Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-21 16:08

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-21 16:08

Ik heb haar vandaag erover aangesproken. Al de hele ochtend stress. Ik had het goed voorbereid en nog eens met de hoofdverpleger erover gesproken over wat ik niet en wel moest zeggen. Bij aanvang van de therapie haar meteen gevraagd of we konden praten. Ze had her en der er wel al iets van gehoord, maar ik weet niet hoeveel ze inhoudelijk in feite al wist. Met knikkende knietjes aangegeven dat haar opmerking voor mij kwetsend over kwam. Meer kon op dat moment niet. Ze gaf me meteen meer verduidelijking over dat het idd een grapje was ivm perfectionisme waar ik mee struggle. En dat het uiteraard niet haar intentie was om mij te kwetsen. Op dat moment kreeg ik het intens lastig.. Beven, naar achteren kruipen, oogcontact vermijden en in een hoekje gaan staan. De hele tijd zei ze 'Kaat, hou oogcontact. Anders kan ik niet met je praten'. Dat was wel lichtjes helpend, heb me proberen te focussen maar het was initieel even aanhouden en weg naar uiteindelijk toch kunnen aanhouden. Ik kon me dan ook verplaatsen terug naar het midden van de gang, maar mijn benen waren wel nog altijd gekruisd en ik stond zeer instabiel. Ondertussen brak bij mij het angstzweet ook al uit

Uiteindelijk ben ik tegen de overstaande muur beginnen kruipen. Ik zocht echt houvast in mijn omgeving. Zo bizar was dat eigenlijk. Ik voelde me zo geïntimideerd en ongemakkelijk terwijl ze echt heel erg redelijk was. Ik heb ook uitgelegd aan haar dat zulke opmerkingen voor mij wel vaak verkeerd binnenkomen omdat in het verleden ze wel kwetsend bedoeld waren.. Daar had ze echt wel begrip voor. De therapiesessie verliep daarna ook met veel minder spanning. Ik zat wel nog in een waas en had moeite met concentreren. Ik ben eigenlijk nu nog altijd wat aan het bekomen maar heb het idee dat ik systematisch aan het terugkeren ben naar mijn rust.

Is overigens niet zo vreemd voor mijn problematiek, het is wetenschappelijk bewezen dat het bij ons gewoon veel langer duurt om te zakken in emoties. Wel jammer, want ik had gehoopt dat het meteen een last ging zijn die van mijn schouders viel maar zo voelt het dus niet.

Met het huis op het terrein, aka de villa voor de gemakkelijkheid, gaat alles goed gelukkig! Ik plan vrijdag 2 juli mijn spulletjes al wat te gaan verhuizen.

Vrijdag namiddag ga ik nog naar huis omdat ik zaterdagochtend nog naar de kapper moet, maar die avond keer ik dan terug om voor het eerst te overnachten tot zondag. Mag dan zeker niet vergeten om ontbijt te voorzien, 's middags eet ik op de afdeling en dan 's avonds moet ik ook zelf kijken voor eten. De week erna moet ik een woensdagnamiddag plannen vanuit de villa en een heel weekend overnachten. En vanaf dan is mijn overgang voorbij en blijf ik er permanent

Spannend, maar ik ben echt aan het aftellen om terug een beetje een eigen stekje te hebben. Een patiënte waar ik goed mee overeen komt van mijn groepje gaat er ook wonen, dat is voor mij ook een grote geruststelling en kijk ik ook wel naar uit.

Mijn vrijwilligerswerk is goed verlopen, maar bleek voor mij achteraf wel te intens. Ik moest echt de kinderen begeleiden en het was net zo'n snikhete dag met een paar erg drukke kinderen. De nadruk lag ook echt meer op de kids en minder op de beestjes, terwijl ik meer een balans had gehoopt. Het was wel een fijne plek en mijn collega en baas waren super vriendelijke mensen, dus ik hoop een compromis te kunnen maken dat hij mij gewoon inzet voor de verzorging van de dieren vooral. Indien dat niet mogelijk is, zal ik iets anders moeten zoeken. Het betreft overigens een plek waar ze Animal Assisted Therapy doen met kinderen. Hij doet ook veel individueel, maar dit was een soort workshop dagje met iets minder therapeutische insteek.

Als laatste nieuwtje kan ik nog melden dat ik onverwachts terug een date heb gehad

Neenee, dit keer geen ziekenhuis affaire voor alle duidelijkheid. We hadden al een week contact en afgelopen zondag afgesproken en het was echt heel fijn. Superlieve begripvolle man. Uiteraard ga ik het rustig aan doen - kan ook niet anders ivm mijn strak therapieschema en hij met zijn werk. Maar ik denk dat er wel potentieel is voor een vervolg...

**Geplaatst**: 21-06-21 17:28

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-06-21 17:28

Mooie update Kaat

**Geplaatst**: 21-06-21 17:33

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-06-21 17:33

Wat super goed dat je de therapeut hebt aan durven spreken +:)+

En dat het niet in één keer vlekkeloos ging, soit. Je hebt het gedaan meid.

