Nog steeds weinig verandering. Ik ben nog steeds bereid om draagmoeder te zijn voor de jongens.
Ik vind het wel nog steeds een eng idee, ik ga mij zeker hechten aan dit kindje, sterker nog, het zou ongeond zijn als een draagmoeder (ik dus!!) dat niet zou doen. Maar in hoeverre word dat toegestaan door de wensouders? Kom je daar tegen die tijd uit, zit je daarover echt op 1 lijn en is er ruimte voor de gevoelens die vrij komen... Naar mijn idee is dat niet iets dat je met zekerheid van te voren kan afspreken, je kunt niet besluiten of vastleggen wat voor gevoelens er in je vrij komen in zo een situatie. Het kindje is niet van en voor ons, maar voor onze jongens. Toch zal ik me bijzonder verbonden voelen met dat kleine wezentje en hoe je daar vorm aan moet geven...?