb het idee dat het er juist allemaal niet op verbeterd.

Ik zit met veel kopzorgen, vooral van praktische aard. Zaken die ik nog moet regelen, dingen die ik nog moet doen. Ik had vandaag eindelijk de moed bijeen geraapt om te bellen om te vragen of mijn opname factuur kon betaald worden in afbetaling gezien én mijn huur én die factuur wel een beetje veel ging zijn . Kreeg ik daar ineens te horen dat ik het ziekenhuis nog meer dan 1000 euro schulden vergoed ben. 8)7

Ik kon het niet geloven. Ik meende zeker te zijn dat ik deze maand een factuur betaald had. Maar mijn brein is er blijkbaar vanuit gegaan dat het betalen van mijn huurwaarborg en huur (ook aan het ziekenhuis uiteraard) gelijk stond aan mijn opname factuur. Ja, niet dus. Met andere woorden zit ik 3 facturen achter (vorige maand, deze maand en diegene die nog wordt opgestuurd volgende maand..). Ik voelde de vloer zo onder mij wegzakken. Dit kon ik er echt niet bij hebben. Veel plannen die ik moet afzeggen gewoon omdat ik amper de maand rond zal komen, zelf met het kleine bedrag van het afbetalingsplan. Ik hoop her en der nog wat te kunnen besparen.. Maar pfff... Even helemaal gehad weer.

**Geplaatst**: 30-08-21 16:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 30-08-21 16:43

Stille meelezer kruipt onder steen vandaan:
Wat een flinke rekening zeg! $:\$
Misschien kun je je verzekering bellen en kijken of je het één en ander kunt declareren?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-21 09:07

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-21 09:07

Ja, kost allemaal een brok geld. Dit zijn nog facturen van mijn opname in mei, juni en juli. Ik heb dan nog een verhoogde tegemoetkoming waardoor ik minder betaal

Ik heb het er met mijn ouders over gehad en we hebben een tijdelijke oplossing gevonden zodat ik niet meer in de schulden zit en dus meer tijd heb om het geld op te sparen. Ben ik ze heel erg dankbaar om. Voelt wel dubbel.. Maar hopelijk schiet mijn verzekering op.

Dat mijn ouders me ondersteunen heeft me wel wat meer rust gegeven. Straks krijg ik telefoon van de arbeidstrajectbegeleiding om op te volgen hoe het geweest is om mijn vrijwilligerswerk te regelen. Dat heb ik dus nog niet gedaan

Vlug aan de slag dan maar.

**Geplaatst**: 31-08-21 11:13

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 31-08-21 11:13

Hoi Kaat,

Ja, dat is schrikken zo'n factuur. Fijn dat je ouders je kunnen ondersteunen.
Indien je een hospitalisatieverzekering hebt, deze tijdig verwittigd hebt en ze akkoord gingen met je opname (en afhankelijk van je polis) betaalt de hospitalisatieverzekering het meeste normaal wel. De factuur die je krijgt is normaliter nog hetgeen je moet betalen nadat de mutualiteit al een deel betaald heeft. In dat deel komt de hospitalisatieverzekering soms tussen. Het verbaast me wel dat je verhoogde tegemoetkoming hebt en dan nog zoveel moet betalen (hangt natuurlijk ook wel van ziekenhuis tot ziekenhuis af).
Verder zou ik je aanraden om een goede maatschappelijk werker te zoeken. Bv van het OCMW, mutualiteit of CAW; Je hebt mogelijk recht op nog meer tegemoetkomingen, sociale voordelen,...

En ja, het is rot dat je met een leefloon moet rondkomen, want dat is gewoon weinig geld en dan kan je idd niet veel leuks doen. Mijn ervaring is dat je met bepaalde dingen wel veel kan besparen op termijn (bv. zo'n waseitje met pellets voor je was ipv wasmiddelen, menstruatiecups ipv maandverband / tampons, spullen van de kringwinkel ipv nieuw, boodschappen van de aldi of lidl ipv van duurdere winkels, groenten, vlees etc invriezen als je er teveel van hebt om het in één keer op te maken,...).

Veel succes in elk geval!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-09-21 18:44

Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-21 18:44

Bedankt voor de goede tips Pateeke. Het was geen reguliere opname hier en de therapie was vrij intensief dus gok dat dat de prijzen omhoog trekt. Daarnaast had ik ook een eenpersoonskamer. Daar koos ik bewust voor om mezelf minder afhankelijk te maken omdat ik gemerkt had dat mijn gedrag heftiger was als mijn kamergenoot er niet was. Ik moet effectief dringend nog eens contact opnemen met het OCMW om te bekijken wat nog kan. Ik ga maandag ook even langs de sociale dienst hier. Ik zou graag alleen gaan wonen. Weg van het ziekenhuis. Ik voel me hier niet echt op mijn gemak en wil meer zelfstandigheid/vrijheid. Maar ik betwijfel of dat financieel gaat lukken.