**Geplaatst**: 21-06-21 17:38

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-06-21 17:38

Super.
Ik denk dat de stap de je met de therapeut hebt gezet nog veel wezenlijker is voor je herstel, dan wanneer de sessies vlekkeloos verliepen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-21 17:52

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-21 17:52

Bedankt voor de leuke berichtjes. Zonder de lichte dwang van het team had ik het wellicht niet gedaan, maar inderdaad is dit wel hetgene waar ik effectief naar toe aan het werken was en één van mijn grootste pijnpunten. Dus het is ergens wel een geruststelling dat ik het wel ergens kan, en nu is het kwestie van het vaker te doen zodat het meer een gewoonte wordt.

Wat ik nog vergeten te zeggen was is dat ik vandaag onverwachts groepsverantwoordelijke ben geworden. De huidige was te laat vanochtend en ik had onderling met de vrouw van de logistieke besproken dat ik het nu 2 weken ging doen omdat erna niet meer mogelijk zal zijn gezien ik dan in de villa woon. Als groepsverantwoordelijke verdeel je de taken en kijk je er op toe dat ze gedaan worden. Ook lees je elke ochtend de maaltijden voor. Ondanks het feit dat ik er niet enorm naar uitkeek, viel het mij enorm mee om te doen! Ik heb zelf achteraf een compliment gekregen van een medepatiënt die ik niet eens bijster goed ken dat ze vond dat ik een zeer goede groepsverantwoordelijke ben.

Zoiets simpel maar voor mij ook een blijk van hoeveel ik al gegroeid ben. Had mij dat enkele weken geleden gevraagd en ik had het wel gekund, maar met zo veel meer stress. Mijn traject hier is echt heel waardevol. Het is heel spijtig dat hetgene wat er voorheen is moeten gebeuren er pas heeft toegeleid dat ik hier terecht kwam, maar in het hier en nu ben ik vooral erg dankbaar.

Deze donderdag komt de filmploeg trouwens langs. Ik zal waarschijnlijk niet in beeld komen gezien de patiënt in kwestie die ze komen filmen in de andere trainingsgroep zit. Maar in september kan ik jullie dan wel een inkijk geven op hoe het hier is.

**Geplaatst**: 21-06-21 18:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-06-21 18:04

Wat een positieve updates! Heel veel plezier met je date.

**Geplaatst**: 21-06-21 18:40

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-06-21 18:40

Wouw Kate, fijn om te lezen allemaal.

**Geplaatst**: 22-06-21 09:30

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 22-06-21 09:30

Wat een fijne updates! Blij dat je met de therapeute hebt kunnen spreken ook.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-06-21 21:43

Geplaatst door de TopicStarter : 24-06-21 21:43

Zo, vandaag wel weer even een domper gehad. Gesprek met de psychiater verliep niet super goed. Inhoudelijk viel het me een beetje tegen en de laatste tijd heb ik dat gevoel wel vaker als ik bij hem zit. Hij is vrij hard tegenover mij. Waardoor ik juist wat motivatie begin te verliezen.. Nu ik gestabiliseerd ben word er meer gegraven richting de echte problemen die verscholen lagen onder mijn destructief gedrag. En dat is heftig en confronterend. Vooral verdomd moeilijk.

Maar wat vooral de druppel was, was dat hij mij weigerde een nieuw voorschrift te geven voor de kiné. De vorige kiné vond ik hier niet bijster goed, maar ik heb ook wel moeite om mijn huiswerk van daar vol te houden en toe te passen. Zij heeft dus in mijn verslag geschreven dat het allemaal spannings gerelateerd is, dat ik mijn oefeningen moet verder zetten etc en maw dus voorlopig geen recht meer heb op kiné. Daar ben ik niet zo blij mee, want ik heb wel gewoon pijn. Mede omdat er nu dus iemand nieuw is die schijnt veel beter te zijn, had ik graag bekeken of dat wat meer voor me was. Maar nee is nee.

Dus ik ben boos naar mijn kamer gegaan. Eigenlijk wist ik toen al dat ik er met iemand over moest spreken want ik voelde het zo opborrelen. Ik werd druk en had zo enorm veel drang. Constant die donkere gedachten weer. Die innerlijke demonen die aan de touwtjes begonnen te trekken en mij probeerden te verleiden naar wat vroeger de oplossing leek. Maar daar wou ik niet aan toe geven. Ik ging de confrontatie aan en besloot erop te surfen. Helaas heb ik dat niet heel goed gedaan. Ik dacht - als ik stil lig kan ik niets doen. Maar als ik stil lig, overspoeld door emoties, gaat mijn lichaam over naar een andere vorm van coping: dissociatie. En man, het was heftig. Heel heftig. Wazig zicht, vlekjes zien, compleet gevoelloos, ogen en neusgaten opengesperd. Verdoofd, dan terug er weer meer bij zodat ik me kon verplaatsen, terug verdoofd. Uiteindelijk moest ik plassen en ben ik tot in mijn toilet geraakt. Begon ik mijn haar random te kammen, maar zelf dat voelde raar. Toen ik mezelf in de spiegel bekeek zag ik pas hoe vreemd mijn ogen stonden en werd ik angstig. Niet goed, want dat voedt het alleen maar. Ik heb uiteindelijk nog ellelang op mijn toilet gezeten, compleet onvermogen om iets te doen. Mijn ogen konden niet meer knipperen, de tranen liepen er zo uit. Na een uur slaagde ik erin om op het belletje te duwen en was ik er terug een beetje bij. Met verpleging mijn eten gaan halen. Maar eten lukte ook niet zo goed. Ik at, maar had compleet geen gevoel, weinig tot geen smaak. Ik ben dan nog naar de therapie gegaan, er even kunnen bij blijven maar had toen zo veel buikpijn dat ik in de pauze terugkeerde voor een pijnstiller. Weer naar therapie tot ik echt onwel werd. Zwak, misselijk en nat in het zweet. Terug naar de afdeling, bloeddruk genomen en dat was oké. Ze zeiden dat het de nasleep was van de dissociatie, maar zo heftig heb ik het nog niet meegemaakt.

