Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-19 18:07

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-19 18:07

Sicayes schreef:
Goed bezig TS, het is inderdaad doorbijten nu.

Voorlopig is het rustig.. heb het er toch onverwacht best zwaar mee..

**Geplaatst**: 12-08-19 18:45

Geplaatst: 12-08-19 18:45

BillyJ schreef:
Sicayes schreef:
Goed bezig TS, het is inderdaad doorbijten nu.

Voorlopig is het rustig.. heb het er toch onverwacht best zwaar mee..

Dat is ook niet raar he. Juist in zo iemand investeer je ongemerkt emotioneel best veel :(:)

Juist dat maakt het een heel goede beslissing, maar niet per se makkelijker.

**Geplaatst**: 12-08-19 19:18

Geplaatst: 12-08-19 19:18

Ts, de relatie is nog maar pas verbroken.
Logisch dat je verdrietig ben.

Heb je een vriendin of familielid die een arm om je heen kan slaan?

Afbeelding

**Geplaatst**: 12-08-19 22:11

Geplaatst: 12-08-19 22:11

BillyJ schreef:
Sicayes schreef:
Goed bezig TS, het is inderdaad doorbijten nu.

Voorlopig is het rustig.. heb het er toch onverwacht best zwaar mee..

Meestal kost zo'n relatie ook veel meer energie.
Het is ook niet gek als je die energie een stuk minder hebt nu.
Ik hoop voor jouw dat het rustiger word zo niet raad ik je aan om grenzen te gaan leggen.
Eventueel met hulp van politie.
Je bent een te goed persoon voor hem geweest je hebt je best gedaan.
Nu moet je voor jezelf leven.

Mijn ervaring met mijn moeder is ongeveer hetzelfde als menig andere hier.
Elke keer als het contact verbroken werd was ik een prutsmuts deed ik het met haar ex.
Ze heeft meldingen gedaan over verwaarlozing van ons kind.
Ze is dan boos ik ben zo slecht en wil alleen geld.
Ik ben nu zelf een heel stuk verder gelukkig maar heb er soms nog steeds last van.
En mis stiekem van binnen nog steeds een figuur die er voor mij hoort te zijn.
(Onze oudste daar was oma perfect voor jammer genoeg maarja ik heb spijt dat ik ze elkaar heb laten leren kennen al helemaal omdat onze oudste dus oma bewust kent en er om vraagt onze middelste die was daar te jong voor).
Nadat ze de kraamweek van de jongste verpest had door boos te zijn omdat ik de oudste kinderen eerst wilde laten weten dat hun broertje geboren was (En niet om half 3 snachts).
Ik haar niet te pakken kreeg in de ochtend (Voor 1 uur komt ze haar bed niet uit ook niet voor mijn broertjes) was ze woedend.
Mijn man zijn demente oma was er en dat kon niet.
Heel de week heeft ze me lopen verwijten in de avond rond 10 uur.
2 weken later was ik jarig en precies de dag erna om 00.05 kreeg ik een felicitatie op Facebook fijn he als je te laat gefeliciteerd word.
Ik heb haar terug vermeld dat het mijn gezin de kraamweek was en dat als zij Geen moeite doet om langs te komen zij mij niet moet blijven vervelen.
Ik heb me eigen verontschuldigd naar haar vriend kei top gozer en heb alle banden na overleg praktijk ondersteuner verbroken (Dit voelde voor mij beter).
Ik heb voor die tijd altijd geroepen ik geef haar nog een kans.
Maar ze is richting de 50 aan het gaan en nog net zo labiel als altijd.
Loopt al 30 jaar bij psychologen enzo maar nooit niks mee opgeschoten.
Heb regelmatig gehad dat ze weer een krat bier op had en achteraf vertelde dat ze haar polsen door wilde snijden maar niet verder kwam dan een paar krasjes.
Ik durf te zeggen vanuit mijn oogpunt een borderliner zal nooit geholpen kunnen worden als ze dat zelf niet willen.
En als ze dat niet willen heeft het geen zin om er energie in te stoppen.

