Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-10-12 10:58

Geplaatst: 03-10-12 10:58

Jorine sterkte vandaag :(:)

Sammy lijkt me een moeilijke beslissing. Ik zou er ook niet aan moeten denken om in jouw schoenen te moeten staan. Mijn paardje geeft mij weer plezier om dingen te doen. Heel veel sterkte :(:)

Joolien gelukkig weer iets beter. Beterschap verder.

Gister voor de laatste keer PMT gehad. Was heel opgelucht toen ik er heen ging. Eerste 15 min. mag je wat voor jezelf gaan doen: lekker tegen de muur getennist. Toen begonnen met muziek: lopen, rennen, wat je maar wilde. Toen oefeningen (ontspanning/aanspanning). In het midden lagen 4 smiles (boos, verdriet, redelijk, blij). Gaande de therapie moest je zeggen waar je stond. Op een moment begon hij over gedachtes en toen dwaalde ik af. Ik wilde vluchten (letterlijk en figuurlijk). Ik wilde weg. Ik wil niet meer terug in de gedachtes zinken. Kreeg het heel moeilijk; heb alleen maar gehuild. Natuurlijk mag dat maar ik was zo goed op weg om het een plek te geven maar doordat iemand de opdracht geeft word ik er toch weer in mee gezogen. Ben langs de kant gaan zitten en geprobeerd weer bewuster te worden. Heeft me heel veel moeite gekost maar is het me aardig gelukt (op dat moment word je ook een beetje geleefd dus je gaat daarin wel mee). Gisteravond had ik het heel slecht. Veel gehuild, veel gedacht aan dingen die ik nog zo graag zou willen maar weet dat dat niet meer haalbaar is

.

**Geplaatst**: 03-10-12 13:26

Geplaatst: 03-10-12 13:26

Na lang wikken en wegen toch ook maar weer even m'n ei kwijt hier.
Wordt er ondertussen een beetje moedeloos van en heb dan ook moeite om niet terug het donker in te glippen...

Ben ik op gesprek geweest voel ik me heel goed en weer wat schouderklopjes gehad dat ik ook goed bezig ben. Zolang ik alleen thuis ben of bij vrienden gaat het goed, maar zodra m'n vriend in beeld komt gaat het weer slechter. Nu voelt hij zich slecht en depressief. Hij weet niet meer wat hij moet doen, voelt zich opgesloten, kan heel goed benoemen waarom hij zich slecht voelt maar vooruitkijken lukt blijkbaar niet.

Nu heeft hij gisteren aangegeven dat hij nu wel eens niks wilt hoeven doen en dat ik het maar blijf proberen. Mijn gevoel dat ik dus altijd wat in te halen heb, blijkt toch waar te zijn.
Nét nu ik mezelf bij elkaar geraapt hebt, en er weer wat van wil maken, actief aan de relatie wil werken en een leuke ondersteunende vriendin te zijn, gaat hij het donker in...

Aan de ene kant wil ik hem niet afvallen, hij is ook bij me gebleven in mijn donkere periode. Maar aan de andere kant weet ik ook niet of ik dit trek en voor mezelf moet kiezen. Ik heb ook niet het gevoel dat hem tijd geven iets voor hem gaat doen, maar geef het hem wel graag.
We wachten nog steeds op de systeemtherapie en dat duurt me te lang. Ik ben het wachten en zat en ik wil actie, ik wil antwoorden, ik wil vooruit.

Als ik me niet goed voel, word ik boos. Ik wil me niet meer zo voelen, ik heb me al lang zat zo gevoeld.
En toch heb ik nu zo'n dag dat ik niet m'n bed uit kom en ook niet wil komen. Ik wil niet met de hond gaan wandelen, ik wil niet onder de douche gaan staan of een lekker ontbijt voor mezelf maken.

Ik voel me een slechte vriendin, die haar vriend niet wil ondersteunen maar ook weer wel.
Ben het gewoon even kwijt... en ondertussen wacht ik maar. Maar ik ben het wachten zat.