Misschien was het verschil dat ik normaliter in die omstandigheden automutileerde waardoor ik er de 'edge' afhield. Dat deed de spanning al wat zakken. Dit keer had ik zowat de 'full' experience en dat was echt wel doodeng.

Gelukkig de dag verder wel nog goed kunnen afronden maar pff, echt niet tof. Hoop dat niet nog veel mee te maken. Maar vooral, lesje geleerd dat ik mezelf niet zo moet invalideren en gewoon moet gaan praten als mijn gevoel zegt dat het nodig is.

Afbeelding

^Toch nog een blije smoel deze avond

Zonnige groetjes

**Geplaatst**: 24-06-21 22:04

Geplaatst: 24-06-21 22:04

Complimenten dat je niet destructief bent geworden. Heel knap! Je maakt mooie stappen. Een leuke zonnige foto. Je ziet er goed uit.

**Geplaatst**: 25-06-21 05:18

Geplaatst: 25-06-21 05:18

Ik ga mee met Senna. Er zijn genoeg issues en het is naief te verwachten dat dit gelijk over is. Ik vind het knap.
Leuke foto van jezelf.

**Geplaatst**: 25-06-21 11:29

Geplaatst: 25-06-21 11:29

Kaatastrof schreef:
Ik heb haar vandaag erover aangesproken. Al de hele ochtend stress. Ik had het goed voorbereid en nog eens met de hoofdverpleger erover gesproken over wat ik niet en wel moest zeggen. Bij aanvang van de therapie haar meteen gevraagd of we konden praten. Ze had her en der er wel al iets van gehoord, maar ik weet niet hoeveel ze inhoudelijk in feite al wist. Met knikkende knietjes aangegeven dat haar opmerking voor mij kwetsend over kwam. Meer kon op dat moment niet. Ze gaf me meteen meer verduidelijking over dat het idd een grapje was ivm perfectionisme waar ik mee struggle. En dat het uiteraard niet haar intentie was om mij te kwetsen. Op dat moment kreeg ik het intens lastig.. Beven, naar achteren kruipen, oogcontact vermijden en in een hoekje gaan staan. De hele tijd zei ze 'Kaat, hou oogcontact. Anders kan ik niet met je praten'. Dat was wel lichtjes helpend, heb me proberen te focussen maar het was initieel even aanhouden en weg naar uiteindelijk toch kunnen aanhouden. Ik kon me dan ook verplaatsen terug naar het midden van de gang, maar mijn benen waren wel nog altijd gekruisd en ik stond zeer instabiel. Ondertussen brak bij mij het angstzweet ook al uit Uiteindelijk ben ik tegen de overstaande muur beginnen kruipen. Ik zocht echt houvast in mijn omgeving. Zo bizar was dat eigenlijk. Ik voelde me zo geïntimideerd en ongemakkelijk terwijl ze echt heel erg redelijk was. Ik heb ook uitgelegd aan haar dat zulke opmerkingen voor mij wel vaak verkeerd binnenkomen omdat in het verleden ze wel kwetsend bedoeld waren.. Daar had ze echt wel begrip voor. De therapiesessie verliep daarna ook met veel minder spanning. Ik zat wel nog in een waas en had moeite met concentreren. Ik ben eigenlijk nu nog altijd wat aan het bekomen maar heb het idee dat ik systematisch aan het terugkeren ben naar mijn rust.

Hartstikke dapper geweest...! Angst of niet, je hebt het uitgesproken. +:)+

Fijn dat ze 'hartstikke redelijk' reageerde, maar voor jouw lichaam, jouw overlevingsinstinct was dit zo te lezen niet genoeg.
Ik ken ook de achtergrond van het belang van oogcontact houden, maar het werkt alleen goed als er vertrouwen is, dus ik moet eerlijk bekennen dat ik wat verwonderd was over die opmerking. Je schreef eerder dat het met haar niet echt klikte, en om dan in een giga stresssituatie oogcontact met haar te zoeken is minder logisch.

Citaat:
Is overigens niet zo vreemd voor mijn problematiek, het is wetenschappelijk bewezen dat het bij ons gewoon veel langer duurt om te zakken in emoties. Wel jammer, want ik had gehoopt dat het meteen een last ging zijn die van mijn schouders viel maar zo voelt het dus niet.

Er zijn een aantal modernere termen voor borderline: emotionele regulatie stoornis , en neuro emotionele littekens.

Citaat:
, 22:43

Zo, vandaag wel weer even een domper gehad. Gesprek met de psychiater verliep niet super goed. Inhoudelijk viel het me een beetje tegen en de laatste tijd heb ik dat gevoel wel vaker als ik bij hem zit. Hij is vrij hard tegenover mij. Waardoor ik juist wat motivatie begin te verliezen.. Nu ik gestabiliseerd ben word er meer gegraven richting de echte problemen die verscholen lagen onder mijn destructief gedrag. En dat is heftig en confronterend. Vooral verdomd moeilijk.