**Geplaatst**: 13-08-19 09:47

Geplaatst: 13-08-19 09:47

BillyJ schreef:
Voorlopig is het rustig.. heb het er toch onverwacht best zwaar mee..

Dat is helemaal niet gek, zoals meerdere al zeggen zijn dit juist de relaties waar je emotioneel vaak nog zwaarder in hebt geïnvesteerd dan misschien 'gezond' was. Het heeft ook bij mij echt wel even geduurd voordat ik mijn draai weer met mezelf vond. Het is niet erg dat je verdrietig ben, je hebt immers waarschijnlijk ook hele leuke, gezellige, fijne tijden met deze persoon gehad!

En zelfs nu, in mijn nieuwe relatie, merk ik dat ik onbewust toch een hoop 'maniertjes' en reflexen vanuit mijn relatie met hem heb meegenomen en toegekend als zijnde normaal. Nu ben ik die dus heel erg aan het afleren. Vergt ook gewoon tijd

Wend2009 jouw laatste zinnen is ook inderdaad mijn ervaring..

**Geplaatst**: 13-08-19 09:58

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 13-08-19 09:58

Wend wat verschrikkelijk.
Ze heeft je kraamweek gewoon verpest.
En dat kan je nooit meer over doen.

Mijn nichtje, inmiddels 12 jarige puber, lag met 3 maanden oud in het ziekenhuis.
Zusje en zwager wisten niet of ze de ochtend zou halen.
Zwager bleef thuis bij zoon en ik bleef bij zusje in het ziekenhuis zodat ze wat kon slapen.

Mijn moeder was boos, zij wilde in het ziekenhuis zijn.
En ik zat er nu zeker wel tot aan mijn ellebogen in bij zusje.
Ik was woest en zusje ook.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-19 12:56

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-19 12:56

Wend2009 schreef:
Ik durf te zeggen vanuit mijn oogpunt een borderliner zal nooit geholpen kunnen worden als ze dat zelf niet willen.
En als ze dat niet willen heeft het geen zin om er energie in te stoppen.

Ik denk dat dat voor alle mensen met problemen en/of stoornissen een geldige uitspraak is.

Wat naar trouwens dat één van de mooiere momenten van je leven zo de grond is in gedrukt. Ik kan me goed inbeelden dat je hebt besloten het contact te verbreken! Was het bij je 1e kindjs ook zo? Dat je moeder zich zo ging bemoeien? Of zijn die wel 'vlot en gelukkig' verlopen?
En tsjah van Oma, ik denk dat kinderen heel goed kunnen aanvoelen dat er dingen niet pluis zijn en ik denk dat je oudste het vast nu of later wel zal begrijpen.

Ik moet zeggen, ik ben heel blij dat ik geen kinderwens heb.. want hij wou in het begin wel aan kindjes beginnen maar ik heb altijd stug nee gezegd. Uiteindelijk besefte hij ook wel dat het niet kon want psychische stoornissen lopen door zijn familie. Maar, moest ik toen NIET heel goed weten dat ik géén kinderen wil, had ik er nu mss ook 1tje rondlopen.. stel je voor.. dan was ik nu zelf ook al 'gek' geworden denk ik van alle stress en ellende.

**Geplaatst**: 13-08-19 16:27

Geplaatst: 13-08-19 16:27

Ja dat is echt het spreekwoordelijke geluk bij een ongeluk, dat er geen kinderen zijn.
Mensen met persoonlijkheidsstoornissen zetten volgens mij vaak flink vaart achter (proberen)afhankelijk maken/bezitten via uit je omgeving trekken, samenwonen/trouwen en kinderen maken/krijgen.