Ik heb idd al geleerd om mijn eten in te vriezen en vind dat echt wel handig. Naar andere winkels gaan moet ik nog mee experimenteren. Ik vind het lastig om altijd alles weer te moeten zoeken, maar dat komt wel goed.

Het is ongeveer een jaar geleden dat ik depressief werd. En dat merk ik. De afgelopen week is één waas. Ik ben verward, vergeet dingen en merk dat alles weer langer duurt en moeilijk is. Het is een gevoel dat ik ken. En eentje die me ook echt wel beangstigd. Ik weet niet goed wat ik met mezelf moet aanvangen eigenlijk. Alles wat ik doe is nu maar een beetje bezigheidstherapie voor mezelf. Er zijn zeker fijne momenten. Maar de momenten dat ik alleen ben zo door de week zijn echt eindeloos. En tegelijkertijd vliegen de dagen voorbij. Ik kan het eigenlijk moeilijk beschrijven.

Ik durf er met niet heel veel mensen over te praten eigenlijk want dan keert het gesprek weer naar mij. Zoekend naar oplossingen maar die weet ik zelf niet. De lieve welgemeende woorden doen deugd, maar doen me verder niet heel veel. Ik wou dat het me meer deed. Ik heb geen zin om hier in gesprek te gaan met de professionals omdat ik vind dat hier een beetje een tunnelvisie heerst. Dat dit hét programma is. Ik geloof dat die vaardigheden met de juiste mindset kunnen werken. Maar dat is bij mij nooit echt heel erg het geval geweest.

Ik wil dat er naar mij geluisterd wordt. Maar ook meer dan dat. Ik wil een oplossing voor mijn leed. Maar zo werkt het niet helaas.

**Geplaatst**: 02-09-21 19:43

Geplaatst: 02-09-21 19:43

Kaatastrof schreef:
Het is ongeveer een jaar geleden dat ik depressief werd. En dat merk ik. De afgelopen week is één waas. Ik ben verward, vergeet dingen en merk dat alles weer langer duurt en moeilijk is. Het is een gevoel dat ik ken. En eentje die me ook echt wel beangstigd. Ik weet niet goed wat ik met mezelf moet aanvangen eigenlijk. Alles wat ik doe is nu maar een beetje bezigheidstherapie voor mezelf. Er zijn zeker fijne momenten. Maar de momenten dat ik alleen ben zo door de week zijn echt eindeloos. En tegelijkertijd vliegen de dagen voorbij. Ik kan het eigenlijk moeilijk beschrijven.

Hmmm, ik ben vrij gevoelig voor dingen als geuren, lichtinval en 'vorig jaar rond deze tijd...' (en soms: tien jaar geleden rond deze tijd). Vaak heb ik dan ook iets 'verwards', een deel van mij is (onbewust) bezig met wat vorig jaar (of langer dus) om deze tijd gebeurde.

Citaat:
Ik durf er met niet heel veel mensen over te praten eigenlijk want dan keert het gesprek weer naar mij. Zoekend naar oplossingen maar die weet ik zelf niet. De lieve welgemeende woorden doen deugd, maar doen me verder niet heel veel. Ik wou dat het me meer deed.

Doe maar niet te veel zoeken naar oplossingen in zo'n gesprek.
Zo heb ik moeten leren om een lieve vriendin in te tomen: als ik gewoon efkes wil spuien wil ik spuien, en haar eerste impuls is 'een oplossing bedenken'. Qua practische dingen is ze onovertroffen, maar emotioneel gesproken heb ik het al lang overwogen (en afgekeurd).

Citaat:
Ik heb geen zin om hier in gesprek te gaan met de professionals omdat ik vind dat hier een beetje een tunnelvisie heerst. Dat dit hét programma is. Ik geloof dat die vaardigheden met de juiste mindset kunnen werken. Maar dat is bij mij nooit echt heel erg het geval geweest.

DGT is leuk spul, maar het is gedragstherapie.
Sommige zaken zijn prima met andere middelen aan te pakken of op te lossen.

Citaat:
Ik wil dat er naar mij geluisterd wordt. Maar ook meer dan dat. Ik wil een oplossing voor mijn leed. Maar zo werkt het niet helaas.