**Geplaatst**: 03-10-12 13:31

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-10-12 13:31

Lastig hoor Sassol. :(:)

Ik snap dat je hem niet wilt afvallen en dat zou ik ook niet doen, probeer het met mate te doen. Als hij er is, ondersteunen en helpen en als hij weg is, je proberen eraf te zetten. Dat is heel moeilijk maar niet onmogelijk. Systeemtherapie is iets waar jullie samen heen gaan?

**Geplaatst**: 03-10-12 13:37

Geplaatst: 03-10-12 13:37

Systeem therapie is therapie voor jou en je omgeving. Aangezien ik in het traject zit, en de meeste problemen waar ik niet uit kom toch met mijn vriend zijn. Is de systeem therapie voor mij en mijn vriend.
Op zich is het al heel wat dat hij mee naar therapie wilt aangezien dit niks voor hem is. Maar dat wachten... verschrikkelijk.

Ik heb ook geen idee hoe ik hem kan ondersteunen. Ik vroeg gisteravond of ik iets voor hem kon doen als hij thuis kwam, dan kijkt hij me meteen heel raar aan zo van: alsof dat iets oplost.
De dingen die hij wilt en nodig heeft, zijn de dingen die ik pas kan geven als ik de dingen heb die ik nodig heb. En die kan hij pas weer geven als hij krijgt wat hij nodig heeft. En zo zitten we dus vast.

**Geplaatst**: 03-10-12 13:40

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-10-12 13:40

Poeh ja dat is lastig, en enig idee wanneer het gaat beginnen?

**Geplaatst**: 03-10-12 13:41

Geplaatst: 03-10-12 13:41

Nee, dat dus ook niet...

**Geplaatst**: 03-10-12 13:49

Geplaatst: 03-10-12 13:49

Ik heb deels mee gelezen,
zelf nooit in therapie geweest,
en naar mijn inziens ook geen behoefte aan,
veel meegemaakt,
ben sinds dik 1,5 jaar weduwe,
heb een dochtertje van nu 3 jaar,
mijn man was psychotisch geworden,
en ik heb een jaar in een hel geleefd,
hij was onder behandeling van het crisisteam,
maar dat heeft allemaal niet mogen helpen,
hij werd zo gek van zichzelf,
dat hij er zelf een einde aan gemaakt heeft.
heb therapie aangeboden gekregen,
heb het niet gedaan, ik ben toch echt een nuchtere fries,
ik heb er flink om gejankt, heb de situatie geaccepteerd zoals die is,
want ja, ik kan springen, razen en gekke dingen doen,
ik krijg hem er niet mee terug,
en mijn kind heeft daar ook niets aan,
nu 1,5 jaar later gaat het naar mijn zeggen erg goed met ons,
we hebben weer een eigen woning,
ons eigen plekje, en ik kan nu pas echt genieten van mijn kind,
haar de aandacht geven die ze zo hard nodig heeft,
iedereen zei tegen me dat ik de terugval nog wel zou krijgen,
maar die is tot nu toe uitgebleven,
het lijkt jaren en jaren terug,
en ik hoop dat hij zn rust heeft gevonden die hij zocht,
we gaan verder, dan komen we ook verder...
zo doet iedereen het op zijn eigen manier denk ik,
en ik respecteer ieder zn eigen keuze.

**Geplaatst**: 03-10-12 14:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-10-12 14:35

Enomis, knap dat je het zelf hebt kunnen oplossen. En als je gewoon naar behoren kan functioneren heb je imo geen hulp nodig. Soms kun je het zelf

**Geplaatst**: 03-10-12 20:41

Geplaatst: 03-10-12 20:41

Sassol schreef:
Na lang wikken en wegen toch ook maar weer even m'n ei kwijt hier.
Wordt er ondertussen een beetje moedeloos van en heb dan ook moeite om niet terug het donker in te glippen...

Ben ik op gesprek geweest voel ik me heel goed en weer wat schouderklopjes gehad dat ik ook goed bezig ben. Zolang ik alleen thuis ben of bij vrienden gaat het goed, maar zodra m'n vriend in beeld komt gaat het weer slechter. Nu voelt hij zich slecht en depressief. Hij weet niet meer wat hij moet doen, voelt zich opgesloten, kan heel goed benoemen waarom hij zich slecht voelt maar vooruitkijken lukt blijkbaar niet.