Betreffende die aandacht naar zich toe trekken:
Eén van mijn zussen lag ooit op sterven, maar mijn moeder probeerde alle aandacht te krijgen, had bijna dagelijks de dokter over de vloer, vond dat we meer aandacht aan haar moesten besteden want het was zo verschrikkelijk voor haar... en heeft het er nu nog over hoe erg het is voor een moeder om een kind te moeten verliezen (ze heeft het overleefd trouwens, op het laatste moment nieuw orgaan gekregen). Alsof het minder erg is voor de anderen of de stervende zelf! In plaats dat ze als moeder haar steun en toeverlaat was, trok ze alle aandacht naar haar en klaagde ze steen en been.
Ze kan sowieso niet met ziekte van een ander omgaan.
Als kind heb ik ooit eens om ijs gevraagd omdat ik zo´n keelpijn had. Kwam ze met snoep aan waar ik niks aan had.
Of recenter, als ik hier toevallig ziek ben als zij hier is loopt ze de hele dag te klagen "nou dat is dan mijn vakantie, ligt mevrouw op bed" "hele vakantie verpest" "kun je er niet eens uitkomen, ik ben de hele dag al alleen" "moet je dáárvoor naar de dokter?" en als toppunt "ik wil niet dat je naar het ziekenhuis gaat want dan ben ik alleen". Ze vind het erg dat ik ziek ben omdat ZIJ dan niets aan me heeft. En nog niet een broodje smeren voor je...
En ze kan zogenaamd niks zonder mij, maar als ik haar ergens een paar minuten alleen laat om af te rekenen ofzo, is ze al in gesprek met iemand en kijkt ze verbaasd op als ik al weer terug ben.
Een minuut stil zijn in haar gezelschap wordt meteen gezien als sjagrijnig zijn. Je moet dus ook nog non stop entertainen...
Ik was vroeger altijd weken ziek als ze geweest was, tot ik grenzen ging stellen en die werden dan ontvangen met huilbuien want ik was zo lelijk tegen haar. (Ja het gaat dan om bv in mijn eentje boodschappen doen om even weg te zijn)
En dan het eeuwige commentaar op de tijd die ik zogenaamd aan de dieren besteed en dat voer ik alleen maar he, als zij er is, ik ga niet eens rijden ofzo en met honden uitlaten gaat ze mee.
Maar ze zitten in een ritme en daar kan ze niet tegen, structuur. Ze probeert dat op alle mogelijke manieren te ontregelen. Vroeger viel ik weleens bijna om van de honger omdat ze gewoon zo lang kan voorkomen dat je niet eet omdat ze zelf niet van eten houdt. Heeft ook altijd commentaar op wat je eet en hoevaak en hoeveel. Je zou er een eetstoornis van ontwikkelen als je er gevoelig voor was.
Er waren tijden dat ik op de wc ging zitten om even rust te hebben.
Gelukkig kan ze sinds een paar jaar niet meer komen wegens achteruitgaande gezondheid (waarbij ze natuurlijk fijn veel mensen voor haar karretje kan spannen).
Maar daardoor is er wel druk om naar Nederland te komen, dat ik liever helemaal niet doe. Ik ben vorig jaar geweest en ik ga straks weer, maar dan is het wel weer even genoeg voor een paar jaar. Ze is zogenaamd een mens van alle dag met haar 95, maar ik zie haar wel 105 worden.

**Geplaatst**: 13-08-19 18:12

Geplaatst: 13-08-19 18:12

Lusitana wat erg.
Toch vreselijk om niet eens ziek te mogen zijn.
En bij een stervend iemand zo gaan klieren.
Ik kan er zo boos om worden.

Ik hoest al weken flink, zal ik bij je moeder op visite gaan? {:}

Dat eten vertelde mijn zusje ook over.
Mijn moeder kijkt altijd hoeveel mijn zusje op haar bord heeft en past haar eten daar op aan.

Dat ze vervolgens met een lepel potten chocoladepasta leeg at vergeten we maar voor het gemak.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-19 19:38

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-19 19:38

Blijkbaar hebben velen hun dus issues iets met voedsel.... mijn nu expartner ook.