Het gevoel van 'gehoord worden' is essentieel.
En daarna stukjes oplossing vinden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-21 14:14

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-21 14:14

Hmm er zijn eigenlijk weinig gelijkenissen van toen tov nu. Welja, er is wel één grote gelijkenis en dat is de zoektocht naar (vrijwilligers)werk, wat ik wil en moet doen met mijn leven, ..

Dat is ook hetgene waar we mee begonnen vandaag. Mijn DGT-coach/therapeut (iemand extern, dus niet van het ziekenhuis) stelde mij de vraag hoe het met me ging. Ik gaf toe dat het eigenlijk niet heel goed ging met me. Hierbij verduidelijkde ik dat dit waarschijnlijk kwam door de druk die ik voel omdat ik me terug moet integreren in de maatschappij. Toen onderbrak ze me met de vraag of ik dat wel moet of dat ik dit wil. Die bal werd door mij initieel de hele tijd terug weggekaatst. Ik werd ongemakkelijk van die vraag, blokkeerde en herhaalde telkens dat ik het niet wist. Ze legde mij dan uit dat de dingen die in mijn ogen allemaal 'moeten' als bergen zijn. Bij mij zijn er dus wel 5 bergen die ik tegelijkertijd wil bewandelen. Maar dat gaat uiteraard niet. Ik raak ontmoedigd en besluit uiteindelijk maar er niet aan te beginnen. Dat is die cyclus waar ik met moeite uit lijk te geraken.

De oplossing is heel simpel, ze berg per berg bewandelen. Maar er zijn daar zaken die me belemmeren. Eerst en vooral is de wil nodig. Ik hang heel erg vast aan de dingen die 'moeten', maar in hoeverre doe ik het dan voor mezelf als persoon? Wil ik het dan wel überhaupt? Uiteindelijk sloeg ik er wel in toe te geven dat ik wel degelijk minder leed wil en dus ook mezelf wil leren accepteren. En niet puur uit de ratio, maar uit gevoel. Niet omdat het zo hoort, maar omdat ik het effectief ook wil. Ik wil geen berg beklimmen die uiteindelijk alleen maar meer pijn heeft aan de top. Ik wil de berg beklimmen die eindigt in geluk en zelfvertrouwen.

Om meer zicht te krijgen wat mijn belemmeringen zijn, kreeg ik de opdracht ze neer te schrijven. Dit was specifiek in de context van werk zoeken. Daar zijn heel wat dingen uitgekomen eigenlijk. Zowel op intermenselijk vlak als specifiek naar mezelf toe. Wat ik zelf wel een bijzonder moment vond was toen ze me vroeg wat me wel zelfvertrouwen gaf of het gevoel dat ik ergens goed in was. Ik benoemde daar bij onder andere het paardrijden. Daarin was ze persoonlijk erg geïnteresseerd, dus even over uitgewijd. Ik benoemde dan hoe belangrijk ik het vond dat er een band ontstaat op basis van partnerschap en niet uit dominantie (iets wat in mijn ogen nog veel te veel gebeurd in de paardenwereld) en legde dan kort uit hoe ik met mijn paarden werk. Ze weerlegde dit dan naar: 'Kaat, als jij deze liefde voor je paard nu eens naar jezelf zou kunnen keren, hoe zou dat dan zijn denk je? Jezelf niet onder druk zetten met de zweep, maar wel duidelijkheid en transparantie - partnerschap'. Dat was even een brok in de keel.

Op 21 september ga ik terug. Tegen dan heeft de therapeut me gevraagd of ik alles kon neerschrijven wat ik graag wil, op een positieve manier. Dus geen 'Ik wil niet verdrietig zijn' maar 'Ik wil gelukkig' zijn omdat dat meer overtuigend is. Dus daar gaan we mee aan de slag.

Gisteren wel een goede dag gehad, dat was een verademing na deze week. Vandaag is de paardentandarts langs geweest. Was er helaas weer niet bij maar gelukkig viel het allemaal wel mee. Ik plande vanavond/deze namiddag nog naar mijn ouders te gaan maar ben echt gesloopt. Heb niets anders gedaan dan rondgereisd vandaag en na de best wel heftige sessie gewoon even geen energie meer. Morgen wil ik sowieso wel gaan want ik heb afgesproken met de buurvrouw om samen te gaan paardrijden in de namiddag. Was er wel niet op voorzien dat ik eten ging moeten voorzien vanavond maar ik vind wel een oplossing