Nu heeft hij gisteren aangegeven dat hij nu wel eens niks wilt hoeven doen en dat ik het maar blijf proberen. Mijn gevoel dat ik dus altijd wat in te halen heb, blijkt toch waar te zijn.
Nét nu ik mezelf bij elkaar geraapt hebt, en er weer wat van wil maken, actief aan de relatie wil werken en een leuke ondersteunende vriendin te zijn, gaat hij het donker in...

Aan de ene kant wil ik hem niet afvallen, hij is ook bij me gebleven in mijn donkere periode. Maar aan de andere kant weet ik ook niet of ik dit trek en voor mezelf moet kiezen. Ik heb ook niet het gevoel dat hem tijd geven iets voor hem gaat doen, maar geef het hem wel graag.
We wachten nog steeds op de systeemtherapie en dat duurt me te lang. Ik ben het wachten en zat en ik wil actie, ik wil antwoorden, ik wil vooruit.

Als ik me niet goed voel, word ik boos. Ik wil me niet meer zo voelen, ik heb me al lang zat zo gevoeld.
En toch heb ik nu zo'n dag dat ik niet m'n bed uit kom en ook niet wil komen. Ik wil niet met de hond gaan wandelen, ik wil niet onder de douche gaan staan of een lekker ontbijt voor mezelf maken.

Ik voel me een slechte vriendin, die haar vriend niet wil ondersteunen maar ook weer wel.
Ben het gewoon even kwijt... en ondertussen wacht ik maar. Maar ik ben het wachten zat.

Hoe is je relatie verder dan? Hoe is deze cirkel ontstaan?

**Geplaatst**: 03-10-12 20:41

Geplaatst: 03-10-12 20:41

Joolien schreef:
Enomis, knap dat je het zelf hebt kunnen oplossen. En als je gewoon naar behoren kan functioneren heb je imo geen hulp nodig. Soms kun je het zelf

Amen

**Geplaatst**: 03-10-12 21:20

Geplaatst: 03-10-12 21:20

Citaat:
Joolien, wat kun jij vaak toch goede dingen zeggen
mag ik me gewoon gemakkelijk even bij je aansluiten?
Knap en goed gedaan Enomis.

Ik ben net heel erg slecht even op de bank gaan liggen, even een dutje gedaan terwijl mijn kind tv keek. Ik kon niet meer. Nu weer rennen, hup naar de fysio met haar...

Ik vind het van jou ook knap dat je ondanks je kids soms even de tijd kunt nemen om zelf bij te tanken. Lief kind heb je dan ook die je even met rust laat

Laatst bijgewerkt door Lalidan op 05-10-12 10:19, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Naam uit quote verwijderd, ivm verwijderen post.

**Geplaatst**: 03-10-12 23:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-10-12 23:51

thnx allen, ja sta er zelf eigenlijk ook versteld van wat een mens eigenlijk allemaal aan kan,
ik moet wel zeggen dat ik ook geen andere keus had,
want ik had niemand die mijn kind uit handen kon nemen,
ik ben dan wel eerst bij mijn moeder gaan wonen,
maar die werkt full time,
en ze is 63 en doof aan 1 oor,
dat vergt zoveel inspanning van haar,
dat het te veel was voor haar om ook nog eens voor een kind van 1,5 jaar te zorgen.
tevens hadden we de pech dat zij ook nog galstenen kreeg met mega aanvallen,
en daardoor ook nog eens de alvleesklier ontstoken raakte,
dus ja... ik moest wel door,
er was geen tijd om in een hoekje weg te kruipen,
wat ik wel heel graag had gedaan....
in mn bed kruipen, en dekens over me heen trekken,
en dr nooit meer uit komen... t kon niet...
denk dat doordat ik de complete zorg voor mn kleine meid had,
dat dat eigenlijk mn redding ook is geweest,
al was het vaak wel heel moeilijk, zwaar,
en was het maar makkelijk om haar als een last aan mn been te zien op dat moment...
ik kon niet anders dan de situatie te accepteren zoals het is,
en positief te gaan denken, niet mezelf altijd maar afvragen als ik nou dit... als ik nou dat...
als als als... nee... niet over nadenken... het is zoals het is,
je kan het niet meer terug draaien, ik heb op dat moment het beste gedaan wat in mijn bereik lag,
ik was zelf ook op door de hele situatie, en daardoor spoorde ik ook niet meer,
ik had het gevoel alsof ik net een zinkend schip had verlaten, en met mijn kind op mijn rug
naar de kust zwom, en mijn man trok ons mee naar beneden... ik moest wel voor mijn kind en mijzelf kiezen,
het was zwemmen of verzuipen... ik heb gezwommen... en hij heeft opgegeven...
en ik was niet bij krachte om hem te redden...
ik dacht ik heb nog een heel leven voor me,
samen met mijn dochtertje, en we gaan er voor,
het leven is mooi, het is prachtig, we hebben alles,
een huis, een auto een paard allemaal mooie spullen in huis,
een kachel die ik aan kan zetten, een volle koelkast...
er zijn op deze aarde kinderen die niets hebben...
geen ouders... geen huis... die leven op een vuilnisbelt...
wij zijn rijk! en ja.... we missen hem... vreselijk.... maar wat zijn we rijk....
en dat geeft me moed... en ik voel me tevreden... ik ben blij!