Het ziekteverhaal herken ik ook 'want hoe kan je nu ziek/moe zijn'. Als hij ok was, echter wel heel zorgzaam maar als ik ziek was veranderde dit vaak snel omdat ik er dan 'niet was voor hem' en 'hij had ook steun nodig'.... tsjah...

Rustig naar de toilet ging ook niet als meneer opgefokt was neen, dus jup, kan ergens wel meegaan in je verhaal.

**Geplaatst**: 13-08-19 20:07

Geplaatst: 13-08-19 20:07

Oja, snoepen doet ze wel de hele dag .

En als ze afvalt is dat ook meteen wer een wapen om in te zetten betreffende ze hoe zielig ze wel niet is, wel zoveel kilo afgevallen. Tja vreet dan eens normaal eten 3 x op een dag!

BillyJ, bij mijn Nederlandse ex moest ik de wc deur open laten als ik naar de wc ging. 100% controle op het laatst, echt bizar. Dat was ook de druppel hoor. Hij ging steeds minder werken zodat hij mij beter in de gaten kon houden. Liep achter me aan als ik een brief ging posten. Volkomen geschift. Hij was alcoholist. Heeft zijn baan ook niet kunnen houden.

En ja dat eten, wat en wanneer, dat geeft macht he.

Als tiener hield ik van koken, hele rijsttafels maakte ik in mijn eentje, maar dat plezier is systematisch afgenomen.

**Geplaatst**: 13-08-19 21:49

Geplaatst: 13-08-19 21:49

Oooh wat een erge verhalen weer! Gewoon je kraamweek zo verpesten of een doodziek familielid. Met jullie voorbeelden komen er bij mij weer herinneringen boven.

Mijn vriend kreeg gaandeweg ook "buikpijn" van verschillende etenswaren. Ik heb daar nooit echt bij stilgestaan maar nu ik erover nadenk, vooral dingen die ik graag had. Dat moest ik dan aanpassen want anders voelde hij zich "doodziek".

Als ik ziek was mocht ik 's nachts op de zetel gaan liggen "want met mijn gehoest hield ik hem wakker" . Als hij ziek was moest ik uiteraard hem als de Kroonprins van Arabië behandelen (nog meer als anders)

.

Zelfs dat wc-bezoek is herkenbaar. Daar stond ik ook niet bij stil. Hij daagde me op een gegeven moment uit om de deur open te laten. Als ik dat maar raar vond en vroeg waarom "ja stel je voor dat we ergens samen op reis (die we wanneer ooit maken?) zouden vastzitten en we moeten dan bij mekaar in de buurt plassen en we durven niet" . Ik dacht dat gewoon idioterij was en niet serieus, maar nu twijfel ik

. En op den duur deed ik dat ook gewoon omdat het mij niet boeide. Maar als ik er over nadenk was het niet iets wat ik zelf gewild zou hebben.

En als ik dit zo lees ben ik wel blij dat hij mij echt heeft proberen te isoleren van iedereen. Hij zocht ruzie met mijn ouders, wilde nooit naar familiefeesten, hield zich niet op social media, probeerde mijn vriendenkring ook te ontwijken,...als hij mij had willen zwartmaken bij hen had hij mooi pech gehad

. En wat zijn kant denkt van mij dat is het laatste van mijn zorgen, ik weet alleen dat hij aan zijn ouders heeft verteld dat ik niet goed wijs was. Dat was inderdaad want ik heb het zo lang volgehouden

.

**Geplaatst**: 13-08-19 21:50

Geplaatst: 13-08-19 21:50

Ik dacht dat mijn moeder met anorexia apart was.
Maar meer eetproblemen dus. Zo jammer voor de persoon met borderline en de omgeving.

Huh, controle op de wc.
Bizar.
Ik vond 1 jarig kind en pup mee naar de wc al erg genoeg.