Maar wat vooral de druppel was, was dat hij mij weigerde een nieuw voorschrift te geven voor de kiné. De vorige kiné vond ik hier niet bijster goed, maar ik heb ook wel moeite om mijn huiswerk van daar vol te houden en toe te passen. Zij heeft dus in mijn verslag geschreven dat het allemaal spannings gerelateerd is, dat ik mijn oefeningen moet verder zetten etc en maw dus voorlopig geen recht meer heb op kiné. Daar ben ik niet zo blij mee, want ik heb wel gewoon pijn. Mede omdat er nu dus iemand nieuw is die schijnt veel beter te zijn, had ik graag bekeken of dat wat meer voor me was. Maar nee is nee.

Oej, ingewikkeld....
Misschien hadden zowel de fysiotherapeut als de psych gelijk...

...op zich prima dat er na 'stabilisatie' gegraven gaat worden. Lastig, moeilijk en als het meezit hoopvol.
Bij stabilisatie kan een gesprek voor driekwart uit steun bestaan, maar tegen de tijd dat je gaat graven wordt het anders. Maar vertrouwen hoort wel voorop te staan, dus wellicht die hardheid en jouw enigszins dalende motivatie ter sprake brengen!

Qua spieren is er de kringloop van 'pijn geeft spanning en spanning geeft pijn', en dat is op meerdere manieren te doorbreken. Massage, oefeningen - en graag ook minder stress.
En stress 'wordt opgeslagen' in onder andere spieren. Heel bekend zijn de opgetrokken schouders.
...en ik herinner mij een goedwillende fysiotherapeut die mijn spieren uit een stress patroon wilde halen "en ik niet wist waar ik het zoeken moest". (De lieverd reageerde ogenblikkelijk met 'Oh, daar zijn we nog niet' en ging iets anders doen, wat ook wel iets deed.)

Gesteld dat het precies zo'n soort effect is, dat het jou moeilijk maakt om je huiswerk voor kine te doen, zou het een kunnen zijn dat het twee keer precies hetzelfde is: confrontatie met de oude, weggestopte pijn.
"Misschien een beetje veel van het goede..." Ik bedoel: ik vermoed dat je bij de psychiater vooral praat en als er in je spieren 'ellende ligt opgeslagen' kan het goed zijn dat jullie praten over trauma 1 terwijl je lichamelijke pijn gaat over trauma 2.

En ik kan mij ook je frustratie voorstellen: je hebt pijn en dan moet je gaan vragen om hulp en krijg je nog nee op het rekest ook. Huuuu.

Tot zover de dompers. Hartstikke fijn dat je ondanks de dompers allerlei positieve ontwikkelingen doormaakt!! +:)+

De villa, proeven aan vrijwilligerswerk, een date....
Keep us posted!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-21 14:59

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-21 14:59

Bedankt Senna en Pien! Uiteraard verwacht ik niet dat de issues gelijk over zijn, maar ik had niet verwacht dat het nog zo heftig naar boven ging komen. Daarin heb ik kennelijk de ernst wat onderschat.

Heldere uitleg over de fysieke en mentale pijn, Janneke. Ik heb besloten om het voorlopig maar te laten voor wat het is en er misschien later nog eens op terug te komen. Misschien dan zelf te kijken naar een fysio en via eigen HA doen op termijn. We zullen wel zien hoe het vordert. Ondertussen wel effectief wat meer letten op houding en wat meer aan de slag met yoga.

--------------

Vandaag was het zo ver. Mijn tweede evaluatie. Ik zit hier inmiddels al effectief 16 weken. Dat zijn 4 maanden. De tijd vliegt. Er was wat spanning langs mijn kant, maar heel wat minder tegenover de eerste evaluatie. Ik was veel meer gegrond en wist wat ik kon verwachten. Bij het binnenkomen was het wel even overdonderend - veruit het hele team was weer aanwezig. Dat omvat dus 5 verpleegkundigen (waarvan één mijn coach is), 2 psychiaters, de ergotherapeute, de sociaal assistente, een algemene therapeute en een student arts volgens mij. Ik heb vandaag zaken gehoord waarvan ik verschoot, maar ook zaken die ik ergens wel wist maar niet helemaal kon pinpointen.

Over het algemeen komt het er op neer dat ik minder in mijn hoofd moet zitten en meer in mijn gevoel. Ze zeggen dat ik alles in huis heb om te slagen, maar dat er een rem zit. Dat ik het mezelf ergens moeilijk lijk te kunnen gunnen en daardoor alles in twijfel trek. Ze geloven wel dat, eens ik me daarover kan zetten en in de diepte kan springen ik het echt wel kan. Ze vinden mij verstandig, humoristisch en een goede criticus. Ik dien eigenlijk omgekeerd angstig te zijn: niet van het gene wat er in mijn hart, gevoel zit, maar juist voor hetgene wat er in mijn hoofd gebeurd. Acceptatie van mijn emoties is de sleutel naar succes.

Wat ik heel mooi vond en me wel wat ontroerd heeft is dat de onderpsychiater mijn leed valideerde. Hij merkt dat ik werkelijk afzie en mijn enige redding gewoon voelen is. Hij hoopt dat ik de klik kan maken naar het zelf willen. Dat de weg er naar toe niet aangenaam zal zijn.