**Geplaatst**: 03-10-12 23:56

Geplaatst: 03-10-12 23:56

Citaat:
Joolien, wat kun jij vaak toch goede dingen zeggen
mag ik me gewoon gemakkelijk even bij je aansluiten?
Knap en goed gedaan Enomis.

Ik ben net heel erg slecht even op de bank gaan liggen, even een dutje gedaan terwijl mijn kind tv keek. Ik kon niet meer. Nu weer rennen, hup naar de fysio met haar...

ook ik ga als het echt nodig is wel even een uurtje op de bank liggen,
is niks mis mee, je moet je rust nemen als je het nodig hebt,
en ja... daarna weer rennen... maar dan kan je tenminste ook weer rennen!
ik merk zelf wel, dat als ik niet te veel achter de pc zit,
en op tijd op bed ga, en veel structuur in mn leven houd,
dat ik mezelf ook veel beter voel.

Laatst bijgewerkt door Lalidan op 05-10-12 10:19, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Naam uit quote verwijderd, ivm verwijderen post.

**Geplaatst**: 04-10-12 00:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-10-12 00:01

Sassol: ik denk dat je toch eerst aan je zelf moet werken,
en moet zorgen dat je zelf weer sterk wordt,
want als ook jij zwak wordt, dan kan je hem ook niet helpen,
het lijkt wel een visuele neerwaarste spiraal zoals jij t beschrijft,
ook ik heb voor mezelf moeten kiezen,
en daar is niets mis mee,
je hoeft hem niet te laten stikken,
maar je moet jezelf ook niet laten stikken...
daar is hij ook niet mee geholpen.
werk aan jezelf, stel je positief in, en laat hem niet je positiviteit stukmaken.
als je dit doet, kan je misschien ook hem en jullie relatie helpen.
als je jezelf ook naar t donker laat trekken, dan is er geen redden meer aan...
zo heb ik het ervaren, en zo zie ik het achteraf nog steeds...

