Laurora schreef:Ik kan me persoonlijk niet voorstellen dat de wens naar een kind zó groot is dat je een draagmoeder of donor ei of sperma cellen gebruikt. Het "leuke" van kinderen krijgen lijkt me dat je stukjes van jezelf en je partner terug ziet, een echte mix van elkaar. Zonder dat gegeven zou het van mij echt niet hoeven (naast dat ik het sowieso niet wil)
Ik snap dan juist weer helemaal niks van dat stukje 'het moet van ons zijn'
Ik snap ergens wel dat je een levend wezen groot wil zien worden en zien ontwikkelen etc., in die emotie kan ik me nog wel verplaatsen (alleen zou ik dan kiezen voor een pup of een veulen). Maar 'iets van mezelf' op de wereld zetten, liever niet. Er zijn veel betere genen om mee voort te planten dan de mijne
Ik zou dan ook nog eerder kiezen voor adoptie. Heb je meteen ook die vreselijke zwangerschap en bevalling ontlopen!
Zou wel erg zijn als ik over 15 jaar opeens iets geks gebeurt en m'n moedergevoelens ergens van diep naar boven komen, moet er toch echt niet aan denken.
Zijn jullie daar niet bang voor?
gadver.
Nee bedankt ik ga wel een herplaatsertje uit het asiel verwelkomen zodra mijn situatie het toelaat. Kan ik dat zeggen. "Nee sorry mijn hond kan echt niet met kinderen, daar kan ik echt niet aan beginnen." (En dan wachten op "Maar dan doe je die hond toch weg?" zodat ik weet dat ik die persoon niet meer serieus hoef te nemen
)
relatie.
Heb nu het linkje niet bij de hand.