En wat voor mij echt een eye-opener was, was een verpleegster die mij aan het begin van de opname gezien heeft en wegens ziekte lang afwezig was. Bij haar terugkomst zag ze mijn naam op de lijst en schijnbaar was ze daardoor verrast - ze dacht werkelijk dat ik afgehaakt zou hebben.

Op het einde moet je altijd zelf een woordje uitleg geven, en uh, ik heb even letterlijk gezegd wat ik dacht. Maar ik had nu ook niet verwacht dat ze dat zo gingen neerschrijven _O-

Vertaling: Ik moet gewoon mijn bek houden en het doen :')

Dat is de message naar mezelf toe, haha.

**Geplaatst**: 29-06-21 23:25

Geplaatst: 29-06-21 23:25

Een reminder voor het moment dat je wilt springen.
Moed is niet de afwezigheid van angst en lijden, maar...
Het gewaar zijn van deze gevoelens, en het toch doen.

**Geplaatst**: 30-06-21 07:51

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 30-06-21 07:51

Stapje voor stapje Kaat ga je wel degelijk vooruit. Heel fijn vind ik dat, want je werkt er hard aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-21 16:07

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-21 16:07

senna21 schreef:
Een reminder voor het moment dat je wilt springen.
Moed is niet de afwezigheid van angst en lijden, maar...
Het gewaar zijn van deze gevoelens, en het toch doen.

Heel mooi hoe je dit zo even samenvat in je eigen woorden. Zo is het inderdaad.

En klopt Pien, stap per stap.

--

Sinds gisteren ben ik officieel terug van straat met een ongelooflijk lieve man

Ook zijn ze een medepatiënt komen filmen voor het Belgische tv programma 'Durf te vragen' die een aflevering wouden opnemen ivm de psychiatrie om dat stigma te doorbreken. Ze hebben heel veel gefilmd en gingen normaliter nog elders heen, maar hadden zo veel materiaal dat dat niet meer doorgaat. In september komt het op televisie. Ik kijk er naar uit om jullie zo een kijkje te kunnen geven van hoe het hier allemaal werkelijk is. De afleveringen kan je namelijk ook online bekijken.

Daarnaast ben ik vandaag al deels verhuisd naar de Villa. We hebben er een gezellige kamer van weten te maken. Er moet her en der nog wat opgefleurd worden maar het voornaamste staat er zodat ik morgen avond er mijn eerste nacht kan doorbrengen

**Geplaatst**: 02-07-21 17:10

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 02-07-21 17:10

Schoon, rustig en gezellig kamertje. Netjes hoor. Daar zul je het denk ik wel uit kunnen houden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-21 16:28

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-21 16:28

Ik heb geen idee of het nog een bijdrage is om verder te gaan met dit topic. Anderzijds wil ik het voor mezelf afmaken en toch nog doorgaan tot mijn ontslag om daarna misschien af en toe eens te updaten hoe het gaat.

----

Maar momenteel gaat het met mijzelf eigenlijk echt wel goed. Ik voel me over het algemeen wel goed in mijn vel en heb veel leuke dingen gepland staan. Sinds donderdag 15 juli ben ik officieel in dagtherapie wat dus betekent dat ik afscheid heb moeten nemen van kamer 103 waar ik 4 maand verbleven heb in het ziekenhuis. Dubbel, maar ook wel blij dat ik nu in mijn 'eigen' stekje zit in de Villa permanent. Het koken en algemeen huishouden gaat me voorlopig verbazingwekkend goed af en ik kan het goed vinden met mijn huisgenoten.

Op vlak van therapie gaat het wel minder goed. Ik ben twee weken geleden weer even erg in een neerwaartse mindset geraakt waar ik zeer moeilijk uit kon klimmen. Mede omdat mijn huidproblemen ook weer enorm de kop op begonnen te steken, maar ook door bepaalde zaken die de psychiater me had gezegd in verband mijn dalende motivatie. Het is zelf tot het punt gekomen dat de therapeute van de vaardigheidstraining/Linehan me vertelde dat als ik zo verder ging doen, ik al het goeds in mijn leven weer kapot ging maken en dat ik niet klaar zou zijn voor de volgende module (zelfcompassie). Echter is zelfcompassie voor mij een hele belangrijke module, maar ze vreesde dat door het feit dat ik mijn emoties nog altijd onvoldoende accepteer en toelaat het er toe zou leiden dat ik het helemaal niet meer zou zien zitten.

Dusja ik zit momenteel een beetje op een vervelend plateau dat ik niet echt meer groei. En dat komt omdat het ook wel vrij goed met me gaat, maar ik ook de onderliggende emoties die loskomen bij de therapie ook erg onderdruk. Ik heb misschien nog maar één keer werkelijk, fysiek mijn emoties getoond aan de groep. Dat is nog altijd een heel lastig punt.

Ik heb afgelopen vrijdag ook wel mijn externe DGT-coach reeds ontmoet voor na mijn opname en dat ging wel heeeel erg goed. Dus ben blij dat dat wel al in orde is. Verder is mijn vriend mee naar huis geweest en heb ik weer gereden na bijna een maand niet meer in het zadel gezeten te hebben door de drukte. Was heel fijn!
Afbeelding

Allemaal enorm dubbel dus en ik hoop dat ik het wel wat serieuzer ga kunnen beginnen doen nu ik ook wat meer vrijheid heb tussendoor voor luchtigere dingen. Ik hoop dat ik zo tot een balans uiteindelijk kan komen. Maar het is verdomd moeiljk.