Lusitana wat jammer dat het plezier in koken is vergald.
Koken kan zo leuk en lekker zijn.

**Geplaatst**: 14-08-19 00:16

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 14-08-19 00:16

Heftig weer. Ik moest idd ook de deur openlaten op de wc. En de douche. Achteraf zo idioot allemaal 8)7

**Geplaatst**: 14-08-19 10:40

Geplaatst: 14-08-19 10:40

Ja, onbegrijpelijk dat het zo ver komt zonder dat je het echt in de gaten hebt. Terwijl als ze je van te voren hadden gezegd dat je dat zou overkomen, je op je voorhoofd gewezen zal hebben. Nee, dat overkomt iemand als jij toch zeker niet? Maar je wordt volkomen afgebroken.
En dat is precies waarom er waarschuwingen uitgaan naar mensen die dit soort relaties aangaan of er in in zitten. Er niet aan beginnen is het beste, maar als je er in zit, doe steeds een "normality check" en bewaak je grenzen als een leeuwin. Durf hem aan te vliegen. Bel de politie als je het zelf niet durft, maar onderneem actie bij het minste geringste dat wijst op een toxic relation.

https://denkpositief.com/emotionele-mishandeling/

**Geplaatst**: 14-08-19 10:43

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 14-08-19 10:43

Lusitana, waarom duld je je moeder nog in je leven? Harde vraag misschien masr ben er wel benieuwd naar.

**Geplaatst**: 14-08-19 12:27

Geplaatst: 14-08-19 12:27

Dat ziekteverhaal ken ik ook wel een beetje, maar voornamelijk ook dat ze zelf ook regelmatig ziek of onderweg zijn.

Mijn moeder bijv voelt zich systematisch op haar vrije dag niet lekker. Altijd hoofdpijn of buikpijn iets in die richting. Kan mijn klok erop gelijk zetten. Maar als ik dan zeg 'alweer?' is dat allemaal niet waar.
Eetgedrag ook, ze zegt regelmatig dat ik te dik word als ze me ziet of teveel eet. Zelf eet ze aan tafel 'weinig' maar snoept wel veel de gehele dag door. Ex hetzelfde verhaal.

Het is ook heel moeilijk, want voor mijn gevoel is mijn moeder pas zo 'geworden' nadat mijn ouders uit elkaar zijn gegaan. Uit mijn jeugd heb ik hele leuke, fijne herinneringen en was ze echt de beste moeder die ik me kon bedenken. Maar vanaf een jaartje of 10-11... neh -O-

Mijn moeder is overigens niet officeel gediagnosticeerd zoals mijn ex.. maar er komt wel heel, heel erg veel overeen.

Mijn ex ging ook nooit mee naar mijn vrienden en zo wel dan was het met enorme tegenzin. Dan hoorde ik de hele autorit hoe vreselijk ze wel niet waren.

**Geplaatst**: 14-08-19 12:40

Geplaatst: 14-08-19 12:40

Wij hebben ook leuke jeugdherinneringen hoor, tot onze puberteit.

bigone schreef:
Lusitana, waarom duld je je moeder nog in je leven? Harde vraag misschien masr ben er wel benieuwd naar.

Het korte anwoord is: Omdat ik er mee om kan gaan.

Van kinds af aan heb ik haar niet serieus genomen en zeker niet als moeder gezien. Toen ik in Nederland woonde was ik me niet eens goed bewust van haar spelletjes.
Ik woon inmiddels al 20 jaar in Portugal en heb dus maar weinig met haar te maken. Als ze hier was, wist ik ook dat ze weer terug ging en als ik daar ben weet ik ook dat ik weer terug ga (en ik ben nooit veel langer dan een paar dagen in Nederland).

