Bokt.nl

zorro schreef:

Ik reageer zelf ook altijd heel sterk op volle maan niet qua gedrag gelukkig maar ik kan gewoon geen rust vinden dan.

Ik vind dat altijd bijzonder hoe mens, dier en plant op maanstanden reageren. Maar volle maan is 1x in de maand dus dat zal de drie weken niet verklaren.

Suusjepluus schreef:

Wat voor mij vooral speelde is dat ik niet beter wist dan mijn leven van toen. Mijn moeder heeft al 5 soorten kanker gehad, mijn broer is autistisch en moeder was altijd met hem bezig, en vader dus borderline maar vond zelf dat het niet waar was. Na het zoveelste incident heeft de politie mijn moeder, broer en mij uit huis gehaald en moesten we onderduiken. Allerlei ellende, getuigen tegen je vader, familie-ellende (ik was 12 en had zowaar ab-so-luut de scheiding veroorzaakt volgens familie van mn vader), ineens rechters en advocaten en andere mensen die zich met mij kwamen bemoeien. Ik begreep gewoon niet wat er aan de hand was. Hoezo was er nu ineens paniek, zo ging het toch altijd al? Maar niemand had ooit ingezien dat er zulke problemen waren met mijn vader. Schone schijn. Dus dan zat ik eindelijk eens een keer bij jeugdzorg, compleet overdonderd, en werd ik maar weer weggestuurd want ze konden niks met mij. Ik wist niet beter dan ellende. Dus dan gaat het toch ook gewoon prima, normaal zoals altijd...? Pas toen ik een jaar of 14 was begon het me op te vallen dat het bij vriendinnen thuis anders ging dan ik gewend was. Met 16 woonde ik op mezelf en ging aardig aan de drank, dat voelde beter. Tot ik mijn huidige manlief leerde kennen, praten met hem was toch fijner dan drank. Gelukkig maar.

Drie jaar geleden kreeg ik een andere leidinggevende op mijn werk en hij vertoonde in gedrag veel gelijkenissen met mijn vader. Ik werd langzaamaan steeds iets vaker, steeds iets geniepiger, steeds iets heftiger de grond in getrapt. En dan ineens, na 99x onaardig zijn kreeg ik een heel klein complimentje. En tja, dat is dan verslavend. Ik wist niet beter dan dat alle fouten bij mij lagen want zo had ik altijd al gedacht. Maar collega's zagen het wel gebeuren en trokken aan de bel. Toen barstte de bom, leidinggevende ontslag en ik bij de crisisdienst. Daar waren de meeste andere mensen hadden gezegd tot hier en niet verder, kon ik dat niet door mijn wereldbeeld. Pas sinds kort zie ik in dat mijn jeugd niet altijd normaal was. En leer ik dat niet altijd alles aan mij ligt. Ik heb dus zeer waarschijnlijk ook een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld, maar dan in alles boos op mezelf. Minder toxic naar de omgeving, des te meer voor mij. Ik ben zeer zeker voorstander van meer en betere begeleiding voor familieleden/partners. Maar dit is echt geen makkie voor hulpverleners en ze zullen het nooit voor iedereen goed kunnen doen helaas.

Lusitana schreef:

Het valt niet op dezelfde dag elke maand en je kunt 2 volle manen in 1 maand treffen op een gegeven moment omdat er ongeveer 29 dagen tussen zit.
Maar ook als hij niet helemaal vol is, is de aantrekkingskracht al groter, en begon bij die van mij de bonje al. Maar je weet het verband pas zeker als je ook werkelijk naar de maandstanden kijkt/hebt gekeken.
Ik deed dat toevallig bij deze wel. In een eerdere relatie niet.

SinneJ schreef:

Wat een triest bericht weer, zoveel leed. Maar heel knap dat je zelf weer van de alcohol bent gegaan en ook heel fijn dat je oplettende collega's had.

Krijg je nu wel professionele hulp om uit te zoeken in hoeverre je het meedraagt in je dagelijkse doen en denken?

Suusjepluus schreef:

SinneJ schreef:

Wat een triest bericht weer, zoveel leed. Maar heel knap dat je zelf weer van de alcohol bent gegaan en ook heel fijn dat je oplettende collega's had.

Krijg je nu wel professionele hulp om uit te zoeken in hoeverre je het meedraagt in je dagelijkse doen en denken?

Met alcohol hulp gehad van een hernia waardoor ik geen drank meer kon krijgen en sinds mijn uitvallen op werk heb ik mentale hulp, in het begin dagelijks 6u per dag en momenteel nog 2 tot 4x per week. Helaas was ik te ingewikkeld voor mijn ggz psycholoog en zit ik nu in een aanvullend onderzoekstraject. Hoewel soms moeizaam ben ik heel blij met alle geboden hulp om te ontdekken wat leven eigenlijk is. Ik hoop ook weer snel aan het werk te kunnen gaan en iets te kunnen betekenen voor een ander.

zorro schreef:

Ik reageer zelf ook altijd heel sterk op volle maan niet qua gedrag gelukkig maar ik kan gewoon geen rust vinden dan.

Ik vind dat altijd bijzonder hoe mens, dier en plant op maanstanden reageren. Maar volle maan is 1x in de maand dus dat zal de drie weken niet verklaren.

Ygritte schreef:

Zoals ik hierboven zei had mijn familielid ook van (heel jong) af aan symptomen van BPS. Broers en zussen leden erg onder haar gedrag, want haar ouders hadden als strategie uitgekozen om te "ontzien". Dat wil zeggen, mijn familielid hoefde als kind of tiener nooit dingen te doen die ze vervelend vond of waar ze een woede-aanval van kon krijgen, want eigenlijk was de hele familie daarvoor op de hoede. De sfeer in huis was alleen goed als mijn familielid een "goede" bui had. Dus werden broers en zussen bijna mede-verantwoordelijk om dit zo te houden.

Vooral haar zus heeft daar nog jarenlang last van gehad, die kwam al heel jong in de "zorg" rol. Als mijn familielid een woede-aanval op school had, werd haar zus diegene die haar moest kalmeren. Als zij woedend wegliep van school, moest haar zus haar zoeken. Impulsieve, felle emoties waren er ook al vanaf het begin, heel jong al. Of dit geheel aangeboren is weet ik niet. Dit gezin is wel door enkele traumatische gebeurtenissen gegaan, dus misschien heeft dat wel bijgedragen? Maar feit is wel dat andere gezinsleden niet zulk extreem gedrag vertoonden.

Ik denk zelf dat vroege interventie had geholpen, maar omdat haar ouders lang voor zichzelf ook hebben ontkend dat het abnormaal gedrag was of dat er iets mis was heeft mijn familielid nooit tijdig hulp gekregen. Ik denk dat dit er ook mede aan bij heeft gedragen dat ze nu, als volwassene, nog geen therapie of hulpverlening wil, en haar diagnose niet kan accepteren.

Heeft iemand hier ervaring met al vroege interventie, dus zeg maar als kind of tiener al in therapie of aan medicatie? En zoja, heeft dat geholpen?

BillyJ schreef:

Hij snapt het niet, hoeveel ik altijd om hem heb gegeven en nog steeds geef. Hij ziet niet dat dit ook een impact heeft op mij. Ik ben inmiddels echt gebroken en toch... toch... kan ik het niet elpen dat ik van die jongen houd.

Lusitana schreef:

Laat ook meteen zien dat "gewoon weggaan als je er niet mee om kunt gaan" ook helemaal niet zo makkelijk is.