**Geplaatst**: 05-09-21 18:37

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-09-21 18:37

Even voor het eten . Heb je een diepvries ?zorg dat daar dan altijd iets van pizza in ligt . Kook je macaroni of zoiets kook wat meer en die het in de diepvries ideaal voorbidt soort gevallen .
Geen diepvries zorg dat je altijd iets van een blik
Soep, worstjes etc in huis hebt . Lang houdbaar eten wat prima is voor zo dag

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-09-21 15:36

Geplaatst door de TopicStarter : 06-09-21 15:36

Ja, probeer dat idd te doen. Mijn brood vries ik in en ik heb ook paar zakken diepvriesgroentjes. Maar zou eigenlijk meer moeten inslaan voor zo van die dagen. Ik ga er nu wel meer op letten.

--

Ik ging vandaag naar de sociale dienst van het zkh om wat zaken te bespreken. Maar dat verliep niet echt hoe ik het verwacht had. Ik kreeg onder andere te horen dat ik op teamvergadering moet volgende week vrijdag. Ik wist dat dat een voorwaarde was voor deze woonst, maar had dat blijkbaar helemaal verdrongen. Op het moment dat ze het zei zakte de moed mij helemaal in de schoenen. Ik zit al wekenlang de hoofdpsychiater te vermijden omdat ik zo geïntimideerd ben door haar (het is een voorwaarde dat ik haar om de 2 maanden zie als ik hier wil wonen). Daar ging ik mij sowieso eens moeten over zetten weer. Maar het hele team weer zien? Toegeven dat ik eigenlijk niets meer van DGT doe? Dat het allemaal niet zo vlot gaat?

Dat is mezelf gewoon voor schut zetten. Zo voelt het. Ik heb het idee dat er weer met het vingertje naar mij gewezen zal worden. Mijn angst is zo groot, dat ik per direct mijn spullen zou willen pakken en gewoon verhuizen. Desnoods terug bij mijn ouders. Gewoon in complete vlucht en vermijding.

Want om terug te komen over wat ik wil.. Ik wil dit niet; dit moet. Ik wil gerust gelaten worden. Zelf de tijd kunnen nemen om te zoeken wat ik graag wil gaan doen, wil gaan worden. Maar dat gaat niet. Er is druk van alle kanten. Ik moet een dagbesteding hebben. Ik moet acties ondernemen om werk te zoeken. En ik snap dat wel, dat dat eenmaal zo is als je wilt kunnen profiteren van sociale zorg. Ik ga echter onderuit aan de stress. Ik ben momenteel zo overweldigd dat ik niet meer weet wat ik moet doen. Op het ene moment lijk ik het te weten, lijkt alles zo perfect en op het andere moment wil ik er weer niets meer mee te maken hebben en is het geen optie meer.

Gisteren en vanochtend waren echt zo fijn. En dan zo ineens draait de wind weer. Frustrerend. Momenteel vind ik alles en iedereen frustrerend. Ook mezelf, want mijn koppigheid belemmerd me op veel vlakken.

**Geplaatst**: 06-09-21 16:01

Geplaatst: 06-09-21 16:01

Kaat

, sterkte met alles. Moeilijk liefie.

**Geplaatst**: 06-09-21 19:36

Geplaatst: 06-09-21 19:36

Hoi Kaat,
balen hoor, al die stress...!

Maar efkes puur feitelijk: je hebt een gesprek gehad met je DGT coach (van buiten), toch?
Ik vond dat je een hartstikke mooi verhaal schreef, met een doel: zelfvertrouwen en geluk ("ook als het een berg is")
en een prima pad: op zijn bokt's gezegd: doe alsof je je eigen paard bent.
En er is een valkuil benoemd (of ik noem het nu efkes zo) : tien dingen tegelijk doen, 'dat werkt bij jou niet'.
En helaas is het zo dat je soms periodes hebt zoals nu, waarin dat dus toch moet. 'Als het zo is dat dat moet, dan moet het' - maar verwacht dan ook geen topprestaties.
Of misschien beter gezegd: ben je bezig met een topprestatie, maar dan is het onredelijk om te verwachten (... eisen?) 'dat het allemaal prima gaat en je je uitstekend voelt'.
Je bent mens en je hebt zo je grenzen - en dit is er een. (Punt, uit, basta!)

Dus balen dat je zo in de stress schiet,
(... er kunnen honderd redenen voor zijn...)
maar ik zou zeggen maak je niet te druk over 'dat je niets meer met DGT doet', want dat is niet zo.

Verplicht contact met de psychiater is dus 1x in de twee maanden, geldt dat ook voor het team of is dat eenmalig...?