Ze is meer een narcist, dat is net weer even anders dan bps, maar er zijn zeker overeenkomsten in gedrag hier en daar.
https://www.psychologiemagazine.nl/arti ... t-herkent/

**Geplaatst**: 14-08-19 17:05

Geplaatst: 14-08-19 17:05

BillyJ schreef:
Wend2009 schreef:
Ik durf te zeggen vanuit mijn oogpunt een borderliner zal nooit geholpen kunnen worden als ze dat zelf niet willen.
En als ze dat niet willen heeft het geen zin om er energie in te stoppen.

Ik denk dat dat voor alle mensen met problemen en/of stoornissen een geldige uitspraak is.

Wat naar trouwens dat één van de mooiere momenten van je leven zo de grond is in gedrukt. Ik kan me goed inbeelden dat je hebt besloten het contact te verbreken! Was het bij je 1e kindjs ook zo? Dat je moeder zich zo ging bemoeien? Of zijn die wel 'vlot en gelukkig' verlopen?
En tsjah van Oma, ik denk dat kinderen heel goed kunnen aanvoelen dat er dingen niet pluis zijn en ik denk dat je oudste het vast nu of later wel zal begrijpen.

Ik moet zeggen, ik ben heel blij dat ik geen kinderwens heb.. want hij wou in het begin wel aan kindjes beginnen maar ik heb altijd stug nee gezegd. Uiteindelijk besefte hij ook wel dat het niet kon want psychische stoornissen lopen door zijn familie. Maar, moest ik toen NIET heel goed weten dat ik géén kinderen wil, had ik er nu mss ook 1tje rondlopen.. stel je voor.. dan was ik nu zelf ook al 'gek' geworden denk ik van alle stress en ellende.

De oudste heeft ze meegekregen tot 9 maanden.
Toen barste haar relatie dus de bekende terugval drugs drank rock en roll.
De middelste hadden we nog steeds geen contact.
Dit is net voordat ik zwanger werd van de jongste weer geprobeerd tot de kraamweek dus.
Maar de oudste is nu 8 toe 6 dus was nog niet uitlegbaar.
Wij hebben in overleg met de praktijk ondersteuner om dit ook niet te proberen.
We hebben verteld dat oma makkelijk boos word wat niet nodig is,
En dat als je sommige dingen doet je sorry moet zeggen wat oma dus niet doet.
Dochter zei al heel snel toen ze 7 was maar dan zeg je toch sorry tegen oma.
Hierop hebben wij aangegeven dat oma zich belangrijker voelt dan ons en wij geen sorry hoeven te zeggen voor iets wat wij niet hebben gedaan.

Ik hoop hiermee direct getakeld te hebben dat je dus echt geen sorry hoeft te zeggen als het niet jouw schuld is.

Ondanks dat ze vlak bij mijn (pleeg)moeder woont heeft het lang geduurd voordat de vraag over was wanneer gaan wr naar oma.
Gelukkig is mijn (pleeg)moeder een geweldig lieve vrouw die ook echt oma is.
Die vrouw heeft mij ook echt laten in zien hoe een moeder hoort te zijn.

Nu al lang de vraag niet meer gehad en stiekem vind ik het nog wel moeilijk maar dat is de loyaliteit die giga moeilijk los te laten is.
En ik heb er natuurlijk nog 2 broertjes die waren mijn alles nu niet meer want Ja ik ben fout.

Nog steeds please ik te makkelijk naar andere maar intussen weet ik ook dondersgoed dat ik ook voor ons zelf mag / moet kiezen.

Helaas door al die jaren zijn er bij mij ook verkeerde stempels geplakt
Die jammer genoeg nog steeds tegen mij gebruikt worden.

**Geplaatst**: 14-08-19 19:23

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 14-08-19 19:23

Wend wat fijn dat je een goede pleegmoeder hebt.
Lijkt mij heel moeilijk als je kinderen naar oma willen en jij dat om begrijpende redenen niet wil.
Ik denk dat op niveau van de kinderen het uitleggen, zoals je doet, het beste is.