**Geplaatst**: 19-07-21 16:40

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 19-07-21 16:40

Fijn Kaat on iets van je te horen. Ik vroeg me al af hoe het ging met je.
En hou vol en zet door!!! Daar heb je te hard voor geknokt. Jij weet ook dat bij alle verliefde mensen het leven op rolletjes loopt. Dus tof dat je jezelf goed voelt, je hebt ook echt hard aan jezelf gewerkt dus het is en én. Knuffel

**Geplaatst**: 19-07-21 17:24

Geplaatst: 19-07-21 17:24

Ik vroeg me ook af hoe het met je gaat, dus ben blij wat van je horen.
Hopelijk blijf je zo nu en dan updaten.

**Geplaatst**: 19-07-21 20:53

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 19-07-21 20:53

Ni pleuje e kaat! Ge zijt super goed bezig. Blij je te horen. En stuur idd nog maar updates hoor.. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-21 09:30

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-21 09:30

Ik denk dat dit het begin van het einde is.

Ik geraak niet uit mijn verzet. Ik geraak niet uit het gevecht met mezelf tegenover de therapie. Ik blijf sceptisch over zaken. En mijn eerlijkheid nekt mij daarin. Ik ben geen mens die stilzwijgend maar doet wat er van haar gevraagd wordt, althans niet als het tegenin mijn gevoel gaat. Ik zal altijd in vraag stellen, proberen uitzoeken wat het nut er van is. Als ik dat niet zie of voel, dan stopt het snel voor mij.

Ik dacht dat ik er mij over had gezet. Ik probeerde weer meer te participeren, mijn houding wat meer aan te passen. Maar precies een week geleden tijdens de eerste sessie drama kreeg ik al mijn eerste conclusie - eigenlijk doe ik het maar omdat het moet als ik dit traject wil afmaken, niet omdat ik het wil. Tijdens de evaluatie achteraf merkte ik pas hoe ik alles op automatische piloot had gedaan. Hoe leeg en vreemd ik mij achteraf eigenlijk wel niet voelde. Ik had er echt niets aan gehad. En helaas is het niet zo simpel als 'gewoon meedoen en het gevoel volgt wel' in mijn geval dus.

Gisteren hadden we de eerste mindfulness sessie van zelfcompassie. Enorm veel afleiding bij mij tijdens, maar ik kon wel gewoon alles tegelijkertijd volgen en deed wederom perfect wat er gevraagd werd. Maar ik vond het saai. Echt ontiegelijk saai en langdradig. Dat heb ik ook uitgesproken tijdens de evaluatie. Toen heeft de therapeut er niets over gezegd. Wat ik persoonlijk al verwonderlijk vond.

Vanochtend legde ze de nieuwe opdracht uit: er wordt verwacht dat we elke dag de mindfulness oefening doen van de week. Zelfstandig. En daar wringt het al bij mij. Dat is me nooit gelukt en heeft me ook nooit aangesproken. Ik ben veel te chaotisch in mijn hoofd om mezelf te kunnen gestructureerd toespreken. Ik zou de helft vergeten en er me erg aan beginnen storen. Een andere optie is het voorlezen en dan naar jezelf luisteren. Maar daar zit het hem al. De herhaling. Als een kapotte casetteband. Ik ben iemand die herhaling haat. Ik heb uitdaging nodig of ik raak heel snel verveeld waardoor ik me slecht begin te voelen. Eigenlijk besef ik achteraf dat dat ook grotendeels de bron van mijn depressiviteit is geweest destijds. Ik sprak mijn wrevel hierover uit naar de therapeut en ze werd boos op me. Tegenover heel de groep. Ze is me beu. Ze is mijn verzet en gedrag beu. En blijft voet bij stuk houden dat ik zo niet meer verder kan en ik een beslissing moet nemen. Ze vindt mijn idee over herhaling een zwak excuus. Ze zegt dat dat bij het leven hoort als in; 'Als je later op je werk 2x hetzelfde gaat moeten doen, haak je dan ook af?'. Uiteraard is het niet zo zwart-wit, maar dat moest ze niet van me horen. Ze wenste mij nog een fijn verlof toe, maar ik vond het zelf nogal ongemeend klinken. De irritatie was duidelijk in haar stem op te merken. Ik vrees dat ik het verknald heb. Het is niet de eerste keer dat ze zich ergert aan mij. Niet enkel zij trouwens, maar de ene persoon hier kan er beter mee om dan de ander. Ik besef dat ik een moeilijk karakter heb en dat ik het mijzelf, noch anderen makkelijk maak. Ik kan mezelf echter ook niet voorliegen.

Alle zaken die consistentie en dagelijks aandacht vragen zijn voor mij eigenlijk ook al weggevallen de laatste paar weken. Ik doe maar wat en het gaat gewoon best prima nu. Maar me bewust bezig houden met die vaardigheden? Weinig. Zeer weinig. Ze zitten wel in mijn hoofd en ik zou ze kunnen toepassen indien ik ze nodig heb, maar dat is het ding - ik heb ze momenteel niet echt nodig. Hier zeggen ze dat je ze ook op positieve situaties kunt toepassen als oefening maar daar zie ik wederom het nut niet heel erg van in.