**Geplaatst**: 04-10-12 00:06

Geplaatst: 04-10-12 00:06

enomis123 schreef:
thnx allen, ja sta er zelf eigenlijk ook versteld van wat een mens eigenlijk allemaal aan kan,
ik moet wel zeggen dat ik ook geen andere keus had,
want ik had niemand die mijn kind uit handen kon nemen,
ik ben dan wel eerst bij mijn moeder gaan wonen,
maar die werkt full time,
en ze is 63 en doof aan 1 oor,
dat vergt zoveel inspanning van haar,
dat het te veel was voor haar om ook nog eens voor een kind van 1,5 jaar te zorgen.
tevens hadden we de pech dat zij ook nog galstenen kreeg met mega aanvallen,
en daardoor ook nog eens de alvleesklier ontstoken raakte,
dus ja... ik moest wel door,
er was geen tijd om in een hoekje weg te kruipen,
wat ik wel heel graag had gedaan....
in mn bed kruipen, en dekens over me heen trekken,
en dr nooit meer uit komen... t kon niet...
denk dat doordat ik de complete zorg voor mn kleine meid had,
dat dat eigenlijk mn redding ook is geweest,
al was het vaak wel heel moeilijk, zwaar,
en was het maar makkelijk om haar als een last aan mn been te zien op dat moment...
ik kon niet anders dan de situatie te accepteren zoals het is,
en positief te gaan denken, niet mezelf altijd maar afvragen als ik nou dit... als ik nou dat...
als als als... nee... niet over nadenken... het is zoals het is,
je kan het niet meer terug draaien, ik heb op dat moment het beste gedaan wat in mijn bereik lag,
ik was zelf ook op door de hele situatie, en daardoor spoorde ik ook niet meer,
ik had het gevoel alsof ik net een zinkend schip had verlaten, en met mijn kind op mijn rug
naar de kust zwom, en mijn man trok ons mee naar beneden... ik moest wel voor mijn kind en mijzelf kiezen,
het was zwemmen of verzuipen... ik heb gezwommen... en hij heeft opgegeven...
en ik was niet bij krachte om hem te redden...
ik dacht ik heb nog een heel leven voor me,
samen met mijn dochtertje, en we gaan er voor,
het leven is mooi, het is prachtig, we hebben alles,
een huis, een auto een paard allemaal mooie spullen in huis,
een kachel die ik aan kan zetten, een volle koelkast...
er zijn op deze aarde kinderen die niets hebben...
geen ouders... geen huis... die leven op een vuilnisbelt...
wij zijn rijk! en ja.... we missen hem... vreselijk.... maar wat zijn we rijk....
en dat geeft me moed... en ik voel me tevreden... ik ben blij!

Wat schrijf je dat mooi zeg! Heel knap van je

**Geplaatst**: 04-10-12 00:11

Geplaatst: 04-10-12 00:11

Sassol schreef:
Systeem therapie is therapie voor jou en je omgeving. Aangezien ik in het traject zit, en de meeste problemen waar ik niet uit kom toch met mijn vriend zijn. Is de systeem therapie voor mij en mijn vriend.
Op zich is het al heel wat dat hij mee naar therapie wilt aangezien dit niks voor hem is. Maar dat wachten... verschrikkelijk.

Ik heb ook geen idee hoe ik hem kan ondersteunen. Ik vroeg gisteravond of ik iets voor hem kon doen als hij thuis kwam, dan kijkt hij me meteen heel raar aan zo van: alsof dat iets oplost.
De dingen die hij wilt en nodig heeft, zijn de dingen die ik pas kan geven als ik de dingen heb die ik nodig heb. En die kan hij pas weer geven als hij krijgt wat hij nodig heeft. En zo zitten we dus vast.

het klinkt een beetje als abracadabra... niet echt jip en janneke taal dus...
maar die onverschilligheid heb ik dus ook ervaren met mijn man,
op een gegeven moment kon ik niks meer goed doen,
en alle energy en aandacht ging naar hem,
ik begrijp niet dat er zulke lange wachtlijsten zijn bij welke vorm van psychische hulp dan ook,
vaak 8 tot 12 weken... waanzin!
ik vind het heel keachtig van je dat je niet wil opgeven,
en dat je vriendelijk tegen hem blijft,
ik kon dat dus op een gegeven moment niet meer,
zo leeg was ik... ik had de kracht van een poffertje...
zorg dat t bij jou niet zo ver komt,
fijn dat hij mee wil werken aan therapie,
hoop voor jullie dat het snel zo ver is,
trek anders gewoon nog eens flink aan die bel daar,
want als je blijft zitten wachten, en op hun vertrouwd,
dan kom je nooit aan de beurt...