Lusitana tel je de dagen niet af als je moeder bij jou in Portugal is?
Ik zou het niet eens 8 uur volhouden met mijn moeder.

**Geplaatst**: 14-08-19 19:42

Geplaatst: 14-08-19 19:42

luuntje schreef:
Lusitana tel je de dagen niet af als je moeder bij jou in Portugal is?
Ik zou het niet eens 8 uur volhouden met mijn moeder.

Ja, het feit dat er een einde aan komt helpt enorm, en ik kan gewoon een soort knop omzetten, ik luister niet echt.
Mijn zus wel, die is ook oplossingsgericht en wordt dus knettergek van haar want als ze een gele jurk wil en je hebt die eindelijk gevonden, heeft ze ineens een hekel aan geel, bij wijze van spreke. In elk geval deugt die van jou niet. Zij wordt daar hoorndol van, maar ik ga niet eens op zoek, zeg maar.
Wat ook helpt, is dat z eniet in haar eigen omgeving is Ze is afhankelijk van mij. Daarbij is ze op vakantie, dat geeft dan wel weer een fijnere stemming. Maar owee als het een dagje bewolkt is...

**Geplaatst**: 14-08-19 19:56

Geplaatst: 14-08-19 19:56

Lusitana schreef:
Mijn zus wel, die is ook oplossingsgericht en wordt dus knettergek van haar want als ze een gele jurk wil en je hebt die eindelijk gevonden, heeft ze ineens een hekel aan geel, bij wijze van spreke. In elk geval deugt die van jou niet. Zij wordt daar hoorndol van, maar ik ga niet eens op zoek, zeg maar.

Zo zit ik ook in elkaar idd. Ik kan daar ook echt heel slecht tegen, heb uiteindelijk wel geleerd om niet eens op zoek te gaan, en gewoon te zeggen: joh, ik weet hoe het gaat, en gegroet maar weer

maar het gaat tegen mijn natuur in.

Lusitana schreef:
Als tiener hield ik van koken, hele rijsttafels maakte ik in mijn eentje, maar dat plezier is systematisch afgenomen.

Ik ben weer rustig aan begonnen

en ik vind het nu eigenlijk toch wel weer erg leuk, maar ik moest idd echt een drempel over.

**Geplaatst**: 14-08-19 21:48

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 14-08-19 21:48

Lusitana knap dat jij het je ene oor in en je andere oor uit kan laten gaan.
Dat moet je maar kunnen.
Je kan haar niet zomaar je huis uitzetten als je haar zat ben.

Avalanche fijn dat je weer uitgebreid gaat koken.
Heb je dankbare mensen in de buurt die helpen opeten?

**Geplaatst**: 14-08-19 22:07

Geplaatst: 14-08-19 22:07

Ik lees al een tijdje mee, en ik herken zo veel dingen van dit topic terug in mijn ex.
Het echte manipuleren, zich niet kunnen inleven in de emoties van anderen, het moeilijk doen met eten, het overdrijven/ verzinnen van ziek zijn etc.
Ik moest ‘s ochtends altijd haar boterhammen smeren, en het was nooit goed. Altijd te dik of te dun gesmeerd, het verkeerde brood etc. ‘s Avonds moest het eten ook précies klaar zijn op het moment dat zij thuis kwam, anders werd ze compleet pissig.
Als ik eens iets leuks wilde doen met vriendinnen bijvoorbeeld, en ik stond op het punt om weg te gaan, deed ze altijd alsof ze plotseling heel ziek was zodat ik thuis bleef om voor haar te zorgen.
Echt altijd de aandacht naar zichzelf toe trekken enzo. Mensen mochten ook nergens beter in zijn dan zij, dat kon ze niet handelen. De aandacht moest altijd naar haar gaan.

Laatst bijgewerkt door Isabel op 14-08-19 22:09, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-08-19 22:08

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 14-08-19 22:08

Super herkenbaar. Vooral het drama maken net als je weg wilt idd......