Mijn leven buiten het ziekenhuis loopt gewoon goed en is fijn. Ik wil gewoon leven. Als een normale 23-jarige. Ik wil niet meer hoeven te liegen over waar ik woon, wat ik doe nu of hoe het met me gaat. Ik wil mijn vrijheid terug. Ik heb ze geproefd en ik wil ze terug.

Ik heb het allemaal even neergeschreven van wat ik win en wat ik verlies indien ik zou stoppen. Ik heb hier veel naar toe gewerkt en opgebouwd. Dat verlies ik allemaal. Mijn woonst hier, 24/7 (mentale) ondersteuning, het traject niet kunnen afwerken, mijn leefloon als alleenstaande, de makkelijke verbinding om overal naar toe te gaan, arbeidsbegeleiding van het zkh voor in de toekomst. Het ziekenhuis biedt mij veel kansen. Het is vooral eenvoudiger en goedkoper.

Maar dan besefte ik dat ik dat ook zelf wel kan verder uitbouwen nu ik over het algemeen wel stabieler ben. Mijn externe therapeut heb ik al. Het zal wel lang reizen zijn om er te geraken dan gezien ik terug bij mijn ouders zou gaan wonen voorlopig, maar dat heb ik er wel voor over voorlopig. Mijn opleiding is online. Arbeidsbegeleiding kan ik krijgen via het OCMW. Mijn leefloon verminderd, maar is voorlopig niet weg. Ik kan hier ook nog bekijken wat ik allemaal kan doen en waar ik nog recht op heb qua ondersteuning extern. De DGT kan ik ook verder zetten met mijn externe therapeut en het ZKH heeft ook een boek waarmee ik zelfstandig de laatste modules nog kan bekijken.

Een andere optie is dat ik nu stop en later terug kom. Maar dan begin je van nul. Dus terug 8 maand. En dat wil ik niet meer. Ik vrees ook niet dat ik daar nog zo gemakkelijk de ruimte voor ga hebben in mijn leven in de toekomst.

Het is spijtig. Ik vind het ook spijtig. Maar dit maakt me ongelukkig, hierbuiten maakt mij gelukkig nu. Het gaat een keer ontploffen als ik blijf doorkrabbelen. Dan word ik misschien weggestuurd en dat zou ik nog erger vinden. Nu heb ik de tijd om het voor te bereiden en om zelf de keuze in mijn handen te hebben.

**Geplaatst**: 03-08-21 10:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-08-21 10:14

Ik vreesde even het ergste toen ik de eerste zin van je post las, maar gelukkig bedoel het begin van het einde in die inrichting.

Of dit een verstandige keus is, kan ik niet zeggen. Bij andere dingen kon me ik altijd goed in je inleven, hier niet. Die zucht naar constante verandering, dat ken ik niet. Geef mij maar vastigheid en een vertrouwde omgeving. Wel moet ik zeggen dat ook ik niets in mindfulness zie.

Dat je je vrijheid terug wilt, is de gewoonste zaak van de wereld. Maar ben je niet bang om terug te vallen in datgene waardoor je je vrijheid moest opgeven? Denk je dat het nu beter gaat? En is er iets, buiten de instelling waar je nu zit, waarop je kunt terugvallen?

**Geplaatst**: 03-08-21 10:20

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-08-21 10:20

Ik lees hier al heel lang mee, maar wilde toch even reageren.

Die vragen die jij stelt, de kritische houding die je hebt tegenover je therapie. Waarom zie je dat als een probleem? Wordt er van je verwacht dat je niet vraagt naar het hoe en waarom?

Als het weten en uitzoeken van het nut achter jouw behandeling jou helpt gemotiveerd te blijven, dan zo ik dat niet direct als een obstakel zien. Heb je al eens aan je behandelaars uitgelegd dat je dit nodig hebt?

Het is niet vreemd dat je als mens niet klakkeloos doet wat er gevraagd word van je. Dat je hulpverlening krijgt betekent niet dat je geen eigen persoonlijkheid, mening en houding meer mag aannemen. Dat zou wat zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-21 10:46

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-21 10:46

musiqolog schreef:
Of dit een verstandige keus is, kan ik niet zeggen. Bij andere dingen kon me ik altijd goed in je inleven, hier niet. Die zucht naar constante verandering, dat ken ik niet. Geef mij maar vastigheid en een vertrouwde omgeving. Wel moet ik zeggen dat ook ik niets in mindfulness zie.

Goh, het is niet dat ik constante verandering wens op alle vlakken van mijn leven. Maar op vlak van meer inhoudelijke zaken en dan vooral dingen die ik op mezelf dan moet blijven doen en volhouden, daar heb ik het lastig mee.

musiqolog schreef:
Dat je je vrijheid terug wilt, is de gewoonste zaak van de wereld. Maar ben je niet bang om terug te vallen in datgene waardoor je je vrijheid moest opgeven? Denk je dat het nu beter gaat? En is er iets, buiten de instelling waar je nu zit, waarop je kunt terugvallen?