**Geplaatst**: 04-10-12 00:20

Geplaatst: 04-10-12 00:20

Sammy_xxs: t komt recht uit mijn hart, en heb dit precies zo ervaren,
ik ben er heel sterk uit gekomen, zo sterk als een dijk...
ik hoop door dit hier op te schrijven om anderen makkelijker met hun problemen
om te laten gaan, en dat ze positieve inzicht krijgen,
en een flinke drive...
soms voel je je zo ellendig, zo ziellig, en zo ervaar je het dan ook echt,
tot dat je verder gaat kijken... naar hoe anderen het hebben,
ik ben niet de enige die haar man kwijt is, en mijn kind niet de enige die haar papa kwijt is...
en nooit zal leren kennen...
er zijn zoveel meer mensen die dit of nog erger door maken...
en ook zij moeten verder... door... en gaan ook door...
en wat een ander kan, kunnen wij ook... als je maar positief in het leven staat,
geniet van de kleine dingen om je heen... geniet van de mensen en dieren
die je nog wel om je heen hebt... wat geweest is, is geweest...
verdoe je tijd niet aan het verleden... maar aan het hier en nu... het heden...
leef bewust... hou van de mensen om je heen,
sta voor ze klaar... kijk om je heen.... heb lief... en geniet...
verdoe je tijd niet...

**Geplaatst**: 04-10-12 12:50

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-10-12 12:50

Knap hoor Enomis!

Ik heb vanochtend therapie gehad, was wel moeilijk want ik moet beslissen of ik echt voor het leven kies of de warme jas van depressie aanhou, want anders gaat de therapie niet werken. Voor mij is mijn depressie ook een veiligheid, hij 'hoort' al jaren bij me en ik vind het moeilijk om los te laten. Tegelijkertijd wil ik niets liever dan weg uit het zieke milieu van een kliniek, verpleging, pillen, psychiaters en zo snel mogelijk ook. Lastig, lastig..

**Geplaatst**: 04-10-12 13:17

Geplaatst: 04-10-12 13:17

_Jorine schreef:
Knap hoor Enomis!

Ik heb vanochtend therapie gehad, was wel moeilijk want ik moet beslissen of ik echt voor het leven kies of de warme jas van depressie aanhou, want anders gaat de therapie niet werken. Voor mij is mijn depressie ook een veiligheid, hij 'hoort' al jaren bij me en ik vind het moeilijk om los te laten. Tegelijkertijd wil ik niets liever dan weg uit het zieke milieu van een kliniek, verpleging, pillen, psychiaters en zo snel mogelijk ook. Lastig, lastig..

Ik denk dat je dat gewoon even rustig over je heen moet laten komen. Tuurlijk is het eng om eruit te stappen en het onbekende in te gaan, maar dat zal alleen maar beter worden

**Geplaatst**: 04-10-12 13:25

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-10-12 13:25

_Jorine:

ik denk dat je zelf wel weet wat je staat te doen,
en wat je wilt,
die vriend van je is een gewoonte geworden,
en jij bent bang voor vernieuwing lijkt het,
het is ook allemaal eng, dat begrijp ik ook wel,
maar weet wel: er zijn jou vele voor gegaan,
die het ook gedaan hebben,
iedereen zal je willen helpen,
maar laat dat dan ook toe,
omarm het leven, en verlaat die depressie,
al die pillentroep, het is slecht je raakt van de wal in de sloot,
begin met een schoon schip,
doe alles weg wat jou down maakt,
en werk aan jezelf.
begin met therapie, maak een programma zodat je langzaam aan van die pillen af komt,
en je zal zien, dat je het nieuwe jaar weer fris en fruitig kan beginnen,
als je dan terug denkt naar hoe t was (nu dus),
en je zal dan zeggen: had ik dit maar veel eerder gedaan!
wees niet bang om overnieuw te beginnen... ik heb het ook gedaan... en jij kan het nog beter!
want ik had niemand die me echt begreep en me advies kon geven... en die heb jij wel...

xxxx

**Geplaatst**: 04-10-12 13:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-10-12 13:26

Enomis, ik vind je bijdrage erg fijn maar zou je iets duidelijker willen typen? Dit leest heel vervelend weg. Dus iets minder zinnen onder elkaar, maar beter achter elkaar, dat leest echt prettiger.

**Geplaatst**: 04-10-12 13:30

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-10-12 13:30

oke, ja sorry, ben niet zo`n goede schrijver...