Uiteraard ben ik daar bang voor. Zeker op momenten zoals vandaag, waar ik ineens weer veel verdriet en de daarbij gepaarde pijn ervaar waardoor mijn hoofd meteen mij toespreekt om destructief te zijn om de pijn weg te nemen. Met daar bovenop dan nog het feit dat er in principe me ook niets meer zal weerhouden om het niet te doen, althans geen externe motivator. Extern zou mijn herval weinig gevolgen hebben, uiteraard intern wel. Maar zoals daar net probeer ik mezelf dan toe te spreken dat ik er echt niet aan mag toegeven. Ik moet nu bewijzen dat ik klaar ben om terug meer op mijn eigen benen te staan en dat zou het juist niet geloofwaardig maken allemaal. Dan lieg ik mezelf ook voort. Maar ze spreken me nog toe hoor, helaas. Het zal me blijven achtervolgen, gelukkig niet meer constant zoals in het begin, maar net zoals met andere verslavingen springt her af en toe nog eens in mijn hoofd. De verleiding is dan groot, heel groot. Echter heb ik de afgelopen maanden wel wat meer karakter gekweekt op dat vlak.

Ik geloof wel dat het beter gaat. Dat heb ik al op verscheidene vlakken hier in het ziekenhuis de afgelopen paar weken kunnen bewijzen. Suicidaliteit en automutilatie zijn van mijn dagboekkaart verdwenen. Ik had amper tot geen crisismomenten. En ondanks bepaalde tegenslagen, liet ik er mij niet door meeslepen zoals x aantal weken terug. Geheel automatisch, maar achteraf besefte ik dan wel wat een vooruitgang dat eigenlijk is.

Er zijn zaken waarop ik kan terugvallen buiten het ziekenhuis, maar die ga ik nog eens goed moeten bekijken. Ik heb mijn externe DGT coach bijvoorbeeld. Daarvoor ga ik van bij mijn ouders thuis wel wat moeten afreizen, maar voor een keer in de week/om de 2 weken zie ik dat evt wel zitten. Ik ga eens moeten kijken of ik ook nog gezien dien te worden door een psychiater en wat de visie hier is daarop. Ik denk dat je als ex-patiënte nog naar de afdeling mag bellen hier voor een gesprek, maar dat moet ik ook eens navragen. Eventueel zou ik ook wel terug terecht kunnen bij het CGG maar ondanks ik die therapeute heel graag had, boekte ik niet enorm veel vooruitgang bij haar. Ik geloof wel dat de DGT betekenisvol kan zijn voor mij, maar dat we de insteek elders moeten zoeken of het wat meer moeten aanpassen aan mij als persoon. Dus ik wil wel een beetje die richting uit blijven gaan.

xPabloBokt schreef:
Die vragen die jij stelt, de kritische houding die je hebt tegenover je therapie. Waarom zie je dat als een probleem? Wordt er van je verwacht dat je niet vraagt naar het hoe en waarom?

Uitereraard is een kritische houding tegenover de therapie oké. Het is zelfs zo dat bepaalde therapeuten dat ook wel fijn vinden. Waaronder de therapeut in kwestie die boos op me geworden is vandaag. Maar de mate waarin ik het doe, is schijnbaar té en zou vooral gevoedt worden door mijn verzet en het sceptisch staan tegenover bepaalde zaken binnen de therapie.

xPabloBokt schreef:
Als het weten en uitzoeken van het nut achter jouw behandeling jou helpt gemotiveerd te blijven, dan zo ik dat niet direct als een obstakel zien. Heb je al eens aan je behandelaars uitgelegd dat je dit nodig hebt?

Het is niet vreemd dat je als mens niet klakkeloos doet wat er gevraagd word van je. Dat je hulpverlening krijgt betekent niet dat je geen eigen persoonlijkheid, mening en houding meer mag aannemen. Dat zou wat zijn.

Ik heb het niet zo vlak af uitgelegd maar het is wel al meerdere keren naar boven gekomen gedurende mijn traject. Maarja, dan stopt het gesprek al snel bij 'Kaat, word gewoon volwassen - neem jezelf eens serieus.' of 'Kaat, stop met in je verzet te zitten'. Tot op een bepaald punt kun je het nut van dingen proberen uitvissen, maar soms is het gewoon zoals het is. Echter heb ik vaak ook geen vrede met het feit dat de dingen gewoon zo zijn. :')

En ik dacht dat ik gewoon moest zwijgen en doen. Maar het is dus echt gecompliceerder dan dat.

Ik had mijn ouders ook al een berichtje gestuurd. Blijkbaar staan zij er niet zo van te kijken. Ze vonden het knap dat ik het al zo lang volgehouden heb. Maar ze zijn uiteraard ook bang dat het weer mis loopt, want thuis is er niet echt iets veranderd. Bang dat ik mijn rust niet zal vinden daar en dat de verveling weer zal toeslaan met de herfst en winter voor de deur. Ze zouden het heel moeilijk hebben moest het hele gedoe zich weer opnieuw voordoen. Mij langzaam zien wegkwijnen tot er weer een opname nodig is. Ik wil zelf niet meer opgenomen worden. Nooit. Tenzij het echt niet anders kan. Maar ik heb het gehad. Ik wil dit hoofdstuk afsluiten. De deur dichtdoen en niet meer terug. Ik wil dat dit alles gewoon een herinnering word en dat ik gewoon in mijn vertrouwde omgeving verder kan bouwen naar mijn leven als volwassen vrouw.