**Geplaatst**: 04-10-12 13:30

Geplaatst: 04-10-12 13:30

enomis123 schreef:
oke, ja sorry, ben niet zo`n goede schrijver...

Dat geeft niet hoor

Edit:

Kijk doe het bijv zo:

ik denk dat je zelf wel weet wat je staat te doen, en wat je wilt,
die vriend van je is een gewoonte geworden, en jij bent bang voor vernieuwing lijkt het,
het is ook allemaal eng, dat begrijp ik ook wel, maar weet wel: er zijn jou vele voor gegaan,
die het ook gedaan hebben, iedereen zal je willen helpen,
maar laat dat dan ook toe, omarm het leven, en verlaat die depressie,
al die pillentroep, het is slecht je raakt van de wal in de sloot,
begin met een schoon schip, doe alles weg wat jou down maakt, en werk aan jezelf.
begin met therapie, maak een programma zodat je langzaam aan van die pillen af komt,
en je zal zien, dat je het nieuwe jaar weer fris en fruitig kan beginnen,
als je dan terug denkt naar hoe t was (nu dus), en je zal dan zeggen: had ik dit maar veel eerder gedaan!
wees niet bang om overnieuw te beginnen... ik heb het ook gedaan... en jij kan het nog beter!
want ik had niemand die me echt begreep en me advies kon geven... en die heb jij wel...

**Geplaatst**: 04-10-12 13:48

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-10-12 13:48

thnx! duidelijk nu! ;-)

**Geplaatst**: 04-10-12 14:40

Geplaatst: 04-10-12 14:40

_Jorine schreef:
Knap hoor Enomis!

Ik heb vanochtend therapie gehad, was wel moeilijk want ik moet beslissen of ik echt voor het leven kies of de warme jas van depressie aanhou, want anders gaat de therapie niet werken. Voor mij is mijn depressie ook een veiligheid, hij 'hoort' al jaren bij me en ik vind het moeilijk om los te laten. Tegelijkertijd wil ik niets liever dan weg uit het zieke milieu van een kliniek, verpleging, pillen, psychiaters en zo snel mogelijk ook. Lastig, lastig..

Ik ken dat gevoel. Loslaten is zo moeilijk. Depressie is jouw veilige wereldje, je weet tenminste hoe je je van voelt maar als je uit dat wereldje stapt om voor het echte leven te kiezen weet je niet wat je te wachten staat. Laat de therapie van vanochtend even over je heenkomen. En je hoeft ook niet gelijk een besluit te nemen. Doe het stapje voor stapje. Je voelt dan gauw genoeg wanneer je in het midden staat om te 'moeten' kiezen. Ik zie het als een wip. Je staat eerst aan de ene kant, dan in het midden, je hebt balans, en dan zul je loslaten om naar de andere kant te gaan. Ik blijf het ook nog steeds moeilijk vinden maar door stapje voor stapje te zetten ga ik wel de goede kant op. Natuurlijk kruip ik wel eens heel even in mijn oude vertrouwde wereldje maar dat wil niet zeggen dat ik dan gelijk depressief ben. Door de therapie weet ik nu hoe ik daar uit moet komen. Wat ik niet los ga laten, en wellicht klinkt dat voor sommige van jullie vreemd/ben je het daar niet mee eens, is dat ik niet stop met de medicatie. Heb daar tijdens de opname informatie over gehad (psycho-educatie medicatie) en als ik me hiermee goed voel zie ik geen reden om ermee te stoppen, af te moeten kicken met wellicht alle bijwerken van dien.

Ik kom overigens net terug van mindfulness. Met een brok in mijn keel ging ik het ziekenhuis al in. Kon wel janken. Wil ik dit nog wel? Die oefeningen, ik ga me er inmiddels van afsluiten, en kruip in mijn eigen wereldje. Thuis heb ik het weer aardig op de rails, heb de structuur weer gevonden dus ja, ga ik er nog mee door? Elke week spreek ik wel de therapeut naar afloop en die vindt het fijn om te horen dat het 'goed' gaat. Dat ik overdag de ruimte heb in mijn lichaam en weer kan genieten van de dingen om me heen. Woensdag spreek ik mijn psychologe. Eens kijken hoe zij er tegenover staat